Γέννηση και θάνατος...

«Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δυο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο:
- Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;
Κι εκείνο απαντά:
- Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ, για να προετοιμαστούμε γι’ αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.
- Ανοησίες, είπε το πρώτο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή;
Το δεύτερο είπε:
- Δεν ξέρω, αλλά μάλλον θα υπάρχει περισσότερο φως από ό,τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις, που δε μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα.
Το πρώτο απάντησε:
- Αυτά είναι παράλογα! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και το να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό αποκλείεται.
Το δεύτερο όμως επέμεινε:
- Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται πια αυτό το φυσικό «καλώδιο».
Και το πρώτο απάντησε:
- Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από κει; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά.
- Λοιπόν, δεν ξέρω, λέει το δεύτερο. Το σίγουρο είναι ότι θα συναντήσουμε τη μητέρα κι αυτή θα μας φροντίσει.
Το πρώτο μωρό απάντησε:
- Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα;
Το δεύτερο είπε:
- Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένα από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν ο κόσμος μας δε θα μπορούσε καν να υπάρχει.
Τότε το πρώτο λέει:
- Λοιπόν, εγώ δεν τη βλέπω, οπότε είναι λογικό ότι δεν υπάρχει.
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε:
- Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσίας της και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από ψηλά».

(Απόσπασμα από το βιβλίο Morphogenia, Narraciones para adultos
του Pablo Luis Molinero,1985)

Η αρχέγονη πηγή της αθανασίας

Από τα προϊστορικά χρόνια ο άνθρωπος προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τη θνητότητά του. Έτσι, άρχισε να αναζητά τον μυστικό της αθανασίας των θεών.

Όταν μιλάμε σήμερα για αθανασία, αυτόματα σκεφτόμαστε την αθανασία της ψυχής, δοξασία γνωστή ήδη στον προϊστορικό άνθρωπο. Ο θάνατος ήταν και είναι ο εχθρός που προσπαθούμε να ξεγελάσουμε, και αν το υλικό σώμα πεθαίνει οπωσδήποτε, αναζητούμε την αθανασία στον κόσμο του πνεύματος.

Πριν όμως οι αρχαίοι Έλληνες διατυπώσουν μία θεωρία για τον διαχωρισμό του υλικού σώματος από την άυλη ψυχή, πίστευαν απλώς πως κάποια όντα γεννιούνται θνητά και κάποια αθάνατα. Θνητοί ήταν οι άνθρωποι και τα υπόλοιπα όντα του ζωικού βασιλείου. Αθάνατοι ήταν μόνο οι θεοί.

Η πηγή της αθανασίας

Τι ήταν όμως αυτό που έκανε τους θεούς αθάνατους; Σύμφωνα με μία από τις αρχαιότερες αντιλήψεις, την αθανασία την αποκτούσαν τρώγοντας κάποια συγκεκριμένη τροφή, όπως αποκαλύπτουν πανάρχαιοι μύθοι. Στους μύθους αυτούς, η τροφή της αθανασίας σχετίζεται με όμορφους κήπους, δέντρα που φυλάσσονται από ερπετοειδή τέρατα και παράγουν πανέμορφους καρπούς ή κάποια ειδική τροφή που είναι απρόσιτη στους ανθρώπους.

Γερνάω μαμά.

Γερνάω μαμά.

Δεν είμαι πια παιδί.

Και δεν χωράω πια να κρυφτώ.

Πουθενά κι από κανέναν.

Δεν κρύβομαι πια για να με βρούνε.

Δεν κρύβομαι όταν κάνω μια ζημιά.

Δεν κρύβομαι όταν φοβάμαι τον μπαμπούλα.

Ούτε έρχομαι πια το βράδυ στο κρεβάτι σας όταν φοβάμαι και όταν βλέπω εφιάλτες.

Κοιτάω τον μπαμπούλα κατάματα πια. Κι ας τον φοβάμαι.

Και πάω στο σαλόνι να καπνίσω ένα τσιγάρο μέχρι να μου περάσει ο φόβος, και μέχρι να ξεχαστούν οι εφιάλτες που πια είναι περισσότεροι από τα όνειρα που κάνω.

Γερνάω μαμά.

Και δεν αλλάζω κάθε βδομάδα φίλες και παρέες.

Δεν βιάζομαι πια να θεωρήσω κάποιον φίλο και δεν γράφω πια στο θρανίο B.F.F.E.

