Τα τελευταία λίγα χρόνια σημειώνεται αυξανόμενο ενδιαφέρον και μια τάση της Δύσης ν' αναγνωρίσει την εορτή της Ανατολής, την Εορτή του Βεσάκ, η οποία συνδέεται με μια αρχαία παράδοση που για μερικούς μπορεί να αποτελεί μύθο, για άλλους συμβολική διήγηση και για ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων τη δήλωση ενός υπαρκτού γεγονότος. Η ιστορία σχετίζεται με το Βούδα και μ' ένα περιστατικό της ζωής Του, που Τον οδήγησε στην απόφαση (σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της καρδιάς Του) να επιστρέφει μια φορά το χρόνο από τον υψηλό τόπο όπου κατοικεί κι εργάζεται για να ευλογεί τον κόσμο. Από τους δυο μεγάλους Υιούς του Θεού, το Βούδα και τον Χριστό, ο ένας είναι ο θεματοφύλακας και ο άλλος ο αποδέκτης αυτής της ευλογίας. Και οι δύο τη διατηρούν σαν παρακαταθήκη για να τη διαβιβάσουν σ' ένα κόσμο που βρίσκεται σ' ανάγκη και οι δύο δρουν σαν διαβιβαστές αυτής της πνευματικής ενέργειας προς την ανθρωπότητα.
Ένεκα τούτου η Εορτή του Βεσάκ έχει θεωρηθεί από τους Γνώστες του κόσμου ότι υπέχει τεράστια σπουδαιότητα για τα ζητήματα του κόσμου, διότι ακριβώς μέσω αυτών των δύο Αντιπροσώπων της θεότητας πάνω στον πλανήτη μας, μπορούν να έλθουν πολύ κοντά ο κόσμος των πνευματικών πραγματικοτήτων με τον κόσμο των ανθρώπινων υποθέσεων. Σήμερα, αυτή την ώρα της κρίσης, η προσέγγιση είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το έργο αυτών των δύο μεγάλων Υιών του Θεού αποκτά ασυνήθιστη σπουδαιότητα και η ευκαιρία που προσφέρεται αυτή την εποχή στην ανθρωπότητα έχει βαθύτερες συνέπειες από κάθε άλλη φορά. Καθαυτή η αύξηση του ενδιαφέροντος για την Εορτή και η αναζήτηση της σημασίας της, όπως και η ζήτηση εκ μέρους του ευρύτερου κοινού για πληροφορίες σχετικά μ' αυτό, μας ανάγκασαν να συγκεντρώσουμε όλα τα διαθέσιμα στοιχεία και να τα παρουσιάσουμε εδώ συνοπτικά, για να αξιολογήσει ο ζηλωτής της Δύσης.
Η Εορτή του Βεσάκ τελείται στην πανσέληνο του Ταύρου, ενώ η Εορτή της Ανθρωπότητας τελείται ένα μήνα αργότερα, στην πανσέληνο των Διδύμων. Επίσης, η εορτή του Πάσχα καθορίζεται στην Πανσέληνο που εμπίπτει στη Ζωδιακή διαίρεση του Κριού, κατά την πρώτη Πανσέληνο μετά την Εαρινή Ισημερία. Αυτές οι τρεις Εορτές - του Πάσχα, του Βεσάκ και της Ανθρωπότητας - συνιστούν τα τρία μεγαλύτερα πνευματικά γεγονότα του έτους. Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι σε ορισμένα εδάφια από τα κείμενα της Α. Α. Μπ. και του Θιβετανού χρησιμοποιούνται συχνά φράσεις όπως Πανσέληνος του Μαΐου για να υποδηλωθεί η εορτή του Βεσάκ (η πανσέληνος του Βούδα), καθώς και Πανσέληνος του Ιουνίου για να αναφερθεί η Πανσέληνος του Χριστού, που αποτελεί Εορτή της Ανθρωπότητας. Γενικά οι δύο αυτές Πανσέληνοι σημειώνονται κατά τη διάρκεια των μηνών Μαΐου και Ιουνίου, αλλά όχι πάντοτε. Όπως εξηγήθηκε παραπάνω, ο καθοριστικός παράγων για τον προσδιορισμό των Εορτών είναι οι Πανσέληνοι Ταύρου και Διδύμων και όχι οι ημερολογιακοί μήνες.
Μέρος ΙΙ
Σε μερικά μέρη της Ινδίας η εορτή του Βεσάκ θεωρείται εδώ και αιώνες γιορτή δημόσια. Είναι μια μέρα επανένωσης, προσκυνήματος και χαρούμενης προσδοκίας. Είναι μια άγια μέρα. Το γεγονός ότι η εσωτερική σημασία αυτής της μέρας αναγνωρίζεται μόνο από μια χούφτα ανθρώπων με πνευματική αντίληψη, ασφαλώς αληθεύει. Το γεγονός ότι η τεράστια πλειονότητα δεν γνωρίζει τίποτα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις, αληθεύει επίσης. Αλλά το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τις μεγάλες Χριστιανικές γιορτές. Για μερικούς συμβολίζουν μεγάλες πνευματικές πραγματικότητες, ενώ για άλλους είναι απλώς γιορτές ή μέρες προσφοράς δώρων και ανταλλαγής επισκέψεων. Όμως για την πνευματική δύναμη που αποδεσμεύεται στον κόσμο, για την αληθινή σημασία αυτών των ημερών Χάριτος, όπως είναι η Μεγάλη Παρασκευή, οπότε η Θεότης έρχεται προς βοήθεια της ανθρωπότητας, γνωρίζουν σχεδόν τίποτα. Η εσωτερική και αληθινή σχέση τους είναι εντελώς έξω από τη σκέψη τους. Το ίδιο συμβαίνει και με την Εορτή του Βεσάκ.
Όμως υπάρχει κάτι σχετικά μ' αυτή την Εορτή, που τη διαφοροποιεί και την ξεχωρίζει από τις άλλες γιορτές. Οι ημερομηνίες των Χριστιανικών Εορτών καθορίστηκαν από γεγονότα του παρελθόντος ή από συμβάντα που έγιναν πολλούς αιώνες πριν, ή επίσης μνημονεύουν κάποιο μεγάλο Μαθητή του Χριστού που υπηρέτησε στο παρελθόν τη φυλή, όπως κι Εκείνος. Ενώ η Εορτή του Βεσάκ συνιστά αναγνώριση ενός τωρινού και ζωντανού γεγονότος. Τελείται (όπως πιστεύουν εκείνοι που την τηρούν) ενόσω λαμβάνει χώρα ένα μέγα και ουράνιο γεγονός, κι έχει τη φύση της συμμετοχής σε μια τελετουργία. Αυτό το ουράνιο συμβάν λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο την ώρα της Πανσελήνου του Ταύρου (που ονομάζεται συχνά Πανσέληνος του Μαΐου). Τότε αποδεσμεύεται πάνω στη Γη (ανάλογα με το βαθμό της ζήτησης των ανθρώπων) η ευλογία του Ίδιου του Θεού, που διαβιβάζεται μέσω του Βούδα και του Αδελφού του, του Χριστού.
Όμως αυτό το ουράνιο γεγονός, μπορεί και συντελείται και έχει το αντίστοιχό του σε φυσική εκδήλωση. Παράλληλα προς την υποκειμενική και πνευματική τελετή, ένα σημαντικό γεγονός λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα σε μια μικρή κοιλάδα του Θιβέτ, στις παρυφές των Ιμαλαΐων. Εκεί υποθέτουν ότι λαμβάνει χώρα η γήινη τελετή της ευλογίας. Εκεί, σ' αυτή την κοιλάδα κατευθύνονται πολλοί άνθρωποι από τις γύρω περιοχές, σαν προσκυνητές προς το φως. Εκεί, την ώρα της πανσελήνου, διεξάγεται μια ιεροπρεπής τελετουργία, η οποία μπορεί να θεαθεί και να ακροαθεί όπως κάθε τελετουργία στους μεγάλους καθεδρικούς ναούς μας.
