Πρωταπριλιά

ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ

Ἂν σήμερα κανεὶς σᾶς 'πῇ
πῶς τάχ' αὐτὴ ποῦ ἀγαπᾶτε
άλλον κυττάζει, μὴν κοπῇ
τὸ αἷμά σας −χαμογελᾶτε.

Μανόλης Ανδρόνικος

Προτομή του Μανόλη Ανδρόνικου

                                                  Ο Mανόλης Aνδρόνικος (1919 - 1992) του Λεωνίδα γεννήθηκε στην Προύσα στις 23 Οκτωβρίου 1919. Με την Μικρασιατική Καταστροφή, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη.
Από παιδί κιόλας, στην προσφυγομάνα Θεσσαλονίκη, θα βρει καταφύγιο στην ποίηση με αγαπημένους του ποιητές τον Παλαμά, τον Ελύτη και τον Σεφέρη. Μάλιστα, η αφοσίωση του στα γράμματα τον ωθεί να ιδρύσει μαζί με φίλους του το σύλλογο «Η Τέχνη».  Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,όπου προσωπικότητες όπως αυτή του καθηγητή ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Α. ΡΩΜΑΙΟΥ του κίνησαν σε πρώτο στάδιο το αρχαιολογικό του ενδιαφέρον.

Η ουσία που οδηγεί τα καρκινικά κύτταρα στην αυτοκτονία

Αμερικανοί επιστήμονες εντόπισαν ένα μόριο που μπορεί να οδηγήσει τα καρκινικά κύτταρα στην αυτοκτονία, ακόμα κι αν αυτά βρίσκονται...σε δύσκολα σημεία του σώματος, όπως ο εγκέφαλος.

Η λεηλασία και καταστροφή ελληνικών αρχαιοτήτων

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου, Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων

«Το τραγικότερο θύμα των πολέμων και των κάθε λογής επιδρομών υπήρξαν τα κλασσικά μνημεία και έργα τέχνης και κυρίως η Ακρόπολη. Στον τρίτο αιώνα μ.χ., κατά την εισβολή των Γότθων και Ερούλων (το 267) στην Ελλάδα, αφανίσθηκαν πολλά αρχαία κτίρια και καλλιτεχνήματα. Οι Ερούλοι, γερμανικό φύλο, κατά τη διάβαση του Αιγαίου, κατέστρεψαν το Ηραίο της Σάμου. Λεηλάτησαν την Αθήνα, την Κόρινθο και την Ολυμπία. (Renate Tolle, Die antike Stadt Samos, Mainz 1969, 6. Από αυτή την επιδρομή άρχισε ο αφανισμός των μνημείων της Ολυμπίας. Για να αντιμετωπισθούν οι εισβολείς υψώθηκε τείχος μεταξύ του ναού του Διός και της νότιας στοάς.

Θεοί και γιορτές της Ανοιξης στην αρχαιότητα

Πολλοί μύθοι της Aνοιξης σχετίζονται με τον θάνατο και την ανάσταση κάποιου θεού.

Υπάρχουν κυρίως δύο τρόποι με τους οποίους οι θεοί πεθαίνουν την άνοιξη:

1. Με διαμελισμό συνήθως σε 14 ή σε 7 κομμάτια, όπως στην περίπτωση του Διόνυσου Ζαγρέα στην Ελλάδα και του Όσιρι στην Αίγυπτο.

Ο διαμελισμός συμβολίζει την ανάγκη για εξάπλωση της πνευματικής ουσίας του θεού, αλλά και των διδασκαλιών. Ακριβώς τον ίδιο συμβολισμό συναντάμε στο μυστήριο της θείας κοινωνίας, που υπάρχει σε διάφορες θρησκείες, όπου μοιράζεται στους πιστούς κρασί και ψωμί, συμβολίζοντας το σώμα και το αίμα του θεού.

Κρόκος Κοζάνης...ιδιαίτερα ευεργετικός για την υγεία μας

Ο κρόκος Κοζάνης, αλλιώς το σαφράν ή η ζαφορά, προέρχεται από το φυτό Crocus sativus (κρόκος ο ήμερος) και αποτελεί ένα από τα πιο σπάνια και ακριβότερα μπαχαρικά στον κόσμο. Είναι γνωστός για τις γευστικές, αρωματικές και θεραπευτικές του ιδιότητες, όπως επίσης για το έντονο κίτρινο χρώμα που δίνει.

