Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στα βάθη των αιώνων

«Το άστρο της αληθινής αγάπης του κόσμου, δεν αποτελεί το έπαθλο κάποιας ανθρώπινης αλαζονικής κατάκτησης, ούτε απόδειξη οποιασδήποτε μεταφυσικής πίστης. Το μαγικό του φως αποκαλύπτεται, έτσι αυθόρμητα, μόνο σε εκείνους που έταξαν σκοπό της ζωής τους, να το λευτερώσουν από τη σκλαβιά της φυλακής της ανθρώπινης ύπαρξής τους. Το μαγικό αστέρι των Χριστουγέννων είναι πάντα εκεί και μας περιμένει μόνο αν το ψάχνουμε ζητώντας, αλλά και δίνοντας, αγάπη ειρήνη και δικαιοσύνη. Αν το αναζητήσουμε θα μας περιμένει εκεί κάθε παραμονή Χριστουγέννων».
Από το βιβλίο των Στράτου Θεοδοσίου και Μάνου Δανέζη, «Στα ίχνη του Ι.Χ.Θ.Υ.Σ», Εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 2000

Τα Χριστούγεννα δεν είναι αυτά που ξέρετε. Τρεις αιώνες μετά τη γέννηση του Χριστού ορίσθηκαν χρονολογικά ο ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η γέννηση του Χριστού. Οι ιστορικές πηγές υποδεικνύουν ότι ο εορτασμός των Χριστουγέννων άρχισε να τηρείται στη Ρώμη γύρω στο 335 μ.Χ., αν και κάποιοι ερευνητές, βασιζόμενοι σε αρχαίους ύμνους με χριστουγεννιάτικη θεματολογία, θεωρούν ότι τα πρώτα βήματα που οδήγησαν στον εορτασμό αυτό έγιναν μέσα στον 3ο αιώνα. Η παράδοση θεωρεί ότι η αρχαιότερη ομιλία για τη γιορτή των Χριστουγέννων εκφωνήθηκε από τον Μέγα Βασίλειο στην Καππαδοκία το έτος 376 μ.Χ.  Ποιοι είναι λοιπόν οι Μύθοι των Χριστουγέννων;


Σοφές ιστορίες της Ανατολής

1. ΠΩΣ ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ
Σε μια χώρα υπήρχε ένα χωριό που απείχε πέντε χιλιόμετρα από το παλάτι του βασιλιά. Το χωριό αυτό είχε μια πηγή με θαυμάσια νερά και ο βασιλιάς είχε προστάξει τους χωρικούς να του φέρνουν νερό κάθε μέρα.
Οι χωρικοί όμως γρήγορα κουράστηκαν από το μακρινό πήγαινε - έλα. 
Η μόνη λύση ήταν ν' αφήσουν το χωριό, να φύγουν μακρυά κι έτσι ν' απαλλαγούν από την υποχρέωση.
Αφού σκέφτηκε το πρόβλημα ο αρχηγός του χωριού είπε στους χωρικούς : "Μην εγκαταλείψετε τα σπίτια σας. Θα πάω εγώ στον βασιλιά και θα του ζητήσω να βγάλει διάταγμα που να λέει ότι από εδώ και εμπρός η απόσταση από το χωριό μας μέχρι το παλάτι να είναι τρία χιλιόμετρα. Έτσι, το πήγαινε - έλα θα συντομέψει και σεις δεν θα κουράζεστε τόσο πολύ".
Πήγε λοιπόν στον βασιλιά με το αίτημά του και εκείνος με ευχαρίστηση ικανοποίησε.
Όταν το έμαθαν οι χωρικοί χάρηκαν πολύ!!!
Ένας τους όμως είπε: "Μα δεν υπάρχει πραγματική διαφορά στην απόσταση"...
Ωστόσο, παρ' όλο που όλοι τον άκουσαν, συνέχισαν να πιστεύουν το διάταγμα του βασιλιά και κανένα λογικό επιχείρημα δεν κατάφερε να τους κάνει ν' αλλάξουν γνώμη... 