Ένα από τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά που συνδέονται μ' αυτή την Εορτή και με το τελετουργικό τυπικό της στο Θιβέτ, βρίσκεται στο γεγονός ότι πολλοί ορθόδοξοι Χριστιανοί, που θα καταφρονούσαν οποιαδήποτε σύνδεση με το Βουδισμό ή τον Ινδουισμό, αποκτούν μαρτυρία αυτής της τελετής μέσα στα όνειρα τους. Δυο φορές τον καιρό που εργαζόμουν ως ορθόδοξο μέλος της Εκκλησίας της Αγγλίας (γράφει η Alice Bailey), τότε που για μένα ο Βουδισμός ήταν απλώς μια "ειδωλολατρική" θρησκεία (τόσο μεγάλη ήταν η άγνοιά μου) και ο Βούδας ήταν ένα παγανιστικό είδωλο, δύο φορές ονειρεύτηκα - σε διαστήματα επτά χρόνων - ότι συμμετείχα σε μια περίεργη τελετή και σ' ένα ασυνήθιστο γεγονός. Τα συμβάντα που κατέγραψα ήταν τόσο διαυγή και ζωντανά και οι λεπτομέρειες ήταν κάθε φορά τόσο ταυτόσημες, ώστε ήταν αδύνατο ν' απορρίψω το όνειρο σαν απλή φαντασία, ή να το θεωρήσω ως ένα ονειρικό φαινόμενο του συνηθισμένου τύπου. Είκοσι χρόνια μετά, όταν διάβασα μια περιγραφή της Εορτής του Βεσάκ, ανακάλυψα ότι ήταν αυτό ακριβώς που είχα δει. Το όνειρο προφανώς μου είχε υποδείξει ένα πραγματικό γεγονός. Αρκετές φορές συνάντησα ανθρώπους που είχαν ένα παρόμοιο όνειρο και διερωτούντο τι ήταν εκείνο που είδαν. Όταν κάποιο όνειρο μοιάζει να έχει πανομοιότυπη καταγραφή από διαφορετικούς ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο, όταν οι λεπτομέρειες του ονείρου παραμένουν αναλλοίωτες κι όταν διαπιστώνεται ότι το όνειρο βασίζεται σε μια τελετή που συμβαίνει εκείνη την περίοδο, τότε ασφαλώς υπάρχει έδαφος για πολλή συζήτηση, εφελκύεται γνήσια το ενδιαφέρον και ενδεχομένως πιστοποιείται ότι η μαρτυρία ανταποκρίνεται σε γεγονός.
Το όνειρο, ο μύθος, το γεγονός μπορούν να περιγραφούν ως εξής: Υπάρχει μια κοιλάδα που βρίσκεται σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο στους πρόποδες των Ιμαλαΐων, στην περιοχή του Θιβέτ. Περιβάλλεται ολόγυρα από ψηλά βουνά, εκτός από τα βορειοανατολικά, όπου υπάρχει ένα στενό άνοιγμα στην οροσειρά. Συνεπώς, η κοιλάδα έχει σχήμα φιάλης, με το λαιμό προς τα βορειοανατολικά, ενώ διευρύνεται σημαντικά προς νότον. Ψηλά, προς το βόρειο άκρο, κοντά στο λαιμό της φιάλης, βρίσκεται ένας πελώριος επίπεδος βράχος. Δεν υπάρχουν δέντρα ή θάμνοι στην κοιλάδα, που καλύπτεται μ' ένα είδος άγριας χλόης. Οι πλαγιές όμως των βουνών καλύπτονται από δέντρα.
Την περίοδο της πανσελήνου του Ταύρου, προσκυνητές απ' όλες τις γύρω περιοχές αρχίζουν να συναθροίζονται. Οι πιστοί και οι λάμα βρίσκουν το δρόμο τους προς την κοιλάδα και συγκεντρώνονται στο νοτιότερο και το μεσαίο τμήμα, αφήνοντας το βορειοανατολικό άκρο σχετικά άδειο. Εκεί, όπως λέει ο μύθος, συγκεντρώνεται μια ομάδα από εκείνα τα μεγάλα Όντα, που αποτελούν τους φύλακες πάνω στη γη του Σχεδίου του Θεού για τον πλανήτη μας και για την ανθρωπότητα. Το όνομα με το οποίο αποκαλούμε αυτά τα Όντα δεν έχει σημασία. Ο Χριστιανός πιστός ίσως προτιμά ν' αναφέρεται σε αυτούς ως ο Χριστός και η εκκλησία Του, και να θεωρεί ότι αποτελούν το μέγα Νέφος των Μαρτύρων, που εγγυάται στην ανθρωπότητα την υπέρτατη σωτηρία. Οι εσωτεριστές του κόσμου τους αποκαλούν Διδασκάλους της Σοφίας, την πλανητική Ιεραρχία, οι Οποίοι στις πολλές βαθμίδες Τους κυβερνώνται και διδάσκονται από τον Χριστό, το Διδάσκαλο όλων των Διδασκάλων, κι επίσης Διδάσκαλο αγγέλων και ανθρώπων. Ή μπορεί να τους αποκαλούμε Ρίσι των Ινδουιστικών Γραφών, ή Εταιρία των Φωτισμένων Διανοιών, σύμφωνα με τη Θιβετανική διδασκαλία. Είναι οι Μεγάλοι Ενορατικοί και οι Μεγάλοι Σύντροφοι κατά την πιο σύγχρονη παρουσίαση, και αποτελούν το άθροισμα της τελειωθείσης ανθρωπότητας, που ακολούθησε τα βήματα του Χριστού και εισήλθε για χάρη μας μέσα στο πέπλο, δίνοντάς μας το παράδειγμα να κάνουμε κι εμείς εκείνο που έκαναν εκείνοι. Αυτοί, με τη σοφία, την αγάπη, και τη γνώση τους, ορθώνουν τείχος προστασίας γύρω από τη φυλή μας και επιδιώκουν να μας καθοδηγήσουν, βήμα με βήμα (όπως κι Αυτοί καθοδηγήθηκαν στον καιρό Τους), από το σκοτάδι στο φως, από το απατηλό στο πραγματικό και από το θάνατο στην αθανασία. Αυτός ο όμιλος εκείνων που γνωρίζουν τη θεότητα είναι ο βασικό συμμέτοχο της Εορτής του Βεσάκ. Κατατάσσονται στο βορειοανατολικό άκρο της κοιλάδας, σε ομόκεντρους κύκλους (σύμφωνα με τη θέση και το βαθμό τους στην μυητική Τους ανάπτυξη) και προετοιμάζονται για μια μεγάλη πράξη υπηρεσίας. Μπροστά από το βράχο, κοιτάζοντας προς τα βορειοανατολικά, στέκουν Εκείνα τα Όντα που ονομάζονται από τους μαθητές τους οι Τρεις Μεγάλοι Κύριοι. Αυτοί είναι ο Χριστός, που στέκει στο κέντρο, ο Κύριος των ζωντανών μορφών, ο Μανού, που στέκεται στα δεξιά Του και ο κύριος του Πολιτισμού, που στέκει στ' αριστερά. Αυτοί οι τρεις αντικρίζουν το βράχο πάνω στον οποίο βρίσκεται ένα μεγάλο κρυστάλλινο κύπελλο, γεμάτο νερό.
Είναι ενδιαφέρουσα η πληροφορία σχετικά με αυτή την τελετή και σημαντική για την πραγματικότητα της, ότι όλοι όσοι ονειρεύτηκαν πως συμμετείχαν σ' αυτήν, γνώριζαν επακριβώς την καθορισμένη θέση τους στο κατώτερο τμήμα της κοιλάδας, όπου στέκονταν. Κάποιος που μου την περιέγραψε, μου έλεγε ότι βρισκόταν στη μία πλευρά, κοντά σ' ένα δέντρο όπου ήταν δεμένο ένα άλογο και ότι όλοι φαίνεται να γνώριζαν επακριβώς τον τόπο που βρίσκονταν. Μερικοί αντιλήφθηκαν ότι η τοποθέτηση και η ταξιθέτηση των θεατών κατέδειχνε σαφώς το βαθμό της εξέλιξης εκάστου.
