Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

19η ΜΑΪΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ

Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ εάν επιλαθώμεθά σου ω Πάτριος Ποντία γη. (Λεωνίδας Ιασονίδης)
Να ξεραίνεται η γούλα μ’ αν ανασπάλλω την πατρίδα μ’, τον Πόντον (Κώστας Π. Μαυρόπουλος)

Γενοκτονία των Ποντίων
Η γενοκτονία ως όρος καθιερώθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης, όταν καταδικάστηκε η ναζιστική ηγεσία για τα εγκλήματα πολέμου κατά των Εβραίων.Ως νομική έννοια διατυπώθηκε στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και καθιερώθηκε στις 9/12/1948, με τη σύμβαση της Ρώμης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Ο ερωτευμένος Άνεμος


Πριν πάρα πολλά χρόνια, δε θυμάμαι πόσα ακριβώς, σε μια χώρα μακρινή ζούσε μια φυλή Ινδιάνων. Ο Ινδιάνος αρχηγός της φυλής είχε μια πανέμορφη και νέα κόρη που όλοι θαύμαζαν αλλά κανένας δεν είχε αγγίξει ακόμα.

Μια μέρα όπως καθόταν έξω από τη σκηνή του ο μεγάλος αρχηγός, τον επισκέφτηκε ο Άνεμος και του είπε:
"Μεγάλε αρχηγέ, αγαπάω την κόρη σου και με αγαπά και εκείνη. Θα μου τη δώσεις να γίνει γυναίκα μου?"
"Όχι" του απάντησε απότομα ο αρχηγός χωρίς να δεχτεί δεύτερη κουβέντα.
Την επόμενη μέρα η αγνή κοπέλα προσπάθησε να μιλήσει στον πατέρα της.
"Πατέρα, αγαπάω τον Άνεμο. Θα μου επιτρέψεις να πάω μαζί του στο κατάλυμα του και να γίνω γυναίκα του?"
"Όχι", της απάντησε αυστηρά ο αρχηγός. "Δε σου το επιτρέπω. Όταν ο Άνεμος ήταν παιδί, συνήθιζε να έρχεται στο αντίσκηνο μου μέσα από μικρές χαραμάδες και έσβηνε πάντοτε τη φωτιά που προσπαθούσα με τόσο κόπο να ανάψω. Δε γνωρίζει ούτε να πολεμάει, ούτε να κυνηγάει και δε σου επιτρέπω να γίνεις γυναίκα του."
Ευθύς αμέσως, ο αρχηγός άρπαξε την κοπέλα από το χέρι και την οδήγησε σε ένα αδιαπέραστο δάσος από μαύρα έλατα για να την κρύψει από τον Άνεμο.
"Ο Άνεμος ίσως να την έβλεπε αν την έκρυβα μέσα σε ένα πευκοδάσος, όμως δε θα μπορέσει ποτέ να τη διακρίνει μέσα σε ένα τόσο πυκνό δάσος από μαύρα έλατα", σκέφτηκε δυνατά.
Όμως ο Άνεμος είχε ήδη γίνει αόρατος και όλη την ώρα που ο αρχηγός μονολογούσε έστεκε εκεί κοντά και άκουγε προσεκτικά κάθε του λέξη.

Έτσι όταν ήρθε η επόμενη νύχτα, ο Άνεμος άρχισε να τρέχει γύρω γύρω από το πυκνό μαύρο δάσος μέχρι που βρήκε ένα μικρό κενό και μπόρεσε να εισχωρήσει ανάμεσα από τα δέντρα. Έψαξε αρκετά παρ' όλες τις δυσκολίες, μα στο τέλος κατάφερε να βρει τη νεαρή κοπέλα και να τη βγάλει από το πυκνό δάσος.
Δεν τόλμησε να πλησιάσει τους άλλους Ινδιάνους ξανά γιατί φοβόταν πως ο αρχηγός θα του πάρει την όμορφη κοπέλα κι έτσι έψαξε άλλο τόπο για να ζήσουν μακρυά τους.

