61. Αθώος παμψηφεί...

Η παρέα μου στην Κοζάνη αποτελούνταν από 4-5 Κοζανίτες και 2-3 ποντιακής καταγωγής καθηγητές του Γυμνασίου μεταξύ αυτών και του ανθρώπου Θεμιστοκλή Λ., τη συμμετοχή του οποίου στον ΕΛΑΣ γνώριζε ο διευθυντής της σχολής και βεβαίως κι’ εγώ όπως ανέφερα παραπάνω. Άλλωστε η συμμετοχή κάποιου στον ΕΛΑΣ και αξιωματικών ακόμη μονίμων και εφέδρων, δεν σήμαινε ότι είναι και κομμουνιστής και ενστερνίζετο τους κρυφούς σκοπούς κι’ επιδιώξεις του Κ.Κ.Ε. 

60. Εγγραφές - Κρίσεις...

Για κάθε αξιωματικό που εντάσσεται σε οποιοδήποτε όπλο, σώμα ή υπηρεσία του Στρατού από την πρώτη στιγμή κιόλας, δηλαδή από τον πρώτο του διοικητή, συντάσσονταν τότε –για σήμερα δεν ξέρω, διότι από την αποστρατεία μου τον Οκτώβριο του 1981 μέχρι σήμερα που χαράσσονται οι γραμμές αυτές, Νοέμβριος 2002, πέρασαν 21 χρόνια και πολλά άλλαξαν στο Στρατό- ατομικό βιβλιάριο με τα στοιχεία του κι’ από μια σειρά ερωτήσεων σε μερικές από τις οποίες απαντούσε ο διοικητής με ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ και σε άλλες βαθμολογούσε με γράμματα του αλφαβήτου Α-Β-Γ-Δ-Ε με άριστα το Α. Αντίγραφο των εγγραφών στέλνονταν με απόρρητη αναφορά του στο Γ.Ε.Σ. το δε βιβλιάριό του τον ακολουθούσε από διοικητή σε διοικητή μέχρι το τέλος της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας.

59. Συγκρούσεις...

Ο Πρόεδρος Τσ. σαν Διευθυντής Δικαστικού, άσκησε ποινική δίωξη για ένα στρατιώτη επί λιποταξία ή αυτομολία που φερόταν ότι τελέσθηκε στις μάχες της Κορυτσάς κατά τον Ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41 κι’ ο Μπ. σαν επίτροπος μου χρέωσε τη δικογραφία για να διενεργήσω τακτική ανάκριση. 

58. Αρχίζουν οι ποινές...

Πρόεδρος στο Στρατοδικείο και Διευθυντής Δικαστικού στο Α΄Σ.Σ. ήταν ο αντισυνταγματάρχης Τσ. Μιχαήλ, που όλη μέρα ασχολιόταν με ένα τσιμπιδάκι στο χέρι σαν αυτό που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για τα φρύδια τους, με τη συλλογή γραμματοσήμων του, την ιστορία του καθενός από αυτά και των παραστάσεων που είχαν πάνω τους. Βασιλικός επίτροπος ήταν ο ταγματάρχης Μπ. Νικόλαος που με το τσιγάρο στο χέρι και τριζάτα παπούτσια περιφέρονταν σαν κορδωμένος πετεινός στο διάδρομο. Στις προτάσεις του προς το Δικαστικό Συμβούλιο αναφέρονταν πάντα στις έγγραφες προτάσεις των εισηγητών κι’ αυτές τις έγραφε, τις πιο πολλές φορές, ο γραμματέας του. Δεύτερος εισηγητής για τη νόμιμη συγκρότηση του Δικαστικού Συμβουλίου δεν θυμάμαι ποιος ήταν. 

57.. Πτυχίο, προαγωγή, τοποθέτηση...

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, το βαρύ, αποφασίσαμε, εγώ, ο Γιάννης Καρ., λογιστής του κεραμοποιείου Κανδύλη και ο Γιάννης Δημ. να συνεταιριστούμε και να ιδρύσουμε ιδιωτικά σχολεία, ένα νηπιαγωγείο κι’ ένα νυκτερινό γυμνάσιο και ένα ημερήσιο γυμνάσιο στο Βελβενδό. Η πρότασή μου ήταν να κάνουμε πρώτα την εταιρία και οι άδειες να εκδοθούν επ’ ονόματι αυτής. Ο Δημ. πρότεινε κι’ ο Καρ., στον οποίο είχα κι’ έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη, συμφώνησε, έχοντας κι’ αυτός ίδια εμπιστοσύνη στον Δημ., ότι επειδή η διαδικασία συστάσεως εταιρίας θα καθυστερήσει και πρέπει να προλάβουμε το επερχόμενο σχολικό έτος, να πάρουμε ο καθένας από μια άδεια, να λειτουργήσουν τα σχολεία και τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε.

56. Επιτέλους το σπίτι τελειώνει...