Πίσω από τους συναθροισμένους σε ομάδα Διδασκάλους, μύστες, μυημένους και πρεσβύτερους εργάτες του Σχεδίου του Θεού, θα βρεθούν οι παγκόσμιοι μαθητές και οι ζηλωτές στις διάφορες βαθμίδες και ομάδες είτε εν τω σώματι είτε εκτός του σώματος για να αναφέρουμε τα λόγια του Απ. Παύλου, οι οποίοι απαρτίζουν αυτή την εποχή το Νέο Όμιλο των Εξυπηρετητών του Κόσμου. Εκείνοι που παρευρίσκονται με τα φυσικά τους σώματα έχουν μεταβεί εκεί με τους συνήθεις τρόπους. Οι υπόλοιποι παρευρίσκονται με τα πνευματικά τους σώματα και σε ονειρική κατάσταση. Το όνειρο που διηγούνται αργότερα - δεν μπορεί άραγε να αποτελεί τη φυσική αναγνώριση και ανάμνηση ενός εσωτερικού πνευματικού συμβάντος;
Καθώς πλησιάζει η ώρα της πανσελήνου, αρχίζει να επικρατεί σιγή ανάμεσα στο πλήθος κι όλοι κοιτάζουν προς τα βορειοανατολικά. Εκτελούνται ορισμένες τελετουργικές κινήσεις με τις οποίες οι συναθροισμένοι Διδάσκαλοι και οι μαθητές τους, όλων των βαθμών, παίρνουν διάφορες συμβολικές θέσεις, και σχηματίζουν πάνω στο έδαφος της κοιλάδας διάφορα σημαντικά σύμβολα, όπως ο πεντάκτινος αστέρας, με τον Χριστό να στέκει στο ψηλότερο σημείο του, ή ένα τρίγωνο, με τον Χριστό στην κορυφή, ή ένα σταυρό, καθώς και άλλους πολύ γνωστούς σχηματισμούς που έχουν όλοι μια βαθιά και δυναμική έννοια. Όλα αυτά γίνονται υπό τον ήχο ορισμένων λέξεων που ψάλλονται και εσωτερικών φράσεων που ονομάζονται μάντραμ. Η προσδοκία στα πλήθη που αναμένουν και παρατηρούν φουντώνει και η ένταση είναι πραγματική και αυξάνει. Μοιάζει να γίνεται αισθητή μια διέγερση ή ένας δυναμικός κραδασμός σ' ολόκληρο το σώμα των ανθρώπων που σαν αποτέλεσμα φέρνει την αφύπνιση των ψυχών των παρευρισκομένων, τη συγχώνευση και την ένωση του ομίλου σ' ένα ενοποιημένο σύνολο, και την ανύψωση όλων σε μια μεγάλη πράξη πνευματικής αίτησης, ετοιμότητας και προσδοκίας. Είναι το αποκορύφωμα της έφεσης του κόσμου, που εστιάζεται σ' αυτόν τον αναμένοντα όμιλο. Αυτές οι τρεις λέξεις - αίτηση, ετοιμότητα και προσδοκία - περιγράφουν καλύτερα την ατμόσφαιρα που περιβάλλει εκείνους που παρευρίσκονται σ' αυτή τη μυστική κοιλάδα.
Οι ψαλμωδίες και οι ρυθμικές κινήσεις γίνονται εντονότερες και όλοι οι συμμετέχοντες καθώς και το πλήθος που παρατηρεί, υψώνουν τα μάτια τους στον ουρανό προς την κατεύθυνση του στενού τμήματος της κοιλάδας. Ακριβώς λίγα λεπτά πριν τη στιγμή της πανσελήνου, σε μακρινή απόσταση, διακρίνεται μια μικροσκοπική κουκίδα στον ουρανό. Πλησιάζει συνεχώς και γίνεται διαρκώς πιο ευδιάκριτη και σαφής μέχρι να φανεί η μορφή του Βούδα, που κάθεται με διπλωμένα σταυρωμένα τα πόδια στη στάση του Βούδα, ντυμένη με τον κιτρινόχρωμο χιτώνα του, να λούεται από φως και χρώμα, και με τα χέρια του απλωμένα σ' ευλογία. Όταν φτάσει σ' ένα σημείο πάνω ακριβώς από το μεγάλο βράχο, αιωρούμενος στον αέρα πάνω από τα κεφάλια των τριών Μεγάλων Κυρίων, ένα μεγάλο μάντραμ, που χρησιμοποιείται μόνο μια φορά το χρόνο, στην εορτή, ψάλλεται από τον Χριστό, ενώ ολόκληρη η ομάδα των ανθρώπων στην κοιλάδα προσκυνά. Αυτή η Επίκληση κινητοποιεί ένα μεγάλο κραδασμό ή ένα ρεύμα σκέψης που έχει τέτοια δυναμικότητα, που φτάνει από τον όμιλο των ζηλωτών, των μαθητών ή μυημένων που τη χρησιμοποιούν μέχρι το Θεό τον Ίδιο. Σημειώνει την υπέρτατη στιγμή της έντονης πνευματικής προσπάθειας ολόκληρου του έτους, και η πνευματική ζωογόνηση της ανθρωπότητας και τα πνευματικά αποτελέσματα διαρκούν όλους τους επόμενους μήνες. Το αποτέλεσμα αυτής της Μεγάλης Επίκλησης είναι οικουμενικό ή συμπαντικό και εξυπηρετεί στη σύνδεσή μας μ' εκείνο το συμπαντικό κέντρο της πνευματικής δύναμης από το οποίο προήλθαν όλα τα πλάσματα της δημιουργίας. Εκχύνεται η ευλογία και ο Χριστός - ως ο Αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας - την υποδέχεται στη φύλαξή του, προς διανομή.<p> </p>Έτσι, όπως λέει ο μύθος, ο Βούδας επιστρέφει μια φορά το χρόνο για να ευλογήσει τον κόσμο, διαβιβάζοντας μέσω του Χριστού ανανεωμένη πνευματική ζωή. Κατόπιν ο Βούδας αποσύρεται αργά, ώσπου γίνεται αμυδρή κουκίδα στον ουρανό, που κι αυτή τελικά εξαφανίζεται. Η όλη τελετουργία της ευλογίας, από τη στιγμή της πρώτης μακρινής εμφάνισης μέχρι τη στιγμή που ο Βούδας εξαφανίζεται από τη θέα, διαρκεί ακριβώς οκτώ λεπτά. Η ετήσια θυσία του Βούδα για χάρη της ανθρωπότητας (γιατί επιστρέφει με μεγάλο τίμημα) έχει τελειώσει και Εκείνος επιστρέφει και πάλι στον υψηλό τόπο, όπου εργάζεται και αναμένει. Κάθε χρόνο επιστρέφει για την ευλογία, και κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται η ίδια τελετή. Κάθε χρόνο Αυτός και ο μεγάλος Αδελφός του, ο Χριστός, συνεργάζονται στενότατα για να ωφεληθεί πνευματικά η ανθρωπότητα. Σ’ αυτούς τους δύο μεγάλους Υιούς του Θεού έχουν εστιασθεί δυο όψεις της θείας ζωής και Αυτοί δρουν από κοινού ως θεματοφύλακες του ύψιστου τύπου πνευματικής δύναμης, στην οποία μπορεί ν' ανταποκριθεί η ανθρωπότητα. Μέσω του Βούδα, διαχύνεται η σοφία του Θεού. Μέσω του Χριστού, εκδηλώνεται η αγάπη του Θεού στην ανθρωπότητα και ακριβώς αυτή η σοφία και αυτή η αγάπη διαχύνονται στην ανθρωπότητα κάθε Πανσέληνο του Μαΐου.
Έτσι έχει λοιπόν αυτή η αρχαία ιστορία. Αυτός είναι ο μύθος που βρίσκεται πίσω απ' αυτή τη δημοφιλή γιορτή της Ανατολής. Έτσι έχει το γεγονός, φτάνει να τολμήσουμε να το πιστέψουμε και να έχουμε αρκετά ανοιχτό νου για να το αναγνωρίσουμε σαν δυνατότητα. Αποτελεί για τη Δύση μια κάπως καινούργια ιδέα και απαιτεί την αναπροσαρμογή μερικών από τις πιο προσφιλείς πεποιθήσεις μας. Άπαξ όμως και συλληφθεί και κατανοηθεί, θ' αναδυθεί στη συνείδηση μας ένα καινούργιο όραμα, αλλά και η δυνατότητα για τη φυλή να προσεγγίσει συνειδητά σήμερα μια νέα ζωοδόχο πηγή και ένα νέο κέντρο πνευματικής δύναμης.
Για μερικούς ανθρώπους που ζουν στο σημερινό κόσμο αυτό η Εορτή αντιπροσωπεύει ορισμένες ιδιαιτέρως συγκεκριμένες και σαφείς ιδέες και επίσης προσφέρει μια μεγάλη ευκαιρία. Οι ιδέες που αντιπροσωπεύει θα μπορούσαν ν' απαριθμηθούν ως εξής:
Πρώτον, αυτή η Εορτή συνδέει το παρελθόν με το παρόν κατά ένα τρόπο που καμία άλλη εορτή που να σχετίζεται με κάποια από τις μεγάλες παγκόσμιες θρησκείες, δεν κατάφερε. Αντιπροσωπεύει μια ζωντανή αλήθεια και μια τρέχουσα ευκαιρία. Ο Βούδας και ο Χριστός με την αμοιβαία υπηρεσία τους προς τη φυλή, καταφέρνουν αυτή τη σύνδεση. Επίσης αναμιγνύουν την Ανατολή με τη Δύση και συνενώνουν σ' ένα όλον την Χριστιανική παράδοση, το Βουδισμό και τον Ινδουισμό αλλά και το ζήλο όλων των πιστών του σημερινού κόσμου, ορθοδόξων και ανορθόδοξων. Οι θρησκευτικοί διαχωρισμοί εξαφανίζονται.
