Με καράβι
έφυγα από Ηράκλειο μέχρι τη Θεσσαλονίκη
κι’ από κεί με λεωφορείο στην Κοζάνη,
ντυμένος με κοντό χακί παντελόνι, με
άρβυλα, κάλτσες χακί μέχρι το γόνατο
και ζωσμένος με περίστροφο Σμιθ Ουένσον,
σωστός πρόσκοπος. Τότε (1948) τα λεωφορεία
και φορτηγά συγκεντρώνονταν στη Βέροια
και Κοζάνη και δύναμη στρατού κάλυπτε
τον ορεινό όγκο της Καστανιάς απ’ όπου
και μέχρι σήμερα περνά ο δημόσιος δρόμος.
Με την προστασία του στρατού οι δύο
φάλαγγες, αντιθέτως κινούμενες,
διασταυρώνονταν στο όριο των δύο νομών
και μόλις περνούσε και το τελευταίο
όχημα της μιας και της άλλης φάλαγγος,
ο στρατός έφευγε. Γι’ αυτό και, αν καλά
θυμάμαι, μέχρι τη λήξη του πολέμου κατά
των Κ/Σ (Αύγουστος 1949) γίνονταν μόνο ένα
δρομολόγιο Κοζάνης-Θεσσαλονίκης και
αντιστρόφως.
Το ξενοδοχείο «ΕΡΜΙΟΝΙΟ» που υπάρχει και σήμερα στην Πλατεία Κοζάνης, ήταν επιταγμένο από το στρατό και οι μεν όροφοί του χρησιμοποιούνταν σαν ξενώνες διερχομένων αξιωματικών –και δεν ήταν λίγοι- το δέ ισόγειο χρησιμοποιούνταν σαν κέντρο ψυχαγωγίας οπλιτών και άλλες εκδηλώσεις, όπως θέατρο στο οποίο μάλιστα έπαιζε και ο κοντός στρατιώτης, τώρα αείμνηστος, Ρίζος, που έβγαινε στη σκηνή με μια πολύ μακρυά χλαίνη και υποδύονταν τον ψηλό. Σε ένα λοιπόν δωμάτιο του ξενοδοχείου αυτού στεγάστηκα. Αφού τακτοποίησα τα πράγματά μου βγήκα στο μπαλκόνι να δώ, όσο ήταν δυνατό, την πόλη και να προσανατολιστώ με επίκεντρο το ξενοδοχείο. Σε λίγο άκουσα τη Στρατιωτική Μουσική να παιανίζει πένθιμα και να ακολουθεί φέρετρο σκεπασμένο με την ελληνική σημαία και τιμητική φρουρά με τα όπλα ανεστραμμένα. Ήταν φανερό ότι εκηδεύετο αξιωματικός που σκοτώθηκε σε κοντινή της Κοζάνης μάχη κατά των Κ/Σ κι’ αυτό διότι ακούγονταν οι βολές των κανονιών. Ρωτώντας έμαθα ότι επρόκειτο για τον εκ Κοζάνης καταγόμενο ανθυπολοχαγό Δρίζη με τον οποίο είχαμε καταταγεί μαζί στο 128 Τ.Ε. σαν εθελοντές Δεκανείς και πέτυχε στις εξετάσεις εισαγωγής στη Σ.Σ.Ε. το 1946.
Την επομένη το πρωΐ παρουσιάστηκα στο Έκτακτο Στρατοδικείο. Στεγάζονταν τότε επί ενοικίω σε όροφο διόροφου κτιρίου, ιδιοκτησίας εντός δικηγόρου, κοντά στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων. Στο ισόγειο λειτουργούσε ταβέρνα στην οποία όλη την ημέρα παιζόταν ο δίσκος με το τραγούδι σε στύλ αμανέ «θέλω να πεθάνω...», μέχρι που ζητήθηκε η συνδρομή της Χωροφυλακής. Σαν αίθουσα συνεδριάσεων εχρησιμοποιείτο η του Πρωτοδικείου, που ήταν πολύ κοντά στο Στρατοδικείο. Μπαίνοντας σ’ αυτό αντίκρυσα τον ομοιόβαθμό μου Α. Π., τον συνεξεταζόμενό μου για τη Στρατ. Δικαιοσύνη, που προηγήθηκε στην άφιξή του στην Κοζάνη κατά δεκαήμερο. Είχε ήδη ενοικιάσει δωμάτιο κάπου κοντά στον Αγ. Νικάνορα και μου πρότεινε συγκατοίκηση την οποία δέχθηκα διότι θα μοιραζόμουν το ενοίκιο μ’ αυτόν και διότι δεν μπορούσα να μείνω στο ξενοδοχείο πέρα από μια εβδομάδα. Έτσι πήγα είδα το σπίτι, την πάντα γελαστή οικοδέσποινα Άννα με τον ανεκδοτολόγο σύζυγό της Βασίλη Σ. και με το τέλος της εβδομάδος εγκαταστάθηκα κι’ εγώ στο δωμάτιο του Αποστόλη.