Αξίζει να αναφέρω τρεις περιπτώσεις που αποδεικνύουν το χαρακτήρα του. 
 Η πρώτη: Η υπηρεσία του ανέλαβε να κτίσει κάποιο στρατιωτικό οίκημα, νομίζω στην Πτολεμαΐδα ή Αμύνταιο και τελευταίος μειοδότης ανεδείχθη κάποιος θείος του εμπειροτέχνης ή μηχανικός. Ο ανάδοχος του έργου όφειλε να ειδοποιήσει την υπηρεσία για να επιθεωρήσει το σιδηρό οπλισμό πριν να ρίξει το μπετόν. Αντί άλλου πήγε ο ίδιος, βρήκε τον οπλισμό σκουριασμένο και του απαγόρευσε εγγράφως να ρίξει το μπετόν εάν πριν με αμμοβολή δεν καθαρίσει τον οπλισμό από τη σκουριά και μάλιστα τον υποχρέωνε να ενημερώσει περί αυτού την υπηρεσία. Φώναξε, τσίριξε, διαμαρτυρήθηκε στο Σ.Σ. ο θείος του, χωρίς να καταφέρει τίποτε και φοβούμενος την αναζήτηση ρητρών, συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις του Κ. 

55. Το δικό μας σπίτι...

Τα σπίτια του πεθερού μου, του Σπ., του Λ. κι’ ένα ακάλυπτο οικόπεδο μπροστά στο σπίτι του Σπ. και πίσω από του Λ., αποτελούσαν ενιαίο τετράγωνο. Φαίνεται ότι το θέμα μου με τον Α. περιήλθε σε γνώση του πεθερού μου, ο οποίος μας πρότεινε να μας δώσει το παραπάνω οικόπεδο για να κτίσουμε δικό μας σπίτι, ώστε να απαλλαγούμε από το βραχνά του Α. Δεν ξέρω πως πληροφορήθηκε τούτο η αδελφή της γυναίκας μου Ζωή, σύζυγος του Λ., κι’ έβαλε τα κλάματα θεωρώντας ότι το οικόπεδο αυτό το είχε υποσχεθεί σ’ αυτήν ο πεθερός μου. Ύστερα από αυτό δήλωσα ρητά στον πεθερό μου και στους άλλους συγγενείς της γυναίκας μου ότι δεν δέχομαι την παραχώρηση του οικοπέδου.

54. Γάμοι και προίκες...

Τον δεύτερο ή τρίτο χρόνο από της εγκαταστάσεώς μας στην Κοζάνη, το ζεύγος Χλ., πάντρεψε τη μοναδική τους κόρη Τασούλα ύστερα από προξενιά με τον δικηγόρο Α. Τάκη  κι’ έδωσαν κοντά στα άλλα και το σπίτι αυτό προίκα. Η οικογένεια Α. ήταν μια από τις πλουσιότερες οικογένειες και διατηρούσαν το μοναδικό τότε διώροφο υαλοπωλείο, εμπλουτισμένο και με είδη οικιακής χρήσεως στο κέντρο της πόλης. Το διεύθυνε ο πατέρας τους Νίκος. Τον θυμάμαι ακόμα με τα γυαλιά του με μισούς φακούς. 

53. Η ζωή συνεχίζεται...

Ο Θωμάς Λ. είχε τέσσερα παιδιά (Κώστας-Πέτρος-Νίκος και Έλλη) και διατηρούσε καφενείο και με μεγάλη δυσκολία τα έφερνε βόλτα. 

52. Δεύτερη υπηρεσία μου στην Κοζάνη

Δύο ημέρες από την παρουσίασή μου στο Στρατοδικείο Κοζάνης, συνέβη σ’ αυτό ένα γεγονός που μας συντάραξε όλους. Υπηρετούσε σ’ αυτό μια κοπέλα, η Αγάπη Καρ. από το Βελβενδό Κοζάνης που είχε αδελφό στο Μαϊάμι των ΗΠΑ και πρόθεσή της ήταν να πάει κοντά του. Ήταν κοπέλα όμορφη, αεράτη και προκλητική, γυναίκα για γλέντια και μεγάλη ζωή. Αληθινός πειρασμός. Φαίνεται πως συνδέθηκε με τον υπηρετούντα σ’ αυτό ανθυπολοχαγό Ρ. Γεώργιο, αντεραστής του οποίου ήταν ο λοχαγός Σ. που η ηλικία του ήταν διπλάσια της Αγάπης.