Δεύτερον, αυτή η Εορτή σημειώνει την ύψιστη στάθμη της πνευματικής ευλογίας στον κόσμο. Πρόκειται για την ώρα μιας ασυνήθιστης εισροής ζωής και πνευματικής διέγερσης, και εξυπηρετεί στη ζωογόνηση την έφεσης του ανθρώπινου γένους.
Τρίτον, κατά την περίοδο της Εορτής και μέσω της ενωμένης προσπάθειας του Χριστού και του Βούδα, που συνεργάζονται στενά, διανοίγεται ένας αγωγός επικοινωνίας ανάμεσα στην ανθρωπότητα και το Θεό, κατά μήκος του οποίου διαχύνεται η αγάπη και η σοφία του ίδιου του Θεού προς τον κόσμο που αναμένει και βρίσκεται σ' ανάγκη. Μιλώντας συμβολικά και λαμβάνοντας υπ' όψη ότι τα σύμβολα υποκρύπτουν πάντα κάποια αλήθεια, θα μπορούσε να σημειωθεί ότι την ώρα της πανσελήνου είναι σαν ξαφνικά να ανοίγει διάπλατα μια θύρα, που παραμένει κλειστή όλο τον υπόλοιπο καιρό. Μέσα απ' αυτή τη θύρα, οι υποψήφιοι και οι μαθητές μπορούν να έλθουν σ' επαφή με ενέργειες που διαφορετικά δεν γίνονται εύκολα προσιτές. Μέσα απ' αυτή τη θύρα, μπορούν να προσεγγιστούν Εκείνοι που οδηγούν τη φυλή στην αλήθεια και την πραγματικότητα, κάτι που άλλες στιγμές δεν είναι εφικτό. Από το γεγονός αυτό μπορούν να ωφεληθούν όσοι στέκονται και από τις δύο πλευρές της θύρας, και αυτό θα συμβαίνει ολοένα και πιο πολύ. Την ώρα της πανσελήνου του Ταύρου είναι σαν ν' ανοίγει μια θύρα στα ουράνια (μιλώντας πάλι συμβολικά), κατά τρόπον ώστε να μπορεί να πραγματοποιηθεί επαφή μ' εκείνες τις ακόμη πιο μεγάλες Ζωές, που η θέση Τους σε σχέση με την πλανητική μας Ιεραρχία, αντιστοιχεί μ' αυτήν που έχει η Ιεραρχία σε σχέση με την ανθρωπότητα. Άπαξ και αναγνωριστεί αυτό, θα καταστεί δυνατόν ν' αναπτυχθεί μια Επιστήμη της Προσέγγισης προς τις βαθύτερες αλήθειες και δυνάμεις της ζωής που εξακολουθούν να κρύβονται ακόμη πίσω από ένα πέπλο. Αυτό θα το αποκαλύψει η Νέα Εποχή. Αποτελεί τμήμα της αληθινής τεχνικής της Ατραπού, που αναδύεται, και της πνευματικής προόδου.
Επίσης, αυτή την περίοδο γίνονται εφικτές μεγάλες διευρύνσεις της συνείδησης, μη προσιτές κάποια άλλη στιγμή. Μαθητές και μυημένοι παντού, μπορούν να βρουν πνευματική ενίσχυση και διέγερση για να εκτελέσουν εκείνα τα μεγάλα βήματα που ονομάζουμε μυήσεις και που επιτρέπουν στον άνθρωπο να εισδύσει λίγο βαθύτερα και πιο συνειδητά στα μυστήρια του βασιλείου του Θεού. Του αποκαλύπτουν καθαρότερα το θαύμα της δικής του θειότητας, την ομορφιά της θειότητας κάθε ανθρώπου και κάτι από το Σχέδιο προς το οποίο συμμορφώνεται η ανθρωπότητα και με το οποίο ο μυημένος πρέπει να συνεργαστεί.
Ας επιστρέψουμε στα δρώμενα των Ιμαλαΐων: Μόλις ο Βούδας έχει και πάλι εξαφανιστεί, το πλήθος εγείρεται από το προσκύνημα. Το νερό που βρίσκεται στο κύπελλο διανέμεται σε μικρές ποσότητες στους Διδασκάλους, μυημένους και μαθητές. Κατόπιν όλοι Αυτοί επιστρέφουν στον τόπο της υπηρεσίας Τους. Το πλήθος, που έχει φέρει μαζί του μικρά κύπελλα και αγγεία, πίνει και μοιράζεται το νερό. Σ' αυτή την όμορφη τελετή της κοινωνίας δια του ύδατος συμβολικά μας παρουσιάζεται ένα χαρακτηριστικό της Νέας Εποχής, στην οποία εισερχόμαστε, δηλαδή την Εποχή του Υδροχόου, την εποχή του Κομιστή του Ύδατος. Είναι η εποχή του ανθρώπου που φέρει υδρίαν*, όπως είπε ο Χριστός σ' εκείνο το επεισόδιο που προηγήθηκε της θείας μετάληψης, της κοινωνίας, που Αυτός εγκαινίασε με το Μυστικό Δείπνο. Σ' αυτή την τελετουργία απαθανατίζεται για χάρη μας η ιστορία της παγκοσμιότητας της αγάπης του Θεού, η ανάγκη της ατομικής μας κάθαρσης και η ευκαιρία να μοιραστούμε μ' άλλους αυτό που ανήκει σ' όλους. Το νερό, που μαγνητίστηκε με την παρουσία του Βούδα και του Χριστού, αποκτά ορισμένες ιδιότητες και ποιότητες που έχουν θεραπευτική και ευεργετική φύση. Ευλογημένο, με αυτό τον τρόπο, το πλήθος διασκορπίζεται σιωπηλά, ενώ οι Διδάσκαλοι και οι μαθητές επιστρέφουν με ανανεωμένη δύναμη για ν' αναλάβουν έναν ακόμη χρόνο παγκόσμιας υπηρεσίας.
Σήμερα, αυτός ο θρύλος ή αυτή η σχέση ενός αληθινού και ζωτικά πνευματικού συμβάντος, οδεύει αργά αργά προς τη Δύση. Εκεί εφελκύει αναγνώριση ή περιέργεια, θαυμασμό ή αμφιβολία εκ μέρους των πολλών. Ορισμένοι ζηλωτές της Δύσης πιστεύουν ότι έφτασε ο καιρός που η Δύση και η Ανατολή μπορούν να συναντηθούν πνευματικά σε μια μεγάλη Εορτή και σε μια κοινωνία ψυχών. Ενωμένες μεταξύ τους και υπό την καθοδήγηση του Βούδα, που ήλθε για να φέρει το φως στην Ανατολή και του Χριστού, που ήλθε για να φέρει το φως στη Δύση, μπορούν να επιζητήσουν και να εφελκύσουν τέτοια ευλογία και πνευματική αποκάλυψη, ώστε στο άμεσο μέλλον να προκύψει εκείνο που τόσο οδυνηρά λείπει - επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία. Έτσι μπορούμε να περάσουμε σε μια εποχή αδελφότητας και κατανόησης, η οποία θα επιτρέψει σε κάθε άνθρωπο να διαθέσει περισσότερο χρόνο, απαλλαγμένος από φόβο, για να βρει ο ίδιος το Θεό.
Συνεπώς η εορτή του Βεσάκ αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός στον πλανήτη μας, από την άποψη της πνευματικής αλήθειας, και είναι το συμβάν που ασκεί τη μεγαλύτερη επίδραση πάνω στην ανθρώπινη φυλή. Βεβαίως επίδραση ασκούσε ανέκαθεν. Όμως περνούσε απαρατήρητη για την πλειονότητα. Τώρα, η επίδραση του Βεσάκ πρόκειται ν' αναγνωριστεί και να χρησιμοποιηθεί συνειδητά. Κάθε όμιλος εξυπηρετητών στον κόσμο, που συνεργάζεται συνειδητά με την πλανητική Ιεραρχία, οπωσδήποτε ενεργεί κάτω από συγκεκριμένους νόμους και μέσω ορισμένων λέξεων δύναμης και της μεγάλης επίκλησης. Με τον τρόπο αυτό καταφέρνουν συγκεκριμένα και αναγκαία αποτελέσματα. Μέσω του ενιαίου ρυθμού ορισμένων ομίλων και με την εκφώνηση των επικλήσεων τους, οι όμιλοι των υποψήφιων μπορούν να προσεγγίσουν τη συνείδηση των μεγάλων Ζωών και Διανοιών, αφού μάθουν προηγουμένως να ευθυγραμμίζουν τις προσωπικότητες και να έρχονται σ' επικοινωνία με τις ψυχές τους. Αυτοί οι όμιλοι μπορούν να εδραιώσουν μια επαφή με τον υποκειμενικό κόσμο των Διανοιών, μέσω δυο εστιακών σημείων. Το ένα εστιακό σημείο, ο Βούδας, αντιπροσωπεύει τον επισκιάζοντα κόσμο των υποκειμενικών πνευματικών πραγματικοτήτων. Το άλλο εστιακό σημείο, ο Χριστός, ενεργεί ως ο Αντιπρόσωπος του κόσμου των ανθρώπινων πλασμάτων που ανατείνουν. Αυτό το γεγονός συμβολίζεται στις τελετουργίες των εκκλησιών, όπου ο ιερέας δρα σαν εστιακό σημείο. Εδώ όμως υπάρχει ένα σπουδαίο σημείο διαφοράς: Οι τελετουργοί σε εκείνες τις μεγάλες ιεροπραξίες επαφής δεν θα αποτελούν ένα χωριστικό και ξεχωριστό σώμα ανθρώπων. Όλοι θα μπορούν να είναι ιερείς. Ακόμη κι ένας λαϊκός μπορεί να κατέχει επίσης μια τέτοια θέση. Το μοναδικό προσόν που θ' απαιτείται, θα είναι η ικανότητα να ευθυγραμμίζεται και να έρχεται σ' επαφή με τη ψυχή, ούτως ώστε να είναι σε θέση να συνεργεί με όλες τις άλλες ψυχές.
