Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Άρνολντ Τόινμπυ, 1889-1975 (Arnold J. Toynbee)




Η ζωή του
Άγγλος ιστορικός και φιλόσοφος της ιστορίας. Θεωρείται μια από τις σημαντικότερες πνευματικές φυσιογνωμίες του αιώνα μας.. Έχει χαρακτηριστεί άλλωστε «Θουκυδίδης του 20ου αι.». Γεννήθηκε στο Λονδίνο από πατέρα ιστορικό και μητέρα που ανήκε στην πρώτη γενιά των πανεπιστημιακών γυναικών. Μεγάλωσε σύμφωνα με τις αρχές της κλασσικής ελληνολατινικής παιδείας, γεγονός που συνετέλεσε στο να έχει μεγάλο θαυμασμό προς τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό και τα επιτεύγματά του. Χρησιμοποιούσε πολιτισμικά πρότυπα του ελληνορωμαϊκού κόσμου ως παραδείγματα διεθνών πολιτισμικών μοντέλων και γι’ αυτό το λόγο συνάντησε την κριτική της νεώτερης ιστορικής έρευνας.
     Είναι κυρίως γνωστός από το 12άτομο έργο του «Σπουδή της Ιστορίας», στο οποίο πρότεινε μια φιλοσοφία της ιστορίας, βασισμένη στην ανάλυση της κυκλικής ανάπτυξης και παρακμής των πολιτισμών από την αρχαιότητα ως σήμερα.

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Οι 12 χειρότερες γενοκτονίες της ιστορίας


Η λέξη “Γενοκτονία” επινοήθηκε το 1944 για να αναφέρουμε ένα ιδιαίτερα  συγκλονιστικό και αποτρόπαιο έγκλημα βίας, που τότε πίστευαν, πως δεν θα επαναληφθεί ξανά.
Σας παραθέτω εδώ τις 10 πιο βίαιες γενοκτονίες που έγιναν στην ιστορία μας αντίστροφα.
12. Σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν (1979-1989)
Η στρατιωτική κατάληψη του Αφγανιστάν που έγινε από την Σοβιετική Ένωση προκάλεσε μεγάλη αγανάκτηση στους προοδευτικούς και στους φιλελεύθερους λαούς όλου του κόσμου. Η εισβολή αυτή διήρκησε 9 χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα γεγονότα και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης όπως η διάλυση της ΕΣΣΔ και οι βλάβες στο Αφγανιστάν και στην υποδομή του μετά την εισβολή. Αυτή η εισβολή είναι ένας σημαντικός λόγος για τη σημερινή κατάσταση του Αφγανιστάν….

Μια λησμονημένη επέτειος: Η αρχή της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας

genoc

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Στο 2014 πολλές είναι οι επέτειοι μνήμης. Μεταξύ αυτών και τα εκατό χρόνια από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως είναι ξεχασμένη μια επέτειος πολύ σημαντική για τον Ελληνισμό, ιδιαίτερα το Μικρασιατικό. Πρόκειται για τα εκατό χρόνια από την έναρξη της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μ. Ασίας. Σημειώνεται ότι για την ανάλογη επέτειο τους τον επόμενο χρόνο οι Αρμένιοι ετοιμάζουν εκδηλώσεις σε όλες τις χώρες και στους διεθνείς Οργανισμούς…

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Αλκυόνη και Αλκυονίδες


Η Αλκυόνη στην ελληνική μυθολογία ήταν σύζυγος του Κύηκα και κόρη του Αιόλου. Με τον Κύηκα ζούσε πολύ ευτυχισμένη και η αγάπη τους ήταν πρότυπο για όλους.
Αλκυόνη, Herbert James Draper

     Μια μέρα, ο Κύηκας βγήκε στο πέλαγος για ψάρεμα. Μάταια τον παρακαλούσε η Αλκυόνη να μην πάει γιατί είχε ένα άσχημο προαίσθημα. Εκείνος πήγε και όντως σηκώθηκαν δυνατοί άνεμοι και βύθισαν το πλοίο του. Η Αλκυόνη που παρακολουθούσε από μακριά τη σκηνή μόλις είδε το πλοίο του να χάνεται μέσα στην απελπισία της έπεσε από ενα βράχο και σκοτώθηκε.

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Οι ημέρες της Εβδομάδος και ο συμβολισμός τους

 
     Η εβδομάδα ως χρονική διαίρεση θεωρείται αυτονόητη στην εποχή μας αλλά δεν ίσχυε πάντα αυτό. Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πλευρά της αποτελεί η αντιστοίχηση των ημερών της με τους επτά παραδοσιακούς πλανήτες της αστρολογίας και τις ενέργειες που αυτοί θεωρείται πως κομίζουν εσωτερικά. Στη λαϊκή σοφία επιβιώνουν τα ίχνη μιας παλαιότερης γνώσης, που μοιάζει να έχει απολεσθεί, σχετικά με την ενεργειακή φύση των ημερών της εβδομάδας.