Ίσως γιατί δεν έχω πια θρανίο, αλλά και να είχα δεν θα έγραφα πάνω του, αλλά στην καρδιά μου το «B.F.F.E» , για τους λίγους φίλους που με διάλεξαν και τους διάλεξα.

Γερνάω μαμά.

Και δεν έχω σχολείο αύριο, αλλά δουλειά. Και δεν μπορώ να πω πως «πονάει η κοιλίτσα μου», για να μην πάω. Μεγάλωσε η κοιλιά μου, δεν είναι πια «κοιλίτσα» βλέπεις , και πρέπει να πάω στη δουλειά. Για να έχω λεφτά, και να πληρώνω μόνη μου, όπως κάνουν οι μεγάλοι.

Γερνάω μαμά.

Και δεν πιστεύω πια σε παραμύθια.

Ούτε σε δράκους και πρίγκιπες.

Μην με ρωτήσεις αν πιστεύω στο «και εμείς καλύτερα», γιατί δεν το πιστεύω. Το ελπίζω.

Γερνάω μαμά.

Και έχω βγάλει άσπρες τρίχες.

Και ξέρεις δεν είναι η άσπρη τρίχα που λένε «ευτυχία είναι», γιατί είναι η άσπρη τρίχα που δείχνει τον χρόνο που περνά. Και δεν ξέρω αν αυτός ο χρόνος είναι ευτυχία.

Και έχω και κάποιες ρυτίδες. Και αυτές στην μέση των φρυδιών είναι από την σκέψη και την στεναχώρια, και θυμάμαι να μου λες «μην «συννεφιάζεις, θα κάνεις ρυτίδες», κι εγώ τότε γελούσα γιατί ήμουνα πολύ μικρή για να συνειδητοποιήσω πως αναπόφευκτα θα έχω ρυτίδες.

Και οι άλλες ρυτίδες πλάι από το στόμα είναι από το γέλιο, και θυμάμαι τη γιαγιά να μου λέει «να χαμογελάς, να μη γελάς δυνατά γιατί θα κάνεις ρυτίδες», κι εγώ τότε γελούσα πιο πολύ για να της αποδείξω αυτό που πίστευα, πως εγώ δεν θα κάνω ρυτίδες. Ποτέ.

Γερνάω μαμά.

Και τις ρυτίδες αυτές του γέλιου τις αγαπάω, γιατί μου θυμίζουν πόσο έχω γελάσει στην ζωή μου.

Και τις ρυτίδες αυτές ανάμεσα στα φρύδια δεν θέλω να τις βλέπω, γιατί μου θυμίζουν πόσο έχω «συννεφιάσει» και πόσο έχω σκεφτεί στην ζωή μου.

Γερνάω μαμά.

Και αγόρασα κρέμα ημέρας, κρέμα νυκτός, κρέμα ενυδατική, κρέμα για τα μάτια. Και είναι όλες αχρησιμοποίητες στο ράφι. Μαζί με τα μανταλάκια ντεμακιγιάζ. Κάποιοι θα έλεγαν και μαζί με εμένα.

Γερνάω μαμά.

Και πολλές φορές κουράζομαι να σκέφτομαι, και λέω στον εαυτό μου «γιόλο». Και άλλες φορές κάθομαι και υπεραναλύω την παραμικρή λεπτομέρεια του παραμικρού συμβάντος.

Γερνάω μαμά.

Και μπορώ πιο εύκολα να πω πως φταίω εγώ όταν φταίω, παρά να ρίξω το φταίξιμο στον άλλο. Μπορώ να ζητήσω «συγγνώμη» και ξέρεις καλά πόσο δύσκολα ζητούσα συγγνώμη. Μπορώ να λέω «δεν μπορώ» και «δεν θέλω». Γιατί πλέον θέλω να μην μπορώ.

Γερνάω μαμά.

https://www.youtube.com/watch?v=ulWnWTCczgY

Και δεν με νοιάζει πια τι θα πει ο κόσμος γιατί θυμήθηκα ότι ποτέ δεν τον ρώτησα κάτι.

Γερνάω μαμά.

Και όταν μου μιλάνε στον πληθυντικό καμιά φορά θυμώνω. Κι όταν με λένε «κυρία» τους απαντάω «βλέπεις καμιά κυρία εδώ;».

Γερνάω μαμά.

Και σκέφτομαι πως μικρή ήθελα να γίνω αστροναύτισσα. Δεν ξέρω τι έγινα τελικά. Αλλά προσπαθώ να γίνω.

Γερνάω μαμά.

