Μια Ευχή

Μια φορά και ένα καιρό, κάπου στο σήμερα, ένας κουρασμένος Έλληνας από όλα αυτά που συμβαίνουν στο τόπο μας, ο Πέτρος, κάθισε να αποστάσει στο σπίτι του. Ήταν βραδάκι και από συνήθεια άνοιξε τη τηλεόραση. Αμέσως ξεχύθηκαν οι συνηθισμένες εικόνες φόβου στα περισσότερα κανάλια και του αδιάφορου έως κακεντρεχούς κουτσομπολιού στα υπόλοιπα. Μηχανικά άλλαζε τα κανάλια ξανά και ξανά. «Φτάνει!» δεν άκουσε μια φωνή μέσα του, την αισθάνθηκε  κάπου πολύ βαθιά από μέσα του.

Έκλεισε τη συσκευή. «Βαρέθηκα να με αντιμετωπίζουν σαν έναν ηλίθιο λαγό. Είμαι κάτι περισσότερο από αυτό.» Σηκώθηκε επάνω και βγήκε έξω. Ο παγωμένος αέρας του Δεκέμβρη ένιωσε να του καίει τα μάγουλα και την ανάσα. Προχώρησε έξω στη φύση. Τα πιο κοντινά του αντικείμενα ήταν πια τα αστέρια. Η Πούλια ψηλά, να τη κυνηγάει μάταια ο κυνηγός Ωρίωνας, ο βασιλιάς Δίας να λαμπυρίζει με το γαλακτερό του φως και ο Σείριος να αλλάζει χίλια χρώματα σαν ουράνιο τόξο της νύχτας. «Ως πότε χρειάζεται να ζούμε αυτή τη παρωδία;» παραπονέθηκε στα αστέρια ο Πέτρος.

«Όλοι ξέρουμε ότι αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει! Έλα όμως που δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα. Δεν έχω εξουσία, δεν έχω χρήματα, δεν έχω δύναμη.» Η άκρη του ματιού του έπιασε κάποιες φωτεινές ρυθμικές εναλλαγές, κάπου σε μια κατοικία. Πλησίαζε μία μαγική εποχή του χρόνου, τα Χριστούγεννα. Κάπου, κάποτε, στη πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου, γεννήθηκε ένας μικρός βασιλιάς, που θα έδινε τη σωτηρία σε όλους τους ανθρώπους. «Μάλλον μας χρειάζεται τώρα ένα θαύμα!» Κοίταξε τους φίλους του, τα αστέρια: «Θέλω να ζητήσω από εσάς κάτι μοναδικό, θέλω να μου εκπληρώσετε μία ευχή, δεν ζητάω πολλά, μια ευχή μόνο!»

Τότε ο Ουρανός απάντησε, γιατί πάντα υπάρχει μία απάντηση στις προσευχές μας. Ένα λαμπερό πεφταστέρι έπεσε από το ουράνιο στερέωμα με μεγάλη λάμψη φωτίζοντας όλον τον ανατολικό ουρανό και χαράζοντας μια φωτεινή γραμμή. Ο Πέτρος σκίρτησε από χαρά βλέποντας το σημάδι. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά αισθανόμενος ότι Κάποιος ή Κάτι είχε μόλις απαντήσει σε αυτό που ζήτησε. Λες και το πεφταστέρι είχε μόλις χαράξει στα δυο το σκότος που υπήρχε έξω και μέσα του. Η νύχτα έμοιαζε πια περισσότερο φιλική, και ο Πέτρος αισθανόταν πιο ζωντανός. Χαρούμενος επέστρεψε στο σπίτι του που του φάνηκε πια πολύ ζεστό και αποφάσισε να πάει για ύπνο με μία παράξενη προσμονή…