2. Ο ΚΑΘΡΈΦΤΗΣ
Πριν πολλά χρόνια ζούσε ένας φτωχός και βασανισμένος άνθρωπος. Είχε τόσα πολλά χρέη που απελπισμένος έφυγε τρέχοντας να κρυφτεί στην άγρια φύση. 
Μια μέρα, εκεί που περιπλανιόταν βρήκε ένα σεντούκι γεμάτο σπάνιους και πανέμορφους θησαυρούς. Αυτός που είχε βάλει μέσα τους θησαυρούς, είχε τοποθετήσει πάνω τους και έναν λαμπερό καθρέφτη.
Όταν ο φτωχός είδε το σεντούκι, ενθουσιάστηκε. Το άνοιξε αμέσως αλλά όταν πήρε στα χέρια του τον καθρέφτη και είδε το πρόσωπό του, φοβήθηκε. Ένωσε τα χέρια του και είπε στο πρόσωπο που έβλεπε (δηλαδή το δικό του): "Νόμιζα πως το σεντούκι ήταν άδειο και ότι δεν ανήκε σε κανέναν. Δεν ήξερα ότι ήσουν εσύ μέσα. Σε εκλιπαρώ κύριε μη θυμώσεις!'
Και με τα λόγια αυτά άφησε κάτω τον καθρέφτη και έτρεξε να κρυφτεί ακόμα πιο μακρυά....



3. ΤΟ ΑΝΥΠΑΚΟΥΟ ΝΕΡΟ
Κάποτε ένας ταξειδιώτης δίψασε πολύ.  Ευτυχώς βρήκε στο διάβα του μια ξύλινη υδρορροή με καθαρό νερό. Ήπιε μέχρι που ξεδίψασε και όταν τελείωσε σήκωσε το χέρι του και είπε στο νερό που έτρεχε: "Ξεδίψασα, Σταμάτα να τρέχεις!" 
Το νερό βέβαια συνέχισε να ρέει.
Ο άνδρας θύμωσε πολύ και φώναξε: "Σου είπα ότι ξεδίψασα. Σου είπα να σταματήσεις! Γιατί εσύ συνεχίζεις;"
Κάποιος που περνούσε από εκεί είδε τον ταξειδιώτη και του είπε: "Μα πόσο ανόητος είσαι! Αντί να φωνάζεις στο νερό και να του λες να πάψει να κυλά, γιατί απλά δεν φεύγεις;"







100+1 ΣΟΦΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗς ΑΝΑΤΟΛΗΣ, Εκδ.ΑΡΧΕΤΥΠΟ





Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017

Μια φορά κι έναν καιρό

Μια φορά κι έναν καιρό, γιε μου, σε τρεις διαφορετικές άκριες της γης ζούσανε τρία παλικάρια που είχανε το ίδιο μπόι και την ίδια ηλικία.
Στις τρεις διαφορετικές άκριες της γης που ζούσαν λοιπόν τα τρία παλικάρια, ούτε είχανε δει ποτέ, ούτε ξέρανε, ούτε είχανε ακούσει τίποτα ο ένας για τον άλλον.
Έλα όμως, γιέ μου, που τα τρία παλικάρια αυτά, μ’ όλο που ζούσανε σε τρεις διαφορετικές άκριες της γης, ξεκινήσανε και τα τρία την ίδια ώρα, την ίδια μέρα και την ίδια χρονιά για να βρούνε την πέτρα που τη λέγανε Αστέρευτη υγεία.
Κι η πέτρα που την είπαμε Αστέρευτη υγεία βρισκότανε μακριά, πίσω από τα βουνά, μέσα σ’ ένα πηγάδι που αντί για νερό έβγαζε αίμα. Για να βρούνε λοιπόν τούτη την πέτρα, γιέ μου, που τη σκέπαζε το ματωμένο πηγάδι, ξεκινήσανε τα τρία παλικάρια παίρνοντας το καθένα το δικό του δρόμο.
Το πρώτο παλικάρι περπάτησε τόσο πολύ που φαγωθήκανε τα σανδάλια του, ενώ το σιδερένιο του ραβδί λίγνεψε σαν κλαδάκι. Στάθηκε κάπου να ξαποστάσει μα τον πήρε ο ύπνος. Σαν ξύπνησε όμως, γιέ μου, τι να δει; Δίπλα του καθότανε μια κοπέλα όμορφη σαν τα κρύα τα νερά.
–              Για που το ’βαλές παλικάρι; τον ρωτάει
–              Για να βρω την πέτρα που τη λένε Αστέρευτη υγεία, της απαντάει.
–              Η πέτρα που λες, του αντιλέει η κοπελιά, βρίσκεται μακριά, πίσω από τα βουνά, μέσα στο ματωμένο πηγάδι. Για να πας ίσαμε κει, η ζωή σου όλη δεν σου φτάνει. Κι όσοι έχουνε τις μέρες τους μετρημένες πρέπει να τις περνάνε όμορφα. Εσύ είσαι η μέλισσα κι εγώ το λουλούδι. Μείνε εδώ μαζί μου να πάρεις το μέλι μου, του γλυκολέει.


