Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Κολοκοτρώνης Θ. Παναγιώτης (1836-1893)


Πάνος Κολοκοτρώνης. Περιοδικό «Το Άστυ», τεύχος 12, 1885.
Γιος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της Μαργαρίτας, θυγατέρας Αγγελή Βελισσάρη, γεννήθηκε το 1836 πιθανότατα  στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα, συζώντας με την Μαργαρίτα, πρώην μοναχή, η οποία τον φρόντιζε κατά την φυλάκισή του στην Ύδρα. Η γνωριμία αυτή  κατέληξε σε έρωτα. Από αυτόν τον έρωτα απέκτησε ο Γέρος του Μοριά έναν ακόμη γιό, τον Παναγιώτη, στον οποίο έδωσε το όνομα του πρωτότοκου παιδιού του, του Πάνου, που σκοτώθηκε το 1824 στο δεύτερο εμφύλιο πόλεμο.
Τον Παναγιώτη, ο πατέρας του, αναγνώρισε επίσημα νόμιμο παιδί του με τη διαθήκη του στις 3 Μαΐου 1841.             

Κολοκοτρώνης Θ. Παναγιώτης, 1880.
[…] Ζητώ από τον Θεόν συγχώρησιν και από εχθρούς και από φίλους και από συγγενείς. Αποφασίζω και αφίνω κληρο­νόμους τα παιδιά μου τον Γενναίον και Κωνσταντίνον και Παναγιωτάκην και να λάβουν από όσην περιουσίαν και αν έχω κινητά και ακίνητα να γίνη εις τρία μερίδια, να λάβη εν μερίδιον ο Γενναίος, ένα μερίδιον ο Κωνσταντής και ένα μερίδιον να ήνε δι’ εμέ τον πατέρα τους αλλά όσον ζω εγώ όλη η περιουσία μου να ήνε εδική μου και όντας πεθάνω εγώ τότε να γίνη η μοιρασιά καθώς λέγω επάνω και αφ’ ου πεθάνω το ιδικόν μου μερίδιον να λάβη δύο μερίδια ο Γενναίος και ένα μερίδιον ο υιός μου Παναγιωτάκης, τον οποίον απέκτησα με την Μαργαρίταν θυγατέρα του Αγγελή Βελισσάρη από τα Χαλικιάνικα, τον οποίον Πα­ναγιωτάκην να έχουν τα παιδιά μου ο Γενναίος και Κωνσταντίνος μέσα εις το σπίτι μας, να τον αναθρέψουν και να τον σπουδάσουν, ώστε να γενή είκοσι χρο­νών και τον οποίον Παναγιωτάκην τον κηρύττω και αναγνωρίζω ως υιόν μου και ως τοιούτον να τον γνωρίζουν και τα άλλα μου παιδιά και αφού γενή είκοσι χρονών τότε να λάβη το μερίδιόν του καθώς λέγω και ας ζήση με την μάνα του, ή όπως στοχασθή αυτός μόνος του, και αν πεθάνη ο Παναγιωτάκης, τότε το με­ρίδιον του, δηλαδή την κληρονομίαν όπου του δίδω, να την λάβουν τα παιδιά μου ο Γενναίος και Κωνσταντίνος και της μητρός του να έχουν να τής δίδουν πέ­ντε χιλιάδες δραχμαίς δια τα γερατειά της και εν όσω ζη ο Παναγιωτάκης και γενή είκοσι χρόνων καθώς είπα να ήνε και η μάνα του μαζή εις το σπίτι μας και να συζή και τρέφεται με το παιδί της και η περιουσία μου, όση είνε και ορίζω κατ’ ευθείαν εις το όνομα μου και εις το όνομα του Γενναίου ακίνητα κτήματα, αυτοκίνητα, κινητά ήγουν τζεβαϊρικά ασημικά, άρματα σκεύη και έπιπλα του σπητιού να μοιρασθούν όλα κατά τον ανωτέρω τρόπον […]


Στολές της σχολής Ευελπίδων (1885), από τον Πάνο Αραβαντινό. Έφιππος εικονίζεται ο Πάνος Κολοκοτρώνης διοικητής της σχολής κατά την περίοδο 1881-1885.

Στα ανέκδοτα απομνημονεύματά του ο Δημήτριος Δημητρακάκης αναφέρει:
[…] Εν έτος προ του θανάτου του περιήλθε τα πλείστα των μερών της Πελοποννήσου, και ιδίως την πατρίδα του Καρύταιταν, εις τα οποία έζησε και επολιτεύθη.  Εκάλεσε πάντας μεθ’ ών είχεν έλθει εις ρήξιν ή άλλην ενόχλησιν ίνα λύσωσι τα μεταξύ των δια της χριστιανικής αλληλοσυγχωρήσεως.  Έφερε δε μαζί του επί των οπισθίων του ίππου, εφ’ ού ίππευεν , προσδεδεμένον με την ζώνην  εκ του σωματός του τον τελευταίον υιόν του Πάνον, παιδίον όντα, ίνα τον συστήση εις τον τόπον, εις τους φίλους του, ως γνήσιον υιόν του. […]
Ο Παναγιώτης ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και διατέλεσε, όντας αντισυνταγματάρχης (ΠΒ), Διοικητής της σχολής Ευελπίδων κατά την περίοδο 1881-1885, οπότε και την αναδιοργάνωσε. Τότε ετέθησαν οι βάσεις για την συγκρότηση ισχυρού στρατού. Για πρώτη φορά καθιερώθηκε η υποχρεωτική θητεία, λειτούργησαν σχολεία ανώτερων και κατώτερων στελεχών και εστάλησαν αξιωματικοί στην Ευρώπη.
  
Πηγές

  • Δημήτρης Φωτιάδης, «Κολοκοτρώνης», εκδόσεις Δωρικός, έκδοση ένατη, Αθήνα, 1986.  
  • Τάκης Χ. Κανδηλώρος, «Η διαθήκη του Κολοκοτρώνη», Αρκαδική Επετηρίς 2, 1906.
  • Δημήτρης Δημητρόπουλος, «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης», Τα Νέα, Αθήνα, 2009.

 http://argolikivivliothiki.gr

Κολοκοτρώνης Θ. Παναγιώτης (1836-1893)


Πάνος Κολοκοτρώνης. Περιοδικό «Το Άστυ», τεύχος 12, 1885.
Γιος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της Μαργαρίτας, θυγατέρας Αγγελή Βελισσάρη, γεννήθηκε το 1836 πιθανότατα  στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα, συζώντας με την Μαργαρίτα, πρώην μοναχή, η οποία τον φρόντιζε κατά την φυλάκισή του στην Ύδρα. Η γνωριμία αυτή  κατέληξε σε έρωτα. Από αυτόν τον έρωτα απέκτησε ο Γέρος του Μοριά έναν ακόμη γιό, τον Παναγιώτη, στον οποίο έδωσε το όνομα του πρωτότοκου παιδιού του, του Πάνου, που σκοτώθηκε το 1824 στο δεύτερο εμφύλιο πόλεμο.
Τον Παναγιώτη, ο πατέρας του, αναγνώρισε επίσημα νόμιμο παιδί του με τη διαθήκη του στις 3 Μαΐου 1841.             