Ο Μύθος του Κρόκου
Καθώς ο Ερμής εξασκούνταν στη δισκοβολία, πλήγωσε θανάσιμα το θνητό φίλο του Κρόκο. Τι ντροπή! Πως αυτός, ένας θεός, σκότωσε έναν άνθρωπο! Ο Ερμής στεναχωρέθηκε αφάνταστα. Έτσι, αποφάσισε να χαρίσει την αθανασία στον Κρόκο μεταμορφώνοντας το άψυχο κορμί σ' ένα πανέμορφο μοβ λουλούδι και το αίμα του κρόκου σε τρία κόκκινα στίγματα στην καρδιά του λουλουδιού. Από τότε, κάθε φθινόπωρο, τα λουλούδια του Κρόκου σκεπάζουν τη γη της Κοζάνης, στη Δυτική Μακεδονία, μ' ένα μοβ χαλί και γεμίζουν τον αέρα με το λεπτό άρωμά τους.

Ο πανάρχαιος Δωρικός χαιρετισμός...

Το άγαλμα του Πύρρου στα Ιωάννινα και πιο κάτω πώς παρουσιάζεται από τη Χ.Α....

  (που κάποιοι ανόητοι καλούν "ναζιστικό" ή "φασιστικό")

  Αρχαία Σπάρτη : Ο χαιρετισμός αυτός πρωτοεμφανίστηκε στην αρχαία Σπάρτη κατά την «Σπαρτιατική ηγεμονία». Η Σπάρτη βρίσκεται στον κολοφώνα της δόξας της και γίνεται η διαχρονική εκπρόσωπος των μετέπειτα μιλιταριστικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ο χαιρετισμός αυτό χρησιμοποιούνταν κατά κόρον στις συνεδριάσεις της  «Απέλλας». Ο ομιλητής προσερχόταν στο βήμα της «Απέλλας» και με την ανάταση της χειρός χαιρετούσε τον θεό Ήλιος και απευθυνόμενος στο κοινό των «Ομοίων» ( δηλ. τη συνέλευση των ελεύθερων Σπαρτιατών αρρένων που κατείχαν πολιτικά δικαιώματα ), ανέκραζε «  έρρωσθε και ευδαιμονείτε».

ομιλία Καλεντερίδη στο φροντιστήριο Ασπροπύργου 1.3.2010

Θέμα: «Οι όψεις της σημερινής πραγματικότητας από εθνολογική και γεωπολιτική άποψη στα παράλια του Πόντου"

Καλησπέρα σας. Ο αποψινός ομιλητής, κύριος Σάββας Καλεντερίδης, είναι Αντισυνταγματάρχης Τεθωρακισμένων εν αποστρατεία.
Στρατιωτικός που υπηρέτησε πολλές κρίσιμες θέσεις στο εξωτερικό, ιδρυτής και διευθυντής του Οίκου Infoγραμμών, ειδικός αναλυτής και συγγραφέας μεταξύ άλλων και του βιβλίου Παράδοση Οτσαλάν- η Ώρα της Αλήθειας.
Ο κύριος Σάββας Καλεντερίδης γεννήθηκε στην Βέργη Σερρών το 1960. Το 1977 εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1981 ως Ανθυπίλαρχος.
Υπηρέτησε διάφορες μονάδες τεθωρακισμένων και καταδρομών και σε κρίσιμες θέσεις στο εξωτερικό.
Το Μάρτη του 2000 ενώ φοιτούσε στην Ανώτατη Σχολή Πολέμου, παραιτήθηκε από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού με βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.
Από το φθινόπωρο του 2000 ίδρυσε και διευθύνει τον εκδοτικό ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ με ψευδώνυμο Κώστας Νικοπολίδης. Μετέφρασε από τα τούρκικα και επιμελήθηκε την έκδοση του βιβλίου Κράτος Συμμορία που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τουρίκη. Ενώ μετέφρασε από τα τούρκικα την Έκθεση Σουσουρλούκ που συμπεριλήφθηκε στο ομώνυμο βιβλίο των εκδόσεων Λιβάνη.
Κύριε Καλεντερίδη, έχετε τον λόγο.