Ταξίδεψαν αρκετά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας με κατεύθυνση προς το βορρά. Κάποια στιγμή βρήκαν μια πολύ όμορφη περιοχή για να στήσουν το κατάλυμα που θα στέγαζε τον έρωτα τους. Την ίδια κιόλας νύχτα την πήρε στην αγκαλιά του και την έκανε γυναίκα του.
Χαιρόταν τον έρωτα τους ευτυχισμένοι και κανένας από τους δύο δε μπορούσε να σκεφτεί πως ο αρχηγός θα μπορούσε να τους εντοπίσει. Όμως ο πατέρας της κοπέλας τους έψαχνε σαν μανιασμένος μέχρι που στο τέλος ανακάλυψε το κατάλυμα τους.
Τότε ο Άνεμος έκρυψε τη νεαρή γυναίκα του και έγινε αόρατος, όμως ο μεγάλος Αρχηγός άρχισε να καταστρέφει τα πάντα γύρω του με τα όπλα που είχε φέρει μαζί του και χωρίς να το γνωρίζει κατάφερε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του Άνεμου που τον άφησε αναίσθητο. Όταν ο άνεμος ξαναβρήκε τις αισθήσεις του ανακάλυψε πως η γυναίκα του είχε εξαφανιστεί και άρχισε να την ψάχνει. Περιπλανήθηκε σαν τρελός στα δάση της περιοχής και στο τέλος την είδε μέσα σε ένα κανό που οδηγούσε ο πατέρας της στο Μεγάλο-Νερό.
"Έλα μαζί μου," άρχισε να της φωνάζει με απελπισία.
Η κοπέλα κατατρόμαξε και το πρόσωπο της έγινε λευκό σαν το χιόνι, γιατί δεν έβλεπε τίποτα γύρω της, ενώ άκουγε την φωνή του αγαπημένου της να την καλεί απελπισμένα. 
Ο Άνεμος, μετά το χτύπημα που είχε δεχτεί στο κεφάλι από τον πατέρα της, είχε ξεχάσει πως να μεταμορφώνεται και είχε παραμείνει αόρατος. Ο Άνεμος θύμωσε τόσο πολύ τότε με τον αρχηγό που φύσηξε με όλη του τη δύναμη πάνω στο κανό. 
"Ας αναποδογυρίσει", σκέφτηκε. "Μπορώ να μεταφέρω τη γυναίκα μου ασφαλή στην ξηρά." Έτσι το κανό αναποδογύρισε με το φύσημα του ανέμου και ο αρχηγός με την κόρη του πέσανε μέσα στο νερό.
"Έλα αγαπημένη μου, πιάσε το χέρι μου", φώναζε ο άνεμος στην κοπέλα. 
Μα δε θυμόταν πως ήταν αόρατος και ότι η κοπέλα δε θα μπορούσε να δει το χέρι του. Κι έτσι η κοπέλα άρχισε να βουλιάζει, να βουλιάζει, μέχρι που έφτασε στον πάτο της λίμνης. Κι ο αρχηγός φυσικά έχασε τη ζωή του μια και ο Άνεμος δεν προσπάθησε να τον βοηθήσει.
Όταν ο Άνεμος κατάλαβε πως η αγαπημένη του έχασε τη ζωή της εξαιτίας του, γέμισε θλίψη και άρχισε να αγριεύει.
"Ο άνεμος ποτέ δε φυσούσε τόσο δυνατά και θλιμμένα" έλεγαν οι ινδιάνοι μεταξύ τους ενώ προσπαθούσαν να προφυλαχθούν μέσα στα αντίσκηνα τους.
Το Μεγάλο Πνεύμα λυπήθηκε την κοπέλα που έχασε τη ζωή της τόσο άδικα πέφτοντας στο νερό και την επόμενη νύχτα την μετέφερε ψηλά στα αστέρια και της έδωσε ένα σπίτι στο φεγγάρι.
Η κοπέλα ζει ακόμα εκεί, όμως το πρόσωπο της έμεινε κατάλευκο, όπως ήταν τη στιγμή που τρομαγμένη έπεσε από το κανό.

Έτσι τις νύχτες, στο σεληνόφως, κοιτάζει κάτω στη Γη, προσπαθώντας να βρει τον αγαπημένο της Άνεμο αλλά δεν ξέρει πως είναι αόρατος.
Ο Άνεμος πάλι, δε γνωρίζει πως εκεί ψηλά στο φεγγάρι βρίσκεται η αγαπημένη του γυναίκα που χάθηκε και έτσι περιπλανιέται στα δάση και ψάχνει ανάμεσα στα βράχια των βουνών να τη βρει, όμως ποτέ δε σκέφτεται να κοιτάξει ψηλά στο φεγγάρι.



βιβλίο της Florence Holbrook " The Book of Nature Myths", 1904

Η Νεράιδα και ο Δράκος





Ήταν κάποτε ένας δράκος.

Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.

Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια Νεράιδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του… Ο δράκος ξαφνιάστηκε.
Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:

- Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις

- Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
- Όχι…όποτε θέλω εξαφανίζομαι.

- Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;

Η Νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση…όμως του απάντησε:

- Όχι…όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει…όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή Νεράιδα…

Θέλησε να τη φιλήσει…η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της.

Ο δράκος δάκρυσε…όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.

Η μικρή Νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του …του ψιθύριζε απλά το μυστικό…



Δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις……., 
πρέπει και να μπορείς….!!!!!!




Ποντιακός Ελληνισμός



Πόντος
Πόντος ονομάζεται μια ιστορική περιοχή της Μικράς Ασίας, στα νότια παράλια του Εύξεινου Πόντου (Μαύρης Θάλασσας), στο σημερινό Βόρειο τμήμα της Τουρκίας. Στα Βόρεια βρεχόταν από τον Εύξεινο Πόντο (απ’ όπου πήρε και το όνομά της), ενώ στα Ανατολικά οριζόταν από την Κολχίδα, στα Δυτικά από την Παφλαγονία και στα Νότια από την Καππαδοκία.
Ο Πόντος αναφέρεται με αυτήν την ονομασία κατά τους ελληνιστικούς χρονους, οπότε απέκτησε και σημαντική αυτόνομη ιστορία....

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

ΟΙ ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ-Τα μικρά Ηλιακά μυστήρια.

O Ήρωας Ηρακλής, ημίθεος γιος του Δία και της Αλκμήνης αντιπροσωπεύει, την πορεία ενός μαθητή που εξελίσσεται σε Μύστη με τις εντολές του γκουρού-δασκάλου του Ευρυσθέα, δηλ. αυτού που έχει μεγάλη-πλατιά θέα στον αόρατο κόσμο, άρα ικανός να κατευθύνει τον μαθητή στην ατραπό του προς την πνευματική κορύφωση. Οι άθλοι του Ηρακλή δεν είναι παρά οι δοκιμασίες της ψυχής του μαθητή που θα ενεργοποιήσουν τα αόρατα ενεργειακά ψυχικά κέντρα του και θα τον οδηγήσουν στην κατάσταση του Μύστη. Έχουν γραφτεί αρκετά για τους άθλους, και θα αναφερθούμε εδώ με την βαθύτερη, εσωτερική σημασία τους.