Τότε ωράριο εργασίας δεν υπήρχε, πλήν της αργίας της Κυριακής, την οποία σπάνια εκμεταλλευτήκαμε αφού πέρα από τον εκκλησιασμό δεν είχαμε που αλλού να πάμε και καταλήγαμε στο γραφείο ανακατεύοντας τα χαρτιά μας. Όσο για το βράδυ υπήρχε η απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τις 9 μ.μ. Η ζωή με τους λοιπούς αξιωματικούς του Στρατοδικείου κυλούσε ομαλά. Απ’ εδώ πέρασαν, μέχρι τη διάλυση του Έκτακτου Στρατοδικείου, αρκετοί έφεδροι (δικηγόροι στους οποίους απονέμετο ο βαθμός του Λοχαγού μέχρι της απολύσεώς των), εδώ πρωτοτοποθετήθηκαν οι επιτυχόντες σε πρόσφατο τότε διαγωνισμό δικαστικών συμβούλων Σπ. Κ. και Θεμ. Δ., που αργότερα ήσαν προϊστάμενοί μου και ο δεύτερος εξ αυτών το 1971 μ’ εκαψε δόλια, και απ’ εδώ πέρασαν οι κατά πάντα άξιοι πρόεδροι Β., Μ., Κ. και Βασιλικός Επίτροπος Β. Εμμ., ο μετ’ έπειτα ανάδοχος της πρώτης μου θυγατέρας Σοφίας. Εκμεταλλευόμενος τις ελεύθερες ώρες μου ετοιμαζόμουν για εισαγωγικές εξετάσεις στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στις οποίες και συμμετείχα επιτυχώς, επειδή όμως ο αριθμός των προς εισαγωγήν στη σχολή δεν συμπληρώθηκε από τους επιτυχόντες με υψηλότερη εμού βαθμολογία, έγινα δεκτός και εκλήθην ένα χρόνο αργότερα ως επιλαχών 1948-49.
(Συνεχίζεται...)
* οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.
 |
| Το Ερμιόνιο παλιά... |
Το ξενοδοχείο «ΕΡΜΙΟΝΙΟ» που υπάρχει και σήμερα στην Πλατεία Κοζάνης, ήταν επιταγμένο από το στρατό και οι μεν όροφοί του χρησιμοποιούνταν σαν ξενώνες διερχομένων αξιωματικών –και δεν ήταν λίγοι- το δέ ισόγειο χρησιμοποιούνταν σαν κέντρο ψυχαγωγίας οπλιτών και άλλες εκδηλώσεις, όπως θέατρο στο οποίο μάλιστα έπαιζε και ο κοντός στρατιώτης, τώρα αείμνηστος, Ρίζος, που έβγαινε στη σκηνή με μια πολύ μακρυά χλαίνη και υποδύονταν τον ψηλό. Σε ένα λοιπόν δωμάτιο του ξενοδοχείου αυτού στεγάστηκα. Αφού τακτοποίησα τα πράγματά μου βγήκα στο μπαλκόνι να δώ, όσο ήταν δυνατό, την πόλη και να προσανατολιστώ με επίκεντρο το ξενοδοχείο. Σε λίγο άκουσα τη Στρατιωτική Μουσική να παιανίζει πένθιμα και να ακολουθεί φέρετρο σκεπασμένο με την ελληνική σημαία και τιμητική φρουρά με τα όπλα ανεστραμμένα. Ήταν φανερό ότι εκηδεύετο αξιωματικός που σκοτώθηκε σε κοντινή της Κοζάνης μάχη κατά των Κ/Σ κι’ αυτό διότι ακούγονταν οι βολές των κανονιών. Ρωτώντας έμαθα ότι επρόκειτο για τον εκ Κοζάνης καταγόμενο ανθυπολοχαγό Δρίζη με τον οποίο είχαμε καταταγεί μαζί στο 128 Τ.Ε. σαν εθελοντές Δεκανείς και πέτυχε στις εξετάσεις εισαγωγής στη Σ.Σ.Ε. το 1946.
