Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

10 μαθήματα που πήρα από το παιδί μου

Pablo-Picasso - Μητέρα και παιδί

Θεωρητικά, ως γονιός, εκπαιδεύεις, κατευθύνεις, ανοίγεις ορίζοντες, δίνεις μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς στα παιδιά σου. Και αυτού του είδους η καθοδήγηση, πάλι τελείως θεωρητικά και με βάση τα στερεότυπα, έχει μία σταθερή και μονόδρομη κατεύθυνση, από το γονιό προς το παιδί. Θεωρητικά. Γιατί τελείως πρακτικά και ουσιαστικά τα μαθήματα είναι αμφίδρομα, όπως σε κάθε σχέση που είναι τόσο δυνατή και έχει τόσο μεγάλη τριβή. Και δεν είναι απλά μαθήματα. Είναι μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς.
 
10. Κανένας δεν ανήκει σε κανέναν.
Κάθε ένας, όσο μικρός και αν είναι, όσο μεγάλος και αν είναι, όσο ανάγκη και αν σε έχει, δεν σου ανήκει. Ανήκει μόνο στον εαυτό του και αυτό αυτόματα σημαίνει ότι δεν έχεις το δικαίωμα να τον κάνεις ό,τι θέλεις. Άλλωστε, πολύ σύντομα θα διαπιστώσεις ότι δεν μπορείς, γιατί έχει το δικό του χαρακτήρα. Το παιδί «μου» εμπεριέχει τόση κτήση, όση και το μπαμπάς «μου». Δηλαδή καμία.
 
9. Κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον.
Λες ποιο είναι το σωστό, δείχνεις ποιο είναι το σωστό, δίνεις το μάθημα ξανά και ξανά, το κάνεις εσύ για να το δει στην πράξη. Και όμως, το κάνει αλλιώς. Μέσα από το δικό του πρίσμα, μέσα από τη δική του προσέγγιση για το «σωστό». Μα είναι δυνατόν; Εννοείται και μάλιστα ευτυχώς. Γιατί είναι άλλος άνθρωπος, άλλη προσωπικότητα, άλλος χαρακτήρας. Και αυτό είναι το ωραίο. Είναι μοναδικός. Αλλιώς, γονείς και παιδιά, γενιές και γενιές θα ήμασταν όλοι ίδιοι. Θα έλεγες Παπαδόπουλος και θα ήξερες πώς συμπεριφέρονται 5 άνθρωποι από την ίδια οικογένεια.

8. Όλοι έχουν δικαίωμα στα «νεύρα».
Ποιος σου είπε ότι επειδή είναι 3 μηνών ή πολύ περισσότερο 3 ετών δεν έχει νεύρα; Και ποιος σου είπε ότι δεν μπορεί να ξεσπάσει επάνω σου; Και ξέρεις γιατί; Γιατί την προηγούμενη φορά, που εσύ ήσουν φορτωμένος, έχασες την υπομονή σου και της φώναξες πολύ εύκολα. Τώρα, έχε το ανάστημα να απορροφήσεις με ψυχραιμία και σεβασμό τα νεύρα της και να της πεις ότι την καταλαβαίνεις. Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι εσύ την ξύπνησες  «βίαια» για να πας στους κουμπάρους σου.
 
7. Όλοι έχουν δικαίωμα στην «κακή μέρα».
Σήμερα η μέρα σου έχει κάτσει στραβή από την αρχή. Έκανες λάθη στη δουλειά, βρίστηκες με την άλλη στο δρόμο, άργησες να πάρεις το μικρό από το φροντιστήριο και σε γυροφέρνει και ένα κρύωμα. Γυρνάς στο σπίτι και δεν έχεις όρεξη για πολλά πολλά. Σήμερα η μέρα της έχει κάτσει στραβή από την αρχή. Έπεσε στο δρόμο για τον παιδικό και της σκίστηκε το καλσόν, έχασε το καινούργιο κοκαλάκι hello kitty, η μαμά της λέει ότι έχουν φασολάκια κι έχει και ένα μπούκωμα που την έκανε να στριφογυρίζει σαν το κοκορέτσι όλη νύχτα. Γυρνάει στο σπίτι και δεν έχει όρεξη για πολλά πολλά. Τι την πιέζεις να της δώσεις ζουμερά φιλιά στη μούρη, αφού σου λέει «άσε με»;
 
6. Ζήτα «συγγνώμη»
«Ζήτα συγγνώμη. Τι είπες; Δεν ακούω… Ζήτα συγγνώμη». Μπα; Εσύ έχεις την απαίτηση να ζητήσει συγγνώμη και μάλιστα τόσο επιτακτικά και τόσο δυνατά ώστε να το ακούσεις ξεκάθαρα. Εσύ του ζήτησες συγγνώμη για την απρεπή στάση σου, για την άδικη συμπεριφορά σου, για την λάθος εκτίμησή σου; Ή είσαι τόσο εγωιστής, που θεωρείς ότι είναι πολύ μικρό το τρίχρονο για να του απολογηθείς; Ζήτα συγγνώμη κι εσύ. Η «συγγνώμη» δεν κοιτάει ηλικίες, μόνο χτίζει καλούς χαρακτήρες και δίκαιες σχέσεις.
 