Η γέννηση του Ηρακλή συνοδεύεται με το "πνίξιμο" 2 φιδιών. Δεν είναι παρά η συμβολική απόκτηση της ικανότητας ενεργοποίησης της Κουνταλίνι, της ζωτικής ενέργειας που συμβολίζεται με κουλουριασμένο ερπετό στο ιερόν οστό και ανυψώνεται προς την κορυφή του κρανίου! Ανεβαίνει δια των 2 ενεργειακών καναλιών δεξιά(inta) και αριστερά(pimgala) της σπονδυλικής στήλης που διασταυρώνονται στο κεντρικό κανάλι(sussumna) 3,5 φορές. Η αντανάκλαση τους στο υλικό επίπεδο είναι οι σπείρες του DNA ενώ σαν σύμβολο το βλέπουμε στην ποιμαντορική ράβδο των δεσποτάδων που προήλθε από το κηρύκειο του Ερμή.

Αντάρτες εκδικητές - εσκιάδες του Δυτικού Πόντου


Οι αντάρτες εκδικητές –εσκιάδες έδρασαν στον Πόντο από το 1690 μέχρι περίπου το 1750 στις περιοχές Πάφρας, Γάβζας, Βεζίρ Κιπρού, Αμάσειας κ. α., στον Δυτικό Πόντο. Η δράση τους συνδέεται με την επιβολή του τιμαριωτικού συστήματος και την εμφάνιση των ντερεμπέηδων σε όλο τον Πόντο.
Όταν κατά την περίοδο 1600 με 1660 άρχισαν να εμ­φανίζονται έκδηλα τα σημάδια της αποσύνθεσης της οθω­μανικής αυτοκρατορίας και το κύρος της κεντρικής εξου­σίας (της Πύλης) ήταν ανύπαρκτο, αποφάσισε ο σουλ­τάνος να εφαρμόσει στις απομακρυσμένες περιοχές της αυτοκρατορίας του το τιμαριωτικό σύστημα διοίκησης και οικονομικής εκμετάλλευσης των απέραντων γαιών.
Το τιμαριωτικό σύστημα προέβλεπε τον χωρισμό των επαρχιών σε ντερεμπεϊλίκια (τιμάρια, τσιφλίκια), στα οποία τοποθετήθηκαν επικεφαλής άτομα της απόλυτης εμπιστοσύνης του σουλτάνου. 
Οι ντερεμπέηδες — εκμε­ταλλευτές της περιοχής γύρω από κάποιον ποταμό (ντερέ = ποταμός, μπέης = άρχοντας), που ήταν κληρονομικοί άρχοντες, αποφάσιζαν για τη ζωή και την περιουσία των κατοίκων της περιοχής δικαιοδοσίας τους. Πολλοί από τους ντερεμπέηδες προέρχονταν από χριστιανικές οικογένειες, που είχαν αλλαξοπιστήσει, δηλαδή ήταν αρνησίθρησκοι, και σε πολλές περιπτώσεις ήταν πιο σκληροί ένα­ντι των χριστιανών και από τους ίδιους τους Τούρκους.
Στην περιοχή της Πάφρας, που οριζόταν από τους πο­ταμούς Άλυ (Κιζίλ Ιρμάκ), Λύκαστρο (Εγριμπέλ), προς την περιοχή της Σαμψούντας, και Ασπροπόταμο (Ακ Τσάι), στα μεσόγεια και στα όρια των επαρχιών Γάβζας (αρχαίας Καβήσσου) και Βεζίρ Κιοπρού (αρχαίας Άνδραπας), το­ποθετήθηκε, μεταξύ των ετών 1648 με 1687, από τον με­γάλο βεζίρη (πρωθυπουργό) Μεχμέτ τον Δ' ως ντερέμπεης ο Χασάν Αλήμπεης, ένας μισέλληνας και αντίχριστος, για τον οποίο, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», μεταξύ άλλων και τα εξής:
 «Ήταν γόνος του αρνησιθρήσκου Κιοσέ Μιχαήλ ή Μιχάλογλους Κοσύφου. Αναμφισβήτητον δε είναι ότι ο εν τη προμνησθείση παρατάξει στρατηγήσας των ατάκτων ιπ­πέων Αλή μπέης ήτο Μιχάλογλους, ος έστιν απόγονος του Έλληνος Μιχαήλ Κοσύφου.
Ουδέποτε ο χριστιανισμός της Ανατολής και ιδίως ο Ελληνισμός καθ' όλον τον μα­κρόν πολυώδινον αυτού βίον υπέστη τοιαύτην φλεβοτομίαν οίαν επί κυριαρχίας του ντερέμπεη αυτού».
Με την ανάληψη της διοίκησης της επαρχίας Πάφρας από τον Χασάν Αλήμπεη, οι άνθρωποί του επιδόθηκαν σε ακατονόμαστα όργια σε βάρος του χριστιανικού πληθυσμού της περιοχής, επειδή δεν δέχθηκαν να αλλαξοπιστήσουν, να γίνουν, δηλαδή, μουσουλμάνοι, μία προσπάθεια των Τούρκων που είχε ξεκινήσει από τότε ακόμη που καταλήφθηκε η περιοχή (1461) από τον Μωάμεθ Β'.
Επειδή ο ίδιος ο Χασάν Αλήμπεης ήταν γόνος αρνησίθρησκου χριστιανού και Έλληνας, ήθελε να εξισλαμίσει, έστω και με τη βία, τους υπηκόους της μικρής αυτής επαρχίας. Έτσι, εφάρμοσε σε βάρος τους όσα δεν θα μπορούσε να σκεφτεί η πιο αρρωστημένη φαντασία κάποιου ψυχοπαθή.
Ήθελε, με τον τρόπο αυτό, να κάμψει το ηθικό τους. Πυρπολούσε χωριά, εκκλησίες και σχολεία, επέβαλε βαρείς και δυσβάστακτους φόρους, απαγόρευ­σε στους Έλληνες να μιλάνε τη γλώσσα τους και όποιον έπιανε να μιλάει ελληνικά, του έκοβε τη γλώσσα.
Ο καθηγητής Βακαλόπουλος αναφέρει στην «Ιστορία του νέου Ελληνισμού», κεφάλαιο Δ' «Τουρκοκρατία 1669 -1812», παράγρ. «Εξομότες στον Πόντο και στις άλλες χώρες της Μικράς Ασίας», ότι οι άνθρωποι του ντερέμπεη Χασάν Αλήμπεη, μέσα σε μια ημέρα έκοψαν 1.500 γλώσσες Ελ­λήνων χριστιανών της Πάφρας και 15.000 μέσα σε δέκα χρόνια, γιατί οι άνθρωποι αυτοί μιλούσαν την αρχαία αττική και ιωνική διάλεκτο.