Κολοκοτρώνης Θ. Παναγιώτης, 1880.
[…] Ζητώ από τον Θεόν συγχώρησιν και από εχθρούς και από φίλους και από συγγενείς. Αποφασίζω και αφίνω κληρο­νόμους τα παιδιά μου τον Γενναίον και Κωνσταντίνον και Παναγιωτάκην και να λάβουν από όσην περιουσίαν και αν έχω κινητά και ακίνητα να γίνη εις τρία μερίδια, να λάβη εν μερίδιον ο Γενναίος, ένα μερίδιον ο Κωνσταντής και ένα μερίδιον να ήνε δι’ εμέ τον πατέρα τους αλλά όσον ζω εγώ όλη η περιουσία μου να ήνε εδική μου και όντας πεθάνω εγώ τότε να γίνη η μοιρασιά καθώς λέγω επάνω και αφ’ ου πεθάνω το ιδικόν μου μερίδιον να λάβη δύο μερίδια ο Γενναίος και ένα μερίδιον ο υιός μου Παναγιωτάκης, τον οποίον απέκτησα με την Μαργαρίταν θυγατέρα του Αγγελή Βελισσάρη από τα Χαλικιάνικα, τον οποίον Πα­ναγιωτάκην να έχουν τα παιδιά μου ο Γενναίος και Κωνσταντίνος μέσα εις το σπίτι μας, να τον αναθρέψουν και να τον σπουδάσουν, ώστε να γενή είκοσι χρο­νών και τον οποίον Παναγιωτάκην τον κηρύττω και αναγνωρίζω ως υιόν μου και ως τοιούτον να τον γνωρίζουν και τα άλλα μου παιδιά και αφού γενή είκοσι χρονών τότε να λάβη το μερίδιόν του καθώς λέγω και ας ζήση με την μάνα του, ή όπως στοχασθή αυτός μόνος του, και αν πεθάνη ο Παναγιωτάκης, τότε το με­ρίδιον του, δηλαδή την κληρονομίαν όπου του δίδω, να την λάβουν τα παιδιά μου ο Γενναίος και Κωνσταντίνος και της μητρός του να έχουν να τής δίδουν πέ­ντε χιλιάδες δραχμαίς δια τα γερατειά της και εν όσω ζη ο Παναγιωτάκης και γενή είκοσι χρόνων καθώς είπα να ήνε και η μάνα του μαζή εις το σπίτι μας και να συζή και τρέφεται με το παιδί της και η περιουσία μου, όση είνε και ορίζω κατ’ ευθείαν εις το όνομα μου και εις το όνομα του Γενναίου ακίνητα κτήματα, αυτοκίνητα, κινητά ήγουν τζεβαϊρικά ασημικά, άρματα σκεύη και έπιπλα του σπητιού να μοιρασθούν όλα κατά τον ανωτέρω τρόπον […]


Στολές της σχολής Ευελπίδων (1885), από τον Πάνο Αραβαντινό. Έφιππος εικονίζεται ο Πάνος Κολοκοτρώνης διοικητής της σχολής κατά την περίοδο 1881-1885.

Στα ανέκδοτα απομνημονεύματά του ο Δημήτριος Δημητρακάκης αναφέρει:
[…] Εν έτος προ του θανάτου του περιήλθε τα πλείστα των μερών της Πελοποννήσου, και ιδίως την πατρίδα του Καρύταιταν, εις τα οποία έζησε και επολιτεύθη.  Εκάλεσε πάντας μεθ’ ών είχεν έλθει εις ρήξιν ή άλλην ενόχλησιν ίνα λύσωσι τα μεταξύ των δια της χριστιανικής αλληλοσυγχωρήσεως.  Έφερε δε μαζί του επί των οπισθίων του ίππου, εφ’ ού ίππευεν , προσδεδεμένον με την ζώνην  εκ του σωματός του τον τελευταίον υιόν του Πάνον, παιδίον όντα, ίνα τον συστήση εις τον τόπον, εις τους φίλους του, ως γνήσιον υιόν του. […]
Ο Παναγιώτης ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και διατέλεσε, όντας αντισυνταγματάρχης (ΠΒ), Διοικητής της σχολής Ευελπίδων κατά την περίοδο 1881-1885, οπότε και την αναδιοργάνωσε. Τότε ετέθησαν οι βάσεις για την συγκρότηση ισχυρού στρατού. Για πρώτη φορά καθιερώθηκε η υποχρεωτική θητεία, λειτούργησαν σχολεία ανώτερων και κατώτερων στελεχών και εστάλησαν αξιωματικοί στην Ευρώπη.
  