Ξέρω πως θα μου πεις «μικρή είσαι ακόμα». Και ξέρω πως θα το πιστεύεις. Γιατί ξέρω πως για εσένα θα είμαι πάντα το «μικρό». Κι είναι παρήγορο που ξέρω πως θα είμαι πάντα το «μικρό».

Γερνάω μαμά.

Και δεν έχω όρεξη για τούρτες και κεράκια. Αλλά ξέρω πως θα μου πάρεις τούρτα και κεράκια, ξέρω πως όσο κι αν δεν μου αρέσουν αυτά, την ώρα που θα σβήνω τα κεράκια θα κάνω την ίδια ευχή που κάνω κάθε χρόνο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και ξέρω πως μετά από το σβήσιμο των κεριών θα αφηγηθείς με μαθηματική ακρίβεια τι συνέβη την μέρα που γεννήθηκα.

Γερνάω μαμά.

Και κάθε χρόνος που έρχεται στη ζωή μου είναι κάπως πιο ανάλαφρος γιατί είναι απαλλαγμένος απο «βάρη» και «φορτία» που κάποτε έμοιαζαν σημαντικά αλλά πλέον είναι ανούσια.

Γερνάω μαμά.

Και κάθε χρόνο που μεγαλώνω έμαθα να εκτιμώ αυτά που έχω, και να ελπίζω σε και για όσα θέλω.

Γερνάω μαμά.

Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αυτό σημαίνει «μεγαλώνω». Δεν ξέρω αν σημαίνει «ωριμάζω», ξέρω πως σημαίνει εξελίσσομαι.

Μεγαλώνω μαμά.

http://www.savoirville.gr

"Δροσουλίτες της μουσικής φαντασίας"

 

Τέλος Μάη κι η φαντασία βολτάρει σε μονοπάτια μαγικά...σ' άπιαστα περιστατικά και θρύλους!

"...Μ' ακόμη και το σήμερο, στα τέλη μήνα Μάη,

ούλο τ' ασκέρι φαίνεται με τον Χατζημιχάλη.

Και πολεμούν στα σύννεφα κι ακούγονται οι μπουρμπάδες

Φωνές κι αλογοπεταλιές στου Καστελιού τσι μπάντες

Ούλοι οι γιαλαφρόστρατοι Θωρούν τσι και τρομάζουν

Μα κείνοι Θεός σχωρέσει των, κανέναν δεν πειράζουν

Άραγες είντα θέλουσι και είντα μας θυμίζουν

Αυτούς που εσφάχτηκαν εκειά και τα βουνά ραΐζουν..."

Κάθε χρόνο, στα τέλη Μάη, στα νότια της Κρήτης, έξω από το βενετσιάνικο κάστρο "Φραγκοκάστελο" μεταξύ της θάλασσας και των βουνών, λίγο πριν ο ήλιος φωτίσει, εμφανίζονται μέσα στην δροσιά και στην πρωινή ομίχλη, σκιές πολεμιστών που ξεκινούν από το παλιό μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους και κατευθύνονται προς την παραλία.

Οι ντόπιοι , τους σκιώδεις αυτούς  μαχητές τους λένε "Δροσουλίτες", απ' την δροσιά του πρωινού...

1. Νίσος και Σκύλλα - 2. Πυραίχμης

 Μύθοι που κάποιοι αντέγραψαν...

1. Ο Νίσος ήταν βασιλιάς των Μεγάρων, αδελφός του Αιγαία, του Λύκου και του Πάλλαντα. Είχε χρησμοδοτηθεί να μην κόψει ποτέ το δώρο των θεών, τα μακριά κόκκινα μαλλιά του, γιατί θα έχανε τη ζωή του και τη χώρα του!…

Οι Κρήτες πολιόρκησαν τα Μέγαρα…αλλά δεν μπορούσαν να τα κυριεύσουν λόγων του Νίσου !…

Η κόρη του όμως η Σκύλλα… ερωτεύτηκε τον Μίνωα και όταν κοιμήθηκε ο πατέρα της του έκοψε τα μαλλιά.

Ο Νίσος πέθανε και οι Κρήτες κυρίευσαν τα Μέγαρα!…

Αλλά ο Μίνωας ενώ είχε υποσχεθεί στην Σκύλλα, να την πάρει μαζί του όταν έφευγε, της αποκάλυψε ότι όχι μόνο δεν την είχε ερωτευτεί,

αλλά σκόπευε να την τιμωρήσει, για την προδοσία του πατέρα της.