Τέλος θα πρέπει να σημειωθεί ότι μια καθορισμένη περίοδο του έτους συνεδριάζει η Στοά των Διδασκάλων. Η λέξη Στοά είναι απλώς ένα όνομα ακόμη εκείνου του σώματος των αφιερωμένων μαθητών και εργατών, που οι Χριστιανοί αποκαλούν ο Χριστός και η εκκλησία Του. Κατ' εκείνη την περίοδο, που συμπίπτει με την πανσέληνο του Ταύρου και η εορτή του Βεσάκ, η Στοά οπωσδήποτε συνεδριάζει για τρεις κυρίως λόγους:
- Για να έλθει σ' επαφή με την πνευματική δύναμη που διαβιβάζεται στον πλανήτη μας μέσω του Βούδα και του Χριστού,
- Για να συνεδριάσει με θέμα την άμεση ανάγκη και το άμεσο έργο που πρέπει να γίνει για την ανθρωπότητα,
- Να επιτρέψει τη μύηση εκείνων που είναι έτοιμοι και να διεγείρει τους μαθητές Της για επαύξηση της δράσης και της υπηρεσίας τους.
* ...συναντήσει υμίν άνθρωπος κεράμιον ύδατος βαστάζων. Ακολουθήσατε αυτώ εις την οικία ού (όπου) εισπορεύεται. (Λουκ. ΚΒ 10)
το κείμενο μου εστάλη με e-mail
Η Εορτή του Βεσάκ τελείται στην πανσέληνο του Ταύρου, ενώ η Εορτή της Ανθρωπότητας τελείται ένα μήνα αργότερα, στην πανσέληνο των Διδύμων. Επίσης, η εορτή του Πάσχα καθορίζεται στην Πανσέληνο που εμπίπτει στη Ζωδιακή διαίρεση του Κριού, κατά την πρώτη Πανσέληνο μετά την Εαρινή Ισημερία. Αυτές οι τρεις Εορτές - του Πάσχα, του Βεσάκ και της Ανθρωπότητας - συνιστούν τα τρία μεγαλύτερα πνευματικά γεγονότα του έτους. Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι σε ορισμένα εδάφια από τα κείμενα της Α. Α. Μπ. και του Θιβετανού χρησιμοποιούνται συχνά φράσεις όπως Πανσέληνος του Μαΐου για να υποδηλωθεί η εορτή του Βεσάκ (η πανσέληνος του Βούδα), καθώς και Πανσέληνος του Ιουνίου για να αναφερθεί η Πανσέληνος του Χριστού, που αποτελεί Εορτή της Ανθρωπότητας. Γενικά οι δύο αυτές Πανσέληνοι σημειώνονται κατά τη διάρκεια των μηνών Μαΐου και Ιουνίου, αλλά όχι πάντοτε. Όπως εξηγήθηκε παραπάνω, ο καθοριστικός παράγων για τον προσδιορισμό των Εορτών είναι οι Πανσέληνοι Ταύρου και Διδύμων και όχι οι ημερολογιακοί μήνες.
Μέρος ΙΙ
Σε μερικά μέρη της Ινδίας η εορτή του Βεσάκ θεωρείται εδώ και αιώνες γιορτή δημόσια. Είναι μια μέρα επανένωσης, προσκυνήματος και χαρούμενης προσδοκίας. Είναι μια άγια μέρα. Το γεγονός ότι η εσωτερική σημασία αυτής της μέρας αναγνωρίζεται μόνο από μια χούφτα ανθρώπων με πνευματική αντίληψη, ασφαλώς αληθεύει. Το γεγονός ότι η τεράστια πλειονότητα δεν γνωρίζει τίποτα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις, αληθεύει επίσης. Αλλά το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τις μεγάλες Χριστιανικές γιορτές. Για μερικούς συμβολίζουν μεγάλες πνευματικές πραγματικότητες, ενώ για άλλους είναι απλώς γιορτές ή μέρες προσφοράς δώρων και ανταλλαγής επισκέψεων. Όμως για την πνευματική δύναμη που αποδεσμεύεται στον κόσμο, για την αληθινή σημασία αυτών των ημερών Χάριτος, όπως είναι η Μεγάλη Παρασκευή, οπότε η Θεότης έρχεται προς βοήθεια της ανθρωπότητας, γνωρίζουν σχεδόν τίποτα. Η εσωτερική και αληθινή σχέση τους είναι εντελώς έξω από τη σκέψη τους. Το ίδιο συμβαίνει και με την Εορτή του Βεσάκ.
Όμως υπάρχει κάτι σχετικά μ' αυτή την Εορτή, που τη διαφοροποιεί και την ξεχωρίζει από τις άλλες γιορτές. Οι ημερομηνίες των Χριστιανικών Εορτών καθορίστηκαν από γεγονότα του παρελθόντος ή από συμβάντα που έγιναν πολλούς αιώνες πριν, ή επίσης μνημονεύουν κάποιο μεγάλο Μαθητή του Χριστού που υπηρέτησε στο παρελθόν τη φυλή, όπως κι Εκείνος. Ενώ η Εορτή του Βεσάκ συνιστά αναγνώριση ενός τωρινού και ζωντανού γεγονότος. Τελείται (όπως πιστεύουν εκείνοι που την τηρούν) ενόσω λαμβάνει χώρα ένα μέγα και ουράνιο γεγονός, κι έχει τη φύση της συμμετοχής σε μια τελετουργία. Αυτό το ουράνιο συμβάν λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο την ώρα της Πανσελήνου του Ταύρου (που ονομάζεται συχνά Πανσέληνος του Μαΐου). Τότε αποδεσμεύεται πάνω στη Γη (ανάλογα με το βαθμό της ζήτησης των ανθρώπων) η ευλογία του Ίδιου του Θεού, που διαβιβάζεται μέσω του Βούδα και του Αδελφού του, του Χριστού.
Όμως αυτό το ουράνιο γεγονός, μπορεί και συντελείται και έχει το αντίστοιχό του σε φυσική εκδήλωση. Παράλληλα προς την υποκειμενική και πνευματική τελετή, ένα σημαντικό γεγονός λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα σε μια μικρή κοιλάδα του Θιβέτ, στις παρυφές των Ιμαλαΐων. Εκεί υποθέτουν ότι λαμβάνει χώρα η γήινη τελετή της ευλογίας. Εκεί, σ' αυτή την κοιλάδα κατευθύνονται πολλοί άνθρωποι από τις γύρω περιοχές, σαν προσκυνητές προς το φως. Εκεί, την ώρα της πανσελήνου, διεξάγεται μια ιεροπρεπής τελετουργία, η οποία μπορεί να θεαθεί και να ακροαθεί όπως κάθε τελετουργία στους μεγάλους καθεδρικούς ναούς μας.
Ένα από τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά που συνδέονται μ' αυτή την Εορτή και με το τελετουργικό τυπικό της στο Θιβέτ, βρίσκεται στο γεγονός ότι πολλοί ορθόδοξοι Χριστιανοί, που θα καταφρονούσαν οποιαδήποτε σύνδεση με το Βουδισμό ή τον Ινδουισμό, αποκτούν μαρτυρία αυτής της τελετής μέσα στα όνειρα τους. Δυο φορές τον καιρό που εργαζόμουν ως ορθόδοξο μέλος της Εκκλησίας της Αγγλίας (γράφει η Alice Bailey), τότε που για μένα ο Βουδισμός ήταν απλώς μια "ειδωλολατρική" θρησκεία (τόσο μεγάλη ήταν η άγνοιά μου) και ο Βούδας ήταν ένα παγανιστικό είδωλο, δύο φορές ονειρεύτηκα - σε διαστήματα επτά χρόνων - ότι συμμετείχα σε μια περίεργη τελετή και σ' ένα ασυνήθιστο γεγονός. Τα συμβάντα που κατέγραψα ήταν τόσο διαυγή και ζωντανά και οι λεπτομέρειες ήταν κάθε φορά τόσο ταυτόσημες, ώστε ήταν αδύνατο ν' απορρίψω το όνειρο σαν απλή φαντασία, ή να το θεωρήσω ως ένα ονειρικό φαινόμενο του συνηθισμένου τύπου. Είκοσι χρόνια μετά, όταν διάβασα μια περιγραφή της Εορτής του Βεσάκ, ανακάλυψα ότι ήταν αυτό ακριβώς που είχα δει. Το όνειρο προφανώς μου είχε υποδείξει ένα πραγματικό γεγονός. Αρκετές φορές συνάντησα ανθρώπους που είχαν ένα παρόμοιο όνειρο και διερωτούντο τι ήταν εκείνο που είδαν. Όταν κάποιο όνειρο μοιάζει να έχει πανομοιότυπη καταγραφή από διαφορετικούς ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο, όταν οι λεπτομέρειες του ονείρου παραμένουν αναλλοίωτες κι όταν διαπιστώνεται ότι το όνειρο βασίζεται σε μια τελετή που συμβαίνει εκείνη την περίοδο, τότε ασφαλώς υπάρχει έδαφος για πολλή συζήτηση, εφελκύεται γνήσια το ενδιαφέρον και ενδεχομένως πιστοποιείται ότι η μαρτυρία ανταποκρίνεται σε γεγονός.
Το όνειρο, ο μύθος, το γεγονός μπορούν να περιγραφούν ως εξής: Υπάρχει μια κοιλάδα που βρίσκεται σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο στους πρόποδες των Ιμαλαΐων, στην περιοχή του Θιβέτ. Περιβάλλεται ολόγυρα από ψηλά βουνά, εκτός από τα βορειοανατολικά, όπου υπάρχει ένα στενό άνοιγμα στην οροσειρά. Συνεπώς, η κοιλάδα έχει σχήμα φιάλης, με το λαιμό προς τα βορειοανατολικά, ενώ διευρύνεται σημαντικά προς νότον. Ψηλά, προς το βόρειο άκρο, κοντά στο λαιμό της φιάλης, βρίσκεται ένας πελώριος επίπεδος βράχος. Δεν υπάρχουν δέντρα ή θάμνοι στην κοιλάδα, που καλύπτεται μ' ένα είδος άγριας χλόης. Οι πλαγιές όμως των βουνών καλύπτονται από δέντρα.
Την περίοδο της πανσελήνου του Ταύρου, προσκυνητές απ' όλες τις γύρω περιοχές αρχίζουν να συναθροίζονται. Οι πιστοί και οι λάμα βρίσκουν το δρόμο τους προς την κοιλάδα και συγκεντρώνονται στο νοτιότερο και το μεσαίο τμήμα, αφήνοντας το βορειοανατολικό άκρο σχετικά άδειο. Εκεί, όπως λέει ο μύθος, συγκεντρώνεται μια ομάδα από εκείνα τα μεγάλα Όντα, που αποτελούν τους φύλακες πάνω στη γη του Σχεδίου του Θεού για τον πλανήτη μας και για την ανθρωπότητα. Το όνομα με το οποίο αποκαλούμε αυτά τα Όντα δεν έχει σημασία. Ο Χριστιανός πιστός ίσως προτιμά ν' αναφέρεται σε αυτούς ως ο Χριστός και η εκκλησία Του, και να θεωρεί ότι αποτελούν το μέγα Νέφος των Μαρτύρων, που εγγυάται στην ανθρωπότητα την υπέρτατη σωτηρία. Οι εσωτεριστές του κόσμου τους αποκαλούν Διδασκάλους της Σοφίας, την πλανητική Ιεραρχία, οι Οποίοι στις πολλές βαθμίδες Τους κυβερνώνται και διδάσκονται από τον Χριστό, το Διδάσκαλο όλων των Διδασκάλων, κι επίσης Διδάσκαλο αγγέλων και ανθρώπων. Ή μπορεί να τους αποκαλούμε Ρίσι των Ινδουιστικών Γραφών, ή Εταιρία των Φωτισμένων Διανοιών, σύμφωνα με τη Θιβετανική διδασκαλία. Είναι οι Μεγάλοι Ενορατικοί και οι Μεγάλοι Σύντροφοι κατά την πιο σύγχρονη παρουσίαση, και αποτελούν το άθροισμα της τελειωθείσης ανθρωπότητας, που ακολούθησε τα βήματα του Χριστού και εισήλθε για χάρη μας μέσα στο πέπλο, δίνοντάς μας το παράδειγμα να κάνουμε κι εμείς εκείνο που έκαναν εκείνοι. Αυτοί, με τη σοφία, την αγάπη, και τη γνώση τους, ορθώνουν τείχος προστασίας γύρω από τη φυλή μας και επιδιώκουν να μας καθοδηγήσουν, βήμα με βήμα (όπως κι Αυτοί καθοδηγήθηκαν στον καιρό Τους), από το σκοτάδι στο φως, από το απατηλό στο πραγματικό και από το θάνατο στην αθανασία. Αυτός ο όμιλος εκείνων που γνωρίζουν τη θεότητα είναι ο βασικό συμμέτοχο της Εορτής του Βεσάκ. Κατατάσσονται στο βορειοανατολικό άκρο της κοιλάδας, σε ομόκεντρους κύκλους (σύμφωνα με τη θέση και το βαθμό τους στην μυητική Τους ανάπτυξη) και προετοιμάζονται για μια μεγάλη πράξη υπηρεσίας. Μπροστά από το βράχο, κοιτάζοντας προς τα βορειοανατολικά, στέκουν Εκείνα τα Όντα που ονομάζονται από τους μαθητές τους οι Τρεις Μεγάλοι Κύριοι. Αυτοί είναι ο Χριστός, που στέκει στο κέντρο, ο Κύριος των ζωντανών μορφών, ο Μανού, που στέκεται στα δεξιά Του και ο κύριος του Πολιτισμού, που στέκει στ' αριστερά. Αυτοί οι τρεις αντικρίζουν το βράχο πάνω στον οποίο βρίσκεται ένα μεγάλο κρυστάλλινο κύπελλο, γεμάτο νερό.
Είναι ενδιαφέρουσα η πληροφορία σχετικά με αυτή την τελετή και σημαντική για την πραγματικότητα της, ότι όλοι όσοι ονειρεύτηκαν πως συμμετείχαν σ' αυτήν, γνώριζαν επακριβώς την καθορισμένη θέση τους στο κατώτερο τμήμα της κοιλάδας, όπου στέκονταν. Κάποιος που μου την περιέγραψε, μου έλεγε ότι βρισκόταν στη μία πλευρά, κοντά σ' ένα δέντρο όπου ήταν δεμένο ένα άλογο και ότι όλοι φαίνεται να γνώριζαν επακριβώς τον τόπο που βρίσκονταν. Μερικοί αντιλήφθηκαν ότι η τοποθέτηση και η ταξιθέτηση των θεατών κατέδειχνε σαφώς το βαθμό της εξέλιξης εκάστου.
