Ο Τζελαλαντίν Ρουμί ήρθε στον κόσμο στις 30 Σεπτεμβρίου του 1207 μ.Χ. στην πόλη Μπαλχ του Αφγανιστάν. Όλη του η ζωή θα μπορούσε να περιγραφεί με τη λέξη «αναζήτηση». Υπήρξε φιλόσοφος, θεολόγος, νομικός, ποιητής και μυστικιστής των Σούφι (πρώτες ασκητικές κοινότητες του Ισλάμ). Ο Ρουμί πέθανε στο Ικόνιο της Μικράς Ασίας τον Δεκέμβριο του 1273, αφήνοντάς μας ένα εξαιρετικό συγγραφικό έργο. Τα πιο γνωστά του έργα είναι το πολύτομο «Μεσνεβί» και «ο αγαπημένος». Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε τουλάχιστον εικοσι έξι γλώσσες και διαβάζονται ως τις μέρες μας σε όλο τον κόσμο, γιατί το ταξίδι της αναζήτησης προς την ανακάλυψη είναι αέναο.
Στο φύλλο της Τρίτης, 13 Νοεμβρίου 1928, ένας ανώνυμος αρθρογράφος της εφημερίδας Μακεδονία, έκανε μια σειρά απίστευτων εκτιμήσεων/προβλέψεων για τον άνθρωπο του μέλλοντος με βάση τις τεχνολογικές ανακαλύψεις της εποχής του. Ο επίλογος μένει ν απαντηθεί από μας…
“Ο αιών μας θα αναγραφεί αναμφιβόλως εις την ιστορίαν ως ο αιών των απίστευτων θαυμάτων.
Ο αιών ο οποίος μας έδεσε το ραδιόφωνον, την ανάγλυφον και έγχρωμον φωτογραφίαν, τα θαύματα της εναερίου πτήσεως, ο οποίος τελειοποιεί την τελεόρασιν, ο οποίος κινεί τα πλοία και οδηγεί τα αεροπλάνα και κάμνει τα τηλεβόλα να εκπυρσοκροτούν δια των ερτσιανών κυμάτων, και παρασκευάζει και άλλα θαύματα, αξίζει πράγματι τον χαρακτηρισμόν αυτόν από τους μεταγενεστέρους.
Ο αήρ αναλυθείς εις τα εσώτερα συστατικά του, μας έδωκε τα καλούμενα «ευγενή» αέρια, τα οποία δεν εγνωρίζαμεν μέχρι τούδε. Είναι ταύτα το ήλιον, το νέον, το αργόν, το κρυπτόν και το ξένον.
Το ήλιον ανακαλυφθέν υπό του Ράμσεϊ κατά το 1896, εφαρμοζεται ήδη εις πρακτικάς χρήσεις. Είναι προτιμότερον του υδρογόνου εις την πλήρωση των πηδαλιουχούμενων αεροστάτων, επειδή είναι άκαυστον.
Ολόκληρον επίσης νέον κόσμον μας υπόσχεται η τηλεόρασις. Ο άνθρωπος πλησιάζων εις το τηλέφωνον, όχι μόνο θα ακούει τη φωνή του προσώπου με το οποίον θα συνομιλεί, αλλά θα βλέπει και το προσωπόν του.
Η νέα επιστήμη μας υπόσχεται ότι ο συγχρονισμός μεταξύ της φωνής και των κινήσεων του ανθρώπου ο οποίος θα ομιλεί μαζί μας θα είναι τέλειος.
Και θα ημπορείτε τότε από το δωματιόν σας να βλέπετε μια διαδήλωσιν που διασχίζει τους δρόμους της Νέας Υόρκης και του Πεκίνου ακούοντες συγχρόνως και την μουσικήν που θα συνοδεύει την παρέλασιν.
Το θέατρον και ο κινηματογράφος θα υποστούν αληθινή επανάστασιν από την εφεύρεσιν αυτήν. Με την ραδιοφονίαν, συνδυαζομένην με την τηλεόρασιν, θα έχετε πράγματι το θέατρον εις το σπίτι σας. Ο τηλεκινηματογράφος θα είναι η αυριανή διασκεδασίς μας!
Ένας ψαράς ήταν στο παραμύθι του ο Νοέμβρης!Ένας ψαράς, που΄χε γυναίκες, δυο!