51. Δεύτερη υπηρεσία μου στη Θεσσαλονίκη

Στο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης, Πρόεδρος ήταν ο εκ Φλωρίνης, όπως διεδίδετο μεταξύ των Γραμματέων, καταγόμενος Συνταγματάρχης Δ., μάλλον άσχετος με την νομική επιστήμη, ασχολούμενος περισσότερο με τις αποδόσεις των κτημάτων του, παρά με την κύρια αποστολή του. Γραμματεύς δε, ο λοχαγός Τ., που πέρα από τα καθήκοντά του της ρουτίνας δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο κι’ η τσιγκουνιά του ήταν, ίσως αναγκαστική ή επιβεβλημένη, παροιμιώδης, π.χ. πήγαινε κανείς γνωστός του στο γραφείο του και χαρούμενος ψιθύριζε «θες καφέ;» κι’ αμέσως έλεγε με δυνατότερη φωνή «δεν θες καφέ ε;» Ο επισκέπτης ακούγοντας τη δεύτερη φράση έλεγε ένα «όχι» και τελείωνε το ζήτημα.

50. Επίσκεψη "αστραπή"

Βρήκα τη γυναίκα μου καταβεβλημένη ακόμα από τη γέννα, την αδελφή της Βαγγελούδα και τη νεογέννητη κόρη μου να κλαίει συχνά από τον πόνο που της προκαλούσε η πληγή του ομφαλίου λώρου της για τον οποίο επιμελήθηκε ο καλός μου φίλος γιατρός Κυριάκος Κωνσταντινίδης που τρία χρόνια αργότερα βάπτισε τη δεύτερη κόρη μου. 

49. Στο Τελωνείο

Με την αποβίβασή μας δεν μας επέτρεψαν να πάρουμε τα πράγματά μας. Ένα πλήθος τελωνειακών υπαλλήλων επέβλεψε την εκφόρτωσή τους και τη μεταφορά τους σε στρατιωτικές αποθήκες στο Ρουφ για έλεγχο, με τη δικαιολογία ότι αυτή ήταν η εντολή του υπουργού Συντονισμού Μαρκεζίνη που πριν από λίγους μήνες είχε αυξήσει τη συναλλακτική αξία του δολλαρίου από 15 σε 30 δραχμές. 

48. Τζιμπουτί - Σμύρνη - Πειραιάς

Το Τζιμπουτί της Αιθιοπίας το προσπεράσαμε κι’ αυτό χωρίς στάση. Σαν φτάσαμε στη Σμύρνη κι’ άρχισε η αποβίβαση των Τούρκων, ανέβηκε στο πλοίο ο Δήμαρχος της πόλης ο οποίος κάλεσε τους 'Ελληνες αξιωματικούς για μια ξενάγηση στη Σμύρνη με λεωφορεία που περίμεναν στην αποβάθρα. Δεν ξέρω πόσοι δέχτηκαν την πρόσκληση, πάντως επειδή μπορούσα να συνεννοούμαι στα τουρκικά, αποβιβάστηκα μόνος κι’ άρχισα να τριγυρνώ στους δρόμους παρατηρώντας το κάθε τι. 

47. Η επιστροφή

Μαζί μας επαναπατρίζονταν και τουρκικό τμήμα το οποίο φρόντισαν οι αμερικανοί να μήν έρχεται σε άμεση επαφή με το δικό μας. Ξέροντας λίγα τουρκικά, γνώρισα τον αντισυνταγματάρχη διοικητή του και τον επισκεπτόμουν τακτικά για να απολαύσω το γνήσιο καφέ του. Το ίδιο έκανα κάπου κάπου και στην Κορέα όπου εκτός από τον καφέ μου προσφερόταν και γιαούρτι και αϊράνι, πράγματα άγνωστα στην Κορέα αλλά και στο τάγμα μας που κανείς δεν ήταν χουζουρλής να ασχοληθεί με την παρασκευή τους. Σε όλο μας το ταξείδι η θάλασσα ήταν γαλήνια και χαιρόσουν να βλέπεις για ώρες τον αφρό που άφηνε πίσω του το καράβι, κάνοντας όνειρα για το μέλλον.

46. Επιστροφή στην πατρίδα

Το πλοίο της επιστροφής στην πατρίδα

Τις τελευταίες μέρες του Ιουλίου 1953 υπεγράφη στο Μουνσάν της Β.Κορέας η ανακωχή και καθωρίστηκε η ώρα καταπαύσεως του πυρός. Τη χώρα μας εκπροσώπησε ο σύνδεσμός μας στο γενικό στρατηγείο του Ο.Η.Ε. Άπω Ανατολής (Τόκυο) ταξίαρχος Βλάσσης που από τον Ιούνιο είχε αντικαταστήσει τον ανεκδιήγητο υποστράτηγο Κωστόπουλο. Λίγο πριν από την εκπνοή της ώρας καταπαύσεως του πυρός οι κινέζοι σφυροκόπησαν με πυροβολικό και όλμους την αμυντική τοποθεσία του τάγματός μας από την οποία αποσύρονταν τα τμήματά μας, με συνέπεια να σκοτωθεί ένας οπλίτης μας και να τραυματισθούν τρεις αξιωματικοί και πέντε οπλίτες, εκδικούμενοι έτσι τους Έλληνες που κυριολεκτικά ματαίωσαν τις τελευταίες επιδιώξεις τους στο ύψωμα Χάρυ και στην τοποθεσία Πικεόμ-Νογκ.