Κι έτσι γιέ μου, το ένα παλικάρι λιγοψύχησε κι έμεινε στα μισά του δρόμου.
Την ίδια ώρα, το δεύτερο παλικάρι τραβούσε θαρρετά το δικό του δρόμο. Για να μη νυστάξει κι αποκοιμηθεί, άνοιγε κάθε τόσο με το μαχαίρι πληγές στο στήθος του κι έριχνε αλάτι. Πονούσε τόσο πολύ γιέ μου, που δεν σκεφτότανε πιά την κούρασή του. Από τη δίψα είχε κολλήσει η γλώσσα του. Κι όταν είδε μπροστά του νερό, δεν μπόρεσε να κρατηθεί έπεσε στα γόνατα να δροσιστεί. Ήπιε μια γουλιά κι έκανε να σηκωθεί. Μα το νερό, που λαμποκοπούσε στον ήλιο του μεσημεριού, του δώσε τόση δροσιά, τόση δροσιά, γιέ μου, που δεν μπόρεσε να σηκώσει πια το κεφάλι. Έτσι το δεύτερο παλικάρι έφτασε ως τα μισά πάνω από τα μισά του δρόμου.
Κι ενώ το πρώτο παλικάρι έμενε στα μισά και το άλλο στα μισά πάνω από τα μισά του δρόμου, το τρίτο παλικάρι περπατούσε ακόμα. Κουράστηκε και τούτο, μα δεν έγειρε στα γόνατα των κοριτσιών να ξεκουραστεί. Διψούσε, μα δεν έλεγε να πιει νερό. Περπατούσε, περπατούσε κι όλο περπατούσε. Όποιος προχωράει έτσι, φτάνει, γιέ μου.
Κι εσύ, σαν κι εκείνον, να μην κουράζεσαι κι εσύ, σαν κι εκείνον, να έχεις πίστη και να προχωράς, γιε μου. Όποιος πιστεύει, φτάνει…



Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

Αγία Αικατερίνη



'Ηταν κόρη του επάρχου Κώνσταντος, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και πήρε από μικρή χριστιανική ανατροφή και παιδεία. 
Ήταν πολύ μορφωμένη γι' αυτό και την έλεγαν "πάνσοφη". Στα 18της μίλαγε άριστα πολλές γλώσσες και κατείχε φιλοσοφία και ρητορική.
 Επειδή ήταν και πολύ όμορφη, την ορέχτηκε ο τύραννος της Αλεξανδρείας, Μαξιμίνος, ο οποίος έστειλε, λένε, 50 ρήτορες να την μεταπείσουν να αλλαξοπιστήσει, αλλά, αντιθέτως, αυτή έκανε αυτούς να αλλαξοπιστήσουν. 
Η αγία, συν τοις άλλοις, απέρριψε τον τύραννο. Γι' αυτό και την φυλάκισε.
Στο κελλί της την επισκέφτηκαν η αυτοκράτειρα Φαυστίνα, ο αξιωματικός Πορφύριος και 200 στρατιώτες, με σκοπό πάλι να την μεταπείσουν, αλλά τους προσηλύτισε κι' αυτούς. 
Ο Μαξιμίνος τους αποκεφάλισε και κατόπιν την φόνευσαν, το 305. 

Κατ' άλλους, η αγία συνελήφθη επιστρέφοντας από την εξορία της και μαστιγώθηκε με βούνευρο και μετά τοποθετήθηκε σε τροχό με καρφιά, αλλά το φριχτό μηχάνημα έσπασε κι εξοργισμένος ο αυτοκράτορας διέταξε τον αποκεφαλισμό της - ο οποίος, όπως ο Βιτό απέδειξε, είναι αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός. 
Στον αποκεφαλισμό της, διηγούνται, έτρεξε γάλα αντί για αίμα από το κεφάλι της. 
Το λείψανό της βρέθηκε στους πρόποδες του όρους Χωρήβ, από ιθαγενείς χριστιανούς της Αιγύπτου οι οποίοι το μετέφεραν στο μοναστήρι του Σινά - γι' αυτό και θεωρείται η προστάτις του.