      Από τα βάθη της μακρινής προϊστορίας έως και τη σύγχρονη εποχή ο άνθρωπος μοχθούσε ατέρμονα για να ελέγξει τις φυσικές δυνάμεις που τον περιέβαλλαν, να τις κατανοήσει και να τις χειριστεί δημιουργικά. Έτσι, σταδιακά, κατόρθωσε να δομήσει μια νησίδα οργάνωσης μέσα στον απέραντο ωκεανό των φυσικών δυνάμεων, ένα μικρό φωτεινό βάθρο στο οποίο πάτησε για να ορθώσει τη συνείδησή του πάνω από το αδιαμόρφωτο χάος που τον περιτριγύριζε και τον φόβιζε. Και σε αυτή του την προσπάθεια η έννοια του χρόνου, ανέκαθεν, είχε πρωταρχικό ρόλο.

      Παρατηρώντας τα φυσικά φαινόμενα διαπίστωσε ότι ορισμένα επαναλαμβάνονταn και με αυτό τον τρόπο η έννοια της περιοδικότητας άρχισε να χρησιμοποιείται για τις καθημερινές του ανάγκες. Η εναλλαγή της ημέρας και ης νύχτας, οι φάσεις της Σελήνης και η αλλαγή των εποχών αποτέλεσαν σημεία αναφοράς με βάση τα οποία άρχισε να προσδιορίζει τη ζωή του, αλλά και να προσμετρά την αδυσώπητη προέλαση του χρόνου. Ο άνθρωπος πλέον δεν ήταν ανυπεράσπιστος απέναντι στη ροή των φυσικών φαινομένων. Μπορούσε να προβλέψει και να λάβει τα μέτρα του ώστε να αντιμετωπίσει έναν μεγάλο αριθμό επικείμενων φυσικών κινδύνων, μπορούσε να γίνεται ευέλικτος και να προσαρμόζεται έγκαιρα στις διαθέσεις της φύσης. Είχε ένα πολύτιμο εργαλείο πλέον στα χέρια του, το Ημερολόγιο, με τη βοήθεια του οποίου αποτόλμησε το αδιανόητο – να ορθώσει το ανάστημά του στη ροή του χρόνου και να προσπαθήσει να την τιθασεύσει.


      Από την παρατήρηση της περιοδικής κίνησης του Ήλιου στον ουρανό διαμορφώθηκε η αντίληψη του ημερονυκτίου και του έτους, ενώ η παρατήρηση των φάσεων της Σελήνης απέδωσε την έννοια του μήνα. Σε άλλες περιπτώσεις η ανατολή και η δύση κάποιων συγκεκριμένων πλανητών, άστρων και αστερισμών χρησιμοποιήθηκαν με ανάλογο τρόπο και έτσι διαμορφώθηκαν ημερολόγια βασισμένα σε αυτά (π.χ. ημερολόγια θεμελιωμένα στην κίνηση της Αφροδίτης από τους Μάγια και του Σείριου από τους Αιγυπτίους).

      Αργότερα «κατασκευάστηκαν» κάποιες μονάδες χρόνου που δεν ανταποκρίνονταν άμεσα σε κάποια φυσικά φαινόμενα, αλλά που είχαν μεγάλη πρακτική χρησιμότητα στην καθημερινότητα και στην επιστημονική έρευνα. Με αυτό τον τρόπο διαμορφώθηκαν οι έννοιες της εβδομάδας, της ώρας, των λεπτών και των δευτερολέπτων.

     Σε ότι αφορά στην εβδομάδα, η οποία θα μας απασχολήσει στη συνέχεια, αυτή θεωρείται αυτονόητη στην εποχή μας αλλά δεν ίσχυε πάντα αυτό. Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πλευρά της αποτελεί η αντιστοίχηση των ημερών της με τους επτά παραδοσιακούς πλανήτες της αστρολογίας και τις ενέργειες που αυτοί θεωρείται πως κομίζουν εσωτερικά. Στη λαϊκή σοφία επιβιώνουν τα ίχνη μιας παλαιότερης γνώσης, που μοιάζει να έχει απολεσθεί, σχετικά με την ενεργειακή φύση των ημερών της εβδομάδας.
 
Η Εβδομάδα στην Ιστορία της Ανθρωπότητας

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

10 μαθήματα που πήρα από το παιδί μου

Pablo-Picasso - Μητέρα και παιδί

Θεωρητικά, ως γονιός, εκπαιδεύεις, κατευθύνεις, ανοίγεις ορίζοντες, δίνεις μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς στα παιδιά σου. Και αυτού του είδους η καθοδήγηση, πάλι τελείως θεωρητικά και με βάση τα στερεότυπα, έχει μία σταθερή και μονόδρομη κατεύθυνση, από το γονιό προς το παιδί. Θεωρητικά. Γιατί τελείως πρακτικά και ουσιαστικά τα μαθήματα είναι αμφίδρομα, όπως σε κάθε σχέση που είναι τόσο δυνατή και έχει τόσο μεγάλη τριβή. Και δεν είναι απλά μαθήματα. Είναι μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς.
 