Σφαγές των Τουρκων από 1821 έως 1924

Σαν αντίβαρο στα σενάρια «ελληνοτουρκικής συμφωνίας» για το Αιγαίο Οι σφαγές των Τούρκων στους γειτονικούς λαούς. Για να μην ξεχνάμε σε ποιούς πάνε να παραδώσουν το Αιγαίο

 Ευριπίδης Μπίλλης τ. επίκουρος καθηγητής ΕΜΠ

Απρίλιος του 1821 – Εκτέλεση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου, και εξαπόλυση πλήθους εξαγριωμένων Τούρκων κατά Ελλήνων κατοίκων της Τουρκίας, ως αντίποινα για την εξέγερση των Ελλήνων στην Πελοπόννησο.
1822 – Νεά αντίποινα από τον Σουλτάνο για να τρομοκρατήσει τους χριστιανούς στο νησί της Χίου. Δολοφονούνται 50.000 Έλληνες.

Πιστό αντίγραφο της Σφαγής της Χίου, του διάσημου Γάλλου Ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά.Ο εκπληκτικός αυτός πίνακας προκάλεσε, τότε, συγκίνηση και αποτροπιασμό για τις κτηνωδίες των Τούρκων, σε βάρος των κατοίκων της Χίου.

Μεγάλα Διονύσια 8-13 Ελαφηβολιώνος (23-28 Μαρτίου)

Τα Μεγάλα ή εν άστει Διονύσια ήταν αθηναϊκή γιορτή προς τιμήν του Διονύσου του Ελευθερέα. Θεσμοθετήθηκαν από τον Πεισίστρατο.

Κρεμμύδια - Μαγιονέζα - Πατάτες, μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα.

Το 1919, όταν η γρίπη σκότωσε 40 εκατομμύρια ανθρώπους, δεν υπήρχε αυτή η γιατρός που επισκέφθηκε πολλούς αγρότες να δει αν θα μπορούσε να τους βοηθήσει για να καταπολεμήσουν τη γρίπη.

Πολλοί από τους γεωργούς και τις οικογένειές  τους είχαν προσβληθεί, και πολλοί έχασαν τη ζωή τους.

Η γιατρός πήγε μετά από αυτό σε έναν αγρότη και προς έκπληξή της, όλοι ήταν πολύ υγιείς. Όταν η γιατρός ρώτησε τι διαφορετικό κάνει ο γεωργός, η γυναίκα του απάντησε, ότι είχε τοποθετήσει μια φλούδα κρεμμυδιού σε ένα πιάτο στα δωμάτια του σπιτιού, (ίσως μόνο στα δύο πίσω δωμάτια τότε). Η γιατρός που δεν μπορούσε να το πιστέψει, ρώτησε αν θα μπορούσε να έχει ένα από τα κρεμμύδια για να το τοποθετήσει κάτω από το μικροσκόπιο. Της έδωσε ένα και όταν το τοποθέτησε κάτω από το μικροσκόπιο, βρήκε τον ιό μέσα στο κρεμμύδι. Ήταν φανερό, ότι είχε απορροφήσει τα βακτήρια το κρεμμύδι, γι’ αυτό η οικογένεια ήταν υγιής.

Ερωτες και πάθη το 1821

Γράφει ο ARVANITIS (δεν πιστεύω σε τιποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, ...... είμαι παντρεμένος.)