Πράγματι στις περιοχές Σινά, Καΐρου και Αλεξανδρείας οι πιστοί διηγούνται άπειρα θαύματά της και εκεί η αγία χαίρει ιδιαίτερης εκτιμήσεως, ενώ πολλές πολιτείες της Δύσεως την έχουν ανακηρύξει προστάτιδά τους.
Λόγω των πολλών ομοιοτήτων του βίου της, πολλοί την ταυτίζουν με την Αλεξανδρινή φιλόσοφο Υπατία.

Επειδή της αγ. Αικατερίνης συνήθως βρέχει, σε πολλά μέρη (Λοκρίδα κ.α.) τις κοροϊδεύουν λέγοντάς τες "κατουρλούδες". Οι αγρότες την επικαλούνται σε περιπτώσεις στέγης (=ανομβρίας) - κυρίως γιατί η μέρα τς είναι βροχερή.
Στη Μήλο, ξημερώματα της γιορτής της, οι λεύτερες κόρες παίρνουν από τρεις μονοστέφανες γειτόνισσες τρεις χούφτες αλεύρι και τρεις αλάτι και ζυμώνουν κουλούρα. Την τρώνε πριν κοιμηθούν και επικαλούνται την αγία να τους υποδείξει στον ύπνο τους ποιόν θα παντρευτούν. 
Στην Κεφαλλονιά, η αγία επικαλείται από τους συγγενείς ή τους φίλους ετοιμοθάνατου την ώρα του ψυχορραγήματός του - προφανώς από την παρήχηση Αικατερίνη > έγκατα > κάτω κλπ. 
Γενικώς τηρείται νηστεία με την κατάλυση κρασιού και λαδιού.
Απ' τους ωραιότερους ναούς της, ο καθολικός της Βηθλεέμ. 
Εσωτερικό του ναού της Αγ. Αικατερίνης στη Βηθλεέμ

Στο βόρειο τμήμα της μονής της στο Σινά, κάποια σκαψίματα για τεχνικές εργασίες πυρασφάλειας το 1975 ανέδειξαν "κρυμμένο θησαυρό" : Σκευοφυλάκιο με 1.148 χειρόγραφους κώδικες (εκ των οποίων οι 836 στα ελληνικά) και 36 παπύρους, οι περισσότεροι θρησκευτικού περιεχομένου - θεωρείται η μεγαλύτερη θρησκευτικού περιεχομένου ανακάλυψη, μετά τα χειρόγραφα της Νεκράς Θαλάσσης

Επίσης και ο πεντάτρουλλος ναός της αγίας, στη Θεσσαλονίκη, κτίσμα 12ου αι - αρχές 13ου.


Αγ. Αικατερίνη - Θεσσαλονίκη
Γραμματόσημο του 1961




ΤΑΜΑΤΑ και ΑΝΑΘΗΜΑΤΑ - Γιώργου Λεκάκη, Εκδ.Γεωργιάδη, Αθήνα 2001

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

Μια Ιστορία Σαν ...Παραμύθι

Ημέρα 0
Ένας πολύ μα πάρα πολύ φτωχός άνθρωπος έτυχε να βρίσκεται, εξ αιτίας αυτής της κακής κατάστασης του, σε κάποιο μέρος, όπου έσωσε από βέβαιο θάνατο, έναν πολύ μα πάρα πολύ πλούσιο. Ο φτωχός ήταν ο μόνος που διακινδύνεψε να σώσει τον συνάνθρωπο του πάλι εξ αιτίας αυτής της παλιοκατάστασης μιας και δεν είχε τίποτε να χάσει. Ο πλούσιος εκείνο το καιρό περνούσε αρκετές σημαντικές δυσκολίες. Ωστόσο είχε επιρροή, γνωριμίες και φυσικά κομπόδεμα τέτοιο ώστε να μην πεινάει, απλώς εκείνη τη περίοδο δεν είχε εκείνο που λέμε περισσεύον (ή κατ' άλλους: περιττεύον) "παντεσπάνι"!