Τη μια, πέρα απ’ τη θάλασσα! Που όμως λόγω κακοκαιρίας δεν μπορούσε να βλέπει συχνά.
Την άλλη στη στεριά, μαζί του.
Σ' αυτή τη στεριανή δεν δίνονταν όμως απόλυτα η καρδιά του γιατί η σκέψη έτρεχε μόνιμα στην άλλη...τη μακρινή.
Κι όταν ο καιρός καλυτέρευε την άφηνε για κείνη.
Έτσι ο ψαράς, την κοντινή την έβλεπε όλο και λιγότερο, όσο κρατούσε η μέρα που καθημερινά μίκραινε σε διάρκεια ...
Ενώ την άλλη την μακρινή, την ονειρεύονταν ξύπνιος στις ατέλειωτες, αξημέρωτες νύχτες του …
Αυτός είναι ο Νοέμβρης μας, ο κρασομηνάς μας, αυτός ο μήνας ο παραπλανητικός, ο ερωτιάρης, που μονίμως ψάχνεται μέσα στ' ατέρμονα βράδια της εσωτερικής του μοναξιάς και αναζήτησης ...
Σ΄ αυτό το εσωτερικό ταξίδι προς την αναζήτηση της όποιας χαράς που τυχόν καταφέρουμε ν΄ αντλήσουμε από "τη θάλασσα μέσα μας" μάς καλεί ο Νοέμβρης, φίλοι μου, που μόλις πάτησε το κατώφλι του χρόνου μας!
Και πόσες εκπλήξεις κρύβει αυτή η αναζήτηση..
Ψαχτήρι η ψυχή μας ν' ανακαλύψει το σπόρο που ' θαψε ο μήνας στη γη βαθιά...
Αισθήσεις σε επιφυλακή!
Νοέμβρης γενναιόδωρος! Θρόνους μοιράζει τα σύννεφα, και ζωφόρους χτίζει με κίτρινα φύλλα.
Βροχοψιχάλες στο μέτωπο μαρτυρούν πως αλλάζουμε...
Το αποχαιρετιστήριο φιλί στον ήλιο και τη θαλπωρή του έχει τη γεύση απ' το ρόδι, που κάρπισε στην αυλή μας...
Αλλάζει η φύση....κι αμφισβητούμε τη μέχρι τώρα σταθερά του λαμπρού της ήλιου.
Αλλάζουμε κι εμείς...
Πολλοί σε μια μελαγχολία κι άσκοπη περιπλάνηση, σ’ ένα βύθισμα του νου, σε μια παραίτηση που κι οι συγκυρίες μάς παροτρύνουν...
Ξερό το φύλλο, μα δείτε! Χρυσίζει στις διάφορες σκιές...
Μια ελπίδα, ένα όραμα της ανάδυσης της απροσδόκητης και της λυτρωτικής, το χρώμα και η λάμψη του!
Σημαντική κι η φθίνουσα αλλαγή πολλές φορές...Νυχτώνει νωρίς.
Στοχασμοί...Σκέψεις παλιές...απορριπτέες...
Νέοι δρόμοι να διαβούμε. Μα πώς; Νυχτώνει νωρίς.
Σε κάθε βήμα οι καταστάσεις μάς πετούν κατάμουτρα παράφωνες επωδούς ...
Νυχτώνει νωρίς. Τι κι αν ανθίζει το αναιδές κυκλάμινο;
Όσο κι αν θέλεις να κρατήσεις τη χρυσίζουσα όψη των Νοεμβριάτικων φύλλων σε ταλανίζει το αληθινό τους υπογάστριο...η απόγνωση και η απελπισία η καθημερινή, που συνυπάρχουμε στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο.
Φύγαν και κείνα τα πουλιά κι η ερήμωση, λύπη μεταλλαγμένη...
Πού χώρος για προσδοκία στων καιρών τη βαναυσότητα;;;
*****
Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο, βγες στη βροχή, άκου τη μουσική της και θα μεταλλαχθεί αυτή η αβεβαιότητα...
Αυτή, που τα φύλλα της χρυσίζουν κι οι φευγάτοι περνούν για φλόγες πύρινες ...
Στον ουρανό του Νοέμβρη φλογερές ρομφαίες αρχαγγέλων, οι ελπίδες...
Κι ας νυχτώνει νωρίς...Απαντοχές υπαρκτές στων τρελών τα οράματα…