Μετά από αυτού του είδους τη συμπεριφορά και κάτω από τη μουσουλμανική κυριαρχία, παντού μιλούσαν την τουρκική γλώσσα, στα δικαστήρια, στο εμπόριο, στις συγκοινωνίες και σε κάθε συναλλαγή.
Οι Έλληνες της Πά­φρας υποχρεώνονταν να μιλάνε τουρκικά, για να αποφύ­γουν τις κακοποιήσεις από τους μουσουλμάνους ή και να μην κινήσουν τις υποψίες των Τούρκων. Ο φόβος για συλ­λήψεις, κακομεταχείριση, ξυλοδαρμούς, ληστείες, φόνους και κάθε είδους βιαιότητες είχε ως στόχο να μην μιλάνε τη γλώσσα τους οι Έλληνες που δεν δέχονταν να γίνουν Τούρκοι και μουσουλμάνοι.
Σε διάστημα πολλών αιώνων ξέμαθαν οι κάτοικοι της περιοχής της Πάφρας την προγονική ελληνική τους γλώσσα, εξαιτίας της συχνής χρήσης της τουρκικής, που, τελικώς, επικράτησε οριστικώς ως γλώσσα των ιδιαίτερων συναναστροφών της οικογένειας, ιδιαιτέρως της μητέρας, και γενικώς υποχρεώθηκαν να μιλάνε τουρκικά. 
Μόνον σε μερικές περιοχές του Πόντου άρχισε, από το 1856 και μετά το διάταγμα χάτι χουμαγιούν, που προέβλεπε την ανεξιθρησκεία, εν μέρει να διδάσκεται η ελληνική γλώσσα στα σχολεία.
Ο Κώστας Φωτιάδης, στο βιβλίο του «Πηγές της ιστορίας του κρυπτοχριστιανικού προβλήματος» γράφει τα εξής:
«Είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς τις συνθήκες υπό τις οποίες ζούσαν οι χιλιάδες Έλληνες που αλλαξοπίστησαν. Κάθε χωριό, κάθε πόλη, κάθε οικογένεια, έχει και μια ιδιαίτερη τραγική ιστορία.
Η τυραννία των σατράπηδων, ο θρησκευτικός φανατισμός των μουσουλ­μάνων, οι πιέσεις και οι διωγμοί των ντερεμπέηδων, τα συνεχή βασανιστήρια, λύγιζαν το ανθρώπινο ηθικό και τους ανάγκαζαν μπροστά στη φοβερή κατάσταση να αλλαξοπιστήσουν. 
Στους δύσκολους καιρούς που πέρασε ο Ελληνισμός υπήρξαν ευτυχώς αρκετοί που προέταξαν τα στήθη τους, αψήφισαν τον θάνατο, ανέχθηκαν κάθε είδους ελεεινή ταπείνωση και προσβολή, αλλά δεν λιποψύχησαν. Αντιστάθηκαν με τα λίγα μέσα που διέθεταν στο καρκί­νωμα του εξισλαμισμού και έμειναν για πάντα χριστιανοί. 
Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως αυτοί είναι εκείνοι που διέσωσαν την ελληνική παράδοση και αμόλυντη τη χριστιανική τους πίστη. Οι χριστιανοί αυτοί ελληνόφωνοι και τουρκόφωνοι υποχρεώθηκαν σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάνης του 1923 να εγκαταλείψουν τα μέρη που έζησαν τρεις χιλιάδες χρόνια και αποδεκατισμένοι εγκα­ταστάθηκαν στην Ελλάδα».
(https://www.youtube.com/watch?v=Ix2gGQt1uqw - τμήμα τουρκικής ταινίας σχετικής με τους Κρυπτοχριστιανούς του Πόντου)
Επίσης, ο Οδυσσέας Λαμψίδης, στο βιβλίο του «Ο Πόντος στους νεώτερους χρόνους», γράφει σχετικά για τους ντερεμπέηδες τα εξής:
«Η συμπεριφορά του κάθε ντερέμπεη εναντίον των χρι­στιανών και γενικά του ελληνικού πληθυσμού εξαρτάτο από τον χαρακτήρα, τη μόρφωση και το ποιόν του Τούρ­κου αυτού άρχοντα και ανάλογη ήταν και η μεταχείριση, καλή ή κακή.
Η περιοχή του Δυτικού Πόντου και ιδιαίτε­ρα της Πάφρας αποτελούσε νευραλγικό για τους Τούρκους σημείο και έπρεπε να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να τους εξισλαμίσουν και επειδή δεν το πέτυχαν σκέφθηκαν να τους απαγορεύσουν να ομιλούν την ελληνική γλώσσα και έτσι χάνοντας την ελληνική λαλιά τους θα ήσαν εύκολη λεία στα χέρια των ντερεμπέηδων και για το λόγο αυτό χρησιμοποίησαν εναντίον τους τα όσα καταχθόνια σχέδια είχαν κατά νου και για να επιτύχουν τον σκοπό τους χρη­σιμοποίησαν Τατάρους, Γύφτους, Αρβανίτες και ληστές προερχομένους από τη Συρία, την Περσία κ.τ.λ.».
Επί εποχής Χασάν Αλήμπεη και σε μια προσπάθεια των ανθρώπων του να συλλάβουν νεαρές γυναίκες για να τις στείλουν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, ένας με­γάλος αριθμός γυναικόπαιδων και νεαρών κοριτσιών μπή­καν, το 1680, μέσα στο κάστρο του Άλυ, το μετέπειτα Κιζ Καλεσί, για να αποφύγουν τη σύλληψη. 
Μετά από πολιορκία 48 ημερών, άλλες έγκλειστες έχασαν τα λογι­κά τους, άλλες πέθαναν από πείνα και δίψα, άλλες έφυγαν κρυφά και παραδόθηκαν στους Τούρκους του ντερέμπεη, γιατί δεν άντεχαν τις στερήσεις των 48 ημερών, ενώ μια ομάδα από 30 - 40 νεαρά κορίτσια, για να μην παρα­δοθούν, ανέβηκαν ψηλά στην κορυφή του κάστρου από όπου έπεσαν και αυτοκτόνησαν.