10. Κανένας δεν ανήκει σε κανέναν.
Κάθε ένας, όσο μικρός και αν είναι, όσο μεγάλος και αν είναι, όσο ανάγκη και αν σε έχει, δεν σου ανήκει. Ανήκει μόνο στον εαυτό του και αυτό αυτόματα σημαίνει ότι δεν έχεις το δικαίωμα να τον κάνεις ό,τι θέλεις. Άλλωστε, πολύ σύντομα θα διαπιστώσεις ότι δεν μπορείς, γιατί έχει το δικό του χαρακτήρα. Το παιδί «μου» εμπεριέχει τόση κτήση, όση και το μπαμπάς «μου». Δηλαδή καμία.
 
9. Κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον.
Λες ποιο είναι το σωστό, δείχνεις ποιο είναι το σωστό, δίνεις το μάθημα ξανά και ξανά, το κάνεις εσύ για να το δει στην πράξη. Και όμως, το κάνει αλλιώς. Μέσα από το δικό του πρίσμα, μέσα από τη δική του προσέγγιση για το «σωστό». Μα είναι δυνατόν; Εννοείται και μάλιστα ευτυχώς. Γιατί είναι άλλος άνθρωπος, άλλη προσωπικότητα, άλλος χαρακτήρας. Και αυτό είναι το ωραίο. Είναι μοναδικός. Αλλιώς, γονείς και παιδιά, γενιές και γενιές θα ήμασταν όλοι ίδιοι. Θα έλεγες Παπαδόπουλος και θα ήξερες πώς συμπεριφέρονται 5 άνθρωποι από την ίδια οικογένεια.

8. Όλοι έχουν δικαίωμα στα «νεύρα».
Ποιος σου είπε ότι επειδή είναι 3 μηνών ή πολύ περισσότερο 3 ετών δεν έχει νεύρα; Και ποιος σου είπε ότι δεν μπορεί να ξεσπάσει επάνω σου; Και ξέρεις γιατί; Γιατί την προηγούμενη φορά, που εσύ ήσουν φορτωμένος, έχασες την υπομονή σου και της φώναξες πολύ εύκολα. Τώρα, έχε το ανάστημα να απορροφήσεις με ψυχραιμία και σεβασμό τα νεύρα της και να της πεις ότι την καταλαβαίνεις. Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι εσύ την ξύπνησες  «βίαια» για να πας στους κουμπάρους σου.
 
7. Όλοι έχουν δικαίωμα στην «κακή μέρα».
Σήμερα η μέρα σου έχει κάτσει στραβή από την αρχή. Έκανες λάθη στη δουλειά, βρίστηκες με την άλλη στο δρόμο, άργησες να πάρεις το μικρό από το φροντιστήριο και σε γυροφέρνει και ένα κρύωμα. Γυρνάς στο σπίτι και δεν έχεις όρεξη για πολλά πολλά. Σήμερα η μέρα της έχει κάτσει στραβή από την αρχή. Έπεσε στο δρόμο για τον παιδικό και της σκίστηκε το καλσόν, έχασε το καινούργιο κοκαλάκι hello kitty, η μαμά της λέει ότι έχουν φασολάκια κι έχει και ένα μπούκωμα που την έκανε να στριφογυρίζει σαν το κοκορέτσι όλη νύχτα. Γυρνάει στο σπίτι και δεν έχει όρεξη για πολλά πολλά. Τι την πιέζεις να της δώσεις ζουμερά φιλιά στη μούρη, αφού σου λέει «άσε με»;
 
6. Ζήτα «συγγνώμη»
«Ζήτα συγγνώμη. Τι είπες; Δεν ακούω… Ζήτα συγγνώμη». Μπα; Εσύ έχεις την απαίτηση να ζητήσει συγγνώμη και μάλιστα τόσο επιτακτικά και τόσο δυνατά ώστε να το ακούσεις ξεκάθαρα. Εσύ του ζήτησες συγγνώμη για την απρεπή στάση σου, για την άδικη συμπεριφορά σου, για την λάθος εκτίμησή σου; Ή είσαι τόσο εγωιστής, που θεωρείς ότι είναι πολύ μικρό το τρίχρονο για να του απολογηθείς; Ζήτα συγγνώμη κι εσύ. Η «συγγνώμη» δεν κοιτάει ηλικίες, μόνο χτίζει καλούς χαρακτήρες και δίκαιες σχέσεις.
 
5. Είμαι πρότυπο. Καλό και κακό.
Ο γιος μου με έχει πρότυπο. Το λέω και φουσκώνω από περηφάνια. Μόνο που το να είσαι πρότυπο είναι δύσκολος ρόλος. Γιατί όταν κάποιος σε έχει πρότυπο, σημαίνει ότι θέλει να σου μοιάσει, σε μιμείται. Και στα καλά και στα κακά. Γι’ αυτό, εκτός του είμαι ο καλύτερος οδηγός που γέννησε αυτός ο πλανήτης, δεν δικαιούμαι να ξεχνάω ότι μπροστά του καπνίζω, ρίχνω κανένα μπινελίκι, χάνω την ψυχραιμία μου και πήρα τις προάλλες τη σειρά του άλλου στην ουρά. Είμαι πρότυπο για εκείνον. Και αυτό είναι για μένα ευθύνη και πρόκληση.
 