Αν ο φτωχός δεν είχε σπεύσει ή έστω ολιγωρήσει κατά τι, ο άλλος θα 'ταν όλως διόλου νεκρός! Όλα όσα αναφέρθηκαν μέχρις εδώ γίναν' αντιληπτά κι απ' τους δυό τις αμέσως επόμενες στιγμές. Ο φτωχός δεν ήξερε φυσικά ποιόν έσωνε, μήτε ο άλλος ήξερε την ακριβή κατάσταση του έτερου, εκτός ότι ήταν ορατό!
Μόλις ο Π. συνήλθε καλά, ένιωσε τόσο χαρούμενος και γεμάτος που απέφυγε έναν τόσο μεγάλο κίνδυνο κι αμέσως έσφιξε το χέρι του σωτήρα του. Εκείνη τη στιγμή θα μπορούσε να του προσφέρει τα πάντα, παρόλο που δεν τον ήξερε διόλου, εκτός μόνο ότι του έσωσε τη ζωή. Ο Φ. απ' τη πλευρά του ένιωσε "πλούσιος" και γεμάτος γιατί ακόμα και τόσο άθλιος κι άχρηστος
-όσο πίστευε πως ήταν- είχε καταφέρει να φανεί τόσο χρήσιμος κάπου! Έτσι, εκείνη τη στιγμή, δεν έβλεπε πως χρειαζόταν κάτι άλλο, πέρα απ' αυτή την αίσθηση κι αγνοώντας κι αυτός τα του άλλου. 
Ο Π. μίλησε:

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Ιστορίες και ανέκδοτα από την αρχαία Ελλάδα


Διαγόρας
Έδειξαν στον Διαγόρα τον “άθεο” τα πολλά αφιερώματα ανθρώπων που είχαν σωθεί από ναυάγια με τη βοήθεια των θεών. Ο Διαγόρας απάντησε: “Αν οι θεοί φρόντιζαν να σώσουν και όσους πνίγηκαν, τότε θα βλέπατε πολύ περισσότερα αφιερώματα”.

Διογένης
Eίπε κάποιος στον κυνικό φιλόσοφο Διογένη: «Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία». Και ο φιλόσοφος απάντησε: «Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους».

Μία μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές. Δεν υπήρχε σε όλη την Ελλάδα πιο φθηνό φαγητό από μία σούπα με φακές. Αν έτρωγες φακές σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας. Πέρασε τότε ένας πλούσιος φίλος του άρχοντα και του είπε: «Αχ καημένε Διογένη!

Ξέρεις την ιστορία του αγρότη και του βιολόγου;

Σ’ ένα τρένο κάθονται μαζί, ο ένας απέναντι από τον άλλον, ένας διάσημος βιολόγος με διεθνή βραβεία, κι ένας σχεδόν αγράμματος αγρότης της περιοχής. Ο πρώτος, φοράει ένα άψογο επίσημο κοστούμι, σε σκούρο γκρί· ο άλλος, ένα φθαρμένο αλλά καθαρό παντελόνι για τη δουλειά στα χωράφια. Ο επιστήμονας έχει γύρω του βιβλία, ενώ ο επαρχιώτης ένα μικρό μπογαλάκι με ρούχα.


