Η θεϊκή Μητέρα και το ιερό Παιδί

  Το εσωτερικό νόημα των Χριστουγέννων, 

της Χαρίτας Μήνη

Μια γυναικεία μορφή κρατάει τρυφερά στην αγκαλιά της ένα βρέφος, προσφέροντάς του το στήθος της. Μια εικόνα τόσο οικεία και τόσο μαγική συνάμα. Ανακαλεί τη δική μας βρεφική ηλικία, καθώς μας κάνει ν’ αναπολούμε υποσυνείδητα τις γλυκές στιγμές που ζήσαμε στη μητρική αγκαλιά. Μια εμπειρία πανανθρώπινη, η οποία διασχίζει τις αμέτρητες χιλιετίες της ύπαρξης του είδους μας πάνω στον πλανήτη.

 

Η Άρτεμις Κουροτρόφος με μικρό κορίτσι στην αγκαλιά. Δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.Χ. Μουσείο Βραυρώνας. Φωτογραφία της συγγραφέως.

Η Μάνα και το Βρέφος. Μορφές που αποτυπώθηκαν στην πέτρα, στον πηλό, στις χρωματιστές επιφάνειες ναών και τάφων. Περιβλήθηκαν με πλήθος νοήματα και συμβολισμούς μες στους αιώνες, απόκτησαν διαστάσεις θεϊκές, καθώς δεν έπαψαν ποτέ να μιλούν στην ψυχή των ανθρώπων. Αβίαστα έρχεται στο νου η γλυκιά όψη της Παναγίας με το μικρό Ιησού. Κι όμως, αν στρέψουμε το βλέμμα μας πιο βαθιά στο χρόνο, θα δούμε να περνούν από μπροστά μας σαν ταινία πλήθος διαφορετικές μορφές της Βρεφοκρατούσας.

Από την Ειρεσιώνη στο Χριστουγεννιάτικο Δένδρο

Ο στολισμός του δένδρου είναι αρχαίο ελληνικό έθιμο της διονυσιακής λατρείας. Όλοι οι παλαιοί πολιτισμοί λάτρευαν το δένδρο και το είχαν συνδέσει με κάποια θεότητα του πανθέου τους.

Ως σύμβολο, εκφράζει το σύνολο της φυσικής εκδηλώσεως, τη σύνθεση Ουρανού, Γης και Νερού, τον συνδετικό κρίκο των τριών αυτών κόσμων:

Ριζωμένο στη γη, πίνει τα υπόγεια ύδατα και οι κλώνοι του αγγίζουν τον ουρανό, ενώ παράλληλα, οι δακτύλιοί του μετρούν τον χρόνο. Το αειθαλές δένδρο συμβολίζει την αθανασία, το φυλλοβόλο την ανανέωση και την αναγέννηση. Και το δένδρο που προσφέρει ζωοδότριες τροφές είναι ιερό, όπως η ελιά, το αμπέλι, η αμυγδαλιά, η βελανιδιά κλπ. Ιερά δένδρα υπήρχαν πολλά και παντού στην Ελλάδα. Ας θυμηθούμε την ιερή φηγό της Δωδώνης, τη δάφνη του Απόλλωνος στους Δελφούς, την αγριελιά του Ηρακλέους στην Ηλεία – που από το κλαδί της έφτιαξε το ρόπαλό του, τα μήλα των Εσπερίδων – που πρόσφεραν αιώνια νεότητα και άλλα. Ο Πλάτων περιγράφει τον άνθρωπο σαν δένδρο με ρίζες στον ουρανό και τα κλαδιά απλωμένα στη γη.

Γιατί πάντα είχαμε χρέη...

Ίσως ακούγεται σαν “ατάκα” από την ταινία “Γάμος…αλά Ελληνικά” αλλά πραγματικά το χρέος είναι μια ελληνική υπόθεση από την αρχαιότητα. Έξι ιστορίες από την αρχαία Ελλάδα, που ίσως μας παραδειγματίσουν.

Το «αυτί» του Διονυσίου στο λατομείο των Συρακουσών

ΙΣΤΟΡΙΑ 1η : Πώς “διέγραψε” το χρέος του ο Διονύσιος των Συρακουσών
Λέγεται ότι  η πρώτη χρεοκοπία στην ελληνική ιστορία δεν έχει να κάνει με τη “λεηλασία” του ταμείου του ναού της Δήλου (που αναφέρουμε παρακάτω), αλλά με το δάνειο που εισέπραξε από τους υπηκόους του ο σπάταλος τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος. Αυτό που θα έπρεπε ίσως να κάνουν σήμερα οι ευρωπαίοι, δηλαδή να “κόψουν” χρήμα, το κανε πρώτος ο Διονύσιος. Στην αρχή προσπάθησε να μαζέψει χρήματα από άλλες πόλεις-κράτη, χωρίς όμως να τα καταφέρει. Αφου είδε ότι δεν έχει αποτέλεσμα αυτή η μέθοδος έδωσε διαταγή, υπό την απειλή  θανατικής ποινής,  οι Συρακούσιοι να του παραδόσουν όλα τα χρήματα τους. Μόλις συγκεντρώθηκαν όλα τα νομίσματα, μετέτρεψε όλες τις δραχμές σε δίδραχμα! Κατόπιν τους τα επέστρεψε κανονικά  μόνο που πλέον άξιζαν το μισό. Με τα υπόλοιπα μισά που κράτησε ξόφλησε τα χρέη κι έτσι κατάφερε να εξαφανίσει τα δημοσιονομικά προβλήματα της ηγεμονίας του.

ΙΣΤΟΡΙΑ 2η: Δήλος 454 πχ. Η πρώτη χρεωκοπία στο κόσμο
Η “επίσημη” πρώτη πτώχευση στην παγκόσμια ιστορία σημειώθηκε το 454 προ Χριστού στον Ναό της Δήλου. Τον 4ο αιώνα π.Χ. στον Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο βρίσκονταν οι θησαυροί της συνομοσπονδίας των ελληνικών πόλεων-κρατών κάτω από την ηγεσία της Αθήνας. Εκεί φυλασσόταν το τεράστιο ποσό των εισφορών των συμμάχων και εκεί γίνονταν οι συναντήσεις των αντιπροσώπων.

Οι πόλεις-κράτη συνέβαλαν στο ταμείο με τη μορφή οικονομικών πόρων, στρατευμάτων και πλοίων, ενώ τα μέλη είχαν ισότιμη ψήφο στο συμβούλιο που είχε δημιουργηθεί.
Το ποσό της οικονομικής συμβολής καθοριζόταν από την Αθήνα, η οποία κατάφερε κάποια στιγμή να μεταφερθεί το θησαυροφυλάκιο της Συμμαχίας από τη Δήλο στην Αθήνα, καθώς πολύ σύντομα η Δηλιακή Συμμαχία εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία.
Ο Αριστείδης καθόρισε πρώτος το ποσό της εισφοράς για κάθε πόλη με τόσο δίκαιο τρόπο που οι σύμμαχοι τον ονόμασαν “τον δικαιότερο από όλους τους ανθρώπους”.
Το 454 π.Χ., λοιπόν, και ενώ η περίφημη αθηναϊκή συμμαχία έχει ανασυσταθεί, 13 πόλεις-κράτη προχώρησαν σε δανεισμό από τον Ναό της Δήλου. Οι δέκα πόλεις-κράτη, όμως, δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, προχωρώντας έτσι στην πρώτη… στάση πληρωμών της παγκόσμιας ιστορίας!
Δύο από τις δέκα πόλεις-κράτη, μάλιστα, δεν μπόρεσαν τελικά να αποπληρώσουν τα χρέη τους, ενώ οι υπόλοιπες οκτώ ζήτησαν αυτό που αποκαλείται… επαναδιαπραγμάτευση χρέους.
Η στάση πληρωμών στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν, λοιπόν, άγνωστο φαινόμενο, διότι -όπως λέγεται- οι αρχαίοι Ελληνες ως έμποροι αναγνώριζαν αυτό που αποκαλείται σήμερα συνυπευθυνότητα χρέους – δηλαδή ότι ο δανειστής πρέπει να αναλαμβάνει μερίδιο του ρίσκου αν κάτι πάει στραβά.
Το θέμα είναι, πάντως, ότι πολλά από τα δάνεια χορηγήθηκαν τότε με τη σίγουρη πρόβλεψη ότι ο οφειλέτης θα αποδειχτεί τελικά ανίκανος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.
Μετά το “κανόνι” ο Περικλής μετέφερε το ταμείο της Συμμαχίας στην Ακρόπολη της Αθήνας. Εκτοτε οι αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από την Αθήνα και ο φόρος οριζόταν από την Εκκλησία του Δήμου.

ΙΣΤΟΡΙΑ 3η:  Αθήνα 413 π.χ.  Παραχάραξη, κίβδηλα, κοπή νομίσματος χωρίς αντίκρυσμα
Ενώ σήμερα το νόμισμα έχει συμβολική αξία, σε άλλους καιρούς υπήρχε αντιστοίχηση στην αξία του και στο βάρος του μετάλλου.
Μετά την αποτυχία της Σικελικής Εκστρατείας το 413 π.Χ. η Αθήνα βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Οι αποστασίες πολλών συμμάχων και η συνακόλουθη κατάργηση του συμμαχικού φόρου περιορίζουν τα έσοδά της. Παράλληλα, η αυτομόληση των δούλων των μεταλλείων του Λαυρίου στο στρατόπεδο των Λακεδαιμονίων στη Δεκέλεια συρρικνώνει τα αποθέματα σε άργυρο. Ετσι το 407 η Αθήνα αναγκάστηκε να κόψει χρυσά νομίσματα και ένα χρόνο αργότερα τέθηκαν σε κυκλοφορία υπόχαλκα, δηλαδή κέρματα με αργυρό περίβλημα και χάλκινο πυρήνα
Πάντως, η παραχάραξη ανέκαθεν ήταν αδίκημα. Απόδειξη ο Νόμος Νικοφώντος, ένα ψήφισμα λίγο μετά την ίδρυση της Β’ Αθηναϊκής Συμμαχίας που προσδιορίζει τα νομίσματα που επιτρέπονταν να κυκλοφορούν. Λαμβάνεται επίσης μέριμνα για τις απομιμήσεις αθηναϊκών τετραδράχμων, ενώ αναφέρεται η κατάσχεση των κίβδηλων νομισμάτων και οι ποινές για τους παραβάτες του νόμου.