Μετά από όλα αυτά που συνέβαιναν στην περιοχή της Πάφρας, ξεσηκώθηκαν μερικοί λεοντόκαρδοι Έλληνες και ανέβηκαν στα γύρω βουνά και, αφού ζώστηκαν τα άρματα, άρχισαν και αυτοί να κάνουν αντίποινα στους ανθρώπους του ντερέμπεη. 
Μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής τους αναπηδούσε η σπίθα της τιμής και του αγώνα, που αποτελούσαν το νόημα της Ελλάδας και της ορθο­δοξίας και έπαιρναν και τη βαριά ευθύνη για έναν άνισο αγώνα, αλλά τίμιο και παλικαρίσιο, κατά του Τούρκου δυνάστη. 
Μέσα στη λαίλαπα αυτή των διώξεων και των μαρτυρίων, ξεκινούν μερικοί για τον μεγάλο αγώνα, από το 1690 ακόμη, όταν ο υπόλοιπος Πόντος μένει καθη­λωμένος και αδύναμος να αντιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο.


 Γιώργος Αντωνιάδης
Οικονομολόγος-Συγγραφέας

Οι ηθοποιοί της πιο πάνω αναφερόμενης ταινίας τραγουδούν το "Έλα - έλα"

Σύνδεσμοι για την ταινία με τη σειρά (διότι απεσύρθη ολόκληρο το έργο...):
1. https://www.youtube.com/watch?v=lzMzZjnfUEQ
2. https://www.youtube.com/watch?v=AG5glOLiKVc
3. https://www.youtube.com/watch?v=m0u86iaMUVw
4. https://www.youtube.com/watch?v=iA940TLr5fU
5. https://www.youtube.com/watch?v=Ix2gGQt1uqw
6. https://www.youtube.com/watch?v=uJkXH3XYht8
7. https://www.youtube.com/watch?v=5vxrX6NP2UQ
8. https://www.youtube.com/watch?v=Wc5Jh70JUM4
9. https://www.youtube.com/watch?v=qD4txgDDzr4
10.https://www.youtube.com/watch?v=KqMFKpq9uCQ
11.https://www.youtube.com/watch?v=oUiyoHag72c

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

KIZLAR KAITESI! Το άγνωστο “Ζάλογγο” του ΠΟΝΤΟΥ!!!


Asar Kale
*Το βίντεο να το δείτε ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!
Πήγα σε έναν ποντιακό σύλλογο,  να μάθω χορούς.  ”Νέος” ακόμα, θαρρώ 2η φορά ήταν, λέει ο δάσκαλος.  Έξω οι άντρες, τώρα θα χορέψουν οι γυναίκες το Κιζλάρ… Όταν είδα την πρώτη που έσερνε το χορό να πέφτει, ωχ λέω η καημένη έπεσε… πέφτει  και η δεύτερη και η τρίτη…. μετά έψαξα το γιατί…

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Ποιό είναι το πιο γρήγορο πράγμα;

Αρχηγός της φυλής των Apache ήταν κάποτε ο Redbull. Ήρθε η στιγμή να παντρευτεί. Σαν αρχηγός μπορούσε να διαλέξει όποια κοπέλα ήθελε για γυναίκα του. Διαλέγει τρεις από την φυλή και θέλησε να κάνει την ίδια ερώτηση και στις τρεις τους και αυτή που θα έδινε την σωστή απάντηση, αυτή θα γινόταν και γυναίκα του.