Την έδεσε στην πρύμη του πλοίου και η Σκύλλα πνίγηκε. Άλλοι λένε

πως το πτώμα της ξεβράστηκε στην άκρη της Τροιζήνας και από αυτήν ονομάστηκε Σκύλαιον το ακρωτήρι. Δεν την έθαψαν, την έφαγαν τα όρνεα.

Άλλοι πάλι λένε ότι την έδεσε πίσω από το πλοίο και την έσυρε μέχρι την Σικελία. Από αυτήν πήρε το όνομα η εκεί Σκύλλα.

Οι Μεγαρείς έθαψαν τον Νίσο και ονόμασαν τη χώρα Νίσαν και το λιμάνι Νισαίαν.

Στην Αθήνα υπήρχε μνημείο του πίσω από το Λύκειο.

Η Σκύλλα μεταμορφώθηκε σε ερωδιό και ο Νίσος έγινε θαλάσσιος αετός που ακολουθεί την Σκύλλα.

~ Ο μύθος αυτός προηγείται του μύθου του Σαμψών και της Δαλιδάς…

Κάθε συνειρμός δεκτός ~

2. Μέσα από τα κείμενα του, ο Παυσανίας μας μιλά για την εποχή των σκοτεινών χρόνων επί της βασιλείας του Όξυλου Αιτωλού η οποία ανάγεται το 1104 π.Χ .Ο Όξυλος πέρασε απέναντι στην Ήλιδα, σημερινή Ηλεία και προσπάθησε να την κατακτήσει, βρήκε όμως τρομερή αντίσταση από την πλευρά των Ηλείων. Τότε, αποφασίστηκε να μονομαχήσουν οι δύο καλύτεροι των αντιπάλων ώστε να λήξει ο πόλεμος. Ο Όξυλος έπρεπε να διαλέξει έναν στρατιώτη άξιο να αντιμετωπίσει τον Δέγμενο . 

Ο στρατιώτης αυτός ήταν ο μικρόσωμος Πυραίχμης ο οποίος (όπως μας λέει ο Στράβωνας στα κείμενα του είχε επινοήσει ένα μικρό αλλά αποτελεσματικό όπλο. Το όπλο αυτό ήταν η σφεντόνα, έτσι στο πεδίο της αναμέτρησης, το απλό αυτό όπλο έφερε θανατηφόρο χτύπημα στον γίγαντα Δέγμενο στο μέτωπο, έτσι άνοιξε ο δρόμος για την κυριαρχία του Όξυλου Αιτωλού τον οποίο οι Ήλειοι έκαναν βασιλιά τους. Μάλιστα ο Όξυλος Αιτωλός θεωρούνταν ως ο "πρόγονος – πατέρας των αθλητικών αγώνων, που αποτέλεσαν και ως προπομπός των Ολυμπιακών αγώνων που καθιερώθηκαν επίσημα το 776 πΧ ." Ως ακριβής τόπος του Όξυλου θεωρείται ο σημερινός χώρος στην λίμνη Κρεμαστών. Οι αφετηρίες των μύθων ανάγονται από την 2η χιλιετηρίδα π.Χ.

ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΓΡΑΨΕ ΠΟΙΟΝ;;

https://iribeyond.com

Βενετσιάνικη Μάσκα

Alex Levin : "Venetian Mask"

Αναμφίβολα σήμα κατατεθέν της Αποκριάς, είναι η μάσκα.

Η ιστορία της μάσκας χάνεται στα βάθη των αιώνων. Στις μέρες μας, 

οι Βενετσιάνοι κρατούν την παράδοση και κατασκευάζουν περίτεχνες 

χειροποίητες μάσκες που κάνουν το καρναβάλι της Βενετίας  μοναδικό.

Πριν όμως ξεκινήσουμε το ταξίδι στο παρελθόν για να γνωρίσουμε  την ιστορία 

της βενετσιάνικης μάσκας...ας αφεθούμε στα μαγικά φίλτρα της μουσικής τέχνης...

Ο Χατσατουριάν, ένας  αρμένιος μάγος της μουσικής θα συνοδεύσει 

την ανάγνωση με την εμπνευσμένη  από "Μασκαράτα της Βενετίας", 

μουσική του!

https://www.youtube.com/watch?v=pnvsy9ZIQg0

Η μάσκα στη Βενετία, εμφανίστηκε κατά το Μεσαίωνα, όταν οι άνθρωποι 

φοβούνταν  να δείξουν τα πραγματικά  τους συναισθήματα και να αποκαλύψουν 

την ταυτότητά τους.