ΙΣΤΟΡΙΑ 4η:  Σπάρτη 5ος αιώνας π.χ.  Η πρώτη περίπτωση καταγεγραμμένης δημόσιας δανειακής πράξης που γνωρίζουμε
Γράφει ο Γάλλος οικονομολόγος και τραπεζίτης Ζακ Ατταλί στο τελευταίο του βιβλίο «Παγκόσμια κατάρρευση σε 10 χρόνια;
 Τον 5ο αιώνα π. Χ., οι κυβερνώντες της Σπάρτης και πολλών άλλων συμμαχικών πόλεων – κρατών, ελλείψει χρημάτων, όταν το 431 π. Χ. ξέσπασε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, που τους έφερε αντιμέτωπους με την Αθήνα, δανείστηκαν άτοκα πόρους που δεν μπορούσαν να καταλάβουν: τις αποταμιεύσεις των ιερών της Ολυμπίας και των Δελφών, που προορίζονταν θεωρητικά για τις τελετές και τη συντήρηση των ιερών χωρών».
Αυτή ήταν μια πρώτη προσέγγιση του «θεσμού», η οποία, ωστόσο, δεν είχε ακριβώς τη μορφή του κρατικού δανείου.

ΙΣΤΟΡΙΑ 5η:  Αθήνα 426 π.χ.  Η πρώτη “τρόικα”
Συνεχίζει ο Ατταλί  πιο κάτω:
Οι Αθηναίοι ήταν αυτοί στους οποίους κατοχυρώνεται και αυτή η «ανακάλυψη καθώς, στο αντίπαλο στρατόπεδο, η Αθήνα, η οποία σταδιακά καταστρεφόταν από αυτό τον πόλεμο, έπρεπε κι εκείνη να δανειστεί από τους ναούς.
Eτσι, από το 426 π. Χ. έως το 422 π. Χ. οι υπεύθυνοι της πόλης συνήψαν τρία δάνεια με τους ιερείς των ναών της Αθηνάς Πολιάδος, της Αθηνάς Νίκης και της Αρτέμιδος (σ. σ. οι οποίοι, υπό μία έννοια, θα αποτελούσαν και την «τρόικα» της εποχής), έπειτα από ιερά από άλλες περιοχές (σ. σ. ως γνωστόν, ο δανεισμός φέρνει κι άλλον δανεισμό), παροτρύνοντας τον λαό να τους δανείσει τους πόρους του προσφέροντάς του σε αντάλλαγμα κάθε είδους τιμές. Ωστόσο», καταλήγει ο Ατταλί, «οι κινήσεις αυτές δεν απέτρεψαν το τέλος του Xρυσού Aιώνος της Αθήνας, εξαιτίας της καταστροφικής αυτής σύρραξης».
Ο πόλεμος τελείωσε, όπως τελείωσε, οι κακές συνήθειες όμως, όπως αυτή του κρατικού δανεισμού, δεν κόπηκαν.
Και μάλιστα, έγιναν χειρότερες, υπό την έννοια ότι οι πρόγονοί μας γρήγορα «συνέλαβαν» και την… ιδέα της αθέτησης υποχρεώσεων.
Στο ίδιο βιβλίο, λίγο παρακάτω, αναφέρεται ότι «έναν αιώνα αργότερα, 10 από τις 13 πόλεις – κράτη της ναυτικής συμμαχίας, που είχε δημιουργηθεί κατά την ένδοξη εποχή της Αθήνας, αθετούν την εξόφληση των δανείων που είχαν λάβει από το συμμαχικό ταμείο».

ΙΣΤΟΡΙΑ 6η:  594 π.χ.  Σεισάχθεια – Η πρώτη διαγραφή χρέους
Ο όρος είναι σύνθετος από τα αρχαία ελληνικά, από το “σείω” (ταρακουνώ) + “άχθος” (βάρος, χρέος). Ουσιαστικά σήμαινε την “αποτίναξη των βαρών”.Πριν την απαγόρευσή της από το Σόλωνα, στην Αθήνα ίσχυε ο θεσμός της υποδούλωσης για χρέη: ένας πολίτης που δεν μπορούσε να ξεπληρώσει το δανειστή του έχανε την ελευθερία του.

Τα νομοθετικά μέτρα του Σόλωνα ήταν πολύ τολμηρά, αλλά και δραστικά. Βασίζονταν στην αρχή της δίκαιης ανισότητας και όχι της απόλυτης ισότητας, ενώ επιδίωκαν να αποτρέψουν την εμφύλια διαμάχη και τη διάλυση της πολιτικής κοινότητας της Αθήνας, διατηρώντας παράλληλα την κοινωνική διαστρωμάτωση και την προβολή αυτής της διαστρωμάτωσης στη νομή της εξουσίας.
Η σεισάχθεια εντασσόταν στα μέτρα επανόρθωσης που έλαβε ο Σόλων. Πιο συγκεκριμένα, καταργούνταν τα υφιστάμενα χρέη ιδιωτών προς ιδιώτες και προς το δημόσιο, καταργήθηκε ο δανεισμός με εγγύηση το “σώμα” (προσωπική ελευθερία) του δανειολήπτη και των μελών της οικογένειάς του, ενώ απελευθερώθηκαν και όσοι Αθηναίοι είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών στην ίδια την Αθήνα και επαναφέρθηκαν στην πόλη όσοι εν τω μεταξύ είχαν μεταπωληθεί στο εξωτερικό.
Είναι γνωστό ότι με τη “σεισάχθεια” ο Σόλων έδωσε τέλος στην εξάρτηση των φτωχών αγροτών στην Αττική. Εκείνο που δεν είναι γνωστό και παραμένει θέμα διαμάχης ανάμεσα στους ερευνητές είναι η διαδικασία που ακολούθησε προκειμένου να αποκαταστήσει όσους είχαν πέσει θύματα της αυθαιρεσίας των πλουσίων, ακριβώς γιατί δεν υπήρχαν γραπτές διατάξεις (αυτό άλλωστε λέει και ο Σόλων σε ένα από τα ποιήματά του). Το μέτρο άλλοτε συνδέεται με τους εκτημόρους, τους εξαρτημένους αγρότες που καλλιεργούσαν τη γη των προνομιούχων με τη συμφωνία να τους δίνουν το 1/6 της παραγωγής αντί ενοικίου, ενώ άλλοτε με όλους όσους είχαν δανειστεί και καλλιεργούσαν την γη των πλουσίων και ισχυρών με ενέχυρο την προσωπική τους ελευθερία.



Πηγές: Βήμα, Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Έθνος, Forbes, wikipedia/antikleidi
thesecretrealtruth.blogspot.com
http://www.defencenet.gr

Η Άλωση της Ρόδου

Όπως φημολογείται για πολλές φυλές που εγκαταστάθηκαν στη Ρόδο, έτσι και για τους Ιωαννίτες Ιππότες λέγεται πως έφτασαν στο νησί από την Κύπρο, αναζητώντας νέο καταφύγιο για το Τάγμα τους. Για την κατάληψη της Ρόδου, συνεργάστηκαν ο τότε μάγιστρος  Φούλκ de Villaret και ο Βιν Βινιόλι, ζητώντας χρηματική βοήθεια από την Αγγλία και τη Γαλλία.

Συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους  στη Λεμεσσό της Κύπρου, από εκεί πέρασαν επιβιβασμένοι στα πλοία στη Μάκρη και από εκεί μπήκαν στο νησί με τη βοήθεια άπιστων επαναστατών, στα 1306. Αρχικά κατέλαβαν τα παράλια της Ρόδου, στη συνέχεια κάποια φρούρια, αλλά για να κατακτήσουν ολόκληρη τη  Ρόδο χρειάστηκαν 4 χρόνια. Έτσι στις 15 Αυγούστου 1309 κατέκτησαν όλο το νησί, μαζί με την πόλη.

Με την κατάληψη της Ρόδου, οι Ιωαννίτες Ιππότες έλαβαν το όνομα  "Ιππότες της Ρόδου" και ο μάγιστρος ονομάστηκε “Μεγάλο Μάγιστρος” – “magnus magister”. Ο Μεγάλος μάγιστρος με το συμβούλιο του έμεναν στο παλάτι. Από το 1309 – 1522, πέρασαν από τη Ρόδο 19 μάγιστροι.

Τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασης του Τάγματος στη Ρόδο, υπήρχαν εσωτερικές διαμάχες μεταξύ των Ιπποτών, παρόλα αυτά όμως κατάφεραν να αντισταθούν στις πολιορκίες των Τούρκων, οι οποίοι ήθελαν να καταλάβουν τη Ρόδο.

Στα χρόνια της εγκατάστασής τους οι Ιππότες, με αρχηγό το Μεγάλο Μάγιστρο, επιδιόρθωσαν τα τείχη, έφτιαξαν φρούρια, ναυπηγεία, ανέπτυξαν την κεραμοποιΐα και προστάτευαν τον ντόπιο κόσμο. Μετά από πολλές διαμάχες, διαφωνίες και πολιορκίες οι Τούρκοι απειλούσαν συνεχώς για την κατάληψη της Ρόδου και το 1457 κατάφεραν να αποβιβάσουν δυνάμεις του στο χωριό Αρχάγγελος. Οι Ιωαννίτες Ιππότες ενίσχυαν συνεχώς τα φρούρια και η φρουρά ήταν σε ετοιμότητα γιατί η κατάσταση γινόταν όλο και κρισιμότερη. 

ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΑΝ

Αρης Στουγιαννίδης

Εισαγωγή

Οι ποινές που εφάρμοζε το βυζαντινό δίκαιο ως φυσική συνέχεια των ποινών του ρωμαϊκού δικαίου περιελάμβαναν τη θανάτωση, τον εξανδραποδισμό, τον ακρωτηριασμό, το σωματικό κολασμό, την κουρά, την εξορία, τη δήμευση. Εθιμικά είχε καθιερωθεί και η διαπόμπευση[1] ενώ ο νόμος δεν την καθόριζε ρητά παρά μόνο σε δύο περιπτώσεις[2].
Εκτός από την ηθική απαξίωση και την οικονομική εξαθλίωση που συνεπάγονταν ποινές όπως αυτή της κουράς, της εξορίας και της δήμευσης των περιουσιακών στοιχείων, παρατηρείται μια καταφανής αγριότητα στις περιπτώσεις της θανατικής ποινής, της διαπόμπευσης και του ακρωτηριασμού και του σωματικού κολασμού.

Ποντιακοί χοροί και λύρα

Ποντιακή λύρα
Η λύρα των Ποντίων (κεμεντζές) έχει μακρόστενο ηχείο (μήκος περίπου 50-60 cm και πλάτος στο μέσο περίπου 6-8 cm), διαθέτει τρεις χορδές (παλαιότερα μετάξινες ή εντέρινες, σήμερα από μέταλλο ή πλαστική ύλη), κουρδίζεται κατά τέταρτες καθαρές και παίζεται με καμπυλωτά δοξάρια. Κατασκευάζεται από διάφορα ξύλα (μουριά, αχλαδιά, καρυδιά κ.α.). Είναι επίσης διαδεδομένη στους Τούρκους της περιοχής του Πόντου, στους Γεωργιανούς (Καύκασος) και σε ορισμένες περιοχές της Μικράς Ασίας (Καππαδοκία). Ο κεμεντζετζής πατάει με τα ίδια δάκτυλα συγχρόνως και τη διπλανή χορδή όταν παίζει μια μελωδία. Έτσι αυτή συνοδεύεται από μια τέταρτη χαμηλότερα. Η πρωτόγονη αυτή αντιστικτική συνοδεία δεν αλλοιώνει το μονοφωνικό χαρακτήρα της ποντιακής λύρας και, γενικότερα, της ποντιακής μουσικής. Η ποντιακή λύρα παίζεται μόνη της, χωρίς συνοδεία άλλου οργάνου. Για λόγους ακουστικής, παίζουν δύο ή και τρεις λύρες μαζί, όταν συνοδεύουν χορούς σε πολυάριθμα γλέντια ή πανηγύρια.
Στην οικογένεια της λύρας του Πόντου ανήκουν δύο άλλοι τύποι: η λύρα της Καππαδοκίας (μεσαίου μεγέθους - περίπου 10-12 cm - και μεγαλύτερη από τη λύρα του Πόντου) και ο κεμανές, που παιζόταν επίσης στην Καππαδοκία και είναι κατά πολύ μεγαλύτερος (έχει μήκος 98 cm, πλάτος 12 cm και βάθος του ηχείου 9 cm). Ο κεμανές έχει 6 χορδές κουρδισμένες κατά πέμπτες και τέταρτες καθαρές. Κάτω από την ταστιέρα (τη γλώσσα) υπάρχουν άλλες 6 συμπαθητικές χορδές, οι οποίες δονούνται όταν παίζονται οι επάνω χορδές. Το κεφάλι είναι όπως αυτό του βιολιού και όχι τριγωνικό. Το ίδιο και τα κλειδιά.




Ποντιακοί χοροί
Είναι είδη χορών που έχουν την καταγωγή τους στις περιοχές του Πόντου. Οι ποντιακοί χοροί χορεύονται σε κύκλο από άντρες και γυναίκες, που κρατούν το σώμα στητό, τα πόδια λίγο ανοιχτά, πιάνονται από τους καρπούς και έχουν τα χέρια άλλοτε υψωμένα και άλλοτε με λυγισμένους τους αγκώνες προς τα κάτω. Τα μικρά βήματα των χορευτών τα ακολουθούν πιστά ρυθμικές και συγχρονισμένες κινήσεις των μελών του σώματος, ιδίως των γλουτών. Οι χοροί συνοδεύονται με την ποντιακή λύρα (κεμεντζέ), την οποίαν συνήθως παίζει ένας από τον όμιλο χορεύοντας και τραγουδώντας δίστιχα, αλλά μερικές φορές στέκεται και στη μέση του κύκλου. Στις υπαίθριες γιορτές μεταχειρίζονται το τουλούμ ή ασκί (ασκομαντούρα) και τον ζουρνά-νταούλι ή κεμεντζέ-ντέφι.
Ο πιο αντιπροσωπευτικός χορός είναι η σέρα - από το όνομα ενός ποταμού κοντά στην Τραπεζούντα - που πολλοί τον ταυτίζουν με τον αρχαίο πυρρίχιο. Πρόκειται για πολεμικό ανδρικό χορό, που τον χορεύουν με την παραδοσιακή μαύρη στολή τους, με το κεφάλι σκεπασμένο με ένα μαύρο μαντήλι χαρακτηριστικά δεμένο, και με όπλα. Στην πρώτη στροφή οι χορευτές, πιασμένοι με τα χέρια υψωμένα, χορεύουν ομαλά. Στη δεύτερη στροφή, εκτελούν ρυθμικές κινήσεις μπροστά-πίσω με τα χέρια, ενώ σκύβουν κάνοντας μικρά κοφτά βήματα. Στην τρίτη στροφή ορθώνονται και αναπηδούν. Κατά τη διάρκεια της στροφής αυτής ένας χορευτής, συνήθως ο πρωτοχορευτής, βγάζει κάθε τόσο μια πολεμική ιαχή. Η σέρα ονομάζεται και λάζικος χορός. Μικρές παραλλαγές της αποτελούν τα οφίτικο, σαρακοστιανό, αρδασσινό, της Κώστερες κ.α.Πολύ διαδεδομένος είναι και ο ομάλ, επίσης κυκλικός χορός, που χορεύεται από άντρες και γυναίκες. Παραλλαγές του είναι οι ομάλ κερασουντέικος, ομάλ σαμψουντέικος ή κοτσιχτόν ομάλ και τραπεζουντέικος (με το τραγούδι Λεμόνα). Άλλος χορός είναι το τίκ, μονό (λαγκεφτόν) ή διπλό. Χορεύεται σε γραμμή ή σε κύκλο από γυναίκες και άντρες, κοντά ο ένας στον άλλον, με τους αγκώνες λυγισμένους προς τους ώμους. Άλλοι χοροί είναι οι τρυγόνα, είκοσι ένα, σερανίτσα ή ψευτοσέρα, κότσαρι, παϊπούτ, λετσίνα κ.α.

Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕΤΟΣ -η εσωτερική του σημασία

Ο Δικέφαλος αετός, σαν σύμβολο, ανάγεται στην εποχή των Χετταίων και των Παφλαγόνων τον 20ο π.Χ. αιώνα, με το μυθικό δικέφαλο πουλί Haga που σήκωνε ένα ολόκληρο ταύρο στα χέρια του. Παρόμοιος μύθος υπάρχει στις περιπέτειες του Σεβάχ του θαλασσινού με το γιγάντιο πουλί Ροκ, αλλά και στην ινδική μυθολογία με ένα ανάλογο πουλί το Χόμα που πετά σε μεγάλο ύψος και πετά το αυγό του, από το οποίο πριν φτάσει στο έδαφος, γεννάται ο νεοσσός που πετά ψηλά προς τον πατέρα του!
Οι Πάρθοι το χρησιμοποίησαν ως σύμβολο το 250 π.Χ., και το μετέδωσαν στους Αρμένιους, αλλά και στους Σελτζούκους Τούρκους.
Στο Βυζάντιο απαντάται, πρώτα στην αυτοκρατορία της Νίκαιας το 1250 μ.Χ. και αργότερα στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και σε όλα τα σλαβικά κράτη. Σήμερα εικονίζεται στη Ρώσικη και Σερβική σημαία και στην Αλβανική αλλά και στην σημαία της Ορθοδοξίας.
Είναι δε και σύμβολο των αστών  Μασόνων της Δύσης και μάλιστα ύψιστο.
Γιατί άραγε;

Σύστημα Αυτοπροστασίας με Τούβλο...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τύπος που τριγυρνούσε μ' ένα τούβλο στο χέρι. Είχε αποφασίσει ότι κάθε φορά που θα τον ενοχλούσε κάποιος σε σημείο που να τον εξοργίζει, θα τον κοπανούσε με το τούβλο. Η μέθοδος ήταν λίγο παλαιολιθική, φαινόταν όμως αποτελεσματική..