Πηγές

  • Δημήτρης Φωτιάδης, «Κολοκοτρώνης», εκδόσεις Δωρικός, έκδοση ένατη, Αθήνα, 1986.  
  • Τάκης Χ. Κανδηλώρος, «Η διαθήκη του Κολοκοτρώνη», Αρκαδική Επετηρίς 2, 1906.
  • Δημήτρης Δημητρόπουλος, «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης», Τα Νέα, Αθήνα, 2009.

 http://argolikivivliothiki.gr

Κολοκοτρώνης Θ. Παναγιώτης (1836-1893)


Πάνος Κολοκοτρώνης. Περιοδικό «Το Άστυ», τεύχος 12, 1885.
Γιος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της Μαργαρίτας, θυγατέρας Αγγελή Βελισσάρη, γεννήθηκε το 1836 πιθανότατα  στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα, συζώντας με την Μαργαρίτα, πρώην μοναχή, η οποία τον φρόντιζε κατά την φυλάκισή του στην Ύδρα. Η γνωριμία αυτή  κατέληξε σε έρωτα. Από αυτόν τον έρωτα απέκτησε ο Γέρος του Μοριά έναν ακόμη γιό, τον Παναγιώτη, στον οποίο έδωσε το όνομα του πρωτότοκου παιδιού του, του Πάνου, που σκοτώθηκε το 1824 στο δεύτερο εμφύλιο πόλεμο.
Τον Παναγιώτη, ο πατέρας του, αναγνώρισε επίσημα νόμιμο παιδί του με τη διαθήκη του στις 3 Μαΐου 1841.             

Κολοκοτρώνης Θ. Παναγιώτης, 1880.
[…] Ζητώ από τον Θεόν συγχώρησιν και από εχθρούς και από φίλους και από συγγενείς. Αποφασίζω και αφίνω κληρο­νόμους τα παιδιά μου τον Γενναίον και Κωνσταντίνον και Παναγιωτάκην και να λάβουν από όσην περιουσίαν και αν έχω κινητά και ακίνητα να γίνη εις τρία μερίδια, να λάβη εν μερίδιον ο Γενναίος, ένα μερίδιον ο Κωνσταντής και ένα μερίδιον να ήνε δι’ εμέ τον πατέρα τους αλλά όσον ζω εγώ όλη η περιουσία μου να ήνε εδική μου και όντας πεθάνω εγώ τότε να γίνη η μοιρασιά καθώς λέγω επάνω και αφ’ ου πεθάνω το ιδικόν μου μερίδιον να λάβη δύο μερίδια ο Γενναίος και ένα μερίδιον ο υιός μου Παναγιωτάκης, τον οποίον απέκτησα με την Μαργαρίταν θυγατέρα του Αγγελή Βελισσάρη από τα Χαλικιάνικα, τον οποίον Πα­ναγιωτάκην να έχουν τα παιδιά μου ο Γενναίος και Κωνσταντίνος μέσα εις το σπίτι μας, να τον αναθρέψουν και να τον σπουδάσουν, ώστε να γενή είκοσι χρο­νών και τον οποίον Παναγιωτάκην τον κηρύττω και αναγνωρίζω ως υιόν μου και ως τοιούτον να τον γνωρίζουν και τα άλλα μου παιδιά και αφού γενή είκοσι χρονών τότε να λάβη το μερίδιόν του καθώς λέγω και ας ζήση με την μάνα του, ή όπως στοχασθή αυτός μόνος του, και αν πεθάνη ο Παναγιωτάκης, τότε το με­ρίδιον του, δηλαδή την κληρονομίαν όπου του δίδω, να την λάβουν τα παιδιά μου ο Γενναίος και Κωνσταντίνος και της μητρός του να έχουν να τής δίδουν πέ­ντε χιλιάδες δραχμαίς δια τα γερατειά της και εν όσω ζη ο Παναγιωτάκης και γενή είκοσι χρόνων καθώς είπα να ήνε και η μάνα του μαζή εις το σπίτι μας και να συζή και τρέφεται με το παιδί της και η περιουσία μου, όση είνε και ορίζω κατ’ ευθείαν εις το όνομα μου και εις το όνομα του Γενναίου ακίνητα κτήματα, αυτοκίνητα, κινητά ήγουν τζεβαϊρικά ασημικά, άρματα σκεύη και έπιπλα του σπητιού να μοιρασθούν όλα κατά τον ανωτέρω τρόπον […]