Ρωτάει την πρώτη κοπέλα :
Redbull : Ποίο είναι το πιο γρήγορο πράγμα?
κοπέλα: Το γεράκι!
Redbull : Όχι δεν απάντησες σωστά.
Φεύγει η κοπέλα από την καλύβα. Και ρωτάει την δεύτερη..
Redbull : Ποίο είναι το πιο γρήγορο πράγμα?
κοπέλα: Το πούμα!
Redbull : Όχι δεν απάντησες σωστά.
Φεύγει και η δεύτερη κοπέλα..
Redbull : Έκανα σε όλες την ίδια ερώτηση, την κάνω και σε ‘σένα.. Ποίο είναι το πιο γρήγορο πράγμα?
κοπέλα: Η Σκέψη!
Redbull : Ποιο είναι το όνομά σου?
κοπέλα: Redrose
Redbull : Redrose απάντησες σωστά. Από σήμερα θα είσαι η γυναίκα μου. Υπάρχουν όμως κάποιοι νόμοι που δεν πρέπει να παραβιάσεις. Σαν γυναίκα του αρχηγού είσαι άξια σεβασμού, όμως δεν έχεις το δικαίωμα να επέμβεις στις διαφορές των ομογενών μας. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο Αρχηγός. Εγώ. Αν ποτέ το κάνεις θα σε χωρίσω αλλά πριν φύγεις έχεις το κάθε δικαίωμα να πάρεις ένα πράγμα από την καλύβα. Ό,τι θελήσεις εσύ.. Περνούσαν τα χρόνια και μια μέρα δύο νεαροί τσακωνόντουσαν για την ιδιοκτησία ενός τσεκουριού.. Πλησίασε η Redrose και ρωτάει τα δύο νεαρά αγόρια. Ποιανού είναι το τσεκούρι? " Δικό μου” απαντάνε και οι δύο. Λέει τότε ο ένας " έχει επάνω το μαντήλι μου, άρα είναι δικό μου” ! Έτσι η Redrose παίρνει το τσεκούρι και το δίνει στον νεαρό. Το μαθαίνει o Redbull κι έπειτα την φωνάζει θέλοντας να της μιλήσει..
Redbull :Όταν σε παντρεύτηκα σου έδωσα κάποιους νόμους. Ένας ήταν να μην επέμβεις ποτέ στις διαφορές των ομογενών μας κι εσύ το έκανες.. Κρατάω τον λόγο μου και όπως είχα πεί χωρίζοντάς σε, μπορείς να πάρεις ότι θέλεις από την καλύβα…
Redrose :Εντάξει αλλά πριν φύγω έλα να κάτσουμε μέσα στην καλύβα να πιούμε μία τελευταία κούπα κρασί.. Και δεν της χάλασε το χατίρι…. Όταν ο Redbull άνοιξε τα μάτια του βρισκόταν σε έναν χώρο που δεν είχε ξαναβρεθεί. Η Redrose καθόταν δίπλα του.
Redbull : Πού είμαι?
Redrose : Στην καλύβα μου!
Redbull : Μα παραβίασες κάποιον νόμο και χωρίσαμε!…
Redrose : Ναι αλλά μου είπες ότι πριν φύγω θα μπορούσα να πάρω μέσα από την καλύβα ό,τι ήθελα.. και θέλησα εσένα! 

Του έριξε κάποιο φάρμακο στο κρασί κι έπειτα όταν έχασε για λίγο τις αισθήσεις του τον κουβάλησε μέχρι την καλύβα της..
Εντυπωσιασμένος από την σπιρτάδα του μυαλού αυτής της γυναίκας και θέλοντας να κρατήσει τον λόγο του αποφάσισε να παραιτηθεί ως αρχηγός και να μείνει στην καλύβα της Redrose..
Ο Sittingbull έγινε έπειτα ο αρχηγός αλλά ήταν τόσο άξιος ο Redbull που του παραχώρησε την θέση.


Οι Σανταίες στην Ελλάδα...


Οι Σανταίοι, όπως οι περισσότεροι πρόσφυγες, αποβιβάστηκαν στο Καραμπουρνού, την σημερινή Καλαμαριά. Τρομοκρατήθηκαν από τη νέα τους πατρίδα. Ούτε ένα δένδρο, ούτε πράσινο, ούτε νερά! Ένας βαλτότοπος γεμάτος κουνούπια και ελονοσία.
Η Θεσσαλονίκη καμένη από την πυρκαγιά του 1917, φάνταζε σαν ερειπωμένη.
Αθελά τους έκαναν την σύγκριση: Πού είναι τα καταπράσινα βουνά της Σάντας, τα έλατα, τα χορτολίβαδα οι νεροπηγές με τα κρυστάλλινα νερά;
Ύστερα άρχισαν οι αρρώστιες, οι θάνατοι. Πέθαιναν ομαδι­κά, τους έθαβαν ομαδικά.
Έμειναν έναν χρόνο στις σκηνές και σε θαλάμους και μετά άρχισαν να ψάχνουν με αγωνία, να βρουν χωριά. Ήθελαν να φύ­γουν για να γλυτώσουν από αυτήν την κόλαση, από τις αρρώστιες, από τους θανάτους.
Η Μακεδονία αγκάλιασε προστατευτικά τους περισσότερους Σανταίους: Νέα Σάντα Κιλκίς, Μικρή Σάντα, Καστανιά και Βεργί­να Ημαθίας, Τριανταφυλλιά Σερρών, Δασωτό, Κύργια, Οχυρό και Χρυσοκέφαλος Δράμας.
Η Νεα Σαντα

Λίγοι πήγαν και στη Θράκη: Αετοχώρι και Πεύκα Έβρου, Νέα Σάντα Ροδόπης και ακόμη πιο λίγοι στην Αθήνα.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Λίγο πριν την ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, σε έναν καφενέ στην Σαμψούντα…

Σαμψουντα 

Οι θαμώνες του παραλιακού καφενείου του Σουκρή αγά, χαμένοι μέσα στους καπνούς των τσιγάρων και των ναργιλέδων, άκουγαν με προσοχή το γραμμόφωνο που σκορπούσε τους ήχους ενός μελαγχολικού αμανέ στο μισοσκόταδο. Καθισμένοι παρέες – παρέες γύρω στα ξύλινα τραπέζια, ρουφούσαν την υγρή νικοτίνη και βούλιαζαν σε μια ναρκωτική και απόκοσμη ρέμβη. Κάπου – κάπου άλλαζαν καμμιά κουβέντα συναμεταξύ τους, ή έσκυβαν ο ένας στο αυτί του άλλου, για να πουν κανένα χοντρό αστείο και να ξεσπάσουν μετά σε πνιχτά γέλια, που έμοιαζαν με φωνές κρωκτικών πουλιών σ’ έρημο δάσος.

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Αχιλλεύς και Πενθεσίλεια...