Μια φορά συναντήθηκε μ' έναν φίλο πολύ υπεροπτικό, που του μίλησε με κακό τρόπο. ΠΙστός στην απόφασή του, ο τύπος του πέταξε το τούβλο.
Δεν θυμάμαι αν τον πέτυχε ή όχι. Το θέμα όμως είναι ότι μετά έπρεπε να πάει να πάρει το τούβλο του και δεν το έβρισκε πουθενά. Στεναχωρήθηκε.
Αποφάσισε τότε να βελτιώσει το "Σύστημα Αυτοπροστασίας με Τούβλο" όπως το είχε ονομάσει ο ίδιος. Έδεσε το τούβλο σ' έναν σπάγκο που είχε μήκος ένα μέτρο και βγήκε έξω. Έτσι, το τούβλο δεν θα απομακρυνόταν πολύ. Διαπίστωσε όμως ότι και η νέα του μέθοδος είχε προβλήματα. 
Από τη μια, το άτομο που γινόταν δέκτης της επιθετικότητάς του έπρεπε να βρίσκεται σε απόσταση βολής μικρότερη του ενός μέτρου, και από την άλλη, μόλις πετούσε το τούβλο έπρεπε να κάνει τον κόπο να τραβήξει αμέσως το σκοινί. Εξάλλου, ο σπάγκος έμπλεκε και κουβαριαζόταν και η κατάσταση δυσκόλευε.
Τότε, ο άνθρωπος εκείνος επινόησε το "Σύστημα Τούβλο ΙΙΙ". Πρωταγωνιστούσε και πάλι το ίδιο τούβλο, όμως, στο νέο σύστημα ο σπάγκος διέθετε ελατήριο. Τώρα μπορούσε να εκτοξεύει το τούβλο πολλές φορές και να γυρνάει πίσω μόνο του, σκέφτηκε ο τύπος.
Όταν βγήκε στο δρόμο και δέχτηκε την πρώτη επίθεση, πέταξε το τούβλο. Δεν πέτυχε το στόχο του γιατί το τούβλο, με τη δύναμη του ελατηρίου, γύρισε πίσω και κοπάνησε τον ίδιο κατακέφαλα.
Ξαναπροσπάθησε, αλλά έφαγε άλλη μια με το τούβλο στο κεφάλι γιατί δεν είχε υπολογίσει καλά την απόσταση.
Την τρίτη φορά την έφαγε γιατί δεν το εκτόξευσε την κατάλληλη στιγμή.
Η τέταρτη φορά ήταν λίγο ιδιόμορφη γιατί, παρ' ότι είχε αποφασίσει να κοπανήσει με το τούβλο το υποψήφιο θύμα του, ήθελε ταυτόχρονα και να το προστατεύσει από το χτύπημα, κι έτσι το τούβλο κατέληξε πάλι στο δικό του κεφάλι.
Του έκανε ένα τεράστιο καρούμπαλο.
Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε γιατί δεν ξαναεπιχείρησε να χτυπήσει άλλον με το τούβλο κι αν έφταιγαν τα χτυπήματα ή είχε συμβεί κάποια μεταστροφή στην ψυχολογία του.
Όλα τα χτυπήματα είχαν στραφεί εναντίον του.

Ο μηχανισμός αυτός λέγεται ανάδραση: Σημαίνει ότι προστατεύουμε τους άλλους από τη δική μας επιθετικότητα. Κάθε φορά που το κάνουμε αυτό, η επιθετική και βίαιη ενέργειά μας συγκρατείται προτού φτάσει στον άλλον από ένα φράγμα που τοποθετούμε εμείς οι ίδιοι. Το φράγμα αυτό δεν απορροφά την κρούση, απλώς την ανακλά. Κι όλος ο θυμός, όλη η κακοκεφιά, όλη αυτή η επιθετικότητα στρέφεται εναντίον του εαυτού μας, άλλοτε μέσω πραγματικών πράξεων αυτοτιμωρίας (αυτοτραυματισμοί, υπερβολές στο φαγητό, ναρκωτικά, ανώφελη έκθεση σε κινδύνους) κι άλλοτε μέσω κρυμμένων συγκινήσεων ή συναισθημάτων (κατάθλιψη, ενοχές, ψυχοσωματικά προβλήματα)
Είναι πολύ πιθανό ένας "πεφωτισμένος" ουτοπικός άνθρωπος, ευφυής και ακέραιος να μην οργιζόταν ποτέ. Θα ήταν πολύ χρήσιμο να μη θυμώναμε ποτέ.
Ωστόσο, κάθε φορά που νιώθουμε οργή, λύσσα, τσαντίλα, ο μόνος τρόπος να γλιτώσουμε είναι να τη βγάλουμε από πάνω μας μετατρέποντάς τη σε δράση.
Σε αντίθετη περίπτωση, το μόνο που θα καταφέρουμε, αργά ή γρήγορα, θα είναι να εξοργιστούμε με τον εαυτό μας.


Χορχε Μπουκάϊ - Να σου πω μια ιστορία

Για μια ευτυχισμένη ζωή

Αδελφέ μου Γαλλίωνα...

«Αδελφέ μου Γαλλίωνα, όλοι επιθυμούν να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή, όταν όμως πρόκειται να διαγνώσουν τι είναι εκείνο που κάνει τη ζωή ευτυχισμένη, εκεί τυφλώνονται· και, χωρίς να είναι βέβαια εύκολο να επιτύχει κανείς ευτυχισμένη ζωή, είναι πάντως γεγονός ότι, όσο πιο πολύ αγωνίζεται να την πλησιάσει, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από αυτή, αν κάπου έχει κάνει λάθος στο δρόμο του. Και, ακριβώς επειδή οδηγείται στην αντίθετη κατεύθυνση, η ίδια η ταχύτητα του πολλαπλασιάζει και την απόσταση που τον χωρίζει από τον στόχο του.

Πριν από οτιδήποτε άλλο, λοιπόν, θα πρέπει να δούμε τι είναι αυτό προς το οποίο στοχεύουμε· ύστερα, θα πρέπει να εξετάσουμε από ποιο δρόμο θα μπορούσαμε να το πλησιάσουμε γρηγορότερα, ενώ στο ίδιο το ταξίδι-υπό την προϋπόθεση πάντοτε ότι έχουμε πάρει το σωστό δρόμο-θα ανακαλύψουμε πόση απόσταση διανύουμε καθημερινά και πόσο πλησιάζουμε το στόχο μας, προς τον οποίο μας έλκει φυσική ανάγκη. Όσο όμως πλανιόμαστε άσκοπα, χωρίς οδηγό, και υπακούουμε μόνο στο θόρυβο και στις διϊστάμενες κραυγές εκείνων που μας καλούν να προχωρήσουμε προς διάφορες κατευθύνσεις, τόσο η ζωή μας θα χαραμίζεται σε λάθη, αυτή η ζωή που είναι σύντομη, ακόμα κι αν μέρα και νύχτα παλεύουμε για τη πραγματική σοφία. 

Ας εξετάσουμε λοιπόν τόσο το στόχο όσο και το δρόμο που θα ακολουθήσουμε, και ας πάρουμε μαζί μας κάποιον έμπειρο οδηγό, που έχει ήδη εξερευνήσει την περιοχή στην οποία βαδίζουμε, γιατί οι συνθήκες που επικρατούν σ'ένα τέτοιο ταξίδι είναι διαφορετικές από εκείνες που χαρακτηρίζουν τα άλλα ταξίδια. Σ'αυτά, ένας ευδιάκριτος δρόμος και οι πληροφορίες από τους κατοίκους της περιοχής σε προφυλάσσουν από το λάθος, σ'εκείνο όμως τα πολύχρηστα και πολυσύχναστα μονοπάτια είναι και τα πιο απατηλά. 

Τίποτε επομένως δεν είναι ανάγκη να τονιστεί περισσότερο από την προειδοποίηση ότι δεν θα πρέπει να πάρουμε, σαν τα πρόβατα, τη γραμμή του κοπαδιού που προηγείται, ταξιδεύοντας έτσι πάνω στο δρόμο που βαδίζουν όλοι, αλλά πάνω στο δρόμο που οφείλουμε να βαδίσουμε. Τίποτε, πράγματι, δε μας δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα από το γεγονός ότι προσαρμόζουμε τον εαυτό μας στις κοινές διαδόσεις, πιστεύοντας ότι όσα γίνονται αποδεκτά με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, αυτά είναι και τα άριστα-το γεγονός δηλαδή ότι, με το να ακολουθούμε τόσους πολλούς, ζούμε στην ουσία σύμφωνα με τους κανόνες όχι τόσο της λογικής αλλά της μίμησης. 

Το αποτέλεσμα είναι πως, ο ένας μετά τον άλλο, συσσωρεύονται οι άνθρωποι που οδεύουν ολοταχώς προς την καταστροφή. Και, όπως ακριβώς συμβαίνει όταν, σε μια μεγάλη ανθρώπινη συμφορά, οι άνθρωποι συμπιέζουν ο ένας τον άλλο και κανείς δεν μπορεί να καταρρεύσει χωρίς να συμπαρασύρει και τους άλλους στην πτώση του, καθώς η κατάρρευση των πρώτων επιφέρει τον όλεθρο και των τελευταίων, το ίδιο πράγμα θα μπορούσες να δεις σε κάθε περίπτωση και στη ζωή. Τα σφάλματα κάθε ανθρώπου δεν προκαλούν σ'εκείνον μόνο ζημιά, αλλά καθένας απο μας είναι ο ίδιος αιτία και υπεύθυνος του λάθους που θα κάνει και κάποιος άλλος. Γιατί είναι επικίνδυνο να αναθέτουμε την ασφάλεια του εαυτού μας στο πλήθος που προπορεύεται και-ακριβώς επειδή καθένας μας είναι προθυμότερος να εμπιστευτεί κάποιον άλλο παρά να αποφασίσει ανεξάρτητα για τον εαυτό του-ουδέποτε να θέτουμε υπό έλεγχο τη ζωή μας, αλλά να δείχνουμε απεναντίας τυφλή εμπιστοσύνη στους άλλους, έτσι ώστε κάποιο λάθος που έχει περάσει από τον ένα στον άλλο να εμπλέκει τελικά και μας τους ίδιους και να απεργάζεται την καταστροφή μας. 