Με έχει πιάσει ένας διάολος αυτόν τον καιρό και ασχολούμαι συνέχεια με το '21.
Με γοητεύει η άλλη πλευρά , αυτή που τα βιβλία σιωπούν και έχουν σχέση με μικρές ανθρώπινες ιστορίες απο την ζωή των πρωτεργατών της επανάστασης.
Και βέβαια ζωή χωρίς ποδόγυρο δεν γίνεται.
Γιατί δεν ήταν μόνο η αγάδες και οι πασάδες, που "χαίρονταν" τη ζωή με τα χανουμάκια τους και τα γιουσουφάκια τους. Ήταν και οι κλέφτες και οι αρματολοί, που το 'λεγε η "περδικούλα" τους, όχι μόνο στα πεδία των μαχών αλλά και στο κρεβάτι, όπου ο καθένας έδινε τη δική του προσωπική "μάχη",όχι με τα κουμπούρια και τα γιαταγάνια, αλλά με τη μαλαγανιά, τη γοητεία και φυσικά το νταηλίκι.

Οι γυναίκες του '21

Ηρωίδες στα αζήτητα... της ιστορίας!

Της Κούλας Ξηραδάκη*

Η ιστορία της ελληνικής επανάστασης, όπως την έγραψαν οι ιστορικοί και οι απομνημονευματογράφοι της εποχής, «κατήντησε να μοιάζει με τις μονές του Αγίου Όρους όπου θηλυκό κανενός είδους δεν εισχωρεί». Οι ιστοριογράφοι του περασμένου αιώνα (19ου) με την ανδροκρατική αντίληψη που τους χαρακτήριζε, δεν έκριναν άξιο της σοβαρότητας τους ν' ασχοληθούν με τις γυναίκες. Δεν μπόρεσαν να εξοικειωθούν με την ιδέα ότι η γυναίκα όσο κι αν ήταν σε υποδεέστερη μοίρα απ' τον άντρα, είχε το δικαίωμα στην τιμή και την ευγνωμοσύνη της πατρίδας από τη στιγμή που αγωνίστηκε και δεινοπάθησε. Αποτέλεσμα αυτής της ανδροκρατικής αντίληψης ήταν να χαθούν πολύτιμες πληροφορίες για τη συμβολή της Ελληνίδας στον αγώνα του '21.

Στη διάσωση πληροφοριών σημαντική είναι η συμβολή της Καλλιρρόης Παρρέν και των συνεργατριών της, που συγκέντρωσαν σπυρί σπυρί τις πληροφορίες και τις δημοσίευσαν στην «Εφημερίδα των Κυριών». Η Σωτηρία Αλιμπέρτη είχε την πρόνοια να μαζέψει υλικό και να συγκροτηθεί, μετά το θάνατό της, ιδιαίτερος τόμος για τις ηρωίδες του '21. Στο τέλος του περασμένου αιώνα (19ος) και στις αρχές του τωρινού (20ός) ιστορικοί, λόγιοι και δημοσιογράφοι με ευρύτερη αντίληψη, δημοσίευσαν άρθρα, νεκρολογίες και μονογραφίες για τις γυναίκες του '21.

Τί ἦταν οἱ Ἀλβανοί τό 1821;

 
Ὁ Ἀλὴ πασάς ἦταν Ἀλβανός, Ἀρβανίτης ἀπὸ τὸ Τεπελένι.
Οἱ καλλίτεροί του πολεμιστές, ἐπίσης.
Μὲ αὐτοὺς ἐξόντωσε τὸν κάθε ἑλληνικὸ πληθυσμό, καὶ τελικῶς τοὺς Σουλιῶτες.
Οἱ Σουλιῶτες, μαζὺ μὲ τοὺς Ὑδραίους καὶ τοὺς Σπετσιῶτες, ἦταν οἱ μόνοι Ἀρβανίτες ποὺ συνετάχθησαν μὲ τοὺς Ἕλληνες. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, ποὺ ὀνομάσθηκαν τουρκαλβανοὶ ἤ τουρκαρβανῖτες ἤ ἀρβανιτιά, δὲν ἦταν τίποτα περισσότερο ἀπὸ μισθοφόρους, ἐπαγγελματίες δολοφόνους οὐσιαστικῶς, ποὺ πλούτιζαν ἀπὸ τοὺς ῥαγιᾶδες.
Μεγάλη χαρὰ ἔλάμβαναν ὅταν ὁ κάθε τους φόνος συνοδευόταν ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια. Ἀπόδειξις αὐτοῦ τὰ ὅσα τράβηξαν οἱ  Ἑλληνικοὶ πληθυσμοί, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐπαναστάσεως. 
Μόνον μίαν πληροφορία νὰ συγκρατήσουμε.

