Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Ας ξαναδιαβάσουμε την ιστορία μέσα από τις φωτογραφίες.



Ο Εμφύλιος μόλις έχει τελειώσει. 
Η καθημερινότητα 1950 - 1965 και οι άνθρωποι, μέσα σ’ αυτή τη χαώδη κατάσταση, προσπαθούσαν να οργανώσουν τη ζωή τους.
Ο αγώνας γινόταν για ένα πιάτο φαΐ, για ένα τρύπιο παντελόνι ή φουστάνι, για ένα ζευγάρι παπούτσια, που είχαν βαρεθεί να πηγαινοέρχονται στον τσαγκάρη.
Για να βρεθούν όμως κι αυτά, ο αγώνας γινόταν κυρίως για τη δουλειά, για το μεροκάματο.
Οι διάφορες συντεχνίες , συγκεντρωμένες σε γνωστά στέκια, περίμεναν από τα ξημερώματα τους εργολάβους, αλλά και απλούς ιδιώτες, για να τους δώσουν δουλειά.
Η διαπραγμάτευση σκληρή, αδυσώπητη, απάνθρωπη μερικές φορές!
Οι ανειδίκευτοι και τα παιδάκια, στις δουλειές του ποδαριού .
Κάλτσες, τσατσάρες, πιαστράκια, καθρεφτάκια, ξυραφάκια και ό,τι χωρέσει ο νους σου, που να μπορεί όμως να χωρέσει, σ’ ένα τελάρο κρεμασμένο από το λαιμό.
Σ’ όλους αυτούς, μπορείς να προσθέσεις και τους χιλιάδες επαρχιώτες, που έφταναν κάθε μέρα με τρένα και λεωφορεία, εγκαταλείποντας τα χωριά τους, με την ελπίδα μιας καινούργιας ζωής.
Η εσωτερική μετανάστευση κράτησε χρόνια και χρόνια, ώσπου η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας, γίνουν τα σημερινά τέρατα, που όλους μας δυναστεύουν.
Τα τεφτέρια των τσαγκάρηδων, των ραφτάδων και πιο πολύ των μπακάληδων, έπαιρναν κάθε μέρα φωτιά.
«Μισή οκά ζάχαρη, μισή ρύζι, ψωμί και … γράφτα!».
Οι δρόμοι χωμάτινοι, νερό από τις βρύσες στις γωνιές των τετραγώνων και ηλεκτρικό ρεύμα, μόνο για το ένα τρίτο των Ελλήνων!



Παραδοσιακό έθιμο Χριστουγέννων και Πάσχα, η προσφορά προϊόντων διαφόρων
εταιρειών, προς την Ελληνική αστυνομία.
Τα φορτηγά τους ξεφόρτωναν το εμπόρευμα γύρω από τον τροχονόμο κι έφτανε στιγμή,
που οι διαβάτες μπορούσαν να διακρίνουν από μακαρόνια μέχρι καφέδες και από ταλκ
μέχρι σαμπουάν και περιοδικά, πουθενά όμως το όργανο της τάξης, που είχε χαθεί πίσω 
από τις προσφορές!

Οι κύλινδροι της Νεκράς Θάλασσας


Στο νεαρό Βεδουίνο βοσκό, Μοχάμεντ Αντ Ντίμπα, χρωστάμε μια από τις πιο σημαντικές και πιο εντυπωσιακές ανακαλύψεις του 20ου αιώνα. Ποιος ξέρει; Αν δεν έχανε την κατσίκα του εκείνη την ανοιξιάτική μέρα του 1947, ίσως το γεγονός αυτό να μην είχε συμβεί.
Ψάχνοντας πάνω στους γυμνούς βράχους στα ΒΔ της Νεκράς Θάλασσας, άρχισε να ρίχνει μερικές πέτρες, μήπως κι η κατσίκα του φανεί κάπου. Αντί όμως γι’ αυτό κάτι άλλο συνέβη. Η πέτρα χτύπησε κάπου μέσα στους βράχους και έκανε έναν ασυνήθιστο χτύπο. Του φάνηκε σαν να έσπασαν κεραμίδια. Σκαρφάλωσε πάνω στα βράχια και μπήκε στη σπηλιά. Είδε πιθάρια μπροστά του και σπασμένα κεραμίδια. Ο νους του πήγε σε κάποιο κρυμμένο θησαυρό. Δεν τόλμησε όμως να προχωρήσει.