.jpeg)
«Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δυο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο:
- Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;
Κι εκείνο απαντά:
- Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ, για να προετοιμαστούμε γι’ αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.
- Ανοησίες, είπε το πρώτο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή;
Το δεύτερο είπε:
- Δεν ξέρω, αλλά μάλλον θα υπάρχει περισσότερο φως από ό,τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις, που δε μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα.
Το πρώτο απάντησε:
- Αυτά είναι παράλογα! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και το να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό αποκλείεται.
Το δεύτερο όμως επέμεινε:
- Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται πια αυτό το φυσικό «καλώδιο».
Και το πρώτο απάντησε:
- Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από κει; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά.
- Λοιπόν, δεν ξέρω, λέει το δεύτερο. Το σίγουρο είναι ότι θα συναντήσουμε τη μητέρα κι αυτή θα μας φροντίσει.
Το πρώτο μωρό απάντησε:
- Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα;
Το δεύτερο είπε:
- Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένα από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν ο κόσμος μας δε θα μπορούσε καν να υπάρχει.
Τότε το πρώτο λέει:
- Λοιπόν, εγώ δεν τη βλέπω, οπότε είναι λογικό ότι δεν υπάρχει.
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε:
- Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσίας της και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από ψηλά».
- Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;
Κι εκείνο απαντά:
- Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ, για να προετοιμαστούμε γι’ αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.
- Ανοησίες, είπε το πρώτο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή;
Το δεύτερο είπε:
- Δεν ξέρω, αλλά μάλλον θα υπάρχει περισσότερο φως από ό,τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις, που δε μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα.
Το πρώτο απάντησε:
- Αυτά είναι παράλογα! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και το να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό αποκλείεται.
Το δεύτερο όμως επέμεινε:
- Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται πια αυτό το φυσικό «καλώδιο».
Και το πρώτο απάντησε:
- Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από κει; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά.
- Λοιπόν, δεν ξέρω, λέει το δεύτερο. Το σίγουρο είναι ότι θα συναντήσουμε τη μητέρα κι αυτή θα μας φροντίσει.
Το πρώτο μωρό απάντησε:
- Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα;
Το δεύτερο είπε:
- Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένα από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν ο κόσμος μας δε θα μπορούσε καν να υπάρχει.
Τότε το πρώτο λέει:
- Λοιπόν, εγώ δεν τη βλέπω, οπότε είναι λογικό ότι δεν υπάρχει.
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε:
- Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσίας της και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από ψηλά».
(Απόσπασμα από το βιβλίο Morphogenia, Narraciones para adultos
του Pablo Luis Molinero,1985)
του Pablo Luis Molinero,1985)
