Ο μύθος του σπηλαίου επαναλαμβάνεται εντονότερα από κάθε άλλη φορά μετά από 25 αιώνες και αναπαριστά το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου.
(Πλάτωνος πολιτεία 514ζ-517ζ)
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015
Ο Πλάτων, ο Ρουμί και η περιστροφή στην αρμονία του κόσμου
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεμελιώνουν την πραγματικότητα τους έχοντας ως μέτρο την καθημερινότητα τους. Ως έτσι, τα όρια του πραγματικού είναι τα όρια που θέτουν οι αισθήσεις, η γλώσσα και ο ρυθμός της επαναληψιμότητας των πραγμάτων. Όμως παρόλο όμως που είμαστε μέλος ενός σύμπαντος που διαρκώς αλλάζει, ερμηνεύουμε την ζωή σαν μια στατική πορεία περιορισμένων κινήσεων και ελευθεριών. Καθόλου παράξενο λοιπόν που οι εσωτερικές παραδόσεις περιγράφουν τον κόσμο των ανθρώπων ως τάφο. Η έξοδος από τον τάφο αυτό, η ανάσταση -δηλαδή η νέα στάση ύπαρξης- δεν είναι παρά η ενθύμηση της αληθινής κίνησης του σύμπαντος κόσμου, η συμπάθεια στο κυκλικό ταξίδι των πλανητών, ο συντονισμός στην (αιώνια) περιστροφή των αστεριών που ομοιάζει στην άχρονη αιτία των πραγμάτων, που όπως και το φως των μακρινών ήλιων, δεν ανήκει στον δικό μας χρόνο.
Ο Πλάτωνας στην περίφημη αλληγορία του σπηλαίου εξηγεί πως η λανθασμένη μας αντίληψη για τον κόσμο των σκιών
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)