Το παράδειγμα των άλλων μας καταστρέφει· η αποδέσμευση από το πλήθος είναι σωτήρια. Γιατί αυτό, υπερασπίζοντας το λάθος του, έρχεται σε αντίθεση με τη λογική. Συμβαίνει έτσι το ίδιο ακριβώς πράγμα που γίνεται και στις εκλογές, όπου τα ίδια εκείνα άτομα που εξέλεξαν τοους πραίτορες απορούν όταν η ευμετάβλητη λαϊκή εύνοια μετατοπιστεί στο θέμα της εκλογής των πραιτόρων. Το ίδιο πράγμα έχει τη μία στιγμή την εύνοια μας, την άλλη την αποδοκιμασία μας· αυτή είναι η έκβαση κάθε απόφασης που ακολουθεί τις επιλογές του πλήθους».

«Για μια ευτυχισμένη ζωή»

Σενέκας

Τα μυστικά του Στόουνχεντζ (Stonehenge)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Όποιος επισκεφτεί την πεδιάδα του Σόλσμπερι στη νότια Αγγλία θα σκεφτεί ότι το μνημείο που βλέπει δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συνάθροιση γιγαντιαίων λίθων. Όποιος όμως γνωρίζει, θα σταθεί με δέος και σεβασμό μπροστά σ’ αυτές τις πέτρες και θα θαυμάσει αυτούς που άρχισαν να κατασκευάζουν το μνημείο το 2800 π.Χ. και εκείνους που συνέχισαν το έργο αυτό για τα επόμενα 1.300 χρόνια. Γιατί το Στόουνχεντζ είναι πραγματικά ένας αξιοθαύμαστος αστρονομικός υπολογιστής και οι κατασκευαστές του αποδεικνύεται ότι είχαν καταπληκτικές γνώσεις όσων διαδραματίζονταν στον ουρανό. Τα μυστικά του Στόουνχεντζ αποκαλύπτονται ένα-ένα και πραγματικά εντυπωσιάζουν...
Ο ΔΙΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ
Από την αρχαιότητα ακόμα, όλοι σχεδόν οι λαοί του κόσμου παρακολουθούσαν με μεγάλη προσοχή τις κινήσεις των εφτά «πλανόμενων αστέρων» (όπως αποκαλούσαν τον Ήλιο, τη Σελήνη και τους πέντε ορατούς με γυμνό μάτι πλανήτες), αφού τα ουράνια αυτά σώματα θεωρούνταν ότι είναι ιερά και πανίσχυρα. Αυτοί ήταν μάλιστα και οι πρώτοι τους θεοί. Κι όπως ήταν φυσικό, για τους αρχαίους λαούς, οι πιο ισχυροί από τους ουράνιους αυτούς θεούς ήταν η Σελήνη και ο Ήλιος, του οποίου η ετήσια φαινόμενη κίνηση είχε μεγάλη και ιδιαίτερη σημασία γι’ αυτούς.

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ

Η Ελληνική μυθολογία, αναφέρεται αρκετές φορές σε αρπαγές γυναικών τόσο από Έλληνες όσο και από άλλους λαούς. Στην ουσία αναφέρεται στην αρπαγή συμβόλων, τοτέμ, μάνταλα, μάντρα και γιάντρα, με μεγάλη ενεργειακή δύναμη, την οποία οι ιερείς της φυλής γνώριζαν να κατευθύνουν εκεί που ήθελαν.
Ο μεγάλος ψυχίατρος Κάρλ Γιουνγκ ανάλωσε σχεδόν όλη τη ζωή του στη μελέτη των συμβόλων ως τα γράμματα της γλώσσας του ασύνειδου, δηλαδή εκείνης της περιοχής της συνειδητότητος που είναι πέρα από τη συνήθη, καθημερινή συνείδηση και εγρήγορση και αποκαλύπτεται συνήθως στον ύπνο με όνειρα ή στους αγίους και προφήτες με θεία οράματα και ήχους. Κατάλαβε ότι όποιος γνώριζε καλά τη γλώσσα του ασύνειδου που αποτελείται από αυτά τα αρχέτυπα σύμβολα, τα mantala, mantra και jantra των Ινδών, μπορούσε να αποκτήσει τεράστιες δυνάμεις (σίντις). Αυτό, βέβαια, το γνώριζαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας, από την εποχή της προϊστορικής Αθήνας και Ατλαντίδας και γνώριζαν επίσης ότι η κακή χρήση τους από ακατάλληλα άτομα, μπορούν να επιφέρουν, ασύλληπτες καταστροφές, πέρα και από αυτές ενός μαζικού πυρηνικού πολέμου! Κάτι τέτοιο έγινε στη Γη, στον Ατλαντικό πόλεμο κάπου στο 1850 π.Χ. με αποτέλεσμα τη μαζική εξόντωση λαών της μαύρης και κίτρινης φυλής, τις μεγάλες ηφαιστειακές εκρήξεις, τους παγετώνες και τον κατακλυσμό που επέφερε το 1530 π.Χ. Πιθανά παρόμοιο γεγονός (αν και προσωπικά θεωρώ τον γενικευμένο θερμοπυρηνικό πόλεμο ως αιτία) να έγινε στον πλανήτη Φαέθοντα το 65 εκ/μυρια π.Χ. που επέφερε την καταστροφή των δεινοσαύρων στη Γη.

Ποντιακή διάλεκτος

Η ποντιακή διάλεκτος είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες της ελληνικής γλώσσας, που διασώζει και διατηρεί μερικά λείψανα και γραμματικούς τύπους της αρχαίας Ιωνικής διαλέκτου, καθώς και πολλά αρχαϊκά και μεσαιωνικά (βυζαντινά) στοιχεία, και μπορεί από την άποψη αυτή να συγκριθεί με την Τσακωνική διάλεκτο που την μιλούν στην Κυνουρία της Αρκαδίας. Η διατήρηση αρχαίων τύπων και λέξεων, από τις οποίες πολλές δεν βρίσκονται σε καμιά άλλη ελληνική διάλεκτο, οφείλεται στο γεγονός ότι λόγω της απόκεντρης γεωγραφικής θέσης του Πόντου, η λαλιά του, που αποχωρίσθηκε από τη γλώσσα του υπόλοιπου ελληνικού κόσμου, τράπηκε σε ξεχωριστή εξέλιξη, χωρίς να υποστεί πολύ τις αλλοιώσεις και παραλαγές, που μετέβαλαν τόσο πολύ την ελληνική γλώσσα. Την εποχή της τουρκοκρατίας, ήταν διαδεδομένη περίπου σε 800 χωριά, στα νότια παράλια του Εύξεινου Πόντου (Μαύρης Θάλασσας), μεταξύ Σινώπης στα Δυτικά και της Ριζούντας στα Ανατολικά. Τη μιλούσαν ακόμα οι Έλληνες της νότιας και ΝΑ Ρωσίας. Η ποντιακή μιλιέται από τους Πόντιους που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μετά το 1923, όσους Πόντιους έμειναν στην Τουρκία, τους ελληνόφωνους Τούρκους και από τους Πόντιους της Ρωσίας. Μπορεί να χωριστεί σε 3 ομάδες: τα οινουντιακά (ποντιακά της Δύσης), τα τραπεζουντιακά (ποντιακά της Ανατολής) και τα χαλδιώτικα (των ΝΑ περιοχών). Η λεπτομερής ανάλυση της φωνητικής καθώς και των γλωσσικών στοιχείων της Ποντιακής, που απασχόλησαν ειδικά τόσο τους δικούς μας όσο και τους ξένους γλωσσολόγους, φεύγει από τα όρια αυτού του άρθρου.
Στη φωνηεντική, τα κύρια γνωρίσματα της διαλέκτου είναι: (α) Διατήρηση της αρχαίας προφοράς του η ως e: νύφε < νύφη, άκλερος < άκληρος, ανόετος < ανόητος, ανοεσία < ανοησία. (β) Τα συμπλέγματα ία και eo με άτονο ι συναιρέθηκαν σε ä, ö: κορίτζä < κορίτσι, σπέλöν < σπήλαιο. Αν τονίζονται τα ι, e, τα συμπλέγματα ία, eα κλπ. μένουν ασυνίζητα: καρδία, παντρεία, βασιλέας. (γ) Διατηρείται το τελικό ν (όπως και στα Κυπριακά) στα δευτερόκλιτα ουδέτερα: άλογον, ξύλον, δένδρον, βούδιν, εγγόνιν, παιδίν, από τα οποία το ν επεκτάθηκε και στα τριτόκλιτα ουδέτερα: χώμαν, στόμαν, γάλαν, γράμμαν, πείσμαν. (δ) Το χ προφέρται σαν παχύ σ πριν από ε, ζ: έσει < έχει, βέσετε < βήχετε. (ε) Τροπή του σφ σε σπ: σπίγγω < σφίγγω, σπιντόνα < σφεντόνα. (στ) Αποβολή του τ στα εμπρόθετα άρθρα στα, στον κλπ.: ση μάναν, σα κλαδία. (ζ) Η δίφθογγος «αυ» προφέρεται αναλυμένη «αου». Λένε π.χ. οι Πόντιοι: ατός < αυτός, άλλοτε όμως το «αυτός» το προφέρουν αούτος (που ίσως να είναι το ούτος).
Στη μορφολογία, τα κύρια γνωρίσματα της διαλέκτου είναι: 
(1) Η χρήση των άρθρων, επιθέτων και αντωνυμιών ουδέτερου γένους με ονόματα αρσενικά και θηλυκά: τα ημέρας. 
(2) Τα έναρθρα αρσενικά σε -ος λήγουν, ως υποκείμενα, σε -ον: ο λύκον, ο διάβολον. 
(3) Η κατάληξη του παρατατικού -(ι)να: εχτίζ(ι)να < έχτιζα, και του παθητικού αορίστου σε –θα (στην αρχαία -θην), αντί του κοινού -κα: εκοιμήθα < κοιμήθηκα, εγεννέθα < γεννήθηκα, εφέρθα < φέρθηκα. 
(4) Η κατάληξη των παθητικών ρημάτων σε -κούμαι, -ίσκουμαι, -ίουμαι, και των σε -ώνω σε -ούμαι: γράφκουμαι < γράφομαι, ανακατούμαι < ανακατώνομαι. 
(5) Τα θηλυκά επίθετα σε -εσσα, -ισσα, -ιαινα: ασπρέσσα < άσπρη, αγριέσσα < άγρια, ασκεμέσσα < άσχημη, μεγάλισσα < μεγάλη, ανοιχτομάταινα < ανοιχτομάτα, αλλά και μετοχές: χτυπημένεσσα < χτυπημένη. 

