Μία φορά και έναν καιρό…...

Ο κόσμος των παραμυθιών  είναι διάχυτος  από συμβολικές έννοιες, τις  οποίες οι περισσότεροι γνωρίζουμε. Ακριβώς αυτές  είναι που θα διαχειριστούμε εδώ.

Μία φορά και έναν καιρό, ένα μυθικό βασίλειο, που το ονόμαζαν ζωδιακό κύκλο  ήταν χωρισμένο  σε δώδεκα μεγάλους νομούς. Σε δύο από αυτούς  βασίλευαν ο Βασιλιάς και η βασίλισσα, δηλαδή  ο  Ήλιος και η Σελήνη. 

Στους υπόλοιπους δέκα υπήρχαν τα παιδιά τους.Τα πιο τυχερά από αυτά ήταν  τα δύο  τα νεότερα, ο Ερμής  που είχε ένα εξαιρετικό μυαλό και η Αφροδίτη  που ήταν πολύ όμορφη. Για αυτά τα  δύο  παιδιά του  ο μεγαλοπρεπής  γονιός  έτρεφε ξεχωριστή  εκτίμηση, καθώς αυτά ήταν   πάντα  πιο κοντά του  από τα άλλα  και τους είχε παραχωρήσει  από δύο βασίλεια στο κάθε ένα.Ο πιο ζωηρός  από τους άλλους πρίγκιπες  ήταν ο Άρης, θερμόαιμος, πάντα έτοιμος  να δείρει, θαρραλέος  και τολμηρός. Πιο σοβαρός ήταν ο Κρόνος, που μερικές φορές  γινόταν λίγο βαρετός  και άλλες πάλι φορές  κρατούσε  απόσταση  από τους άλλους, παρόλα αυτά  όμως, όλοι τον  σεβόντουσαν  αλλά παράλληλα και τον φοβόντουσαν. Ο Δίας ήταν συμπαθητικούλης  άλλα ήθελε πάντα να κάνει και  τις φιγούρες του, για αυτό εκτελούσε  με σχολαστικότητα  τις εντολές του πατέρα του. Ο Ουρανός  δημιουργούσε πάντα προβλήματα, λογομαχούσε με όλους  και τίποτα δεν του πήγαινε καλά, διέθετε όμως εξαιρετική ικανότητα να εφευρίσκει πράγματα  και ήταν εκείνος  που θα πρότεινε  μία έξυπνη  ιδέα,  οπότε οι ανάγκες το απαιτούσαν. Ο Ποσειδώνας  ήταν ο πιο ευαίσθητος, ένας  αληθινός  καλλιτέχνης , ίσως  και λίγο νευρωτικός. Συνήθιζε να κάνει μακρινά ταξίδια στη θάλασσα  και απόφευγε να  μιλάει για τον εαυτόν του. Όσον αφορά  στον Πλούτωνα, κανείς  δε μπορούσε  ποτέ  να καταλάβει  τι είχε στο μυαλό του, ήταν  ένας  τύπος  σκοτεινός  που είχε  την παραξενιά  να καταστρέφει  το βασίλειό του, αλλά και όποτε του έκανε κέφι  το ξανάχτιζε  ολοκαίνουργιο και πιο όμορφο  από ότι ήταν πριν.

Έτσι  κάπως  θα μπορούσε  να αρχίζει  μία  μικρή  ιστορία  που θα  μπορούσε  να εισαχθεί  στον κόσμο των παραμυθιών.  Μία  ιστορία με πολυσύνθετη  πλοκή, γεμάτη  από συμβιβασμούς  εμπλουτισμένη  με ΄ένα  αιώνιο  ηθικό δίδαγμα  στο τέλος, όπως άλλωστε συμβαίνει  με όλα τα παραμύθια. Το παραμύθι του ζωδιακού κύκλου  στην ουσία  έχει τις ίδιες ρίζες  και μεταδίδει  τα ίδια μηνύματα   με τα παραμύθια  κάθε τόπου  και εποχής . Όλα αυτά μοιάζουν  να μας μεταφέρουν  σε ένα μαγικό, εξωπραγματικό  κόσμο, μετά όμως αντιλαμβανόμαστε  ότι πίσω  από τα φανταστικά  οικοδομήματα  κρύβεται  η πιο απλή πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα  βασισμένη  σε προσωπικές  και γενικότερες  βασικές εμπειρίες, όπως  ο φόβος, ο έρωτας, η  κατάκτηση  της γνώσης.

Αυτός ο συγκινησιακός  κόσμος, υποσυνείδητος  και πρωτογενής  μας παρουσιάζεται μέσα  από σύμβολα  και εικόνες. Είναι μία προσωποποίηση  την οποίαν η ανθρωπότητα  την έχει  επεξεργαστεί  με τη φαντασία  της  από τα αρχαία χρόνια. Ας μην ξεχνάμε  ότι στο μεγαλύτερο μέρος τους, τα κλασικά  παραμύθια προήλθαν  από συνεχόμενες  διασκευές  παλαιοτέρων  θεμάτων και μύθων  που διασώθηκαν  μέσα στο χρόνο. Συνεπώς αυτά  τα σύμβολα, οι εικόνες και οι προσωποποιήσεις  έχουν την αξία  του προσώπου, είναι δηλαδή  απόλυτες αρχές  οι οποίες  μεταδίδουν  ένα περιεχόμενο  παγκόσμια αντιληπτό.

Ο κόσμος των παραμυθιών λοιπόν   είναι ένας  αρχετυπικός κόσμος  γι’ αυτό έχει  και ολοφάνερες  αναλογίες  με τον κόσμο της αστρολογίας. Μήπως δεν είναι  και ο Ζωδιακός  κύκλος  ένα τέλειο, συμβολικό  και φανταστικό  οικοδόμημα  στο  οποίο  προβάλλονται  ο κύκλος  της ζωής  και ο εσωτερικός  κύκλος  του ανθρώπου; 

Εκτός όμως  από αυτό  και οι λειτουργίες  του κάθε πλανήτη  έχουν στενή σχέση με εικόνες  και τη θεματολογία  του παραμυθιού.

Ας τους δούμε  λοιπόν μέσα από μία  σύντομη  παρουσίαση .

Ο Ήλιος  μπορεί να αντιπροσωπεύει  τον γενναίο, δηλαδή εκείνον  που θριαμβεύει  ενάντια στο σκοτάδι, που επαναφέρει  την τάξη  και το φως, εκεί  όπου υπήρχε  το χάος  και το σκοτάδι. Είναι  η αρσενική  αρχή  που επιβεβαιώνει  τις ηλιακές   ιδιότητες, δηλαδή  την ειλικρίνεια, την τόλμη, τη γενναιοδωρία,  το ήθος.

Η Σελήνη  σαν θηλυκή  αρχή   σε όλες τις εκδοχές της  εικονίζεται  με διάφορες  προσωπικότητες. Η καλή και μητρική νεράιδα, η καταστροφική μάγισσα  ή η προφήτισσα που κάνει θαύματα. Η οποία συχνά παραπέμπει  και στις μυστηριώδεις  δυνάμεις της φύσης, στη φαντασία,  ή στην παιδική ηλικία που τη χαρακτηρίζει  το άγχος και  η ανάγκη  για στοργή.

Ο Ερμής  είναι  η λειτουργικότητα του μυαλού  για το καλό ή κακό  αλλά λειτουργεί και  εξισορροπητικά  ανάμεσα  στον άνθρωπο  και τα  υπερφυσικά όντα.

Η Αφροδίτη είναι  η αρμονία, η καταλυτική δύναμη  του έρωτα  που με την ενέργεια  του μαγικού  φίλτρου, δημιουργούνται οι όμορφες σχέσεις  αλλά και λόγω της  γοητείας που ασκεί  γίνονται και παρεκκλίσεις από τον ίσιο δρόμο.

Στον Άρη  μπορεί κανείς  να αποδώσει  τις δραστικές και  ζωτικές  ιδιότητες  του ήρωα ή εκείνες  τις βίαιες του ανταγωνιστή του. Η τον νόμο του πιο  δυνατού που συχνά  φαίνεται να υπερισχύει  στο παραμύθι  ή και  στην ανυπάκουη  σαν προσπάθεια της  αυτοεπιβολής.

Ο Δίας  μας οδηγεί  στη δικαίωση που προβάλλεται  στα παραμύθια τόσο καθαρά με τους καλούς από το ένα μέρος  και τους κακούς  από το άλλο. Στους πρώτους απονέμεται το  τελικό βραβείο ενώ στους άλλους είναι αναπόφευκτη η τιμωρία.

Ο Κρόνος είναι παρών  σε διάφορες φάσεις  του παραμυθιού, σαν εμπόδιο  που πρέπει να ξεπεραστεί  για να ξεπληρωθεί  μία αμαρτία  με την έννοια του καθήκοντος και της  υπακοής.Λειτουργεί, ως  εχθρός  που σκορπίζει  εμπόδια στον δρόμο, που οδηγεί  στην κατάκτηση  της σοφίας  στην τελική  φάση του παραμυθιού.

Ο Ουρανός  εκπροσωπεί  την κατάκτηση  της ελευθερίας, τις απρόοπτες  εξελίξεις, το απρόοπτο  που εισβάλει και αναστατώνει  την κατεστημένη  τάξη.

Ο Ποσειδώνας  έχει πολλαπλές ιδιότητες. Είναι το  ευφάνταστο  και το  απερίσκεπτο, διότι είναι το σύμβολο  του κόσμου  των ονείρων  και των συγκινήσεων, που βρίσκονται  έξω από εμάς. Μπορεί να  αντιπροσωπεύει  την ανύψωση  των παθών  και των θυσιών  ή αντίθετα  την πόλωση  και τον χαμό. Οι μεγάλες μεταμορφώσεις είναι Ποσειδώνιες και η μαγεία είναι Ποσειδώνια  ως κατάσταση της αυταπάτης. Της  εξάρτησης  από ανώτερες ή κατώτερες  δυνάμεις  που παραλύουν  προσωρινά τη θέληση του Είμαι.

Ο Πλούτωνας  συνδέεται με τα πιο ανησυχητικά  στοιχεία  των παραμυθιών - όπως είναι  τα  φοβερά  τέρατα- και κατέχει τη μαγεία  της διττής  αξίας του. Εκείνης  της καταστροφικής  δύναμης, της στραμμένης  στο κακό  ή της δημιουργικής  ενέργειας  που παράγει καινούρια ζωή.

Σημείωση : Τα παραμύθια ανάλογα των ζωδίων  αναλύονται στα βιβλία της Γιώτας Καλογερά "Οι προφητείες του Σύμπαντος Κόσμου"  όπως π.χ. στον Κριό αναφέρεται η Κοκκινοσκουφίτσα υπογραμμίζοντας  στο παραμύθι τη διαμάχη  ανάμεσα στα δύο φύλα κ.λπ..

http://astrometafysiki-kalogera1.blogspot.gr