4. Έχω υπομονή και όρια. Περισσότερα από όσα νόμιζα.
Ξενυχτάω κάθε μέρα. Ξενυχτάω κάθε μέρα και την επόμενη μέρα πηγαίνω στη δουλειά. Φτιάχνω φρουτόκρεμα και κάνει «μία έτσι» με το χέρι του και τη ρίχνει κάτω. Κι εγώ την ξαναφτιάχνω. Κλαίει συνέχεια και γκρινιάζει, χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί. Κι εγώ τον χαϊδεύω. Εξαντλώ την υπομονή και τα όριά μου κι όμως έχω παραπάνω, μπορώ  παραπάνω, αντέχω παραπάνω. Γιατί ο σκοπός είναι μεγάλος και σπουδαίος. Και τώρα ξέρω, όταν ο σκοπός είναι μεγάλος και σπουδαίος, έχω την υπομονή και τη δύναμη να τον υπηρετήσω.
 
3. Είμαι κι εγώ παιδί.
Κυλιέμαι μαζί του στα χαλιά, κάνω αστείες γκριμάτσες για να βγω φωτογραφία, ντύνομαι Άγιος Βασίλης την πρωτοχρονιά, κάνω πατινάζ στον πάγο, τρώω τούμπα και γελάω, κρύβομαι πίσω από την κουρτίνα και τρέχω για το «φτου ξελευθερία». Είμαι κι εγώ παιδί. Κρύβω κι εγώ ένα παιδί μέσα μου. Γιατί να το κρύβω; Επειδή φοράω κοστούμι; Θα κρατήσω τη διάθεση της παιδικής χαράς και θα το απολαύσω. Γιατί να το παίζω μόνο μεγάλος, αφού είμαι κι εγώ παιδί;
 
2. Είμαι κι εγώ λάθος
Πολλές φορές νομίζω ότι είμαι μεγάλος, ότι είμαι σωστός, ότι ξέρω πολλά. Μπούρδες. Από την καθημερινή συναναστροφή με το παιδί αποδεικνύεται ότι είμαι πολύ μικρός για να νιώθω μεγάλος, ότι ξέρω πολύ λίγα για να πιστεύω ότι ξέρω πολλά, ότι κάνω πολλά λάθη για να νομίζω ότι είμαι σωστός. Και αυτή η γνώση, αυτή η συνειδητοποίηση είναι για μένα μια τεράστια ευκαιρία. Να γίνω καλύτερος με δάσκαλο το παιδί μου.
 
1. Μπορώ να αγαπάω αληθινά.
Αυτή η αγάπη είναι άδολη, ανεπιτήδευτη, αληθινή. Αγαπάω και νοιάζομαι χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς προσδοκίες. Αγαπάω με όλη την ψυχή μου. Τώρα ξέρω. Μπορώ να αγαπήσω τόσο πολύ. Και αυτό με κάνει πιο δυνατό, μου δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, μου προσφέρει μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση. Γιατί ξέρω ότι έχω πολλά για μένα και πολλά να δώσω.


http://www.tsemperlidou.gr

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Η "ερωτική" Θεσσαλονίκη

Ένας από τους μύθους που κατατρέχει τη σημερινή Θεσσαλονίκη είναι αυτός της «ερωτικής πόλης» Πρόκειται για μια πεποίθηση-ταμπού, που οι ρίζες της χάνονται στα βάθη των αιώνων.


Η κοσμοπολίτικη Θεσσαλονίκη, με την πανσπερμία των φυλών της, τις πανέμορφες φορεσιές των γυναικών, τις περίφημες πιάτσες και τα ονομαστά μπορντέλα της, ασκούσε πάντοτε μιαν ακαταμάχητη γοητεία στους κατοίκους της επαρχίας, που κατέφευγαν συχνά σ’ αυτήν για να γευτούν τις απαγορευμένες ηδονές της.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

"Η μάχη των Χρωμάτων"




Μια φορά κι έναν καιρό τα χρώματα του κόσμου άρχισαν να τσακώνονται. Όλα υποστήριζαν πως ήταν τα καλύτερα, τα πιο σπουδαία, τα πιο χρήσιμα, τα πιο αγαπητά.

Το ΠΡΑΣΙΝΟ άρχισε με ξεκάθαρη φωνή : Εγώ είμαι το πιο σπουδαίο χρώμα. Είμαι το σύμβολο της ζωής και της ελπίδας. Εμένα διάλεξαν για να δώσουν χρώμα στο γρασίδι, στα δένδρα, στα φύλλα … χωρίς εμένα τα ζώα θα πέθαιναν. Κοιτάξτε στην φύση και θα δείτε πως βρίσκομαι παντού και υπερτερώ.