5. Είμαι πρότυπο. Καλό και κακό.
Ο γιος μου με έχει πρότυπο. Το λέω και φουσκώνω από περηφάνια. Μόνο που το να είσαι πρότυπο είναι δύσκολος ρόλος. Γιατί όταν κάποιος σε έχει πρότυπο, σημαίνει ότι θέλει να σου μοιάσει, σε μιμείται. Και στα καλά και στα κακά. Γι’ αυτό, εκτός του είμαι ο καλύτερος οδηγός που γέννησε αυτός ο πλανήτης, δεν δικαιούμαι να ξεχνάω ότι μπροστά του καπνίζω, ρίχνω κανένα μπινελίκι, χάνω την ψυχραιμία μου και πήρα τις προάλλες τη σειρά του άλλου στην ουρά. Είμαι πρότυπο για εκείνον. Και αυτό είναι για μένα ευθύνη και πρόκληση.
 
4. Έχω υπομονή και όρια. Περισσότερα από όσα νόμιζα.
Ξενυχτάω κάθε μέρα. Ξενυχτάω κάθε μέρα και την επόμενη μέρα πηγαίνω στη δουλειά. Φτιάχνω φρουτόκρεμα και κάνει «μία έτσι» με το χέρι του και τη ρίχνει κάτω. Κι εγώ την ξαναφτιάχνω. Κλαίει συνέχεια και γκρινιάζει, χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί. Κι εγώ τον χαϊδεύω. Εξαντλώ την υπομονή και τα όριά μου κι όμως έχω παραπάνω, μπορώ  παραπάνω, αντέχω παραπάνω. Γιατί ο σκοπός είναι μεγάλος και σπουδαίος. Και τώρα ξέρω, όταν ο σκοπός είναι μεγάλος και σπουδαίος, έχω την υπομονή και τη δύναμη να τον υπηρετήσω.
 
3. Είμαι κι εγώ παιδί.
Κυλιέμαι μαζί του στα χαλιά, κάνω αστείες γκριμάτσες για να βγω φωτογραφία, ντύνομαι Άγιος Βασίλης την πρωτοχρονιά, κάνω πατινάζ στον πάγο, τρώω τούμπα και γελάω, κρύβομαι πίσω από την κουρτίνα και τρέχω για το «φτου ξελευθερία». Είμαι κι εγώ παιδί. Κρύβω κι εγώ ένα παιδί μέσα μου. Γιατί να το κρύβω; Επειδή φοράω κοστούμι; Θα κρατήσω τη διάθεση της παιδικής χαράς και θα το απολαύσω. Γιατί να το παίζω μόνο μεγάλος, αφού είμαι κι εγώ παιδί;
 
2. Είμαι κι εγώ λάθος
Πολλές φορές νομίζω ότι είμαι μεγάλος, ότι είμαι σωστός, ότι ξέρω πολλά. Μπούρδες. Από την καθημερινή συναναστροφή με το παιδί αποδεικνύεται ότι είμαι πολύ μικρός για να νιώθω μεγάλος, ότι ξέρω πολύ λίγα για να πιστεύω ότι ξέρω πολλά, ότι κάνω πολλά λάθη για να νομίζω ότι είμαι σωστός. Και αυτή η γνώση, αυτή η συνειδητοποίηση είναι για μένα μια τεράστια ευκαιρία. Να γίνω καλύτερος με δάσκαλο το παιδί μου.
 
1. Μπορώ να αγαπάω αληθινά.
Αυτή η αγάπη είναι άδολη, ανεπιτήδευτη, αληθινή. Αγαπάω και νοιάζομαι χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς προσδοκίες. Αγαπάω με όλη την ψυχή μου. Τώρα ξέρω. Μπορώ να αγαπήσω τόσο πολύ. Και αυτό με κάνει πιο δυνατό, μου δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, μου προσφέρει μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση. Γιατί ξέρω ότι έχω πολλά για μένα και πολλά να δώσω.


http://www.tsemperlidou.gr