Ήρωες του 1821 - Η Αχαριστία της Πατρίδας

«Μηχανή του Χρόνου» παρουσιάζει το άδοξο τέλος των ηρώων του 1821.
Η ιστορία των «ξεχασμένων» αγωνιστών του '21, που έδωσαν ό,τι είχαν για την επανάσταση, αλλά πολύ γρήγορα αγνοήθηκαν από την ελεύθερη Ελλάδα.
Ο Νικηταράς, ο μεγάλος και ανιδιοτελής αγωνιστής, γνωστός ως «Τουρκοφάγος», που πρωτοστάτησε στη μάχη στα Δερβενάκια, όπου και έσπασε 3 σπαθιά με την ορμητικότητά του, τα χρόνια του Όθωνα κατηγορήθηκε για συνωμοσία κατά του βασιλιά, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στην Αίγινα. Στη φυλακή βασανίστηκε άγρια και έχασε το φως του. Όταν αφέθηκε πια ελεύθερος, η υγεία του είχε κλονιστεί σοβαρά. Πέθανε πάμπτωχος και λησμονημένος έχοντας αναγκαστεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του να ζητιανεύει για να βγάλει τα προς το ζην.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο γενναίος πολεμιστής που λόγω της έντονης προσωπικότητάς του ήρθε σε σύγκρουση με σημαντικούς πολιτικούς της εποχής, γεγονός που οδήγησε σε συνεχείς προσπάθειες για την εξόντωσή του. Κατηγορήθηκε για συνεργασία με τον εχθρό, φυλακίστηκε και τελικώς δολοφονήθηκε με βάναυσο τρόπο. Οι δολοφόνοι του πέταξαν το σώμα του από την Ακρόπολη και εμφάνισαν την υπόθεση ως απόπειρα δραπέτευσης.
Η Μπουμπουλίνα, η μεγάλη καπετάνισσα, έδωσε την περιουσία της για τον αγώνα, και θρήνησε ένα γιο στην επανάσταση. Θύμα και αυτή του εμφυλίου πολέμου αποσύρθηκε στις Σπέτσες, όπου έπεσε θύμα δολοφονίας από την οικογένεια της γυναίκας που ερωτεύτηκε ο γιός της. Η ελληνική πολιτεία έκλεισε την υπόθεση και δεν αναζήτησε τους δράστες.
Τέλος, η ιστορία της Μαντώς Μαυρογένους, της ευγενικής και ρομαντικής ηρωίδας του αγώνα, που έδωσε τα πάντα για την επανάσταση και βίωσε ένα θυελλώδη έρωτα με το Δημήτριο Υψηλάντη στα πεδία των μαχών, ο οποίος όμως έληξε άδοξα βυθίζοντας την ίδια στην κατάθλιψη. Η μεγάλη ηρωίδα αναγκάστηκε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής της πάμπτωχη, ξεχασμένη και παραγκωνισμένη από την ίδια της την οικογένεια.

http://lithosfotos.blogspot.gr

Ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν ἤ ἔγινε Κολοκοτρώνης;

Σχέδιον τοῦ Γάλου συνταγματάρχου Voulier. Ἴσως τὸ πλέον ἀξιόπιστον καὶ πιστὸν πορτρέτο τοῦ Γέρου μας.

«Προσκυνῶ τὴν Ἑλλάδα. Φιλῶ τὸ χέρι τῆς λευτεριᾶς».

Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια χαιρέτιζε ὁ ποιητής μας Ἀντώνης Μαρτελᾶος τὸν Κολοκοτρώνη, κάθε ποὺ τὸν συναντοῦσε στὴν Ζάκυνθο.
Στὴν Ζάκυνθο ὁ Κολοκοτρώνης μορφώθηκε.
Ὅσο τοὐλάχιστον μποροῦσε νὰ μορφωθῇ κάποιος ἐκεῖνα τὰ σκοτεινὰ χρόνια.
Κατὰ πῶς λέει κι ὁ ἴδιος, μόνον τὸ ὄνομά τους, κάποιοι παλαιοὶ κοτζαμπάσηδες, ἤξεραν νὰ γράφουν. Οἱ παπᾶδες μόνον «κατὰ πράξιν» ἤξεραν τὰ ἐκκλησιαστικά.
Ἀμόρφωτος, συνειδητὰ κρατημένος στὸ σκότος ὁ λαός.
Στὶς 6 Ἰανουαρίου 1821 πάτησε τὰ πόδια του στὸν Μοριά. Οὔτε κἄν γνώριζε ἀκόμη τότε πὼς ἦταν ὁ ἡγέτης αὐτοῦ τοῦ τόπου. Νὰ ἀγωνιστῇ γύρευε. Εἶχε μπεῖ στὸ μυστικὸ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἀπὸ τὸ 1818. Νὰ παλέψῃ, νὰ πολεμήσῃ, νὰ σκοτωθῇ γιὰ τὴν λευτεριὰ τοῦ τόπου μας.

25η Μαρτίου, Σημαίες, σύμβολα, παρελάσεις και πατριωτισμός

  Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ
Μπήκε ο Μάρτης και μαζί του έρχεται ολοταχώς και  η 25^η Μαρτίου, επέτειος της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Μαζί με την εθνική επέτειο, σαν δυο ευώδη άνθη στο ίδιο κλαδί, θα εορτάσουμε και την θρησκευτική εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ευ-αγγελία, δηλαδή το καλό νέο, η χαρμόσυνη είδηση. Και πράγματι, αυτή η χαρμόσυνη αγγελία, φαίνεται πως συνδέει μεταξύ τους άρρηκτα τις δύο εορτές. Στην πρώτη αναγγέλλεται η εθνική μας Ελευθερία, ενώ στη δεύτερη η ψυχική μας Σωτηρία.

Το δίκαιο του ισχυρού δεν έπαψε ποτέ να ισχύει....

 

Tο παρακάτω απόσπασμα διδάσκεται στις σχολές στρατηγικής σκέψης και ανάλυσης όλου του κόσμου. Το μήνυμα του είναι διαχρονικό: Το δίκαιο του ισχυρού δεν έπαψε ποτέ να ισχύει.

Θουκυδίδης – Μάρτιος 416 π.Χ.

Τον Μάρτιο του 416 π.Χ. εμφανίστηκαν οι Αθηναίοι, με ισχυρές δυνάμεις ναυτικού και πεζικού, έχοντας πολλαπλάσια δύναμη από εκείνη που μπορούσαν να αντιπαρατάξουν οι Μήλιοι και με την απειλή της βίας ζητούσαν να διαπραγματευτούν «εκούσια» προσχώρηση της Μήλου στην αθηναϊκή «συμμαχία».

Οι Απόκριες στην Ελλάδα

Η ελληνική αποκριά έχει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα. Συνδέεται µε την λατρεία του ∆ιονύσου, θεού του κρασιού και των εορτασµών. Η αγγλική λέξη «carnival» προέρχεται από το λατινικό «carnem levare» ή «carnis levamen», που σηµαίνει «διακοπή της βρώσης κρέατος». Στα ελληνικά χρησιµοποιείται η λέξη «αποκριά» και σηµαίνει ακριβώς το ίδιο.  Αυτή η δηµοφιλής παράδοση προέρχεται από τις παγανιστικές τελετουργίες των αρχαίων Ελλήνων και τις γιορτές προς τιµή του ∆ιονύσου, θεού του κρασιού και της ευθυµίας. Οι άνθρωποι µεταµφιέζονταν σε σατύρους ή φορούσαν µάσκες και ξεχύνονταν στους δρόµους και στις γειτονιές συµπεριφερόµενοι «προκλητικά» µε τολµηρές φράσεις και πράξεις. Αυτό εξυπηρετούσε το σκοπό να επιτρέπεται να εκφράζονται ελεύθερα ερωτικές σκέψεις ενώ έκρυβαν την αληθινή τους ταυτότητα πίσω από τις µάσκες.