Το ΜΠΛΕ τον διέκοψε απότομα : Εσύ το μόνο που σκέπτεσαι είναι η γη. Για σκέψου όμως τον ουρανό και την θάλασσα. Το νερό είναι η βάση της ζωής και ο ουρανός είναι αυτός που δίνει την αίσθηση του χώρου, την γαλήνη και την ειρήνη. Χωρίς την ειρήνη μου δεν θα ήσασταν τίποτε.
Το ΚΙΤΡΙΝΟ κρυφογέλασε : Είσαστε τόσο σοβαροί και βαρετοί. Εγώ φέρνω το γέλιο, τη χαρά και την ζεστασιά στον κόσμο. Ο ήλιος είναι κίτρινος, το φεγγάρι είναι κίτρινο, τα αστέρια είναι κίτρινα. Κάθε φορά που κοιτάς το λουλούδι ενός ολοκίτρινου ήλιου όλος ο κόσμος αρχίζει να χαμογελά. Χωρίς εμένα δεν θα υπήρχε χαρά και διασκέδαση.


Το ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ δεν κρατιόταν άλλο : Εγώ είμαι το χρώμα της υγεία και της δύναμης. Μπορεί να είμαι λιγοστό στην γη αλλά είμαι πολύτιμο … γιατί εξυπηρετώ τις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής. Σκεφτείτε τα φρούτα, πορτοκάλια, μάνγκος, καρότα. Όταν το σούρουπο γεμίζω με το χρώμα μου τον ουρανό, η ομορφιά μου είναι μοναδική. Κανείς δεν δίνει πεντάρα γα σας τότε.

Το ΚΟΚΚΙΝΟ έσκασε από το κακό του : Εγώ είμαι πάνω απ’ όλους σας. Εγώ είμαι το αίμα – η ζωή είναι το αίμα. Είμαι το χρώμα του κινδύνου και της γενναιότητας. Πάντα μάχομαι για τα ιδανικά. Φέρνω την φωτιά στο αίμα. Χωρίς εμένα η γη θα ήταν κρύα όπως το φεγγάρι, χωρίς ζωή. Είμαι το χρώμα του πάθους, της αγάπης, το κόκκινο τριαντάφυλλο, η πανσέτα, η όμορφη παπαρούνα.





Το ΠΟΡΦΥΡΟ σηκώθηκε όσο πιο ψηλά μπορούσε : Εγώ είμαι το χρώμα της βασιλείας και της δύναμης. Βασιλιάδες, αρχηγοί, επίσκοποι όλοι τους εμένα διάλεξαν γιατί εγώ είμαι το χρώμα της εξουσίας και της σοφίας. Οι άνθρωποι δεν με αμφισβητούν. Υπακούουν και υποτάσσονται.

Το ΛΟΥΛΑΚΙ μίλησε σιγανά και ήρεμα αλλά με πείσμα : Μην με ξεχνάτε. Είμαι κι εγώ εδώ. Είμαι το χρώμα της σιωπής. Φαίνομαι λίγο και περνώ απαρατήρητο αλλά χωρίς εμένα όλοι σας γίνεστε κενοί, χωρίς περιεχόμενο. Εγώ εκπροσωπώ την σκέψη και την διανόηση. Με χρειάζεστε για να υπάρχει ισορροπία και αντίθεση, για την προσευχή το σούρουπο και την εσωτερική γαλήνη.



Έτσι συνέχιζαν τα χρώματα το τσάκωμα, με το καθένα να είναι σίγουρο για την υπεροχή του. Και το τσάκωμα εξελίχθηκε σε μεγάλο καυγά.
Ξαφνικά αστραπές έσκισαν τον ουρανό και βροντές τάραξαν τη γη και άρχισε ένας τρομερός κατακλυσμός. Τα χρώματα κουλουριάστηκαν από το φόβο τους και κόλλησαν μεταξύ τους ζητώντας προστασία και κουράγια το ένα με τ΄ άλλο. Μέσα σ΄αυτό τον χαλασμό η βροχή μίλησε με δυνατή φωνή.





-Χαζά και ψωροπερήφανα χρώματα. Δεν ντρέπεστε να τσακώνεστε ποιο είναι το καλλίτερο για να επιβληθεί στ’ άλλα !! Ακόμα δεν έχετε καταλάβει πως σας έχουν φτιάξει για ένα λόγο εξαιρετικό, μοναδικό και διαφορετικό ;
Ενώστε τα χέρια σας και ελάτε προς εμένα.
Υπακούοντας την βροχή ένωσαν τα χέρια τους και μαζεμένα προχώρησαν.
- Από τώρα και στο εξής όταν θα βρέχει το καθένα από σας θα απλώνεται στον ουρανό σε ένα τόξο από χρώματα για να δείχνετε πως είστε φτιαγμένοι να ζείτε ειρηνικά.