Η Απόλυτη Σύγκρουση που γέννησε μια Αιώνια Αγάπη....
Στέκονται οι νέοι και κοιτούν τον γέρο-Όμηρο να πλησιάζει την ιστορία του στην έλευση των Αμαζόνων...
Και το μυαλό του σταματάει...
Τα μάτια του σα να βρίσκουν το φώς τους και κοιτούν αυτή τη μεγάλη στιγμή που χάραξε μια αιώνια ιστορία...
Οι νέοι παρακολουθούν τα μάτια του γερο-Ομήρου να δακρύζουν μελαγχολικά...
"Ήταν εκείνη η στιγμή που ο καθένας θα μπορούσε κατάρες να στείλει στις Μοίρες για τους δρόμους που χάραξαν σε αυτούς τους δύο νέους... ΄Ηταν εκείνη η στιγμή που ακόμη και οι σκληρόκαρδοι Θεοί δάκρυσαν και λύγισαν μπροστά στο θέαμα... Ήταν εκείνη η στιγμή που ακόμη και ο Άδης δίστασε για μια στιγμή να κάνει το χρέος του...
Η μάχες έξω από τα μεγαλειώδη τοίχη της Τροίας έφταναν στην αποκορύφωση τους... Ο νεαρός Αχιλλέας δόξαζε την αθανασία του ονόματος του και στο πλάϊ του τόσοι άλλοι Έλληνες βασιλιάδες...

Η ίδρυση του μαντείου των Δελφών

Ο θρύλος λέει ότι οι Δελφοί ήταν το σημείο που συναντήθηκαν οι δύο αετοί. όταν ο Δίας τους έστειλε να πετάξουν από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Σ' αυτό το σημείο ο Δίας έριξε τον ιερό βράχο και οι Δελφοί έγιναν γνωστοί στα πέρατα του τότε κόσμου ως ο ομφαλός της Γης, το κέντρο του κόσμου.

«Δέλφις» σημαίνει στ' αρχαία Ελληνικά Δελφίνι, και γι' αυτό οι Δελφοί ονομάστηκαν έτσι. Προς τιμή του δελφινιού, και αυτό γιατί αυτή τη μορφή πήρε ο Απόλλωνας κατά το ταξίδι της επιστροφής του, οδηγώντας το καράβι με τους Κρήτες ναυτικούς με σκοπό να μείνουν στους Δελφούς για να χτίσουν το ιερό του και να γίνουν οι ιερείς του.

Με την επιστροφή του ο Απόλλωνας στέφτηκε επισήμως προστάτης και άρχοντας των Δελφών. Στο σημείο που έγινε η σφαγή του Πύθωνα, τοποθετήθηκε ο ομφαλός βράχος. Ο ομφαλός σημαίνει «κέντρο της γής» και εκεί ήταν το Ιερό Μαντείο των Δελφών.

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Ο Μπαμπά Αγιούμπ και ο Δράκος

Μια φορά κι έναν καιρό, την εποχή που οι δράκοι, τα τζίνια και οι γίγαντες περιφέρονταν στη χώρα, ζούσε ένας γεωργός που τον έλεγαν Μπαμπά Αγιούμπ. Ζούσε με την οικογένεια του σε ένα μικρό χωριό με το όνομα Μαϊντάν Σαμπζ. Ο Μπαμπά Αγιούμπ είχε πολλά στόματα να θρέψει και έβλεπε τη ζωή του να χάνεται στη σκληρή δουλειά. Δούλευε ολημερίς, από το ξημέρωμα μέχρι τη δύση του ήλιου, όργωνε το χωράφι του, έσκαβε τη γη και φρόντιζε τα ισχνά φιστικόδεντρά του. Κάθε ώρα της ημέρας, τον έβλεπες σκυφτό στο χωράφι του, φαινόταν μόνο η καμπύλη της πλάτης του, ένα κυρτό ταλαντευόμενο δρεπάνι. Τα χέρια του, που ήταν πάντοτε γεμάτα κάλους, συχνά αιμορραγούσαν και κάθε νύχτα τον έπαιρνε ο ύπνος αμέσως μόλις ακουμπούσε το μάγουλο του στο προσκεφάλι.

     Πρέπει να προσθέσω πως δεν ήταν ο μόνος. Η ζωή στο Μαϊντάν Σαμπζ ήταν σκληρή για όλους τους κατοίκους. Υπήρχαν άλλα πιο προνομιούχα χωριά στον βορρά, στις κοιλάδες, με τα οπωροφόρα δέντρα, τα λουλούδια, το ευχάριστο αεράκι και τα ποτάμια με δροσερό, καθαρό νερό. Αλλά το Μαϊντάν Σαμπζ, ή αλλιώς Πράσινο Λιβάδι, ήταν ένας έρημος τόπος και δεν είχε τίποτα κοινό με την εικόνα που συνειρμικά προκαλούσε το όνομα του. Ήταν χτισμένο σε μια επίπεδη, άνυδρη πεδιάδα, κυκλωμένο από μια κακοτράχαλη οροσειρά.     

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Το δελφίνι και ο γλάρος

Διάβασα, τυχαία, σήμερα ενα απόσπασμα για ένα δελφίνι, που ζούσε μέσα στη θάλασσα και που θαύμαζε και χαιρόταν τις ομορφιές της!