Στολές της σχολής Ευελπίδων (1885), από τον Πάνο Αραβαντινό. Έφιππος εικονίζεται ο Πάνος Κολοκοτρώνης διοικητής της σχολής κατά την περίοδο 1881-1885.

Στα ανέκδοτα απομνημονεύματά του ο Δημήτριος Δημητρακάκης αναφέρει:
[…] Εν έτος προ του θανάτου του περιήλθε τα πλείστα των μερών της Πελοποννήσου, και ιδίως την πατρίδα του Καρύταιταν, εις τα οποία έζησε και επολιτεύθη.  Εκάλεσε πάντας μεθ’ ών είχεν έλθει εις ρήξιν ή άλλην ενόχλησιν ίνα λύσωσι τα μεταξύ των δια της χριστιανικής αλληλοσυγχωρήσεως.  Έφερε δε μαζί του επί των οπισθίων του ίππου, εφ’ ού ίππευεν , προσδεδεμένον με την ζώνην  εκ του σωματός του τον τελευταίον υιόν του Πάνον, παιδίον όντα, ίνα τον συστήση εις τον τόπον, εις τους φίλους του, ως γνήσιον υιόν του. […]
Ο Παναγιώτης ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και διατέλεσε, όντας αντισυνταγματάρχης (ΠΒ), Διοικητής της σχολής Ευελπίδων κατά την περίοδο 1881-1885, οπότε και την αναδιοργάνωσε. Τότε ετέθησαν οι βάσεις για την συγκρότηση ισχυρού στρατού. Για πρώτη φορά καθιερώθηκε η υποχρεωτική θητεία, λειτούργησαν σχολεία ανώτερων και κατώτερων στελεχών και εστάλησαν αξιωματικοί στην Ευρώπη.
  
Πηγές

  • Δημήτρης Φωτιάδης, «Κολοκοτρώνης», εκδόσεις Δωρικός, έκδοση ένατη, Αθήνα, 1986.  
  • Τάκης Χ. Κανδηλώρος, «Η διαθήκη του Κολοκοτρώνη», Αρκαδική Επετηρίς 2, 1906.
  • Δημήτρης Δημητρόπουλος, «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης», Τα Νέα, Αθήνα, 2009.

 http://argolikivivliothiki.gr

Ο όρκος των Φιλικών



Η ιστορία του θρυλικού πίνακα 

Ο πίνακας του επτανήσιου Διονύσιου Τσόκου (1849) που έχει θέμα τη μύηση αγωνιστών στη Φιλική Εταιρεία είναι από τους πιο γνωστούς που σχετίζονται με τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην Ελληνική Επανάσταση κατά των Τούρκων και χρησιμοποιείται ευρέως από εκπαιδευτικούς και ιστορικούς για να περιγράψουν τα γεγονότα εκείνης της περιόδου. 

Το ερώτημα, ποιοι «πρωταγωνιστούν» στο διάσημο πίνακα έχει ενδιαφέρον να απαντηθεί. Ο αγωνιστής που έχει γονατίσει είναι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο ιερέας που τον ορκίζει στο Ευαγγέλιο είναι ο Άνθιμος Αργυρόπουλος, ιερομόναχος, ηγούμενος του μοναστηριού στα Θεοδώριανα Άρτας. 
Μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα γίνεται η μύηση του γέρου του Μωρηά παρουσία του θρυλικού Αναγνωσταρά (Αναγνώστης Παπαγεωργίου), στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Ζακύνθου, την 1η Δεκεμβρίου 1818. 