Το ουράνιο τόξο συμβολίζει την ελπίδα του αύριο.



http://mythagogia.blogspot.gr

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

O "KΩΔΙΚΑΣ ΖΩΗΣ" ΤΩΝ ΓΗΓΕΝΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ (ΙΝΔΙΑΝΩΝ )



 

Ξύπνα με το Φως του Ήλιου για να προσευχηθείς. Να προσεύχεσαι συχνά και μόνος. Το Μεγάλο Πνεύμα θα ακούσει, αρκεί να μιλήσεις.
Να δείχνεις κατανόηση γι’ αυτούς που έχασαν το δρόμο τους. Άγνοια, αλαζονεία, θυμός, ζηλοτυπία και πλεονεξία, ανθίζουν από μια χαμένη ψυχή. Προσευχήσου ότι θα βρουν καθοδήγηση.
Ψάξε μέσα σου, να είσαι ο εαυτός σου. Μην επιτρέπεις σε άλλους να δημιουργούν το μονοπάτι σου. Είναι δικός σου ο δρόμος και μόνο. Άλλοι μπορούν να περπατήσουν μαζί σου, αλλά κανένας δεν μπορεί να περπατήσει στη θέση σου.

 

Να συμπεριφέρεσαι στους καλεσμένους σου με σύνεση. Να τους σερβίρεις το καλύτερο φαγητό, δώσε τους το καλύτερο κρεβάτι και συμπεριφέρσου τους με εκτίμηση και τιμή.
Μην παίρνεις κάτι που δε σου ανήκει, είτε από κάποιον άνθρωπο, μια κοινότητα, ή τη φύση. Αν δεν το κέρδισες ή δεν στο χάρισαν, δεν σου ανήκει.
Να σέβεσαι ό,τι υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη, είτε ανθρώπους, είτε φυτά, είτε ζώα.
Τίμα τις σκέψεις άλλων ατόμων, τις επιθυμίες τους και τα λόγια τους.  Ποτέ μην διακόπτεις κάποιον, ή να τον χλευάσεις ή να τον μιμηθείς με αγένεια. Αναγνώρισε το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης κάθε ατόμου.
Ποτέ μην αναφέρεσαι σε άλλους με κακό τρόπο.  Η αρνητική ενέργεια που στέλνεις στο Σύμπαν θα πολλαπλασιαστεί όταν επιστρέψει σε σένα.



Όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη  κι όλα τα λάθη μπορούν να συγχωρεθούν.
Οι κακές σκέψεις προκαλούν ασθένεια του μυαλού, του σώματος και του πνεύματος. Κάνε θετικές σκέψεις.
Η Φύση δεν είναι ΓΙΑ εμάς. Είναι ΚΟΜΜΑΤΙ μας. Είναι μέρος της παγκόσμιας οικογένειάς σου. 
Τα παιδιά είναι οι σπόροι του μέλλοντός σου. Σπείρε αγάπη στις καρδιές τους και πότισε τις με σοφία και μαθήματα της ζωής. Όταν μεγαλώσουν, δώσε τους χώρο να αναπτυχθούν.



Μην πληγώνεις τις καρδιές άλλων. Το δηλητήριο του πόνου σου θα επιστρέψει σε σένα.
Να είσαι ειλικρινής. Πάντα. Η ειλικρίνεια είναι το μέτρο της θέλησης κάποιου μέσα στο Σύμπαν.
Κράτα τον εαυτό σου ισορροπημένο. Ο Νους, το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα σου, πρέπει να διατηρούνται αγνά και υγιή.Γύμνασε το σώμα για να δυναμώσεις το μυαλό.Πλούτισε σε πνεύμα για να γιατρέψεις τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες.


Να παίρνεις συνειδητές αποφάσεις για το ποιος θα είσαι και πώς θα αντιδράς. Να είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου.
Να σέβεσαι τις προσωπικές στιγμές και τον προσωπικό χώρο όλων. Μην αγγίζεις ιδιοκτησίες άλλων, ειδικά ιερά και θρησκευτικά αντικείμενα. Αυτό απαγορεύεται.


Να είσαι αληθινός με τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να βοηθήσεις τους άλλους αν δεν βοηθήσεις πρώτα τον εαυτό σου.
Να σέβεσαι τις θρησκευτικές απόψεις των άλλων. Μην προσπαθείς να επιβάλλεις τις δικές σου απόψεις.
Μοιράσου την καλοτυχία σου με άλλους!
 http://mythagogia.blogspot.gr

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Η Ιστορία ενός Δέντρου

του Πέτρου Κουμπλή
Έβαλε μια τελευταία κατακόκκινη μπάλα στο δέντρο κι έκατσε αναπαυτικά στον καναπέ του, για ν’ απολαύσει το θέαμα. Αυτό ήταν το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο που είχε στολίσει ποτέ. Αν όχι το ωραιότερο, τότε σίγουρα το πιο εντυπωσιακό. Είχε χρησιμοποιήσει αμέτρητα λαμπάκια και χρωματιστά στολίδια, φανταχτερές γιρλάντες κι ένα μεγάλο χρυσαφένιο αστέρι στην κορυφή.

Ο άνδρας είχε κάνει το καθήκον του. Αυτό που απέμενε ήταν να γεμίσει με δώρα ο κενός χώρος κάτω απ’ το δέντρο, ακριβώς δίπλα στη φάτνη. Κι ήταν βέβαιος πως όλοι θα έρχονταν, γοητευμένοι από το γιορτινό αποτέλεσμα, για να του αφήσουν ένα δώρο. Τέτοιο δέντρο, θα άξιζε δεκάδες συσκευασίες με λαμπερά περιτυλίγματα και περίτεχνους φιόγκους.
Κι έτσι έκατσε περήφανος και περίμενε τα κουδούνια και τα τηλέφωνα να χτυπήσουν.
Μα η ώρα περνούσε κι ούτε ένα δώρο δεν είχε βρει τη θέση του κάτω απ’ το δέντρο. Κανείς δεν τον είχε αναζητήσει.
Κι ο άνδρας περίμενε.
Και περίμενε…
Και περίμενε.
Και πάλι τίποτα.
Ούτε ένα δώρο.
Το μυαλό του θόλωσε.
Η αναμονή ενός ανταλλάγματος μεταμορφώνεται. Γίνεται πρώτα ανυπομονησία, μετά θυμός και στο τέλος μίσος. Αυτός ο άδικος κι ακατάδεκτος κόσμος δεν είχε εκτιμήσει ούτε το δέντρο του, ούτε την αναμονή του. Τους μισούσε όλους! Όλους!
Και περίμενε ξανά. Περίμενε.
Αγκαλιασμένος με το μαξιλάρι και την οργή του.
Όταν σηκώθηκε απογοητευμένος από τον βυθισμένο καναπέ, δε μπορούσε να πει με ακρίβεια πόσες ώρες είχαν περάσει.
Υπολόγιζε γύρω στις τρεις.
Αλλά στην πραγματικότητα είχαν περάσει περισσότερές από τρεις ώρες.
Περισσότερα από τρία χρόνια.
Περισσότερες από τρεις δεκαετίες.
Όταν κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντίκρυσε το θλιβερό πρόσωπο ενός γέρου.
Χωρίς καν να το καταλάβει, είχε ξοδέψει όλη του τη ζωή περιμένοντας να του φέρουν δώρα κάτω απ’ το δέντρο.
Η θλίψη έσταξε και μάτωσε την ψυχή του, σαν στάμπα από μελάνι πάνω σε ύφασμα λευκό, σε πουκάμισο καλοσιδερωμένο, που περιμένει μια γιορτή.
Κι έτσι ο άνδρας άφησε τον εαυτό του.
Άφησε το εαυτό του να πεθάνει.
Μετά την τελευταία του επίγεια πνοή, ανέβηκε στους Ουρανούς.
Εκεί σίγουρα θα του άξιζε ο Παράδεισος.
Δεν είχε κάνει τίποτα κακό.
Άξιζε μια καλύτερη τύχη.
Μα αυτό που αντίκριζε ήταν ακατανόητο.
Οι Ουρανοί δεν είχαν ύμνους και αγγέλους, δεν είχαν αγίους, δεν είχαν ανθρώπινες μορφές με μακριά γένια και μαλλιά, δεν είχαν αυστηρούς κριτές, δεν είχαν πολυκοσμία, δεν είχαν Κήπους του Παραδείσου ή έστω Καζάνια της Κολάσεως.
Και στη θέση του θεού… ειδικά εκεί…
Ε, αυτό ήταν αδιανόητο…
Εκεί, στο βάθος, έβλεπε… έβλεπε ένα παιδί.
Ναι, ένα παιδί. Ένα μικρό κορίτσι.
Με μάτια λαμπερά σαν δυο ήλιους, δέρμα σκούρο σαν γλυκιά χειμωνιάτικη νύχτα και μικρές χαριτωμένες μπούκλες στα μαλλιά σαν μικρά αθώα κύματα, που γεννήθηκαν για να γαληνεύουν τη μοναξιά των βράχων.
«Μα είναι δυνατόν..;
Είναι δυνατόν… ο θεός..;»
Πριν όμως τελειώσει τη φράση του, το μικρό κορίτσι βρέθηκε ξαφνικά μπροστά του. Έγειρε το πρόσωπό της προς το δικό του.
Και του ψιθύρισε κάτι.
Κάτι που δεν μοιάζει με τις λέξεις που λέμε.
Κάτι που δεν μοιάζει με τους ήχους που ακούμε.
Κάτι που δεν μοιάζει με όλα εκείνα που ξέρουμε.
Και τότε ο άνδρας επέστρεψε στη γη.
Για δεύτερη φορά.
Αλλά δεν ήταν πια άνθρωπος.
Ήταν δέντρο.
Ήταν ένα μικρό έλατο, που είχε μόλις φυτρώσει στην άκρη ενός χιονισμένου δάσους, στους πρόποδες ενός μεγάλου βουνού.
Και ξεκινούσε το ταξίδι του.
Γιατί τα δέντρα, ξέρετε, ταξιδεύουν.
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μαζί με την τέλεια αρμονική χορευτική κίνηση της γης, ταξιδεύουν κι εκείνα μαζί της. Και κάθε πρωί καλημερίζουν κι έναν καινούριο ήλιο που μπήκε στο ζωή τους. Και κάθε νύχτα ερωτεύονται κι άλλο φεγγάρι, υπό το φως των αστεριών.
Κι ας μοιάζουν μόνο οι άνθρωποι να μην αδρανούν ποτέ.
Εκείνοι μπορεί να μείνουν ακίνητοι για πάντα.
Ενώ τα δέντρα δεν σταματούν ποτέ.
Πόσο μάλλον τα μικρά δέντρα, όπως αυτό το έλατο, που ήταν κάποτε εκείνος άνδρας, που περίμενε μάταια τα δώρα του.
Κι αφού ταξίδεψε πολύ κι αφού έβαλε τα δυνατά του να γίνει ένα πανέμορφο δέντρο, ένιωσε ξαφνικά μια μέρα το τσεκούρι ενός ξυλοκόπου να του χτυπά την σάρκα.
Και μέσα σε μια στιγμή βρέθηκε στολισμένο σε μια αίθουσα, με δεκάδες αστραφτερές μπάλες να κρέμονται απ’ τα κλαδιά του και λαμπάκια ν’ αναβοσβήνουν σε κάθε αναπνοή του.
Είχε γίνει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Από εκείνα που κοσμούν χώρους μεγάλους, κτήρια που μαζεύουν αμέτρητους ανθρώπους. Κι όλοι τους να κινούνται. Κι όλοι τους να παραμένουν ακίνητοι.
Και οι Γιορτές τέλειωσαν.
Τα φώτα έσβησαν.
Και το έλατο το πέταξαν στον δρόμο, όπως συνηθίζουν να πετούν ανθρώπους, δέντρα κι όνειρα.
Μα το ταξίδι του δέντρου, που ήταν κάποτε άνθρωπος, δεν είχε τελειώσει ακόμα. Μ’ όση δύναμη του είχε απομείνει ξεψυχώντας, έπρεπε να κάνει κάτι τελευταίο. Κοίταξε εκείνον τον περαστικό. Ήταν ένας νεαρός μ’ ένα αστείο μάλλινο σκουφί κι ένα χοντρό μπλε παλτό. Όπως περπατούσε ένιωσε ξάφνου κάτι πολύ έντονο, μια αλλόκοτη αίσθηση, μια ζάλη πρωτόγνωρη. Σήκωσε το βλέμμα του κι αντίκρισε στο απέναντι πεζοδρόμιο το παρατημένο έλατο.
Το πλησίασε.
Και τότε το δέντρο του μίλησε. Του ψιθύρισε κάτι.
Κάτι που δεν μοιάζει με τις λέξεις που λέμε.
Κάτι που δεν μοιάζει με τους ήχους που ακούμε.
Κάτι που δεν μοιάζει με όλα εκείνα που ξέρουμε.
Κι έτσι πήρε μαζί του το δέντρο.
Το πήγε μέχρι το σπίτι του, μέχρι το εργαστήριο του.
Γιατί ο νεαρός αυτός ήταν ξυλουργός.
Και μέρες ολόκληρες, κλεισμένος εκεί μέσα, έκοβε και σκάλιζε, πριόνιζε και λείαινε, κάρφωνε κι έβαφε.
Κι ο κορμός του δέντρου μεταμορφωνόταν, έτοιμος για το επόμενο ταξίδι.
Τα χέρια του ξυλουργού μοιάζουν μ’ εκείνα του γιατρού. Ξαναδίνουν ζωή σ’ όσα έχουν ακόμα ψυχή.
Μέρες αργότερα ο ξυλουργός βγήκε απ’ το εργαστήριό του.
 Κρατούσε ένα μεγάλο αμπαλαρισμένο κουτί, με μια κόκκινη κορδέλα να το αγκαλιάζει.
Περπάτησε πολύ κι έφτασε στην αυλή του ετοιμόρροπου σπιτιού.
Εκεί ζούσε φτωχικά με τη γιαγιά του ένα μικρό αγόρι.
Για εκείνο ήταν το δώρο.
Για εκείνο είχε φτιάξει ο ξυλουργός το ξύλινο παιχνίδι.
Και να τώρα…
Ο άνδρας που πέρασε τη ζωή του περιμένοντας ένα κάποιο δώρο, που είχε πεθάνει απογοητευμένος, που είχε γίνει δέντρο και μετά ξύλο στα χέρια ενός καλού ανθρώπου, γινόταν ο ίδιος σήμερα δώρο. Δώρο στα χέρια κάποιου που δεν περίμενε τίποτα.
Το αγόρι άνοιξε το κουτί.
Τη μέρα αυτή δε θα την ξεχνούσε ποτέ στη ζωή του.
Ήταν ευτυχισμένο, αληθινά ευτυχισμένο.
Και το φως στο πρόσωπό του θύμισε κάτι.
Κάτι που δεν μοιάζει με τις λέξεις που μιλάμε.
Κάτι που δεν μοιάζει με τους ήχους που ακούμε.
Κάτι που δεν μοιάζει με όλα εκείνα που ξέρουμε.

http://www.aixmi.gr