(6) Η κατάληξη της γενικής των δευτερόκλιτων σε -ονος: τι κόσμονος < του κόσμου. 
(7) Η διάσωση της κατάληξης -ας, της αιτιατικής πληθυντικού των πρωτοκλίτων και τριτοκλίτων, αντί της κατάληξης -ες, που χρησιμοποιείται σήμερα: αυλάς < αυλές, ημέρας < ημέρες, γυναίκας < γυναίκες, μήνας< μήνες, φοράς < φορές. 
(8) Το μόριο κι (= δεν), από το ιωνικό ουκί. 
(9) Διασώζονται οι κτητικές αντωνυμίες τ’ εμόν, τ’ εσόν, τ’ εμέτερον, όπως άλλωστε σε διαλέκτους της Καππαδοκίας λένε τ’ ομό, το σο, το κείνου. 
(10) Διατηρούνται αρχαΐζοντες τύποι ρημάτων: πενητιώ < στερούμαι, σκωληκιώ < σκουληκιάζω, φτεριώ < φθείρω, και των μέσων ρημάτων σε –όομαι, -ούμαι, αντί του – ώνομαι: απλούμαι < απλώνομαι, πλερούμαι < πληρώνομαι, στεφανούμαι < στεφανώνομαι. (11) Η προστακτική του αορίστου σε –σον και –θετε (αρχαίο -θητι): βλάψον < βλάψε, κράξον < κράξε, ποίσον (ποίησον) < ποίησε, ευρέθετε < ευρεθείτε, φο(β)έθετε < φοβηθείτε. (12) Τα ενεργητικά και παθητικά απαρέμφατα: ανασκάψαι, ανασκαφτήναι, αναστέσναι (αναστηθήναι).

1940 Αρχή και τέλος

Οι ελληνοϊταλικές σχέσεις στις αρχές του 20ού αιώνα

Δεν θα πρέπει να λησμονείται ότι η Ιταλία υπήρξε μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις παλαιότερα, που προσπαθούσε να αποκτήσει ηγεμονικό ρόλο στη Μεσόγειο. Το δε φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι είχε συχνά διακηρύξει ή υπονοήσει την πρόθεσή του να δημιουργήσει μια νέα «Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», στο δόγμα "Mare Nostrum" που θα περιελάμβανε και την Ελλάδα.

Η απόφαση του Μπενίτο Μουσολίνι να επιτεθεί στην Ελλάδα χωρίς τις απαραίτητες δυνάμεις είχε δύο αιτίες: την βαθιά περιφρόνηση για τους Έλληνες και την εμμονή του να αποδείξει στον Χίτλερ οτι και αυτός μπορούσε να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα.

Ο Πύργος του Λέοντος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης είναι ένας οχυρωματικός πύργος του 15ου αιώνα, που χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια σαν κατάλυμα φρουράς Γενιτσάρων και σαν φυλακή θανατοποινιτών. Είναι ένα από πιο γνωστά κτίσματα-σύμβολα πόλεων στην Ελλάδα. Είναι μια κυλινδρική κατασκευή με ύψος 33,9 μ., περίμετρο 70 μ. και διάμετρο 22,7 μ. Έχει 6 ορόφους, που επικοινωνούν με εσωτερική σκάλα, που ελίσσεται κοχλιωτά και σε επαφή με τον εξωτερικό τοίχο. Έτσι, σε κάθε όροφο υπάρχει μια κεντρική κυκλική αίθουσα με διάμετρο 8,5 μ, με την οποία επικοινωνούν μικρότερα τετράπλευρα δωμάτια, ανοιγμένα στο πάχος του εξωτερικού τοίχου. Ο 6ος όροφος έχει μόνον κεντρική αίθουσα κι έξω από αυτήν ένα δώμα με θέα το τοπίο γύρω από τον πύργο. Η ύπαρξη αφοδευτηρίων, τζακιών και καπναγωγών δείχνει ότι ο πύργος προοριζόταν όχι μόνο σαν αμυντικό έργο, αλλά και για στρατιωτικό κατάλυμα.

Η ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ

Η παραμελημένη απελευθέρωση (1944)

Του Γιάννη Γκλαρνέτατζη, αναδημοσίευση από alterthess

 

Ο ΕΛΑΣ μπαίνει στη Θεσσαλονίκη απελευθερωτής

Πριν τρεις μέρες είχαμε αναπαραστάσεις της εισόδου του ελληνικού στρατού στην πόλη το 1912, όπου διάφοροι ενήλικες μασκαρεύτηκαν και παίξαν τα στρατιωτάκια εποχής. Θεωρούμε μάλλον εύστοχο τον χαρακτηρισμό «χουντικό καρακιτσαριό» του δημάρχου Θεσσαλονίκης. Η σημερινή επέτειος της απελευθέρωσης της πόλης από τα ναζιστικά στρατεύματα –μια στιγμή που ανάσαναν με ανακούφιση, όχι όλοι αλλά, σίγουρα η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης, όσοι δηλ. είχαν επιζήσει της πείνας, των εκτελέσεων και, βεβαίως, της εξόντωσης των Εβραίων στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς– περνάει σχεδόν απαρατήρητη για τις Αρχές, αλλά και για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της πόλης. Είναι, βλέπετε, που την αποχώρηση της Βέρμαχτ διαδέχτηκε η είσοδος στην πόλη των τμημάτων του ΕΛΑΣ, ε, ακολούθησε αργότερα ο Εμφύλιος, το μετεμφυλιακό κράτος, η Χούντα με όλο το βάρος της κρατικής και παρακρατικής εθνικοφροσύνης κι ούτε η, πανταχόθεν βαλλόμενη από τους κοντυλοφόρους του μνηνομιακού μονόδρομου, Μεταπολίτευση δεν μπόρεσε να βγάλει την 30η Οκτωβρίου 1944 από μια κατάσταση οριακής αναγνώρισης, αν όχι σχεδόν παντελούς λήθης.

Οι ηρωίδες του '40

Σκαρφάλωναν ψηλότερα, προς την ιστορία

Τα φορτία έπρεπε να φτάσουν απάνω το γρηγορότερο, όσο κρατούσε ακόμα η μέρα. Όταν σκοτείνιαζε, θα ήταν αδύνατο να ιχνηλατηθούν τα χαμένα κάτω από το στρώμα του χιονιού μονοπάτια, στις απότομες πλαγιές της χαράδρας.
Ανάγκη να βρεθεί κάτι πρακτικό να στηριχθούν τα πόδια των μεταγωγικών σε κείνες τις φοβερές γλίστρες και να προχωρήσουν. Ένας φαντάρος έριξε μια ιδέα. Μόνον αν τύλιγαν τα πόδια των ζώων με λινάτσες θα μπορούσαν να βαδίσουν έτσι βαρυφορτωμένα τα δύστυχα. Μέσα στον πυρετό για τον ανεφοδιασμό οι άντρες είχαν αφήσει στον καταυλισμό ακόμα και τα πιο απαραίτητα ατομικά τους πράγματα. Άστραψαν του επικεφαλής λοχία τα μάτια.
- Εμπρός, ξεφώνισε, τρέξτε μερικοί να πάρετε στο κοντινό χωριό ότι παλιολινάτσες βρείτε, μη χασομεράτε…

ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΙ ΒΑΥΚΙΣ

  ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΤΡΑΠΟΣ ΜΥΗΣΗΣ (ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ)

Κάποια ημέρα στον Θεϊκό Όλυμπο καθώς ο Δίας καθόταν στον θρόνο του, σκέφτηκε πως ίσως θα ήταν καλή ιδέα να έλθει σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους για να τους γνωρίσει καλύτερα. Ήθελε να ακούσει την γνώμη τους για τους Θεούς του Ολύμπου, αλλά και να εξακριβώσει το πόσο ειλικρινείς και πιστοί ήταν οι θνητοί. Έτσι αποφάσισε να επισκεφθεί τις πολιτείες των ανθρώπων. Ως συνοδό του επέλεξε τον αγγελιοφόρο τον Θεών τον γοργοπόδαρο Ερμή, ο οποίος γνώριζε τους τρόπους των ανθρώπων.

Έξι τρομακτικοί θρύλοι...