 |
| ... και πρόσφατα... |
Την επομένη το πρωΐ παρουσιάστηκα στο Έκτακτο Στρατοδικείο. Στεγάζονταν τότε επί ενοικίω σε όροφο διόροφου κτιρίου, ιδιοκτησίας εντός δικηγόρου, κοντά στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων. Στο ισόγειο λειτουργούσε ταβέρνα στην οποία όλη την ημέρα παιζόταν ο δίσκος με το τραγούδι σε στύλ αμανέ «θέλω να πεθάνω...», μέχρι που ζητήθηκε η συνδρομή της Χωροφυλακής. Σαν αίθουσα συνεδριάσεων εχρησιμοποιείτο η του Πρωτοδικείου, που ήταν πολύ κοντά στο Στρατοδικείο. Μπαίνοντας σ’ αυτό αντίκρυσα τον ομοιόβαθμό μου Α. Π., τον συνεξεταζόμενό μου για τη Στρατ. Δικαιοσύνη, που προηγήθηκε στην άφιξή του στην Κοζάνη κατά δεκαήμερο. Είχε ήδη ενοικιάσει δωμάτιο κάπου κοντά στον Αγ. Νικάνορα και μου πρότεινε συγκατοίκηση την οποία δέχθηκα διότι θα μοιραζόμουν το ενοίκιο μ’ αυτόν και διότι δεν μπορούσα να μείνω στο ξενοδοχείο πέρα από μια εβδομάδα. Έτσι πήγα είδα το σπίτι, την πάντα γελαστή οικοδέσποινα Άννα με τον ανεκδοτολόγο σύζυγό της Βασίλη Σ. και με το τέλος της εβδομάδος εγκαταστάθηκα κι’ εγώ στο δωμάτιο του Αποστόλη.
Τότε ωράριο εργασίας δεν υπήρχε, πλήν της αργίας της Κυριακής, την οποία σπάνια εκμεταλλευτήκαμε αφού πέρα από τον εκκλησιασμό δεν είχαμε που αλλού να πάμε και καταλήγαμε στο γραφείο ανακατεύοντας τα χαρτιά μας. Όσο για το βράδυ υπήρχε η απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τις 9 μ.μ. Η ζωή με τους λοιπούς αξιωματικούς του Στρατοδικείου κυλούσε ομαλά. Απ’ εδώ πέρασαν, μέχρι τη διάλυση του Έκτακτου Στρατοδικείου, αρκετοί έφεδροι (δικηγόροι στους οποίους απονέμετο ο βαθμός του Λοχαγού μέχρι της απολύσεώς των), εδώ πρωτοτοποθετήθηκαν οι επιτυχόντες σε πρόσφατο τότε διαγωνισμό δικαστικών συμβούλων Σπ. Κ. και Θεμ. Δ., που αργότερα ήσαν προϊστάμενοί μου και ο δεύτερος εξ αυτών το 1971 μ’ εκαψε δόλια, και απ’ εδώ πέρασαν οι κατά πάντα άξιοι πρόεδροι Β., Μ., Κ. και Βασιλικός Επίτροπος Β. Εμμ., ο μετ’ έπειτα ανάδοχος της πρώτης μου θυγατέρας Σοφίας. Εκμεταλλευόμενος τις ελεύθερες ώρες μου ετοιμαζόμουν για εισαγωγικές εξετάσεις στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στις οποίες και συμμετείχα επιτυχώς, επειδή όμως ο αριθμός των προς εισαγωγήν στη σχολή δεν συμπληρώθηκε από τους επιτυχόντες με υψηλότερη εμού βαθμολογία, έγινα δεκτός και εκλήθην ένα χρόνο αργότερα ως επιλαχών 1948-49.
(Συνεχίζεται...)
* οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου