Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Η κουκουβάγια και το τρυγόνι...





«Αυτός που θα μπει εδώ θα μου κάνει την τιμή, αυτός που δεν θα μπει θα μου προσφέρει ευχαρίστηση»

Βασίζουμε την αυτοεκτίμησή μας στην εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας, κι αυτό ακριβώς μας καλεί ο Νίτσε να καταπολεμήσουμε με το παράδειγμα του ποιητή. Όποιος δεν εξαρτά την ευτυχία του από την εξωτερική επιδοκιμασία βρίσκεται πάντα στην καλύτερη κατάσταση.
Ωστόσο, τούτος ο μύθος από τον κλασικό των ανεκδότων φωτίζει την αντίθετη θέση: των ανθρώπων εκείνων που νιώθουν να μην τους καταλαβαίνει ο περίγυρός τους και σκέφτονται ότι σε κάποιο άλλο περιβάλλον θα τους εκτιμούσαν.
Διηγείται ότι μια μέρα η κουκουβάγια συνάντησε την τρυγόνα, η οποία τη ρώτησε:
«Πού πας;»
«Μετακομίζω ανατολικά» είπε η κουκουβάγια.
«Γιατί;» ρώτησε η τρυγόνα.
«Στους ανθρώπους εδώ δεν αρέσει η κραυγή μου» αποκρίθηκε η κουκουβάγια. «Γι’ αυτό θέλω να πάω ανατολικά».
«Αν μπορείς να αλλάξεις τη φωνή σου, καλά θα είναι. Αν όμως δεν μπορείς, κι ανατολικά να πας, το ίδιο θα είναι, γιατί ούτε και στους ανθρώπους εκεί θα αρέσεις».




Άλλαν Πέρσυ
Νίτσε



Εικόνα: http://33.media.tumblr.com/4959889e2a62557fec51b411f1bca02a/tumblr_n8y4z34DvT1tx9e5zo2_1280.jpg


http://www.lecturesbureau.gr

Μια αγελάδα μια φορά



Μια φορά κι έναν καιρό, ένας σοφός δάσκαλος ήθελε να δι­δάξει σε έναν μαθητή του τα μυστικά της ευτυχισμένης και επιτυχημένης ζωής. Γνωρίζοντας τα πολλά περιττά εμπόδια και τις δυσκολίες που οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετω­πίζουν στην αναζήτηση της ευτυχίας, σκέφτηκε ότι στο πρώτο μάθημα θα έπρεπε να του εξηγήσει γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι ζουν μέτριες και συνηθισμένες ζωές.
Άλλωστε, σκέφτηκε ο γέροντας, πολλοί άνθρωποι δείχνουν αδύναμοι να ξεπεράσουν τα κωλύματα που παρεμποδίζουν την επιτυχία τους και καταλήγουν να ζουν μια μη ικανοποιητική και μετά βίας ανεκτή ζωή. Ο δάσκαλος ήξερε ότι, για να κατανοήσει ο νέος αυτό το πολύ σημαντικό μά­θημα, θα έπρεπε να δει με τα ίδια του τα μάτια τι συμβαίνει όταν επιτρέπουμε στη μετριότητα να κυβερνά τη ζωή μας.
Για να διδάξει αυτά τα σημαντικά μαθήματα, αποφάσισε να κάνουν ένα ταξίδι με τον μαθητή του και να επισκεφθούν ένα από τα πιο φτωχά χωριά της επαρχίας τους. Αθλιότητα και εγκατάλειψη επικρατούσε σε ολόκληρη την περιοχή και οι κά­τοικοι έδειχναν να έχουν συμβιβαστεί με την τύχη τους.
Λίγο μετά την άφιξή τους, ο δάσκαλος ζήτησε από τον νέο να τον βοηθήσει να βρουν το πιο φτωχικό σπίτι στην περιοχή. Εκεί θα έμεναν το βράδυ.

Αφού περπάτησαν για λίγο, έφτασαν στα περίχωρα. Κι εκεί, στη μέση του πουθενά, οι δύο άντρες σταμάτησαν μπροστά στην πιο ρημαγμένη και μικρή καλύβα που είχαν δει ποτέ στη ζωή τους.
Το οίκημα, που ήταν έτοιμο να καταρρεύσει, ήταν χτισμένο στην πιο μακρινή άκρη μιας μικρής ομάδας σπιτιών. Αναμφίβολα,  ήταν της πιο φτωχής οικογένειας.  Οι τοίχοι στέκονταν όρθιοι από θαύμα, απειλώντας ανά πάσα στιγμή να γκρεμιστούν. Το νερό εισχωρούσε από την πρόχειρη αυτοσχέδια στέγη, που έδειχνε ανίκανη να κρατήσει οτιδήποτε μακριά, ενώ διάφορα σκουπίδια στοιβάζονταν γύρω γύρω από το σπίτι, κάνοντας ακόμα χειρότερη τη ρημαγμένη του όψη.
Ο ιδιοκτήτης, αφού ενημερώθηκε για την παρουσία των δύο ξένων από ένα μικρό παιδί, βγήκε έξω και τους απηύθυ­νε θερμό χαιρετισμό.
«Γεια σου κι εσένα, καλέ μου άνθρωπε», απάντησε ο δά­σκαλος. «Θα μπορούσαν δυο κουρασμένοι ταξιδιώτες να βρουν καταφύγιο στο σπίτι σου για το βράδυ;»
«Επικρατεί συνωστισμός στο σπίτι, αλλά, αν αυτό δε σας πειράζει, είστε καλοδεχούμενοι».
Όταν οι δύο άντρες μπήκαν μέσα, ένιωσαν έκπληξη μόλις συνειδητοποίησαν ότι ο μικροσκοπικός χώρος, που δεν ήταν μεγαλύτερος από 14 τετραγωνικά μέτρα, αποτελούσε το σπίτι οκτώ ατόμων. Ο πατέρας, η μητέρα, τα τέσσερα παιδιά και οι δύο παππούδες έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να τους προσφέρουν λίγο χώρο κάτω από αυτές τις περιοριστικές συν­θήκες.

Κι αυτό θα περάσει


Ένας βασιλιάς ζήτησε από τους σοφούς του στην αυλή, «Φτιάχνω ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι για τον εαυτό μου. Έχω ένα από τα καλύτερα διαμάντια που υπάρχουν. Θέλω να κρύψω μέσα στο δαχτυλίδι κάποιο μήνυμα που ίσως να με βοηθήσει σε κάποια στιγμή απόλυτης απελπισίας. Πρέπει να είναι πολύ μικρό για να μπορεί να παραμείνει κρυμμένο κάτω από το διαμάντι στο δαχτυλίδι».

Ήταν όλοι τους σοφοί άνθρωποι, ήταν όλοι τους σπουδαίοι λόγιοι· θα μπορούσαν να γράψουν σπουδαίες πραγματείες. Αλλά να του δώσουν ένα μήνυμα όχι μεγαλύτερο από δυο τρεις λέξεις το οποίο θα τον βοηθούσε σε στιγμές απόλυτης απελπισίας… Σκέφτηκαν, έψαξαν στα βιβλία τους, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν τίποτε.
Ο βασιλιάς είχε ένα γέρο υπηρέτη ο οποίος ήταν σχεδόν σαν πατέρας του -είχε υπάρξει υπηρέτης του πατέρα του. Η μητέρα του βασιλιά είχε πεθάνει νωρίς και αυτός ο υπηρέτης τον είχε φροντίσει, κι έτσι δεν του φέρονταν σαν υπηρέτη. Ο βασιλιάς έτρεφε τεράστιο σεβασμό για εκείνον. Ο γέρος είπε, «Δεν είμαι σοφός, δεν έχω γνώσεις, δεν είμαι λόγιοςˑ όμως ξέρω το μήνυμα – επειδή υπάρχει μόνο ένα μήνυμα. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να σου το δώσουν· μπορεί να δοθεί μόνο από έναν μυστικιστή, από έναν άνθρωπο που έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του. Στα τόσα χρόνια που έχω ζήσει στο παλάτι έχω συναντήσει κάθε λογής ανθρώπους, και κάποτε, συνάντησα ένα μυστικιστή. Ήταν καλεσμένος του πατέρα σου κι εγώ μπήκα στην υπηρεσία του. Όταν θα έφευγε, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες μου, μου έδωσε αυτό το μήνυμα» – και ο γέρος το έγραψε σε ένα μικρό κομμάτι χαρτί. Το δίπλωσε και είπε στον βασιλιά, «Μην το διαβάσεις, απλά κράτησέ το κρυμμένο μέσα στο δαχτυλίδι. Να το ανοίξεις μόνο όταν όλα τα άλλα έχουν αποτύχει, όταν δεν υπάρχει διέξοδος».
Αυτή η στιγμή ήρθε σύντομα. Η χώρα δέχθηκε εισβολή και ο βασιλιάς έχασε το βασίλειό του. Το είχε σκάσει με το άλογό του για να σωθεί και τα άλογα του εχθρού τον ακολουθούσαν. Ήταν μόνος τουˑ εκείνοι ήταν πολλοί. Έφτασε σε ένα μέρος όπου το μονοπάτι σταματούσε, κατέληγε σε αδιέξοδο· υπήρχε μόνο ένας γκρεμός και μια βαθιά κοιλάδα· αν έπεφτε θα ήταν νεκρός. Δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω, ήταν ο εχθρός εκεί και μπορούσε να ακούσει τους ήχους των οπλών των αλόγων. Δεν μπορούσε να προχωρήσει μπροστά, και δεν υπήρχε άλλος δρόμος…
Ξαφνικά θυμήθηκε το δαχτυλίδι. Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί, και υπήρχε ένα μικρό μήνυμα τεράστιας αξίας: Απλά έλεγε, «Και αυτό θα περάσει». Μια μεγάλη σιωπή τον τύλιξε καθώς διάβαζε τη φράση, «Και αυτό θα περάσει».
Και πέρασε.
Όλα περνάνε· τίποτε δεν μένει σε αυτόν τον κόσμο. Οι εχθροί που τον ακολουθούσαν θα πρέπει να χάθηκαν στο δάσος, θα πρέπει να πήραν διαφορετικό μονοπάτι· ο ήχος από τις οπλές των αλόγων τους χάθηκε, σιγά σιγά, και δεν τους άκουγε πια.
Ο βασιλιάς ένιωσε τεράστια ευγνωμοσύνη για τον υπηρέτη και τον άγνωστο μυστικιστή. Αυτές οι λέξεις αποδείχθηκαν θαυματουργές. Δίπλωσε το χαρτί, το έβαλε πίσω στο δαχτυλίδι, συγκέντρωσε τα στρατεύματά του και ξανά ανέκτησε το βασίλειό του. Και την ημέρα που έμπαινε στην πρωτεύουσα, νικητής, έγινε μια μεγάλη γιορτή σε όλη την πρωτεύουσα. Μουσική, χορός – ένιωθε πολύ περήφανος για τον εαυτό του.
Ο ηλικιωμένος άνδρας ήταν εκεί, και περπατούσε δίπλα στο άρμα του. Είπε στον βασιλιά, «Και αυτή η στιγμή είναι κατάλληλη: κοίταξε ξανά το μήνυμα».
Ο βασιλιάς είπε, «Τι εννοείς; Τώρα είμαι νικητής, οι άνθρωποι γιορτάζουν. Δεν είμαι σε απελπισία, δεν είμαι σε μια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει διέξοδος».
Ο ηλικιωμένος άνδρας είπε, «Άκου. Αυτό μου έχει πει ο άγιος: αυτό το μήνυμα δεν είναι μόνο για την απελπισία, είναι και για τη χαρά. Δεν είναι μόνο για όταν είσαι ηττημένος. είναι επίσης και για όταν είσαι νικητής – όχι μόνο για όταν είσαι ο τελευταίος, αλλά και για όταν είσαι ο πρώτος».
Και ο βασιλιάς άνοιξε το δαχτυλίδι, διάβασε το μήνυμα, «Και αυτό θα περάσει». Και ξαφνικά η ίδια γαλήνη, η ίδια σιωπή, ανάμεσα στα πλήθη, που χαίρονταν, γιόρταζαν, χόρευαν… όμως η περηφάνια, ο εγωισμός είχε φύγει.
Όλα περνάνε.