*Το άγαλμα-κλόουν
Μια νεαρή babysitter που φροντίζει τα παιδιά ενός ζευγαριού τα έχει βάλει για ύπνο και κάθεται στο σαλόνι. Κάτι όμως… δεν την αφήνει να ησυχάσει. Τηλεφωνεί στο ζευγάρι και τους ζητά την άδειά τους να σκεπάσει το άγαλμα-κλόουν που έχουν στο δωμάτιο. «Απλώς με κάνει να ανατριχιάζω κάπως, μιας και είμαι μόνη μου», τους λέει. Το ζευγάρι παγώνει: «Ποιο άγαλμα;», την ρωτά ο πατέρας. «Δεν έχουμε κανένα άγαλμα στο σαλόνι. Πάρε τα παιδιά, πηγαίνετε στην γειτόνισσα και καλέστε την αστυνομία αμέσως», της φωνάζει. Εκείνη, αφού τα κάνει όλα αυτά, ξανακαλεί τον πατέρα της οικογένειας και τον ρωτά τι συμβαίνει. Εκείνος της εξηγεί ότι δεν έχουν στο σπίτι κανένα άγαλμα-κλόουν, και πως τα παιδιά τις τελευταίες μέρες παραπονιούνται πως ένας κλόουν τους παρακολουθεί όσο κοιμούνται. Φυσικά οι γονείς τους πίστεψαν πως απλώς πρόκειται για παιδικές φαντασιώσεις. Τι είχε όμως συμβεί στ’ αλήθεια; Στην πραγματικότητα, το «άγαλμα» ήταν ένας άστεγος νάνος, ο οποίος είχε μεταμφιεστεί σε κλόουν και μην έχοντας πού να μείνει, μπήκε στο συγκεκριμένο σπίτι, το οποίο ήταν τόσο μεγάλο ώστε να μπορεί να αποφεύγει εύκολα «ανεπιθύμητες συναντήσεις». Όταν τον έπιασε η αστυνομία, μάλιστα, τους αποκάλυψε πως έμενε στο σπίτι επί δύο εβδομάδες. Τα βράδια πήγαινε στο παιδικό δωμάτιο, ενώ τις υπόλοιπες ώρες κρυβόταν σε άλλα δωμάτια. Την ώρα που η babysitter μπήκε στο σαλόνι, εκείνος δεν το περίμενε και για να μην τον αντιληφθεί «πέτρωσε» επιτόπου και παρίστανε το άγαλμα.

Το καλό και το κακό

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ιερωμένος που έκρινε τις πράξεις των ανθρώπων και τους έβαζε να μετανοούν.Έφτασε να πιστεύει πως ξέρει τι είναι το καλό και το κακό.
Ένα πρωί,εμφανίστηκε ένας άγγελος. “Ο Θεός με έστειλε για να σου δείξω κάτι”,του είπε.Τον πήρε και  τον μετέφερε με θαυμαστό τρόπο πίσω από ένα θάμνο. “Πες μου τι βλέπεις;”,τον ρώτησε. “Βλέπω έναν πλάτανο με παχύ ίσκιο και μια βρύση με δροσερό νερό να ρέει πλάι του”,αποκρίθηκε αυτός. “Τώρα θα πρέπει να μου υποσχεθείς πως ό,τι και να δεις να συμβαίνει,δεν θα επέμβεις”.

Ο ιερέας συμφώνησε. Μετά από λίγο,εμφανίστηκε ένας πλούσιος με το άλογό του και σταμάτησε να πιει νερό και να ξαποστάσει.Ήπιε νερό και ξάπλωσε για λίγο κάτω από το δροσερό ίσκιο του πλάτανου,όπου πήρε έναν υπνάκο.Ύστερα ξύπνησε,ανέβηκε στο άλογό του και συνέχισε το δρόμο του,αφήνοντας όμως πίσω του ένα πουγγί παραγεμισμένο με χρυσές λίρες.

Μετά από λίγη ακόμη ώρα,ένας δεύτερος άνθρωπος εμφανίστηκε πεζός και σταμάτησε να πιει νερό.Ξαφνικά,είδε το πουγγί με τις λίρες, το σήκωσε και άρχισε να χοροπηδά από χαρά.Έβαλε το πουγγί στην τσέπη του και χωρίς να χάσει καιρό,έτρεξε να εξαφανιστεί.Λίγο αργότερα,ένας τρίτος άνθρωπος, έφτασε κι αυτός στη βρύση.

Την ώρα όμως που έπινε νερό,επέστρεψε ο πλούσιος,ο οποίος είχε στο μεταξύ αντιληφθεί ότι είχε χάσει το πουγγί του και γύρισε να το αναζητήσει.Μόλις λοιπόν είδε τον άλλο άνθρωπο,άρχισε να τον κατηγορεί ότι του έκλεψε το πουγγί με τις λίρες και να του ζητά να του τις επιστρέψει.Άρχισαν να καυγαδίζουν και πάνω στον καυγά, ο πλούσιος έσπρωξε απότομα τον άλλο, εκείνος έπεσε στο έδαφος κι έσπασε το σβέρκο του σε μια απ’ τις ρίζες του πλάτανου.Ο πλούσιος πανικόβλητος,ανέβηκε στο άλογό του κι εξαφανίστηκε…

“Πες μου τώρα”, είπε ο άγγελος στον ιερέα. “Τι πιστεύεις γι’ αυτά που είδες, ήταν καλά ή κακά;”

“Καλέ μου άγγελε”,απάντησε εκείνος,” η ψυχή μου είναι βαριά από το κακό που είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου,χωρίς να μπορώ να αντιδράσω.Ο ένας έκλεψε το πουγγί που δεν ήταν δικό του,ο άλλος κατηγόρησε άδικα έναν αθώο άνθρωπο και από πάνω τον σκότωσε,χωρίς μάλιστα να τιμωρηθεί.”

“Δεν γνωρίζεις όμως ακριβώς την ιστορία”, αποκρίθηκε ο άγγελος.”Ο πλούσιος που ήρθε πρώτος στη βρύση, είχε καταπατήσει τα χωράφια του δεύτερου και τα δικαστήρια τον είχαν δικαιώσει, όπως κάνει πάντοτε η ανθρώπινη δικαιοσύνη, ν’αδικεί τους φτωχούς και να αθωώνει τους πλούσιους. Η θεία δικαιοσύνη όμως απαιτούσε ο πλούσιος να πληρώσει το χρέος του και αυτός ήταν ο τρόπος που επέλεξε ο Θεός για να συμβεί αυτό.

Ο τρίτος άνθρωπος,αυτός που σκοτώθηκε,είχε δολοφονήσει τον αδελφό του,χωρίς να το υποψιαστεί κανείς, ούτε και να τον κατηγορήσει.Οι τύψεις του όμως ήταν τέτοιες, που γονατιστός παρακάλεσε το Θεό να τον απαλλάξει απ’ το βάρος που κουβαλούσε.Αυτός ήταν ο τρόπος που βρήκε ο Θεός για ν’ ανταποκριθεί στην προσευχή του.

Ο ιερέας κοίταξε τον άγγελο εμβρόντητος, μην ξέροντας τι να πει. “Πήγαινε λοιπόν”, τον αποχαιρέτησε ο άγγελος ” και να θυμάσαι πόσο λίγα γνωρίζεις, ώστε να μπορείς ν’ αποφασίσεις τι είναι καλό και τι κακό.”

 http://enallaktikidrasi.com

Η μελωδία της ευτυχίας...

The Sound of Music (μέρη όπου γυρίστηκε η ταινία)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Μια περιοδεία στο Salzburg δεν είναι πλήρης χωρίς μια γεύση από τη Μελωδία της Ευτυχίας. Το επιτυχημένο μιούζικαλ των Rodgers και Hammerstein γυρίστηκε σε πολλά μέρη γύρω από το Salzburg της Αυστρίας, αν και πολλά άλλα φτιάχτηκαν στα στούντιο της 20th Century-Fox στο Hollywood. Μολονότι υπάρχουν πολλά tours (με τα πόδια ή με ποδήλατο) για να δείτε τα μέρη όπου γυρίστηκε η ταινία, μπορείτε να τα επισκεφτείτε όλα αυτά εύκολα και δωρεάν μόνοι σας. 

Από τα μέρη που αναφέρονται παρακάτω, άλλα βρίσκονται σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους και μπορείτε εύκολα να τα δείτε μέσα σε μια μέρα, πηγαίνοντας με τα πόδια, ή με αστικά λεωφορεία, ενώ για κάποια άλλα χρειάζεστε δυο μέρες και φτάνετε εκεί με αυτοκίνητο. Επίσης, μέσα σε δύο μέρες μπορείτε να επισκεφτείτε μέρη σχετικά με τον Mozart, καθώς και άλλα ενδιαφέροντα μέρη στην Παλαιά Πόλη. Πληροφορίες για όλα αυτά τα μέρη μπορείτε να πάρετε από τουριστικά γραφεία, όπως επίσης και για τις διαδρομές που πρέπει να κάνετε με λεωφορείο.

ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ SALZBURG

Το άλογο και η κατσίκα

Ήταν κάποτε ένας αγρότης που είχε ένα άλογο και μια κατσίκα...

Μια μέρα το άλογο αρρώστησε, κάλεσε τον κτηνίατρο ο οποίος είπε:

- Το άλογο έχει έναν ιό. Πρέπει να παίρνει αυτό το φάρμακο για τρείς ημέρες. Θα ξαναέλθω και αν δεν πάει καλύτερα την τρίτη μέρα,  θα πρέπει να του κάνουμε ευθανασία.

Δίπλα, η κατσίκα άκουσε τη συνομιλία τους.

Την επόμενη ημέρα έδωσε ο αγρότης στο άλογο το φάρμακο και έφυγε.

Η κατσίκα πλησίασε το άλογο και είπε "Γίνε δυνατός φίλε μου. Σήκω γιατί αλλιώς θα σε θανατώσουν"

Τη δεύτερη ημέρα ο αγρότης ξαναδίνει το φάρμακο και φεύγει.

Η κατσίκα πάει κοντά στο άλογο και λέει:"Έλα φίλε, σήκω γιατί θα σε θανατώσουν. Έλα, θα σε βοηθήσω να σηκωθείς. Πάμε!! Ένα, δύο, τρία..."

Την τρίτη ημέρα, ήρθαν να ξαναδώσουν το φάρμακο και ο κτηνίατρος είπε: "Δυστυχώς, πρέπει να του κάνουμε ευθανασία αύριο. Διαφορετικά ο ιός θα εξαπλωθεί και θα κολλήσουν όλα τα άλογα"

Αφού έφυγαν, η κατσίκα πλησίασε το άλογο και είπε:" Άκου φίλε, ή τώρα ή ποτέ. Σήκω, άντε. Κάνε κουράγιο, Σήκω, Σήκω. Έτσι... Σιγά... Υπέροχα!! Εμπρός, ένα, δύο, τρία.. ωραία, ωραία. Τώρα πιο γρήγορα... Έλα.. Φανταστικά! Τρέχα, τρέχα περισσότερο.. Ναι!!! Τα κατάφερες... είσαι ο πρώτος!!!"

Ξαφνικά, ο αγρότης ξαναγύρισε και είδε το άλογο να τρέχει στο λιβάδι και άρχισε να φωνάζει:

- Θαύμα, το άλογό μου θεραπεύτηκε.. Πρέπει να κάνουμε γιορτή... 

Ας σφάξουμε την κατσίκα...



Το μάθημα

Κανένας δεν ξέρει πραγματικά ποιός αξίζει τα εύσημα της επιτυχίας, ή ποιος πραγματικά συνεισέφερε την απαραίτητη υποστήριξη για να καλυτερεύσουν τα πράγματα.

Να θυμάστε:

Το να μαθαίνεις να ζεις χωρίς αναγνώριση είναι μια επιδεξιότητα.

Αν κάποιος ποτέ σου πει ότι η δουλειά σου είναι αντιεπαγγελματική θυμήσου:

Ερασιτέχνης έφτιαξε την κιβωτό (η οποία έσωσε όλα τα είδη)

και

Επαγγελματίες έφτιαξαν τον Τιτανικό (όπου όλοι οι επιβάτες πέθαναν τραγικά)

Η βάπτιση στον Πόντο...

Όταν το μωρό γινόταν σαράντα ημερών, ο πατέρας πήγαινε στον κουμπάρο που τους στεφάνωσε και τον ρωτούσε αν ήθελε να βαφτίσει το μωρό. Ο κουμπάρος δικαιούταν να βαφτίσει το πρώτο τους μωρό.

Για να καλέσουν τον κουμπάρο έπαιρναν μία λαμπάδα και μία πετσέτα και στέλναν τα παιδιά της οικογένειας ή συγγενικά να του πουν την ημέρα που θα γινόταν η βάφτιση. Ο κουμπάρος ψώνιζε τα βαφτιστικά του μωρού και το δώρο που θα έκανε στην μητέρα του μωρού. Δώρο ψώνιζε και η μητέρα για τον κουμπάρο.
Ένας ή δύο συγγενείς ή φίλοι πήγαιναν μ' ένα καλάθι γαρίφαλα και καλούσαν τον κόσμο δίνοντάς τους από ένα.
Ο κουμπάρος έφερνε στην εκκλησία δύο κουβάδες με ζεστό νερό για την κολυμπήθρα. Το μωρό το έφερνε στην εκκλησία κάποιος συγγενής και εκεί το έπαιρνε ο κουμπάρος αφού του έδινε λεφτά. Η μητέρα δεν πήγαινε στην εκκλησία, αλλά καθόταν στο σπίτι.
Την ώρα της βάφτισης ρίχνανε λεφτά μέσα στην κολυμπήθρα, τα οποία τα έπαιρνε πίσω αυτός που τα έριχνε.
Ο κουμπάρος έλεγε το όνομα, το οποίο δεν το ήξερε κανένας άλλος (μέχρι τότε το μωρό το φώναζαν μπέμπη-μπέμπα) και τα παιδιά έτρεχαν να πουν το όνομα στη μητέρα του μωρού. Όποιο παιδί έφτανε πρώτο του έδινε περισσότερα λεφτά απ' τα άλλα. Όταν τελείωνε η βάφτιση, σηκώνανε τον κουμπάρο ψηλά και φώναζαν "Άξιος".
Μετά δύο κορίτσια έπαιρναν το νερό της κολυμπήθρας και το έχυναν σε κάποιο καθαρό μέρος και ο κουμπάρος τα έδινε λεφτά. Αντί για μπομπονιέρες μοίραζαν στον κόσμο καραμέλες, λεφτά και μικρά σταυρουδάκια
Ο κουμπάρος πήγαινε στο σπίτι της μητέρας του μωρού και εκεί η μητέρα γονάτιζε τρεις φορές, του φιλούσε το χέρι και έπαιρνε το μωρό. Τότε ο κουμπάρος της έλεγε: "Σου παραδίνω το βαφτιστικό μου να το προσέξεις σαν τα μάτια κι απ' τη φωτιά κι από όλα τα κακά".
Ακολουθούσε το γλέντι.
Όταν ο κουμπάρος έφευγε απ' το σπίτι πήγαινε πάνω απ' τη κούνια του μωρού, το φιλούσε και του έριχνε λεφτά. Το ίδιο έκαναν και άλλοι συγγενείς.
Έτσι τέλειωνε η βάφτιση.

Ορισμός και Μέτρο Υγιούς Ανθρώπου

H ασθένεια – νόσος είναι η εκδήλωση ενός αποσυντονισμού του ατόμου από το «όλον» του. Ο αποσυντονισμός παίρνει την μορφή προτύπου (pattern) και εκφράζεται μέσω ταυτόχρονων συμπτωμάτων από το νοητικό, συναισθηματικό και σωματικό (φυσικό) επίπεδο. Ερώτηση- Μήπως αντί για ασθένειες και νόσους ή συμπτώματα στην ολιστική θεραπεία να μιλάμε για πρότυπα σημείων; Τα πρότυπα σημείων θα μπορούσαν να είναι σύνολα (sets) χωροχρονικών σχέσεων μεταξύ σημείων υγείας και παθολογίας/αποσυντονισμού του ασθενή.
Η ομοιοπαθητική θεωρεί πως ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι απλά μια συνάθροιση υλικών συστατικών αλλά θεωρεί μέσα σε αυτόν την ύπαρξη μιας «ζωτικής δύναμης» η οποία τον διαπερνά, τον κατευθύνει και τον ισορροπεί τόσο σε συνθήκες υγείας όσο και ασθένειας. Ο James Tyler Kent (1849-1916), ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς ομοιοπαθητικούς, χαρακτηριστικά αναφέρει πως: «η ζωτική δύναμη είναι προικισμένη με μορφοποιητικό νού, διαπερνά την υλική υπόσταση χωρίς να την αντικαθιστά, δημιουργεί τάξη στο σώμα και είναι προσαρμοστική και δημιουργική». Είναι αυτή που κατά την ομοιοπαθητική γεννά τις σκέψεις και την δημιουργικότητα, είναι σε αυτή που οφείλεται η έμπνευση.  (διάβασε επίσης Η Ασθένεια Δεν Υπάρχει)
Ο αμυντικός μηχανισμός αποτελεί εκείνη την πλευρά της ζωτικής δύναμης, η οποία εμφανίζεται και αντιδρά συγκεκριμένα στην εμφανιζόμενη ασθένεια. Επιτελεί μόνο μία από τις λειτουργίες της ζωτικής δύναμης και μπορεί να θεωρηθεί σαν το εργαλείο που χρησιμοποιεί αυτή προκειμένου να επέλθει η θεραπεία σε συνθήκες ασθένειας.

 

Το πρώτιστο καθήκον μιας επιστήμης που ισχυρίζεται, ότι βασικό σκοπό της έχει να επαναφέρει την υγεία, είναι να ορίσει:

Η διαχρονική απάτη του ναζισμού και η σβάστικα.

Με τον Φαλμεράιερ, για να πειστούμε ότι είμαστε ξένοι στον τόπο μας.
Με την ινδοευρωπαική απάτη για να “μάθουμε” ότι την κλασική αρχαιότητα την δημιούργησε η “άρεια φυλή” που όλως τυχαίως ζει στην Γερμανία. Σήμερα, είμαστε οι απατεώνες που πρέπει να χάσουμε την Γη μας και μα την πάρουν οι γνήσιοι απόγονοι των… ανύπαρκτων! Οι Ούνοι που όπως αποδεικνύεται δημιούργησαν το συμπλεγματικό τους παραμύθι για να δικαιολογήσουν την θηριωδία τους. Οπως ακριβώς οι Τούρκοι με το παραμύθι της Εργενεκον.
Ακόμα και τα σύμβολα τους, κλεμμένα και μολυσμένα στα χέρια τους…

Η αποναζιστικοποίηση της σβάστικας
      Η σβάστικα είναι στην πραγματικότητα ένα αρχαίο ελληνικό σύμβολο. Στη βιβλιογραφία αναφέρεται ως γαμμάδιο. Πήρε αυτή την ονομασία, επειδή μοιάζει με τέσσερα Γ ενωμένα. Αναφέρεται επίσης ως τετράγαμμα ή τετρασκέλιο.
      Για πρώτη φορά συναντάμε αυτό το σύμβολο στον ελλαδικό χώρο στη διακόσμηση ενός αγγείου που χρονολογείται στην 5η χιλιετία π.Χ. -νεολιθική εποχή- και εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ολυμπίας. Το αγγείο αυτό έχει μεγάλη σημασία για την ελληνική ιστορία και θα εξηγήσουμε γιατί:

Δείπνο με την μητέρα μου...

Μία όμορφη διδακτική ιστορία

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.
"Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς" μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με.
"Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο."
"Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ!!!" της είπα έντονα.
"Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη."
Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.'
Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.
"Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;" με ρώτησε.
Η μητέρα μου είναι από τους.... ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.
"Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί" της απάντησα. "Οι δυο μας μόνοι... Τί λες;"
Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: "Θα το ήθελα πολύ."
Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού... Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!
Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.
"Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου.. και όλες τους συγκινήθηκαν" μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου." Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας."
Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν "Η Πρώτη Κυρία της χώρας."
Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που "έπιαναν" τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.
Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.
"Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;"
"Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη" απάντησα.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.
Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.
"Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση" μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.
"Πώς πήγε το ραντεβού;" θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.

"Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα." της απάντησα.
Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου "έφυγε" από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.
Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:
"Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!"
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως "ΣΕ ΑΓΑΠΩ".
Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. 
Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.