Κοιμήθηκε ελαφρά εκείνη τη νύχτα. Αισθάνθηκε κάτι σαν κάλεσμα, και τον εαυτό του να απαντάει σε αυτό, να σηκώνεται σε ένα ακαθόριστα φωτεινό τοπίο, λες και ήταν πανσέληνος, και να ταξιδεύει κατευθείαν στα αστέρια, πετώντας, λες και δεν υπήρχε βαρύτητα. Ακολούθησε μια αόρατη οδό που επιτάχυνε τη πορεία του, και δίπλα του έβλεπε φωτεινές μορφές να ταξιδεύουν τόσο γρήγορα όσο το φως, σαν αυτόν επίσης. Ορθώθηκε μπροστά του ένα τεράστιο ρομβοειδές διαστημόπλοιο και στη πλατφόρμα προσγείωσης φιλικοί άνθρωποι τον περίμεναν. Με μία χειραψία τους, ηρέμησαν τη καρδιά του που παλλόταν σαν τρελή. Σε μία στιγμή βρισκόταν μπροστά σε έναν ξανθό, ψηλό αξιωματικό με γαλάζια μάτια και ένα διάφανο, φωτεινό δέρμα. «Λοχαγός Άρβιν» συστήθηκε στον Πέτρο.

Ο Πέτρος είπε με χαρά: «Είναι από τα πιο ευχάριστα όνειρα που είχα ποτέ μου. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα ονειρευτώ τόσο ζωντανά ότι θα επισκεπτόμουν κάτι σαν το Σταρ Τρεκ.» -«Αυτό που από τη δική σου τη σκοπιά, Πέτρο, είναι ένα όνειρο, από τη δική μου τη σκοπιά είναι μία πραγματικότητα. Είμαι ένας άνθρωπος όπως και εσύ, απλά όλοι εμείς και το διαστημόπλοιό μας επίσης, βρισκόμαστε σε μία διαφορετική συχνότητα. Έτσι δεν μπορείτε ακόμα να μας δείτε κανονικά.» Ένας φόβος για τους κακούς εξωγήινους, πήγε να βγει στο Πέτρο. –«Μη φοβάσαι, δεν πρόκειται ποτέ να σε βλάψουμε, αντίθετα εμείς οι άνθρωποι των αστεριών έχουμε έρθει για να σας βοηθήσουμε.»

«Μα πες μου τι συμβαίνει με εμάς; Γιατί βιώνουμε αυτή την ανασφάλεια, το χάος και την έλλειψη σταθερότητας;» -«Βρίσκεστε σε μία εποχή που βιώνετε το τέλος της σκοτεινής εποχής που ζούσατε, και σας αποκαλύπτεται πως όλα όσα πιστεύατε για αληθινά ήταν ενορχηστρωμένα ψέματα. Μα ας πάμε στο θέμα μας. Το ότι δεν μας βλέπετε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουμε. Σας ακούμε καθημερινά και φροντίζουμε οι σκοτεινοί δυνάστες σας να αποκαλύπτονται και να αποδυναμώνονται συνεχώς. Έχουμε μία ανοικτή επικοινωνία και να ξέρετε πως όταν μας μιλάτε σας ακούμε και μπορείτε και εσείς να ακούσετε τη φωνή μας, ΑΝ έχετε μία καρδιά ανοικτή, αγαπημένη, ευγενική.»

«Σε καλέσαμε λοιπόν, Πέτρο σε απάντηση της δικής σου κλήσης. Μας ζήτησες μία ευχή. Σκέψου τη λοιπόν.» - «Μα από πότε υλοποιείτε εσείς τις δικές μου ευχές;» - «Σε βεβαιώνω Πέτρο, ότι κάτι παραπάνω μπορούμε να κάνουμε για τη πραγματοποίηση της ευχής σου από κοκκινοφορεμένους παππούληδες ή τζίνια των λυχναριών.

Σε αυτό το σημείο ας ξέρεις και εσύ ότι αυτό που σας συμβαίνει σε αυτό που λέτε πραγματικότητα έχει σχέση με αυτό που βρίσκεται στη καρδιά και το μυαλό σας. Θα πρέπει να σε προειδοποιήσω για κάτι ακόμα. Βρισκόμαστε σε διαφορετικούς κόσμους. Υπάρχει ένα πέπλο που μας χωρίζει, ώστε να θεωρείς το δικό μου επίπεδο, όνειρο. Έτσι δεν υπάρχει συνέχεια μνήμης σε αυτή την εμπειρία που ζεις τώρα εδώ, και όταν θα ξυπνήσεις θα ξεχάσεις αυτό που έζησες.»

«Θα είμαι δίπλα σου λοιπόν, θα σου φέρνω γεγονότα παράξενα, θα σου μιλάω με την ευγενική και ήσυχη φωνή μου, για να σου θυμίσω ότι πρέπει να κάνεις μία ευχή, την προσωπική ευχή σου από εμάς τους ανθρώπους των αστεριών…»                 

...