Η γυναίκα της Κύπρου

Ο αγώνας των γυναικών

Μια μάνα τέθκιον ήρωαν εν προσβολή να κλάψει
Χαλάλιν της πατρίδας μου το φως μου, η ζωή μου
Τζι αφού ένε παραδόθηκεν ας έσιη την ευτζιή μου
(Λόγια της μητέρας του Γρηγόρη Αυξεντίου στην κηδεία του)
Η EΠITYXIA του Aπελευθερωτικού Αγώνα στηρίχτηκε στον ανταρτοπόλεμο που «απαιτεί κυρίως μυστικότητα, ευελιξία, πανουργίαν, δόλον και ευψυχίαν» (Απομνημονεύματα σ. VI). Η Γυναίκα αποδείχθηκε να διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που στήριξαν αυτήν την επιτυχία: ποτέ δεν πρόδωσε, γεγονός που αναφέρει με θαυμασμό ο στρατηγός Διγενής, λέγοντας ότι «δεν υπήρξε γυναίκα καταδότης», αποδεικνύοντας έτσι ότι ήξερε να κινείται με μυστικότητα, φίλευε τους Aγγλους στρατιώτες που περιπολούσαν έξω από το σπίτι της με φρούτα από το δενδρόκηπό της για να μην τους αφήσει να μπουν στο σπίτι όπου έκρυβε το κρησφύγετο του αντάρτη, χρησιμοποιώντας πανουργία και δόλο και μένοντας ελεύθερη μέσα στα κρατητήρια, όπου βασανίστηκε απάνθρωπα, χωρίς κλάμα στο άκουσμα του θανάτου του παιδιού της, δείχνοντας ότι είχε το σθένος και την ευψυχία που στήριξαν τον αγώνα.

Στα βουνά του Kύκκου, Δευτέρα του Πάσχα, 1956. O Γρίβας - Διγενής φωτογραφίζεται με τη Λούλα Kοκκίνου (αριστερά) και την Aριέττα Pούφου, σύζυγο του προξένου της Eλλάδας στη Λευκωσία, Pόδη Pούφου. Kάτω, ο Λάμπρος Kαυκαλίδης, μέλος της ανταρτικής ομάδας του Γρίβα. Tη φωτογραφία τράβηξε ο Eλληνας πρόξενος και το φιλμ εμφανίστηκε με κάθε μυστικότητα στην Aθήνα. Για όσο χρονικό διάστημα ο Pούφος διατηρεί την προξενική θέση στην Kύπρο, η Λ. Kοκκίνου είναι ο σύνδεσμός του με τον Γρίβα, με ενδιάμεσο τη σύζυγό του. H Λούλα Kοκκίνου, σήμερα Παπαγεωργίου, όπως και η αδελφή της Oυρανία, είναι δύο από τις δεκάδες Kύπριες γυναίκες που συμμετείχαν ενεργά στον αντιαποικιακό αγώνα (φωτ.: αρχείο οικογένειας Pούφου).

Πόντιες.

Οι γυναίκες κάνανε τον πόνο δύναμη και βάλθηκαν να συγυρίζουν. Να βολέψουν την οικογένειά τους σε μια κόχη. Η πρώτη τους δουλειά να στουμπώσουν με παλιόχαρτα και κουρέλια τις τρύπες στα σανίδια. Να μην μπαινοβγαίνουν ο αγέρας, οι σκόνες, τα ποντίκια, οι σκορπιοί, τα μαμούνια.»
«… Εδώ κατέβασαν το ανθρωπομάνι από το Βατούμ.