Ο ηρωικός και μαρτυρικός βίος του  ιερέα... 


Το 1793, ο Άνθιμος Αργυρόπουλος ιδρύει στο ορεινό, δύσβατο και απροσπέλαστο χωριό των Θεοδώριανων ένα μοναστήρι και σχολείο για να μορφώνονται τα παιδιά του χωριού. Όταν ο Αλή Πασάς κατάφερε μετά από αλλεπάλληλες πολιορκίες, αλλά και με προδοσία να υποτάξει το ηρωικό Σούλι, πολλοί αγωνιστές έφυγαν κυνηγημένοι στα γύρω χωριά. Τότε οι Μποτσαραίοι βρήκαν καταφύγιο στην Μονή του Αργυρόπουλου ο οποίος τους περιέθαλψε. 

Όταν ο Αλή Πασάς έμαθε τις δραστηριότητες του ιερομόναχου, τον συνέλαβε, τον αλυσόδεσε και τον έκλεισε για 18 χρόνια όπως λέγεται, σε σκοτεινό μπουντρούμι με αποτέλεσμα να χάσει την όρασή του. Μετά από θερμές παρακλήσεις ισχυρών οπλαρχηγών, ο Αργυρόπουλος απελευθερώθηκε και πήγε στην Κέρκυρα όπου γνώρισε και συνδέθηκε φιλικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια. 

Στη συνέχεια πήγε στη Ζάκυνθο ως εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Εκεί ορκίστηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αναγνωσταρά, τον υπεύθυνο της Αόρατης Αρχής. Από τότε αρχίζει συστηματικά να στρατολογεί και να ορκίζει τους οπλαρχηγούς της επανάστασης μεταξύ των οποίων και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος είχε καταφύγει στην Ζάκυνθο κυνηγημένος από τους Τούρκους. 
Ορκισε ακόμη τον Διονύσιο Σολωμό, καθώς επίσης και άλλους αγωνιστές της επανάστασης, όπως τον Νικηταρά και τον Πετμεζά. 
Στο βιβλίο, «Μνήμη του Σουλίου», ο Βασίλης Κραψίτης γράφει: » ο Διονύσιος Σολωμός έδωκε τον όρκο του φιλικού μπροστά στον θρυλικό μονόφθαλμο Ηπειρώτη Αρχιμανδρίτη Άνθιμο Αργυρόπουλο, εφημέριο τότε του ναού που είχε ορκίσει όλους σχεδόν τους φιλικούς που μυήθηκαν στη Ζάκυνθο, ντόπιους και ξένους, που ζούσαν τότε εκεί …». 
Ο Αργυρόπουλος πέθανε τυφλός στη Ζάκυνθο στις 20 Ιανουαρίου 1847, χωρίς να προλάβει να δει την ιδιαίτερη πατρίδα του την Άρτα ελεύθερη, καθώς απελευθερώθηκε το 1881.... 





www.mixanitouxronou.gr/

Ο ζωγράφος των αγωνιστών του ’21

Κρατσάιζεν Καρλ ( 1794–1878 ) 

Ο ζωγράφος των αγωνιστών του ’21

« Ο λοχαγός και αυτοδίδακτος ζωγράφος Καρλ Κρατσάιζεν, που έλαβε ενεργά μέρος στον αγώνα, ήταν ο άνθρωπος χάρη στον οποίο γνωρίζουμε σήμερα πώς ήταν η μορφή δεκάδων αγωνιστών της εθνεγερσίας». 


Κρατσάιζεν Καρλ (1794–1878) Ο ζωγράφος των αγωνιστών του ’21
Κρατσάιζεν Καρλ (1794–1878) Ο ζωγράφος των αγωνιστών του ’21