Τις φορούσαν διάφορα πρόσωπα για να κρυφτούν από οποιαδήποτε 

παράνομη δραστηριότητα: τυχερά παιχνίδια,  χορούς, παράνομες σχέσεις 

ή ακόμα και πολιτικά σκάνδαλα.

Pietro Longhi : "The Ridotto in Venice"

Ένα έθιμο, που συνηθιζόταν στη Βενετία ήταν οι Mattaccini, (άνδρες με μάσκες) 

να παίζουν το παιχνίδι κατά  το οποίο έριχναν στις γυναίκες αυγά με ροδόνερο, 

από ψηλά κτίρια.

Πάντα η μάσκα αποτελούσε ένα σύμβολο της ελευθερίας και της καταπάτησης 

όλων των κανόνων της Ενετικής  δημοκρατίας, αφού μέσα από την  ανωνυμία 

της δημιούργησε μια  "ισότητα" ανάμεσα στους πολίτες  της Βενετίας.

Επίσης, ευνόησε την ανάπτυξη της αυτοσχέδιας Commedia dell'arte αλλά ευνόησε 

και ευγενείς,  για να  μπορούν να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι σε λαϊκές γειτονιές,

 θέατρα, χορούς και  μοναστήρια,  διευκόλυνε άτομα  που διέπρατταν παράνομες 

δραστηριότητες, κλοπές, βιασμούς, φόνους ή άτομα σαν τον διαβόητο 

καρδιοκατακτητή  Καζανόβα, που έγραψε ιστορία ξελογιάζοντας  το 

"αδύναμο φύλο",  ακόμη και μοναχούς και μοναχές 

που με την κάλυψη μιας μάσκας, επιδίδονταν σε ασυδοσίες.

Είναι καταγεγραμμένος νόμος του 1268 που περιορίζει την κατάχρηση της μάσκας

 και απαγόρευε στους  Βενετούς να φορούν χυδαίες φορεσιές και να 

επισκέπτονται μοναστήρια με καλόγριες, μεταμφιεσμένοι ή να ζωγραφίζουν 

τα πρόσωπά τους ή να φορούν γενειάδες ή περούκες.

Άλλος πάλι  νόμος, αυτή τη φορά για την προστασία της ξεχασμένης 

"τιμής της οικογένειας", απαγόρευε  στις  γυναίκες να πηγαίνουν στο θέατρο 

χωρίς μάσκα!

Το 18ο αι., η ζήτηση για μάσκες στην πόλη των Δόγηδων, καθώς και η χρήση τους

 ήταν τόσο μεγάλη,  που  οι απλές μαύρες μάσκες άρχισαν να μετατρέπονται 

σε πιο περίτεχνες κατασκευές και να εξαπλώνονται και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Οι βενετσιάνικες μάσκες κατασκευάζονται από δέρμα, papier mache, πορσελάνη 

ή με μια πρωτότυπη  τεχνική από γυαλί.

Αρχικά ήταν μάλλον απλές στο σχέδιο και τη διακόσμηση, ενώ αργότερα 

ζωγραφίζονταν  στο χέρι  και διακοσμούνται με φυσικά φτερά, πολύτιμα 

μέταλλα και λίθους.

Οι πιο γνωστές μάσκες :

1) Colombina: 

Είναι η κλασική μάσκα του καρναβαλιού.

Στην ουσία είναι μισή μάσκα γιατί καλύπτει μόνο τα μάτια, περίτεχνα διακοσμημένη από χρυσό, ασήμι, κρύσταλλα και φτερά.

Κρατιέται στο πρόσωπο με  μπαστούνι. Διαδόθηκε από την ηθοποιό στην Commedia dell 'arte με το ίδιο όνομα. Λέγεται ότι είχε σχεδιαστεί γι 'αυτήν γιατί δεν ήθελε  το όμορφο πρόσωπό της να καλύπτεται πλήρως.

2) Bauta: 

Διακοσμητικά, είναι ένα έργο τέχνης!

Καλύπτει όλο το πρόσωπο, με έντονο πηγούνι, χωρίς στόμα,με τετράγωνο σαγόνι 

με κλίση προς τα πάνω για να επιτρέπει στο χρήστη να μιλά, να τρώει και να 

πίνει εύκολα χωρίς να χρειάζεται να την βγάζει, διαφυλάσσοντας έτσι 

την ανωνυμία του.

 Συνήθως η Bauta ήταν γυναικεία μάσκα και συχνά συνοδευόταν από  

κόκκινη κάπα.