Άλογα τουμπανιασμένα κείτονταν χάμω. Πρασινισμένα βαλτονέρια στους χωματόλακκους, όπου κουνούπια και σκνίπες έχουν γιατάκι και μόνιμο στέκι. Ούτε δρόμος, ούτε μονοπάτι. Μονάχα λακκούβες γεμάτες λάσπη.
Από το Λοιμοκαθαρτήριο, ίσια στην Καλαμαριά, στους θαλάμους. Εξήντα οι θάλαμοι. Όλοι ξυλοδεσιά. πισσόχαρτο στη στέγη. Στηρίζονται σε πάσσαλους, μισό μέτρο πάνω απ’ τη γης. Στη μέση τα κοινόχρηστα αποχωρητήρια.
Αυτοί, που στο στόμα τους ζουν ακόμα τα υπολείμματα της γλώσσας του Όμηρου, αυτοί που δούλευαν τη μέρα στο χωράφι, στο μαγαζί, και τη νύκτα στητοί φρουρούσαν με τα μάνλιχερ τα πανάρχαια ελληνικά χώματα, τις πανάρχαιες ελληνικές ρίζες, αυτοί εδώ στην πανερημιά, στην εγκατάλειψη θα ζήσουν.
Μόνοι σε συνθήκες εξαθλίωσης, διωγμένοι και σε καραντίνα μην τυχόν κολλήσουν της ασθένειες που κουβαλάνε στα Ελληνόπουλα του έξω κόσμου….

Πίσω από τα σίδερα της φυλακής, μέσα στις λάσπες της ντροπής, πεινασμένοι, άρρωστοι, ξεχασμένοι, έλεγαν
ΕΙΜΕΣ ΣΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑΝ’ΕΜΟΥΝ .

Πόντιες

Η Κυρά της Ρω - Δέσποινα Αχλαδιώτη

Η Ρω ή Ρώγη ή Ροπή, όπως την αναφέρουν διάφοροι χάρτες ή παλιά βιβλία, βρίσκεται 4 μίλια δυτικά από το Καστελλόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τoυρκικές ακτές.
Είναι το πρώτο νησάκι που βλέπει ο επισκέπτης από το πλοίο λίγο πριν φτάσει στο νησί προερχόμενος από τη Ρόδο, με την ελληνική σημαία να ανεμίζει και το Κάστρο να δεσπόζει στη μέση και ψηλά, σαν μάρτυρας μιας μακράς Ιστορίας πολυκύμαντης αλλά όχι ξεχασμένης.

  Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το Καστελλόριζο, την ονόμασαν «Καρά αντά», από το μελανωπό χρώμα των βουνών της.

Οἱ γυναῖκες στὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα.

 Γυναῖκες, οἱ ἀφανεῖς ἡρωΐδες.
Αὐτὲς ποὺ στὸ μέτωπο κουβαλοῦσαν ἀπὸ τροφὴ ἔως πολεμοφόδια.
Αὐτὲς ποὺ στὴν εἰρήνη μεγάλωνων Ἀνθρώπους γιὰ νὰ δουλέψουν τὴν Γῆ καὶ νὰ τὴν καρπίσουν.
Αὐτὲς ποὺ δὲν δείλιασαν κάτω  ἀπὸ τὴν μπότα κανενὸς κατακτητοῦ.
Γυναῖκες Μακεδονίτισσες σήμερα. 

Ἡ ἐπανάστασις τοῦ ’21 τελείωσε;

      Πρὸ 190 περίπου ἐτῶν ἐτοῦτος ὁ τόπος ἐβίωσε μίαν Ἐπανάστασι.
Μία μεγίστη κίνησις κατὰ τῆς ἀθλιοτέρας κατοχῆς πού ἐβίωσαν ἂνθρωποι…..
Τόσο ἀθλίας καὶ ἀπανθρώπου, ποὺ σήμερα 190 χρόνια μετὰ, ἀκόμη ὑπάρχουν σκιές της στὴν ζωή μας!
Κάποιοι πίστεψαν πὼς πράγματι ἒφθασε ἡ ἀπελευθέρωσις. Κι ἒδωσαν τὰ πάντα!
Σήμερα πλέον ὃλο καὶ περισσότεροι ἀντιλαμβάνονται τὸ γελοῖον τῆς παραστάσεως! Πράγματι, δίχως νὰ μειώνω σὲ τίποτα τὰ ὃσα ἒγιναν τότε, τιμῶντας σὲ κάθε δράσι μου τὸ ἒργο τους, τολμῶ νὰ πῶ ὃτι γελάστηκαν! Τοὺς ἐχρησιμοποίησαν γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν ὃλους σὲ μίαν νέαν μορφή σκλαβιᾶς, μή ἀναγνωρίσιμη ἀκόμη ἀπό ἀρκετούς.