Αν και ζούσε ευτυχισμένο το δελφίνι μας, υπήρχαν φορές που στεναχωριόταν.. θα ήθελε να μπορούσε να θαυμάσει και τον ουρανό,να μπορούσε να δεί τον ήλιο,τα αστέρια..
Δεν μπορούσε να απολαύσει το πέταγμα, να μυρίσει τη βροχή, και να αναρωτηθεί που φτάνει το ουρανιο τόξο..μιας και δεν το είχε συναντήσει ποτέ του!
Έτσι έβλεπε τους γλάρους να πετούν και ζήλευε γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να χαρεί τον ουρανό όπως χαιρόταν τη θάλασσα και να τον γνωρίζει το ίδιο καλά μ'αυτούς!
Αφού το σκέφτηκε κάποιες μέρες, άρχισε να αναζητά τη φιλία ενός γλάρου.
Έτσι δεν άργησε να γίνει φίλος με έναν γλάρο που όχι μόνο δέχτηκε την φιλία του,μα πρότεινε στο δελφίνι,όσο θα ζουν να περιγράφουν ο ένας στον άλλον ότι όμορφο βλέπουν..ο ενας απο τον ουρανό και ο άλλος απο τον βυθό της θάλασσας..γιατί και ο γλάρος ένιωθε το ίδιο με το δελφίνι μας,δεν ειχε νιώσει ποτέ την μαγεία της θάλασσας , ένιωθε οτι ποτέ δεν θα είναι απόλυτα ικανοποιημένος απο τη ζωή του, αφου δεν μπορεί να δεί όλες τις ομορφιές που υπήρχαν γύρω του.

Με τη φιλία τους όμως, έγιναν και οι δυό ευτυχισμένοι.
Δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα πιά,είχαν ο ένας τον άλλον.

Γιατί...όταν δύο ήλιοι συναντιούνται τότε δύο κόσμοι ενώνονται για πάντα.

...θα πρέπει να μοιάζει πανέμορφος από 'κει ψηλά...
- Ναι, πράγματι... Κοίταξε το νερό.
- ...Τι συμβαίνει κάτω, πολύ χαμηλότερα από εδώ; Είναι παντού το ίδιο σκοτεινά; Τι
γίνεται ο ήλιος που βυθίζεται;
- Δεν ξέρω. Παντού όμως υπάρχει σκοτάδι. Κανένα φως...
- Αλήθεια;
Δεν υπάρχει ούτε φεγγάρι στον κόσμο σου; Αστέρια τουλάχιστον;
Απάντησε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του. Ο ήλιος πέρα στη δύση ήταν έτοιμος να
αγγίξει τη θάλασσα. Γύρισε προς το γλάρο.
- Πέτα... Σε παρακαλώ, πέταξε και πες μου πώς φαίνεται τώρα από εκεί πάνω.
Ανέβηκε στον ουρανό για να ξαναπλησιάσει σε λίγο το ανυπόμονο δελφίνι.
- Από ψηλά είναι σαν δύο ήλιοι να συναντιούνται στην άκρη του ορίζοντα. Αυτός που
βλέπεις καθαρά και ένας άλλος παρόμοιος, κατακόκκινος, που επιπλέει για λίγο στο νερό.
Που στη συνέχεια μοιάζει σχεδόν να διαλύεται στο χρώμα της θάλασσας.
Το δελφίνι άρχισε να πηδά όσο το δυνατόν ψηλότερα, αναζητώντας τον «άλλο» ήλιο.
- Δεν τον βλέπω... Δεν τον βλέπω καθόλου...
Παρατηρούσε ένα πλάσμα να προσπαθεί να δει τον κόσμο με τον τρόπο που τον έβλεπε
εκείνος. Ένα πλάσμα που έβλεπε έναν κόσμο που εκείνος δε μπορούσε να δει.
«Μη στεναχωριέσαι»,του είπε τότε.«Θα σου λέω εγώ τι βλέπω.»«Εγώ θα πετώ για σένα....»
Μιας στιγμής σιωπή ακολούθησε. Κύκλοι νερού άνθιζαν αργά μπροστά από δύο ήλιους που
ενώνονταν πριν να χαθούν.
- Κι εγώ θα κολυμπώ για σένα...
Εκεί, καθώς ο ένας ήλιος διείσδυε όλο και περισσότερο στον άλλο, κλεινόταν η πιο
όμορφη, η πιο παράξενη συμφωνία στην ιστορία των δύο κόσμων.
Ένας καινούργιος ήλιος φαινόταν τώρα, γέννημα μιας απρόσμενης συνάντησης.
Κι έτσι όπως ταίριαζαν τα δύο κομμάτια του, δε μπορούσες πια να πεις με σιγουριά ποιο
τμήμα του ανήκε στον ουρανό, και ποιο στη θάλασσα.
Ποιος ήλιος αντικατόπτριζε ποιόν......Δεν υπήρχε, ωστόσο, άλλο δελφίνι που να ήξερε
όσα εκείνος.Για καρπούς, δένδρα και λουλούδια. Για λίμνες και ποτάμια.
Για καταρράχτες, φωτιές και ηφαίστεια, γκρεμούς και φαράγγια. Για τις εποχές, τη
βροχή και τα χιόνια. Για τα σύννεφα. Για την ξηρά, τα νησιά και τη θάλασσα όταν πετάς
ψηλά. Για την αίσθηση να πετάς. Δεν υπήρχε άλλος γλάρος που να ήξερε όσα εκείνος.
Για σφουγγάρια, κοράλλια και όστρακα. Για το βυθό. Για δίνες και θαλάσσια ρεύματα.
Για ψάρια και κήτη. Για ναυάγια. Για σπηλιές και βάραθρα. Για την αίσθηση να
κολυμπάς. Το συναίσθημα να πετάγεσαι ψηλά στον αέρα.Δεν υπήρχε άλλο δελφίνι και
άλλος γλάρος που να ήξεραν τόσα για τον ίδιο τους τον κόσμο. Είχαν μάθει γι' αυτόν
προσπαθώντας να μάθουν ο καθένας για τον κόσμο του άλλου...






http://galaziasfaira.blogspot.gr/

Ο Χρόνος και ο άνθρωπος….

Ο Χρόνος και ο άνθρωπος….
  Η Κίνηση της γης γύρω από τον ήλιο έγινε για τον άνθρωπο μέτρο του χρόνου, οι δείκτες του παγκόσμιου ρολογιού είναι ο ουράνιος χορός των άστρων και η εναλλαγή των εποχών