«Θα διαβάσετε όλα αυτά τα βιβλία στο ταξίδι;» ρωτάει ο χωρικός.
«Όχι, αλλά ποτέ δεν ταξιδεύω χωρίς αυτά» αποκρίνεται ο βιολόγος.
«Και πότε θα τα διαβάσετε;»
«Τα έχω διαβάσει… και όχι μόνο μια φορά.»
«Και δεν τα θυμάστε;»
«Τα θυμάμαι, όπως κι άλλα, πολύ περισσότερα…»
«Τρομερό!!! Και για τι πράγμα μιλάνε αυτά τα βιβλία;»
«Για ζώα…»
«Τυχεροί θα είναι οι γείτονές σας, που έχουν κοντά έναν κτηνίατρο…»
«Δεν είμαι κτηνίατρος· είμαι βιολόγος.»
«Ααααα!!! Και σε τι χρησιμεύουν όλα αυτά που ξέρετε αφού δεν γιατρεύετε ζώα;»
«Για να ξέρω. Να ξέρω όλο και περισσότερα… Να ξέρω περισσότερα από κάθε άλλον.»
«Κι αυτό σε τι χρησιμεύει;»
«Κοιτάξτε… Θα σας δείξω, και με την ευκαιρία θα κάνουμε πιο παραγωγικό αυτό το ταξίδι. Ας υποθέσουμε ότι βάζουμε ένα στοίχημα. Ας πούμε ότι για κάθε ερώτηση που σας κάνω σχετικά με ζώα και δεν ξέρετε να μου απαντήσετε, θα μου δίνετε ένα πέσο. Και για κάθε ερώτηση που θα μου κάνετε εσείς σχετικά με ζώα κι εγώ δεν θα ξέρω να σας απαντήσω, θα σας δίνω, ας πούμε, εκατό πέσος… Παρόλη τη διαφορά της χρηματικής αποζημίωσης, οι γνώσεις μου θα συμβάλλουν να γείρει υπέρ μου η πλάστιγγα, και στο τέλος του ταξιδιού θα έχω κερδίσει και λίγα χρήματα.»
Ο χωρικός σκέφτεται, σκέφτεται… Κάνει λογαριασμούς με το νου του και με τη βοήθεια των δαχτύλων του.
Τελικά λέει:
«Είστε βέβαιος;»
«Απολύτως» απαντάει ο βιολόγος.
Ο άνθρωπος με τις χωριάτικες βράκες χώνει το χέρι στην τσέπη και βγάζει ένα κέρμα του ενός πέσο (ένας χωρικός ποτέ δεν στοιχηματίζει εάν δεν έχει να πληρώσει).
«Ν’ αρχίσω εγώ πρώτος;» ρωτάει ο χωρικός.
«Αρχίστε» απαντάει με άνεση ο βιολόγος.
«Για ζώα;»
«Για ζώα…»
«Λοιπόν… Ποιο είναι το ζώο που έχει πούπουλα αλλά δεν γεννάει αβγά, όταν γεννιέται έχει δύο κεφάλια, τρέφεται μονάχα με πράσινα φύλλα και πεθαίνει όταν του κόψεις την ουρά;»
«Τι;» ρωτάει ο βιολόγος.
«Ρωτάω πώς λέγεται είναι το ζώο που έχει πούπουλα αλλά δεν γεννάει αβγά, όταν γεννιέται έχει δύο κεφάλια, τρέφεται μονάχα με πράσινα φύλλα και πεθαίνει όταν του κόψεις την ουρά.»
Ο επιστήμονας μένει άναυδος και δείχνει συλλογισμένος.
Αμίλητος, ψάχνει μανιωδώς στη μνήμη του τη σωστή απάντηση…
Περνούν τα λεπτά.
Τότε, βρίσκει το θάρρος να ρωτήσει:
«Μπορώ να χρησιμοποιήσω τα βιβλία μου;»
«Φυσικά!» απαντάει ο αγρότης.
Ο άνθρωπος της επιστήμης αρχίζει ν’ ανοίγει τον ένα τόμο μετά τον άλλον, ψάχνει στα ευρετήρια, κοιτάζει τις φωτογραφίες… Μετά, βγάζει ένα χαρτί και κρατάει σημειώσεις. 
Ύστερα κατεβάζει από το ράφι μια τεράστια βαλίτσα και βγάζει από μέσα τρία χοντρά βιβλία που τα συμβουλεύεται.
Έχουν περάσει δύο ώρες και ο βιολόγος εξακολουθεί να ξεφυλλίζει βιβλία, να ψάχνει και να μουρμουρίζει ενώ κάνει ακατανόητα σχήματα στο σημειωματάριό του.
Τελικά, από τα μεγάφωνα ανακοινώνουν ότι το τρένο φτάνει στο σταθμό. Ο βιολόγος επιταχύνει, ενώ λαχανιάζει ταραγμένος. Δεν τα καταφέρνει. Όταν το τρένο κόβει ταχύτητα, ο επιστήμονας βάζει το χέρι στην τσέπη, βγάζει ένα κολλαριστό χαρτονόμισμα των εκατό πέσος και λέει στον χωρικό:
«Κερδίσατε… Ορίστε.»
Ο χωρικός σηκώνεται όρθιος, παίρνει το χαρτονόμισμα, το κοιτάζει ικανοποιημένος και το χώνει στην τσέπη.
«Ευχαριστώ» του λέει, και παίρνοντας το δισάκι του πάει να φύγει.
«Περιμένετε, περιμένετε» τον σταματάει ο βιολόγος. «Ποιο είναι αυτό το ζώο;»
«Ααααα… Ούτε εγώ το ξέρω…» λέει ο αγρότης. Και χώνοντας πάλι το χέρι στην τσέπη, βγάζει το ένα πέσο και το δίνει στον επιστήμονα, λέγοντας: «Ορίστε ένα πέσο. Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία, κύριε…»


Ο πιο διαβασμένος δεν ξέρει πάντα τα περισσότερα, ο πιο μορφωμένος δεν είναι και ο πιο καλλιεργημένος, δεν κερδίζει πάντοτε ο καλύτερα πληροφορημένος. 
Διδάσκει και η ζωή… και μάλιστα πολύ.


Από την άγνοια στη σοφία
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ




http://www.lecturesbureau.gr

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Μάθε τώρα στον κατήφορο όσα δεν ήξερες στον ανήφορο

Τον 6ο αιώνα μ.Χ., ο Ρωμαίος φιλόσοφος Σεβερίνο Μποέτσιο γράφει το έργο του: Η Παρηγορία της Φιλοσοφίας. Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας, από την εξορία όπου βρίσκεται, οργισμένος και θλιμμένος, κατηγορεί την τύχη που τον εγκατέλειψε και επέτρεψε να χάσει «άδικα» όλη τη δύναμη, τη φήμη και τα πλούτη που είχε κάποτε.


Στην αρχή του τέταρτου βιβλίου, η ίδια η τύχη παίρνει τον λόγο και του λέει:
 Γιατί με κατηγορείς, Μποέτσιο; Γιατί μου παραπονιέσαι;
Τι σου έκανα; Τι σου πήρα απ’ ό,τι ήταν δικό σου;
Θυμήσου ότι σε βρήκα γυμνό…
Και σ’ έντυσα με τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ αγαθά.
 Σου έδωσα όλα όσα έχεις και σε φρόντισα με αγάπη…
Δεν ήξερες τις συνήθειές μου; Δε διάβασες τα κατορθώματά μου;
Είσαι λοιπόν κι εσύ ένας άνθρωπος, σαν όλους τους ανθρώπους.
Φιλάργυρος, ζήτουλας, καβγατζής και φιλόδοξος.
 Χαιρόσουν τα καπρίτσια μου και καυχιόσουν σε όλους,
και τώρα που αποφάσισα να μη σου δίνω τόσα,
παραπονιέσαι και απαιτείς αντί να ευγνωμονείς
για όλον τον καιρό που είχες ό,τι δεν σου ανήκε.

Μάθε τώρα στον κατήφορο όσα δεν ήξερες στον ανήφορο.
Πως οι τιμές και τα πλούτη δεν σου ανήκαν ποτέ.
Ήταν πάντα σκλάβοι μου, που εγώ τους είχα φέρει.
Και βέβαια, τώρα που φεύγω θα τρέξουν ξωπίσω μου…
και δεν θα μείνουν μαζί σου.



Ο μύθος της θεάς Τύχης

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ


http://www.lecturesbureau.gr

Κυριακή 9 Ιουλίου 2017

"επιθυμώ" και "πρέπει"

Diana and Cupid, Pompeo Batoni, Metropolitan Museum, N.Y 

Η Άρτεμη είναι η θεά του κυνηγιού, η προστάτιδα των άγριων ζώων, των βουνών και των 
δασών. 
Κόρη του Δία και της Λητώς και δίδυμος αδελφός της ο θεός Απόλλωνας.
Υπήρξε μία από τις ομορφότερες θεές της αρχαιότητας, όμως ήταν ορκισμένη παρθένα και 
τιμωρούσε όποιον δεν την σέβονταν.
Από τις ιέρειες και ακόλουθές της, η θεά απαιτούσε να δείχνουν αφοσίωση στις αρχές της 
και ιδιαίτερα στην παρθενία, που αυτή πρώτη φύλαγε παραδειγματικά.
Αρκετές είναι οι περιπτώσεις που κάποια ακόλουθός της παρασυρόταν από κάποιον θεό 
ή θνητό και στην συνέχεια γνώριζε την οργή της Άρτεμης και θανατώνονταν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα διαφύλαξης της αγνότητάς της ήταν ο μύθος για τον κυνηγό 
Ακταίονα.
Όταν η θεά αντιλήφθηκε πως την είδε γυμνή, όταν λουζόταν, τον μεταμόρφωσε σε ελάφι 
και έβαλε τα σκυλιά του να τον κατασπαράξουν.
Έτσι ο Ακταίων δεν μίλησε ποτέ σε κανέναν για όσα αντίκρυσαν τα μάτια του!
Ακόμα, είναι εκείνη που ευθύνεται για το θάνατο των Αλωαδών, των γιγάντων Ώτου και 
Εφιάλτη.
Η θεά για να τους εκδικηθεί για την αναίδειά τους να επιβουλεύονται την τιμή της, 
σ'ένα κυνήγι τους  μεταμορφώθηκε σε ελάφι, πέρασε ανάμεσά τους και κείνοι 
προσπαθώντας να τη σκοτώσουν εξοντώθηκαν μεταξύ τους...

Παρότι ορκισμένη παρθένα, σήμερα αναλύουμε ένα εικαστικό έργο που την απεικονίζει με 
το φτερωτό Έρωτα.

To έργο θεωρείται ένα από τα καλύτερα του καλλιτέχνη, με τη μορφή της θεάς να 
βασίζεται στο διάσημο αρχαίο γλυπτό της "Κοιμισμένης Αριάδνης" στο Βατικανό.

Πρόκειται για μια κομψή σύνθεση που τα στοιχεία της παρουσιάζονται σε πυραμίδα:
Στη βάση του ο φτερωτός Έρως ακουμπισμένος στα πόδια της...στο κέντρο η Άρτεμις...
και στην κορυφή το τόξο στα χέρια της θεάς.

Το τοπίο στο βάθος "εκτείνεται" ως ύμνος στην απέραντη ομορφιά της φύσης, της οποίας 
κυρίαρχη είναι η Άρτεμις, σαν η ''Πότνια θηρών''.
Όλο το ενδιαφέρον όμως, τραβάει η κίνηση της θεάς, που αφαιρεί το τόξο από τα χέρια του 
Έρωτα και  ...μάλλον ετοιμάζεται να το σπάσει...
Βέβαια, η έκφραση στα λεπτά της χαρακτηριστικά είναι ήρεμη μ'ένα χαμόγελο διακριτικό, 
σχεδόν αδιόρατο...
Για προσέξτε, όμως τον μικρό ερωτιδέα...δείχνει αληθινά ανήσυχος ότι θα το κάνει.
Τη σκηνή παρακολουθεί με ενδιαφέρον ένα από τα δύο όμορφα κυνηγόσκυλα της Άρτεμης, 
ενώ το άλλο έχει αφεθεί σε γλυκό ύπνο.

Η σκηνή είναι ειδυλλιακή...Η 'Άρτεμις τυλιγμένη στο λευκό χιτώνα της, που εικονοποιεί την 
παρθενικότητά της, χτενισμένη σεμνά με μόνο διάκοσμο στο κεφάλι της το σύμβολό της, 
το μηνίσκο της Σελήνης.
Το κόκκινο όμως ύφασμα του μανδύα, που έχει κυλήσει στα πόδια της και τυλίγει με τις 
πλούσιες πτυχώσεις του το κάτω μέρος του σώματός της παραπέμπει και στον πόθο, 
τη λαγνεία, το κρυφό πάθος,  τη σαρκική πλευρά του έρωτα...υπονοώντας πως η θεά 
δεν είναι ελεύθερη από τις επιθυμίες της σάρκας ίσως γι' αυτό ''απειλεί'' να σπάσει το τόξο.
Ίσως πάλι, αναλογίζεται τον Ενδυμίωνα, το βοσκό που η θεά κάποτε αγάπησε...
Artemis and Sleeping Endymion (1917) by Nikolai Kalmakov

Όλη η σύνθεση είναι ένα παιχνίδι, ανάμεσα σε δύο αντίθετα , το ερωτικό πάθος και 
τη σωματική αγνότητα, την ανάγκη που δημιουργεί το ερωτικό ένστικτο και την επιθυμία 
ελέγχου αυτού του ενστίκτου.
Ποιός κερδίζει σε αυτό το παιχνίδι;..Το ''επιθυμώ'' ή το ''πρέπει'', φίλοι μου εκλεκτοί;

Πριν απαντήσουμε, ας αναλογιστούμε πόσες φορές δεν ζήσαμε στιγμές που επιθυμούσαμε 
διακαώς γιατί φοβήθηκαμε τη δύναμη και τη μαγεία τους.
Στιγμές που αρνηθήκαμε, γιατί διστάσαμε να δούμε παραπέρα από το σύνορο, 
που νόμοι και κανόνες μας κράτησαν φυλακισμένους...

Aκόμα και την ορκισμένη να αντιστέκεται θεά, μεταμορφώνει η Τέχνη!
Στην αλληγορική ουβερτούρα της όπερας του Ραμώ "Ιππόλυτος και Αρικία", Άρτεμις και 
Έρως ενώνουν τις προσπάθειές τους για να εξασφαλίσουν αίσια έκβαση στη σχέση του 
ζευγαριού...
Μουσική που ξεδιαλύνει όποια τυχόν σκαιά, τυραννική σκέψη μας...

Aκούμε την ουβερτούρα από το σύνολο Le Concert d'Astree, που διευθύνει η 
Emmanuelle Haim.
Μια εκφραστική προσέγγιση της κορυφαίας παγκοσμίως καλλιτέχνιδας, 
ιδιαίτερα σε έργα μπαρόκ ρεπερτορίου.






http://notesmuthoikaielpida.blogspot.gr/