Ζήσε με τους δικούς σου όρους
Μία από τις πιο σημαντικές πνευματικές διδασκαλίες του



OSHO


http://www.lecturesbureau.gr

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

Να μάθουμε επιτέλους να λέμε ΟΧΙ..


Κυρίως να λες «όχι» σε πράγματα που δεν σου αρέσουν, δε σε εκφράζουν ή τα θεωρείς περιττά.


Κανείς δεν μπορεί να κάνει πάντα ό,τι θέλει. Όμως πρέπει να μάθουμε να μην κάνουμε ποτέ ό,τι δεν θέλουμε. Το «όχι» σε μία επιλογή που μας φαίνεται ανεπιθύμητη είναι σωτήριο, μας απελευθερώνει και ανοίγει το δρόμο στη χαρά. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι απλώς χαρούμενοι, χωρίς να κάνουν ιδιαίτερη προσπάθεια. Είναι εκείνοι που σκέφτονται τις δικές τους ανάγκες, χωρίς ενοχές, χωρίς να άγονται και να φέρονται από τις επιθυμίες και τις ανάγκες των άλλων. Μπορεί τίποτα να μην πηγαίνει καλά, μπορεί να βιώνουν αναποδιές, όμως δεν χάνουν το χαμόγελο και το κουράγιο τους.



Οι Στωικοί μας λένε: εστίασε στο τώρα. Αν μπορείς να αλλάξεις κάτι άλλαξέ το˙ αν δεν μπορείς άντεξέ το. Υπάρχουν πράγματα τα οποία μπορείς να ελέγξεις και υπάρχουν άλλα των οποίων η έκβαση δεν είναι στο χέρι σου. Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος ανησυχίας. Αν μπορείς να το αλλάξεις, δε χρειάζεται να ανησυχείς: αφού δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό μάθε να ζεις μαζί του. Κυρίως να λες «όχι» σε πράγματα που δεν σου αρέσουν, δε σε εκφράζουν ή τα θεωρείς περιττά. Οι χαρούμενοι άνθρωποι ξέρουν ότι, λέγοντας ευγενικά «όχι» σε κάποιον, λένε «ναι» στην προσωπική τους ζωή. Δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους, δε μπορείς να βρίσκεσαι παντού την ίδια στιγμή, δεν μπορείς να ικανοποιείς όλες σου τις επιθυμίες ταυτοχρόνως. Όταν λέμε «ναι» σε κάτι λέμε «όχι» σε κάτι άλλο.


Μαξ Έξελμαν
61 Μαθήματα καθημερινής ζωής από τους Στωικούς



Εικόνα: May Xiong (http://cosascool.tumblr.com/post/62733161193/may-xiong)



http://www.lecturesbureau.gr