Την επόμενη μέρα, ο Πέτρος ξύπνησε με μία παράξενη καλή διάθεση. Λες και του έφυγε το βάρος από όλα τα βάσανα που είναι γεμάτη η ζωή ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Θυμόταν ότι είδε ένα ξεχωριστό, φωτεινό όνειρο. Αλλά δεν θυμόταν ακριβώς τι. Του έμεινε ωστόσο μία ζέστη στη καρδιά του, μία ιδιαίτερη αίσθηση απ΄αυτό το όνειρο, που του έδινε αισιοδοξία, χαρά και δύναμη.

Έκανε όλα τα συνηθισμένα, μίζερα και καθημερινά πράγματα και σιγά σιγά του έφευγε η πρωινή καλή διάθεση. Τακτοποίησε όλες τις εργασίες που είχε προγραμματίσει να κάνει, ή τουλάχιστον όσες μπορούσαν να γίνουν αλλά είχε την απροσδιόριστη αίσθηση ότι κάτι του είχε ξεφύγει, κάτι είχε ξεχάσει που θα έπρεπε να κάνει. Κάθισε και αναλογίστηκε λοιπόν, «τι μου έχει ξεφύγει;» Από την άκρη του μυαλού του εμφανίστηκε στιγμιαία η όψη ενός ξανθού αξιωματικού με γαλάζια μάτια με μία παράξενη εφαρμοστή στολή. «Τι εικόνα ήταν αυτή; Δεν γνωρίζω κανέναν τέτοιον αεροπόρο.» Η εικόνα χάθηκε πάλι όπως στιγμιαία είχε εμφανιστεί.

Το μεσημέρι, περνώντας στη γιορτινή πόλη είδε σε ένα κατάστημα, στη βιτρίνα, να έχει πολλά πακέτα στολισμένα, σαν δώρα έτοιμα και ένα γυαλισμένο λυχνάρι στη γωνία της βιτρίνας, ένας Άη-Βασίλης έξω να φωτογραφίζεται με τα παιδάκια και να τους ρωτάει τι δώρο θα ήθελαν φέτος. «Θέλεις και εσύ ένα δώρο» άκουσε μέσα του, μια ήσυχη, γνώριμη φωνή, που όμως δεν ήταν η δικιά του. – «Μπα, εγώ είμαι πολύ μεγάλος για να περιμένω δώρα από τον Άη Βασίλη», σκέφτηκε σε απάντηση και συνέχισε να περπατάει.

Το βράδυ, σε μία εφημερίδα, ήταν μία Χριστουγεννιάτικη διαφήμιση. Εικόνιζε μία φάτνη και ένα αστέρι κάπου ψηλά να τη φωτίζει. Το αστέρι ήταν μεγάλο και έριχνε το φως του σαν προβολέας στη φάτνη. Αυτό το φως του θύμισε έναν διάδρομο όπου ανεβοκατεβαίναν φωτεινές σιλουέτες. Με έξαψη βγήκε έξω στο νυχτερινό ουρανό, στους φίλους του τα αστέρια. Κάθισε κάπου απόμερα σε ένα βράχο και είπε: «Θέλω να θυμηθώ τώρα, αυτό που ξέχασα!» Τότε, κλείνοντας τα μάτια του, σε μία στιγμή, του ήρθε η ανάμνηση από το χθεσινό του όνειρο, όπου μίλησε με τους ανθρώπους των αστεριών, και θα έπρεπε να ζητήσει μια ευχή.

Άνοιξε τα μάτια και ατένισε τον αμυδρό χειμωνιάτικο γαλαξία εκεί πάνω. «Λοχαγέ Άρβιν είσαι ακόμα εκεί πάνω;» - «Ναι βρίσκομαι ψηλά στα αστέρια, αόρατος ακόμα από εσάς τους ανθρώπους της Γης, βρίσκομαι όμως και μέσα σου, και μπορώ να σου μιλάω μέσα από τη καρδιά σου» άκουσε τη γνώριμη, ήσυχη φωνή του φίλου του από τα αστέρια.

«Μπορώ ακόμα να ζητήσω μια ευχή;»

-«Ναι Πέτρο, φυσικά και μπορείς, και μάλιστα είναι πολύ σημαντικό να τη κάνεις.»

-«Γιατί είναι σημαντική αυτή η ευχή;»

-«Το πρώτο στάδιο υλοποίησης σε κάτι στο φυσικό κόσμο που ζεις είναι η επιθυμία σου να υπάρξει. Επίσης σημαντικό όμως είναι ότι ζητώντας κάτι από εμάς, τους ανθρώπους των αστεριών, μας δίνεις την εξουσιοδότηση να επέμβουμε ακόμα πιο δυναμικά σε αυτό τον σκοτεινό κόσμο όπου με κάθε φοβική σκέψη σου, άθελά σου και ασυνείδητα, δίνεις το δικαίωμα σε αυτούς που κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες της σκοτεινής εξουσίας, να συνεχίσουν να σας καταδυναστεύουν. Σκέψου λοιπόν φίλε μου Πέτρο, και κάνε μία δυνατή ευχή προς εμάς. Δώσε μας όσο καλύτερα μπορείς το δικαίωμα να επέμβουμε για εσένα και να κάνουμε τον κόσμο σας πολύ πιο φωτεινό από τα πιο φανταστικά σου όνειρα!»

-«Έχετε τη δύναμη να το κάνετε;»

-«Πέτρο, βλέποντας αυτή τη πλάση σε ένα ηλιοβασίλεμα, σε μία φωτεινή μέρα, σε ένα άγριο ζώο στο βαθύ δάσος, σε μία χιονονιφάδα που καθρεπτίζει τον ήλιο, σε ένα χιονισμένο άγριο βουνό, στα χρώματα του φθινοπώρου, σε μία θάλασσα που ενώνει πράσινα κομμάτια γης… τι πιστεύεις; Όλα αυτά δημιουργήθηκαν από ένα αγαθό Όν, του οποίου εμείς οι άνθρωποι των αστεριών σε μία ψηλότερη συχνότητα, και εσείς οι άνθρωποι της Γης, κάπου χαμηλότερα, είμαστε όλοι μέρη Του. Και σίγουρα ο Δημιουργός μιας πλάσης, ενός κόσμου είναι ανώτερος από έναν ιό. Έχουμε λοιπόν τη δύναμη να το κάνουμε και η ευχή σου μας ενεργοποιεί ακόμα περισσότερο. Σκέψου λοιπόν τι θα ζητήσεις, όσο πιο πολύ το θέλεις, όσο πιο συνεχώς το θυμάσαι, τόσο γρηγορότερα θα γίνει.»

Ο Πέτρος σκέφτηκε να γίνει πλούσιος. Αλλά τι θα κέρδιζε, μετά από μερικά χρόνια και αυτός θα πέθαινε, και οι φίλοι του θα συνέχιζαν τη δύσκολη ζωή τους.

Σκέφτηκε, εμείς οι άνθρωποι να υποφέρουμε λιγότερο.ΑΝ θα μπορούσαν να αλλάξουν αυτά τα άτομα που μας ταλαιπωρούν στις κυβερνήσεις και να πάνε επιτέλους σπίτια τους… τόσο καιρό έχει βαρεθεί να ψηφίζει οποιονδήποτε θα μπορούσε να τους διώξει… Αλλά και πάλι, αυτοί που θα ‘ρχονταν θα ήταν καλύτεροι ή θα ήταν πάλι αφελείς, αδύναμοι  ή ξεπουλημένοι και αυτοί;

«… Το Βρήκα! Θα ζητήσω κάτι που να ωφελήσει όλους εμάς τους ανθρώπους, κάτι που δεν ξέρω μέχρι που μπορεί να φτάσει και να το υλοποιήσουν κάποιοι που γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, που έχουν τη δύναμη και δεν θα μπορούσαν ποτέ να ξεπουληθούν.»

«Φίλε μου Άρβιν, από εσάς, τους ανθρώπους των αστεριών, θα ήθελα να ζητήσω…την ελευθερία μας!»  

Ένιωσε ένα χαμόγελο μέσα του από τον συνομιλητή του, και την ίδια στιγμή στον ουρανό χαράχτηκε ένα πεφταστέρι, ένα παράξενο αστέρι που θύμιζε κάπως το φωτεινό αστέρι της Βηθλεέμ…  

http://emmkopanakis.blogspot.gr