3) Μάσκα-γιατρός - Medico della Peste " :

Η πιο γνωστή μάσκα του Βενετσιάνικου καρναβαλιού και από τις πιο παράξενες, με κύριο χαρακτηριστικό της το μακρύ ράμφος.

Ο σχεδιασμός της κρύβει μια  μακάβρια ιστορία:

Τον 17ο αιώνα,που στη Βενετία είχε πέσει πανούκλα, ο γάλλος γιατρός Charles de Lorme, την υιοθέτησε μαζί με άλλες υγειονομικές προφυλάξεις, για να θεραπεύσει θύματα της ασθένειας.

Η μάσκα είναι λευκή και αποτελείται από ένα κοίλο ράμφος

 ενώ γύρω από τα μάτια διακοσμείται με κρυστάλλους.

4) Οι γυναίκες των πατρικίων φορούσαν τη Moretta: Μια οβάλ μάσκα με μεγάλες τρύπες για τα μάτια, με πέπλο που κρέμεται στο λαιμό. Δημοφιλέστατη μάσκα, ονομάζεται και Servetta Muta δηλαδή "βουβή υπηρέτρια".

"Μοretta" σημαίνει σιωπηλός.

Άρα η Μορέτα είναι μια "βουβή" μάσκα, γιατί κρατιέται στερεωμένη στο πρόσωπο από το στόμα με ένα μικρό πείρο που βρίσκεται στην εσωτερική της πλευρά, στο ύψος του στόματος.

5) Μια μάσκα έντονα μυστηριακή, 

που συνοδευόταν  από τριγωνικό 

καπέλο ήταν η Larva ή Volto.

Κάλυπτε όλο το  πρόσωπο και 

είχε λευκό χρώμα.

6) Μάσκα Zanni : 

Είναι μισή μάσκα από δέρμα, με μεγάλη μύτη, διογκωμένα φρύδια 

και χαμηλό μέτωπο.

Λέγεται ότι η τόσο μεγάλη μύτη, σημάδι αφελούς και ανόητου χαρακτήρα είναι 

η πιο αστεία μάσκα του Βενετσιάνικου Καρναβαλιού.

O Zanni είναι ένας τύπος  της Commedia dell 'arte, γνωστός ήδη από 

τον 14ο αιώνα,  κάτι σαν τον πονηρό  απατεωνίσκο. Η αγγλική λέξη 

"zany=γελωτοποιός"  προέρχεται από αυτόν τον χαρακτήρα.

Φυσικά υπάρχουν πλήθος από μάσκες ανάλογα το κοστούμι και την περίσταση 

(αρλεκίνου, πιερότου, Πουλτσινέλα, κλπ)

Ο καθένας, καλοί μου φίλοι, έχει μια δική του μάσκα... και δεν βλέπω τίποτα κακό 

σε αυτό προκειμένου να μπορείς να "διανύεις αποστάσεις!!!"

Άλλοι πάλι, πίσω από τη μάσκα νιώθουν πιο προστατευμένοι...

Μάσκες, βλέπεις δεν έχουν μόνο τα καρναβάλια ή το θέατρο.. Έχει και η ζωή !

Δεν ξέρω, ίσως τη χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε...και ας μου συγχωρέσετε 

αυτή μου την τοποθέτηση...

Αφού σας ευχηθώ Καλή Αποκριά, θα κλείσω με μια απορία, που μου γεννήθηκε 

γράφοντας αυτό το κείμενο...

"Έρχονται γεγονότα,καταστάσεις που μας πείθουν να πετάξουμε τη μάσκα που φορέσαμε 

προκειμένου

 να έχουμε ελευθερία λόγου, κινήσεων,πράξεων...κι όμως, δεν περνά χρόνος πολύς, που πάλι

 άλλες καταστάσεις σε κάνουν να βιαστείς να την ξαναφορέσεις αναρωτώμενος... μήπως, 

καλύτερα με  μάσκα αφού μια μασκαράτα δεν είναι  και η ίδια η ζωή;"...

Η ζωή ας είναι μασκαράτα, εμείς μην είμαστε μασκαράδες!...

κι αν κάποτε χρειάζεται τη μάσκα να φορέσεις, EΣΥ έχεις το πλεονέκτημα να ξέρεις 

το πού και το  πότε θα τη βγάλεις...

Να περάσετε όμορφα!

http://notesmuthoikaielpida.blogspot.gr/search/label/Εθιμα