Πίσω από τους συναθροισμένους σε ομάδα Διδασκάλους, μύστες, μυημένους και πρεσβύτερους εργάτες του Σχεδίου του Θεού, θα βρεθούν οι παγκόσμιοι μαθητές και οι ζηλωτές στις διάφορες βαθμίδες και ομάδες είτε εν τω σώματι είτε εκτός του σώματος για να αναφέρουμε τα λόγια του Απ. Παύλου, οι οποίοι απαρτίζουν αυτή την εποχή το Νέο Όμιλο των Εξυπηρετητών του Κόσμου. Εκείνοι που παρευρίσκονται με τα φυσικά τους σώματα έχουν μεταβεί εκεί με τους συνήθεις τρόπους. Οι υπόλοιποι παρευρίσκονται με τα πνευματικά τους σώματα και σε ονειρική κατάσταση. Το όνειρο που διηγούνται αργότερα - δεν μπορεί άραγε να αποτελεί τη φυσική αναγνώριση και ανάμνηση ενός εσωτερικού πνευματικού συμβάντος;
Καθώς πλησιάζει η ώρα της πανσελήνου, αρχίζει να επικρατεί σιγή ανάμεσα στο πλήθος κι όλοι κοιτάζουν προς τα βορειοανατολικά. Εκτελούνται ορισμένες τελετουργικές κινήσεις με τις οποίες οι συναθροισμένοι Διδάσκαλοι και οι μαθητές τους, όλων των βαθμών, παίρνουν διάφορες συμβολικές θέσεις, και σχηματίζουν πάνω στο έδαφος της κοιλάδας διάφορα σημαντικά σύμβολα, όπως ο πεντάκτινος αστέρας, με τον Χριστό να στέκει στο ψηλότερο σημείο του, ή ένα τρίγωνο, με τον Χριστό στην κορυφή, ή ένα σταυρό, καθώς και άλλους πολύ γνωστούς σχηματισμούς που έχουν όλοι μια βαθιά και δυναμική έννοια. Όλα αυτά γίνονται υπό τον ήχο ορισμένων λέξεων που ψάλλονται και εσωτερικών φράσεων που ονομάζονται μάντραμ. Η προσδοκία στα πλήθη που αναμένουν και παρατηρούν φουντώνει και η ένταση είναι πραγματική και αυξάνει. Μοιάζει να γίνεται αισθητή μια διέγερση ή ένας δυναμικός κραδασμός σ' ολόκληρο το σώμα των ανθρώπων που σαν αποτέλεσμα φέρνει την αφύπνιση των ψυχών των παρευρισκομένων, τη συγχώνευση και την ένωση του ομίλου σ' ένα ενοποιημένο σύνολο, και την ανύψωση όλων σε μια μεγάλη πράξη πνευματικής αίτησης, ετοιμότητας και προσδοκίας. Είναι το αποκορύφωμα της έφεσης του κόσμου, που εστιάζεται σ' αυτόν τον αναμένοντα όμιλο. Αυτές οι τρεις λέξεις - αίτηση, ετοιμότητα και προσδοκία - περιγράφουν καλύτερα την ατμόσφαιρα που περιβάλλει εκείνους που παρευρίσκονται σ' αυτή τη μυστική κοιλάδα.
 |
| Vesak Day 2012 at Dhammakaya Temple |
Οι ψαλμωδίες και οι ρυθμικές κινήσεις γίνονται εντονότερες και όλοι οι συμμετέχοντες καθώς και το πλήθος που παρατηρεί, υψώνουν τα μάτια τους στον ουρανό προς την κατεύθυνση του στενού τμήματος της κοιλάδας. Ακριβώς λίγα λεπτά πριν τη στιγμή της πανσελήνου, σε μακρινή απόσταση, διακρίνεται μια μικροσκοπική κουκίδα στον ουρανό. Πλησιάζει συνεχώς και γίνεται διαρκώς πιο ευδιάκριτη και σαφής μέχρι να φανεί η μορφή του Βούδα, που κάθεται με διπλωμένα σταυρωμένα τα πόδια στη στάση του Βούδα, ντυμένη με τον κιτρινόχρωμο χιτώνα του, να λούεται από φως και χρώμα, και με τα χέρια του απλωμένα σ' ευλογία. Όταν φτάσει σ' ένα σημείο πάνω ακριβώς από το μεγάλο βράχο, αιωρούμενος στον αέρα πάνω από τα κεφάλια των τριών Μεγάλων Κυρίων, ένα μεγάλο μάντραμ, που χρησιμοποιείται μόνο μια φορά το χρόνο, στην εορτή, ψάλλεται από τον Χριστό, ενώ ολόκληρη η ομάδα των ανθρώπων στην κοιλάδα προσκυνά. Αυτή η Επίκληση κινητοποιεί ένα μεγάλο κραδασμό ή ένα ρεύμα σκέψης που έχει τέτοια δυναμικότητα, που φτάνει από τον όμιλο των ζηλωτών, των μαθητών ή μυημένων που τη χρησιμοποιούν μέχρι το Θεό τον Ίδιο. Σημειώνει την υπέρτατη στιγμή της έντονης πνευματικής προσπάθειας ολόκληρου του έτους, και η πνευματική ζωογόνηση της ανθρωπότητας και τα πνευματικά αποτελέσματα διαρκούν όλους τους επόμενους μήνες. Το αποτέλεσμα αυτής της Μεγάλης Επίκλησης είναι οικουμενικό ή συμπαντικό και εξυπηρετεί στη σύνδεσή μας μ' εκείνο το συμπαντικό κέντρο της πνευματικής δύναμης από το οποίο προήλθαν όλα τα πλάσματα της δημιουργίας. Εκχύνεται η ευλογία και ο Χριστός - ως ο Αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας - την υποδέχεται στη φύλαξή του, προς διανομή.<p> </p>Έτσι, όπως λέει ο μύθος, ο Βούδας επιστρέφει μια φορά το χρόνο για να ευλογήσει τον κόσμο, διαβιβάζοντας μέσω του Χριστού ανανεωμένη πνευματική ζωή. Κατόπιν ο Βούδας αποσύρεται αργά, ώσπου γίνεται αμυδρή κουκίδα στον ουρανό, που κι αυτή τελικά εξαφανίζεται. Η όλη τελετουργία της ευλογίας, από τη στιγμή της πρώτης μακρινής εμφάνισης μέχρι τη στιγμή που ο Βούδας εξαφανίζεται από τη θέα, διαρκεί ακριβώς οκτώ λεπτά. Η ετήσια θυσία του Βούδα για χάρη της ανθρωπότητας (γιατί επιστρέφει με μεγάλο τίμημα) έχει τελειώσει και Εκείνος επιστρέφει και πάλι στον υψηλό τόπο, όπου εργάζεται και αναμένει. Κάθε χρόνο επιστρέφει για την ευλογία, και κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται η ίδια τελετή. Κάθε χρόνο Αυτός και ο μεγάλος Αδελφός του, ο Χριστός, συνεργάζονται στενότατα για να ωφεληθεί πνευματικά η ανθρωπότητα. Σ’ αυτούς τους δύο μεγάλους Υιούς του Θεού έχουν εστιασθεί δυο όψεις της θείας ζωής και Αυτοί δρουν από κοινού ως θεματοφύλακες του ύψιστου τύπου πνευματικής δύναμης, στην οποία μπορεί ν' ανταποκριθεί η ανθρωπότητα. Μέσω του Βούδα, διαχύνεται η σοφία του Θεού. Μέσω του Χριστού, εκδηλώνεται η αγάπη του Θεού στην ανθρωπότητα και ακριβώς αυτή η σοφία και αυτή η αγάπη διαχύνονται στην ανθρωπότητα κάθε Πανσέληνο του Μαΐου.
Έτσι έχει λοιπόν αυτή η αρχαία ιστορία. Αυτός είναι ο μύθος που βρίσκεται πίσω απ' αυτή τη δημοφιλή γιορτή της Ανατολής. Έτσι έχει το γεγονός, φτάνει να τολμήσουμε να το πιστέψουμε και να έχουμε αρκετά ανοιχτό νου για να το αναγνωρίσουμε σαν δυνατότητα. Αποτελεί για τη Δύση μια κάπως καινούργια ιδέα και απαιτεί την αναπροσαρμογή μερικών από τις πιο προσφιλείς πεποιθήσεις μας. Άπαξ όμως και συλληφθεί και κατανοηθεί, θ' αναδυθεί στη συνείδηση μας ένα καινούργιο όραμα, αλλά και η δυνατότητα για τη φυλή να προσεγγίσει συνειδητά σήμερα μια νέα ζωοδόχο πηγή και ένα νέο κέντρο πνευματικής δύναμης.
Για μερικούς ανθρώπους που ζουν στο σημερινό κόσμο αυτό η Εορτή αντιπροσωπεύει ορισμένες ιδιαιτέρως συγκεκριμένες και σαφείς ιδέες και επίσης προσφέρει μια μεγάλη ευκαιρία. Οι ιδέες που αντιπροσωπεύει θα μπορούσαν ν' απαριθμηθούν ως εξής:
Πρώτον, αυτή η Εορτή συνδέει το παρελθόν με το παρόν κατά ένα τρόπο που καμία άλλη εορτή που να σχετίζεται με κάποια από τις μεγάλες παγκόσμιες θρησκείες, δεν κατάφερε. Αντιπροσωπεύει μια ζωντανή αλήθεια και μια τρέχουσα ευκαιρία. Ο Βούδας και ο Χριστός με την αμοιβαία υπηρεσία τους προς τη φυλή, καταφέρνουν αυτή τη σύνδεση. Επίσης αναμιγνύουν την Ανατολή με τη Δύση και συνενώνουν σ' ένα όλον την Χριστιανική παράδοση, το Βουδισμό και τον Ινδουισμό αλλά και το ζήλο όλων των πιστών του σημερινού κόσμου, ορθοδόξων και ανορθόδοξων. Οι θρησκευτικοί διαχωρισμοί εξαφανίζονται.
Δεύτερον, αυτή η Εορτή σημειώνει την ύψιστη στάθμη της πνευματικής ευλογίας στον κόσμο. Πρόκειται για την ώρα μιας ασυνήθιστης εισροής ζωής και πνευματικής διέγερσης, και εξυπηρετεί στη ζωογόνηση την έφεσης του ανθρώπινου γένους.
Τρίτον, κατά την περίοδο της Εορτής και μέσω της ενωμένης προσπάθειας του Χριστού και του Βούδα, που συνεργάζονται στενά, διανοίγεται ένας αγωγός επικοινωνίας ανάμεσα στην ανθρωπότητα και το Θεό, κατά μήκος του οποίου διαχύνεται η αγάπη και η σοφία του ίδιου του Θεού προς τον κόσμο που αναμένει και βρίσκεται σ' ανάγκη. Μιλώντας συμβολικά και λαμβάνοντας υπ' όψη ότι τα σύμβολα υποκρύπτουν πάντα κάποια αλήθεια, θα μπορούσε να σημειωθεί ότι την ώρα της πανσελήνου είναι σαν ξαφνικά να ανοίγει διάπλατα μια θύρα, που παραμένει κλειστή όλο τον υπόλοιπο καιρό. Μέσα απ' αυτή τη θύρα, οι υποψήφιοι και οι μαθητές μπορούν να έλθουν σ' επαφή με ενέργειες που διαφορετικά δεν γίνονται εύκολα προσιτές. Μέσα απ' αυτή τη θύρα, μπορούν να προσεγγιστούν Εκείνοι που οδηγούν τη φυλή στην αλήθεια και την πραγματικότητα, κάτι που άλλες στιγμές δεν είναι εφικτό. Από το γεγονός αυτό μπορούν να ωφεληθούν όσοι στέκονται και από τις δύο πλευρές της θύρας, και αυτό θα συμβαίνει ολοένα και πιο πολύ. Την ώρα της πανσελήνου του Ταύρου είναι σαν ν' ανοίγει μια θύρα στα ουράνια (μιλώντας πάλι συμβολικά), κατά τρόπον ώστε να μπορεί να πραγματοποιηθεί επαφή μ' εκείνες τις ακόμη πιο μεγάλες Ζωές, που η θέση Τους σε σχέση με την πλανητική μας Ιεραρχία, αντιστοιχεί μ' αυτήν που έχει η Ιεραρχία σε σχέση με την ανθρωπότητα. Άπαξ και αναγνωριστεί αυτό, θα καταστεί δυνατόν ν' αναπτυχθεί μια Επιστήμη της Προσέγγισης προς τις βαθύτερες αλήθειες και δυνάμεις της ζωής που εξακολουθούν να κρύβονται ακόμη πίσω από ένα πέπλο. Αυτό θα το αποκαλύψει η Νέα Εποχή. Αποτελεί τμήμα της αληθινής τεχνικής της Ατραπού, που αναδύεται, και της πνευματικής προόδου.
Επίσης, αυτή την περίοδο γίνονται εφικτές μεγάλες διευρύνσεις της συνείδησης, μη προσιτές κάποια άλλη στιγμή. Μαθητές και μυημένοι παντού, μπορούν να βρουν πνευματική ενίσχυση και διέγερση για να εκτελέσουν εκείνα τα μεγάλα βήματα που ονομάζουμε μυήσεις και που επιτρέπουν στον άνθρωπο να εισδύσει λίγο βαθύτερα και πιο συνειδητά στα μυστήρια του βασιλείου του Θεού. Του αποκαλύπτουν καθαρότερα το θαύμα της δικής του θειότητας, την ομορφιά της θειότητας κάθε ανθρώπου και κάτι από το Σχέδιο προς το οποίο συμμορφώνεται η ανθρωπότητα και με το οποίο ο μυημένος πρέπει να συνεργαστεί.
Ας επιστρέψουμε στα δρώμενα των Ιμαλαΐων: Μόλις ο Βούδας έχει και πάλι εξαφανιστεί, το πλήθος εγείρεται από το προσκύνημα. Το νερό που βρίσκεται στο κύπελλο διανέμεται σε μικρές ποσότητες στους Διδασκάλους, μυημένους και μαθητές. Κατόπιν όλοι Αυτοί επιστρέφουν στον τόπο της υπηρεσίας Τους. Το πλήθος, που έχει φέρει μαζί του μικρά κύπελλα και αγγεία, πίνει και μοιράζεται το νερό. Σ' αυτή την όμορφη τελετή της κοινωνίας δια του ύδατος συμβολικά μας παρουσιάζεται ένα χαρακτηριστικό της Νέας Εποχής, στην οποία εισερχόμαστε, δηλαδή την Εποχή του Υδροχόου, την εποχή του Κομιστή του Ύδατος. Είναι η εποχή του ανθρώπου που φέρει υδρίαν*, όπως είπε ο Χριστός σ' εκείνο το επεισόδιο που προηγήθηκε της θείας μετάληψης, της κοινωνίας, που Αυτός εγκαινίασε με το Μυστικό Δείπνο. Σ' αυτή την τελετουργία απαθανατίζεται για χάρη μας η ιστορία της παγκοσμιότητας της αγάπης του Θεού, η ανάγκη της ατομικής μας κάθαρσης και η ευκαιρία να μοιραστούμε μ' άλλους αυτό που ανήκει σ' όλους. Το νερό, που μαγνητίστηκε με την παρουσία του Βούδα και του Χριστού, αποκτά ορισμένες ιδιότητες και ποιότητες που έχουν θεραπευτική και ευεργετική φύση. Ευλογημένο, με αυτό τον τρόπο, το πλήθος διασκορπίζεται σιωπηλά, ενώ οι Διδάσκαλοι και οι μαθητές επιστρέφουν με ανανεωμένη δύναμη για ν' αναλάβουν έναν ακόμη χρόνο παγκόσμιας υπηρεσίας.
Σήμερα, αυτός ο θρύλος ή αυτή η σχέση ενός αληθινού και ζωτικά πνευματικού συμβάντος, οδεύει αργά αργά προς τη Δύση. Εκεί εφελκύει αναγνώριση ή περιέργεια, θαυμασμό ή αμφιβολία εκ μέρους των πολλών. Ορισμένοι ζηλωτές της Δύσης πιστεύουν ότι έφτασε ο καιρός που η Δύση και η Ανατολή μπορούν να συναντηθούν πνευματικά σε μια μεγάλη Εορτή και σε μια κοινωνία ψυχών. Ενωμένες μεταξύ τους και υπό την καθοδήγηση του Βούδα, που ήλθε για να φέρει το φως στην Ανατολή και του Χριστού, που ήλθε για να φέρει το φως στη Δύση, μπορούν να επιζητήσουν και να εφελκύσουν τέτοια ευλογία και πνευματική αποκάλυψη, ώστε στο άμεσο μέλλον να προκύψει εκείνο που τόσο οδυνηρά λείπει - επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία. Έτσι μπορούμε να περάσουμε σε μια εποχή αδελφότητας και κατανόησης, η οποία θα επιτρέψει σε κάθε άνθρωπο να διαθέσει περισσότερο χρόνο, απαλλαγμένος από φόβο, για να βρει ο ίδιος το Θεό.
Τέλος θα πρέπει να σημειωθεί ότι μια καθορισμένη περίοδο του έτους συνεδριάζει η Στοά των Διδασκάλων. Η λέξη Στοά είναι απλώς ένα όνομα ακόμη εκείνου του σώματος των αφιερωμένων μαθητών και εργατών, που οι Χριστιανοί αποκαλούν ο Χριστός και η εκκλησία Του. Κατ' εκείνη την περίοδο, που συμπίπτει με την πανσέληνο του Ταύρου και η εορτή του Βεσάκ, η Στοά οπωσδήποτε συνεδριάζει για τρεις κυρίως λόγους:
- Για να έλθει σ' επαφή με την πνευματική δύναμη που διαβιβάζεται στον πλανήτη μας μέσω του Βούδα και του Χριστού,
- Για να συνεδριάσει με θέμα την άμεση ανάγκη και το άμεσο έργο που πρέπει να γίνει για την ανθρωπότητα,
- Να επιτρέψει τη μύηση εκείνων που είναι έτοιμοι και να διεγείρει τους μαθητές Της για επαύξηση της δράσης και της υπηρεσίας τους.
* ...συναντήσει υμίν άνθρωπος κεράμιον ύδατος βαστάζων. Ακολουθήσατε αυτώ εις την οικία ού (όπου) εισπορεύεται. (Λουκ. ΚΒ 10)
το κείμενο μου εστάλη με e-mail
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου