Οἱ πύρηνες ἀλεποῦδες…

Οἱ πύρηνες ἀλεποῦδες μαζεύονται στὸ ἱερὸ δένδρο τὰ μεσάνυκτα, στὴν ἀρχὴ τοῦ χρόνου.

Εἰκόνα ἀπὸ «τὶς ἑκατὸ ὄψεις τοῦ Ἔντο», μιὰ σειρὰ διασήμων λαϊκῶν ζωγραφιῶν, ποὺ κυκλοφοροῦσαν τυπωμένες τὸ 1820, σὲ ὅλη τὴν Ἰαπωνία. (Ἔντο εἶναι ἡ παλαιὰ ὀνομασία τοῦ Τόκυο).

Οἱ μικρὲς φλόγες αὐτὲς στὴν ἰαπωνικὴ παράδοση, ὀνομάζονται «Κιτσνέμπι», (Κιτσνὲ εἶναι ἡ ἀλεποῦ) καὶ θεωροῦνται «Κάικο», δηλαδὴ κάτι σὰν μικρά, φωτεινά, παιχνιδιάρικα ξωτικὰ πολὺ ἀτμοσφαιρικά. 
Δηλαδὴ εἶναι ζωντανὰ ἄυλα πλασματάκια ἀγνώστου προελεύσεως, ποὺ γίνονται ὁρατὰ τὴν νύκτα συνήθως, σὲ ἰδιαίτερες ἀτμοσφαιρικὲς συνθῆκες. Ὅπου ὑπάρχει ὑγρασία, ἠλεκτρισμένη ἀτμόσφαιρα, μεγάλη φόρτισις…

Ὑπάρχει μεγάλος πλοῦτος λαϊκῶν θρύλων καὶ παραμυθιῶν ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα γιὰ τὰ Κάικο σὲ ὅλη τὴν Ἰαπωνία, μὲ διάφορες ἄλλες ὀνομασίες, ὅπως Ὀνίμπι, ποὺ εἶναι γαλαζοπράσινου χρώματος. 
Πολλὲς φορὲς τὰ ἔβλεπαν νὰ αἰωροῦνται δίπλα σὲ ζῷα ἢ νὰ μαζεύονται ἐκατοντάδες σὲ ἕνα σημεῖο ἢ κοντὰ σὲ βάλτους καὶ νερά.

Αὐτὴν τὴν λαϊκὴ παράδοση ὅμως δὲν τὴν συναντοῦμε μόνον στὴν Ἰαπωνία, ἀλλὰ σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ἀκόμη πιὸ ἐνδιαφέρον. Μιλᾶμε γιὰ χιλιάδες θρύλους ἀπὸ τὸν Εὐρωπαϊκὸ μεσαίωνα, στὴν Ἀγγλία, μὲ τὰ spook lights καὶ τὰ  Will o the Wisp καὶς τὶς φλόγες ποὺ ἐμφανίζονταν σὲ βάλτους ἢ ἐκεῖ ποὺ κρύβονταν θησαυροί, τὰ Ἀαρνιβάλκεα τῆς Φινλανδικῆς παράδόσεως, Feu Follet στὴν Γαλλία, Φλόγες τῶν Ἔλφ στὴν Γερμανία, μέχρι τὴν Ῥωσσία καὶ μέχρι τὶς φλoγίτσες Νάγκα στὴν Ταϊλάνδη.

Ὅλα σχετίζονται μὲ τὸν κόσμο τῶν ξωτικῶν, εἶναι «ζωνανά» -τὰ ἐξηγοῦσαν ἔτσι- καὶ γίνονται ὁρατὰ κοντὰ σὲ νερά, πρὶν ἀπὸ σεισμούς, σὲ μέρη μὲ μεγάλη ἀτμοσφαιρικὴ φόρτιση κλπ. 
Ἡ ἐπιστήμη σήμερα προσπαθεῖ νὰ δόσῃ μίαν ἐξήγηση.
Ὅ,τι καὶ νὰ εἶναι πάντως, γίνονται ὀρατὰ ἀκόμη καὶ σήμερα.

Τουσιάδης Δημήτρης

https://arxisame.gr

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

 



Χρόνια πριν ζούσε στη Αγγλία ένα πολύ φτωχό ζευγά­ρι, που είχε μονάχα μία αγελάδα. Με πολλές στερήσεις, συντηρούνταν από το γάλα και τα μοσχαράκια της. Κάποτε λοιπόν, την παραμονή των Χριστουγέννων, η αγελάδα όντας και σε εγκυμοσύνη πέθα­νε. Ο άντρας, που είχε μονάχα 3 πένες, που δεν αρκούσαν για να αγοράσει ούτε τρόφιμα για το γεύμα των Χριστουγέννων, πήγε να ζητήσει τη βοήθεια του εφημέριου του χωριού. Αυτός του είπε: «Όταν ο θεός κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένα παράθυρο. Εγώ και η εκκλησία είμαστε φτωχοί για να σε βοηθήσουμε, αλλά καθώς την ημέρα των Χριστουγέννων συμβαίνουν θαύματα, κάτι μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή για πάντα. Πήγαινε στο παζάρι και αγόρασε το πρώτο πράγμα που θα σου προσφέρουν.» Παρόλο που δεν ήταν σίγουρος ότι αυτή ή­ταν η καλύτερη λύση, ο άντρας πήγε στο παζάρι. Ένας έμπορος τον είδε να τριγυρίζει εδώ κι εκεί και τον ρώτησε τι έψαχνε.

«Δεν ξέρω. Έχω ελάχιστα χρήματα και ο ιερέας μου είπε να αγοράσω το πρώτο πράγμα που θα μου προσφέρουν». Ο έμπορος ήταν ζάπλουτος, παραδόπιστος και ποτέ δεν άφηνε ευκαιρία για κέρδος να πάει χαμένη. Πήρε αμέσως τα χρήματα, έγραψε κάτι βιαστικά σε ένα χαρτί και το έδωσε στον άντρα. «Ο ιερέας έχει δίκιο! Καθώς ήσουν πάντα καλός άνθρωπος, σου πουλάω τη θέση μου στον Παράδεισο, σήμερα, αυτή τη γιορτινή μέρα! Να, ορίστε και το συμβόλαιο!» Ο άντρας πήρε το χαρτί και απομακρύνθηκε, ενώ ο έμπορος ήταν γεμάτος περηφάνια που είχε πετύχει άλλη μία καλή εμπορική συναλλαγή.

Ο ίδιος ήταν ένας άνθρωπος που δεν πίστευε στο Θεό, πίστευε ότι όλα αυτά ήταν βλακείες για να πιστεύουν οι αφελείς, δεν υπήρχε παράδεισος για αυτόν πάρα μόνο ότι φάμε και ότι πιούμε και γελούσε με τον αφελή χωρικό που του πούλησε κάτι που δεν υπάρχει. Το βράδυ στο σπίτι του έφαγε ένα λουκούλειο γεύμα και με έπαρση διηγήθηκε το πώς πούλησε σε πολύ καλή τιμή κάτι που δεν υπάρχει. Στο τέλος, αφού είχε πιει και κάτι παραπάνω, είπε: Δεν υπάρχει Θεός ούτε Άγγελοι στη Γη, αν υπάρχετε ελάτε να με πάρετε, ειδάλλως αφήστε με ήσυχο, το χρήμα που έχω κυβερνάει τα πάντα.

Το βράδυ στο όνειρό του, εμφανίστηκε ένα φωτεινό ον, ένας Άγγελος. Ήταν ένα τόσο μεγαλόπρεπο, υπέροχο και δυνατό ον που ο έμπορος άρχισε να τρέμει μπροστά του. «Φίλε μου, ακούσαμε τη φωνή σου και ήρθαμε να σε πάρουμε πριν την ώρα σου για το τελευταίο σου ταξίδι.» είπε ο Άγγελος. Με τρόμο ο έμπορος κλαψουρίζοντας τον παρακάλεσε: Μη κύριε άγγελε, δεν εννοούσα αυτά που είπα. Πιστεύω σε εσάς, το κρασί με έκανε να παραμιλάω. Μη με πάρετε ακόμα. Μετάνιωσα. «Εντάξει φίλε μου, σε περίπτωση όμως που άλλα λες τώρα και άλλα κάνεις όταν ξυπνήσεις, δες προσεκτικά το όνειρο που θα ακολουθήσει»

Στη συνέχεια του όνειρου ο έμπορος είδε ότι σε μία υπηρέτρια χύθηκε ο καφές και η ώρα στο ρολόι του τοίχου χτυπούσε 9. Στη συνέχεια είδε έναν ζητιάνο με ένα μάτι να του ζητάει ελεημοσύνη, αυτός να τον κλωτσάει και είδε στο χέρι του ότι η ώρα ήταν 10. Μία γκρίζα πεταλούδα ήταν στο καπέλο του και την έδιωξε, κοίταξε τότε το καμπαναριό και η ώρα ήταν 11. Τέλος, κάπως βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι, δίπλα σε ένα νεκροταφείο, είδε ξανά τον άγγελο, ένιωσε τη καρδιά του να πονάει, να πέφτει χάμω, να μαζεύεται κόσμος, να πεθαίνει. Το τελευταίο που άκουσε ήταν «πάει το παλιόσκυλο» και από μακριά το ρολόι της εκκλησίας να χτυπάει 12 φορές.

Τα πιο περίεργα έθιμα Χριστουγέννων από όλο τον κόσμο

 Κάθε λαός, έχει διαφορετικές χριστουγεννιάτικες συνήθειες, που είτε τηρεί γιατί το επιτάσσει η παράδοση, είτε γιατί προσδίδει μία πιο χιουμοριστική διάθεση στην αναμονή των γιορτών.

Στην Αγγλία, η παράδοση θέλει τους Άγγλους να αφήνουν, μπράντι για τον Άι Βασίλη και καρότα για τον Ρούντολφ, ενώ τα παιδιά κρεμούν χριστουγεννιάτικες κάλτσες, για να τις γεμίσει με γλυκά ο πατέρας των Χριστουγέννων.

Στη Γερμανία, αντί για τις κάλτσες τους, βγάζουν έξω τα παπούτσια τους, βέβαια με τις ίδιες προσδοκίες με τους Άγγλους. Περιμένουν δηλαδή ο Άι Βασίλης να τους τα γεμίσει με γλυκά. Από τις αρχές του Δεκέμβρη, τα παιδιά αφήνουν τα παπούτσια τους έξω και αν δεν ήταν καλά παιδιά τη χρονιά που πέρασε, αντί για γλυκά θα βρουν κλαδιά μέσα.

Οι Ιάπωνες από την άλλη, χωρίς να έχουν βέβαια τα Χριστούγεννα στη θρησκεία τους, αλλά επηρεασμένοι από τη δυτική μόδα, έχουν ένα διατροφικό έθιμο, που τους θέλει να τρώνε τα διάσημα κοτόπουλα KFC, που έχει επικρατήσει χάρη σε μία πολύ επιτυχημένη διαφήμιση της εταιρίας το 1974.

Στην Καταλονία βέβαια, οι χριστουγεννιάτικες συνήθειες είναι πιο συμβολικές. Συγκεκριμένα για τον παραδοσιακό στολισμό την περίοδο των Χριστουγέννων, οι Καταλονοί τοποθετούν στα σπίτια τους μία φιγούρα στην στάση της αφόδευσης, τη λεγόμενη «El Caganer» και συμβολίζει την καλή τύχη και τη γονιμότητα της γης, ώστε η χρονιά που θα ακολουθήσει να φέρει καλή σοδειά. Η φιγούρα αυτή απεικονίζει πολλές φορές δημόσια πρόσωπα, όπως τον Ομπάμα, την Μέριλιν Μονρόε αλλά και την Lady Gaga και Amy Winehouse.

Τα παιδιά στην Καταλονία, ακολουθούν και εκείνα ένα έθιμο, που τα θέλει να φροντίζουν ένα κούτσουρο από τις 8 Δεκέμβρη μέχρι την αλλαγή του χρόνου. Τα παιδιά, πρέπει να το έχουν σκεπασμένο με μία κουβέρτα και να το ταΐζουν κάθε απόγευμα με «Turron», δηλαδή το μαντολάτο, ώστε να το κρατούν ζεστό και καλοταϊσμένο για να μπορέσει να «αφοδεύσει» πολλά γλυκά την Πρωτοχρονιά.

Η παράδοση στη Νορβηγία υπαγορεύει ότι οι μάγισσες και τα κακά πνεύματα εμφανίζονται την Πρωτοχρονιά και κλέβουν τα σκουπόξυλα των Νορβηγών και πετάνε μακριά. Για αυτό και οι άνθρωποι, κρύβουν τα σκουπόξυλα και οτιδήποτε σχετικό, ένα βράδυ πριν, ώστε να «προλάβουν» το κακό.

Στον Καναδά, τα Χριστούγεννα ανήκουν δικαιωματικά στα παιδιά. Το καναδέζικο ταχυδρομείο λοιπόν,έχει δημιουργήσει ειδικό ταχυδρομικό κώδικα (H0H 0H0), για να μπορούν τα παιδιά να στέλνουν τα γράμματά τους στον Άι Βασίλη αλλά και οι εργαζόμενοι, απαντούν στα γράμματά τους. Μέσα σε 27 χρόνια μάλιστα, έχουν απαντηθεί 15 εκατομμύρια γράμματα.

Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα πολύ απόμερο μέρος στην Ευρυτανία, Άπατο το όνομά του. Ήταν ψηλά σε ένα βουνό, και τριγύρω του ήταν βράχια και γκρεμοί, τόσο απόκρημνα, που με μεγάλο φόβο και κόπο θα έφτανες εκεί. Δεν μπορούσαν να περάσουν μουλάρια, και έτσι δεν υπήρχε καθόλου εμπόριο μεταξύ των πολλών ανθρώπων και του Άπατου.
Εκεί ζούσαν δύο μόνο οικογένειες: Αυτή του Καραγκιόζη και αυτή του Χατζηαβάτη. Υπήρχε πολύ ησυχία και γαλήνη σε εκείνο το φτωχό μέρος. Μια μέρα όμως, ένας παράξενος ξένος έκανε την εμφάνισή του εκεί. Το όνομά του ήταν Τραπεζίτης, χοντρός, με γραβάτα, γιλέκο, σακάκι και παπούτσια. Στο γιλέκο του κρεμασμένο με μία χρυσή αλυσίδα ήταν ένα ρολόι. Κάθησε λοιπόν ο Τραπεζίτης στο αυλή του Καραγκιόζη, και σύντομα όλος ο πληθυσμός του Άπατου, οι δύο οικογένειες με τα παιδιά τους (κάθε οικογένεια είχε από μία ντουζίνα παιδιά) ήρθαν με περιέργεια να τον δούνε.

- Πούθε έρχεσαι ξένε μου, λέει ο Καραγκιόζης.

ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Ήταν απογευματάκι, και μόλις έφεγγε το φως από τη Δύση, όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας έμπαινε στα ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης. Θα είχε μία ιδιαίτερη συζήτηση με τον τσάρο Αλέξανδρο, μακριά από πρωτόκολλα, πρακτικά και επισημότητες….

- «Νομίζω ότι ξέρω τι θέλεις Ιωάννη, αυτή σου η εμμονή για το Ανατολικό ζήτημα… έτσι δεν είναι;»

- «Μεγαλειότατε, δεν θέλω να γίνομαι κουραστικός, αλλά όλα αυτά τα χρόνια έχετε πιστεύω καταλάβει ότι εξυπηρετώ τα συμφέροντά σας με τον καλύτερο τρόπο, και από όσο γνωρίζετε το χαρακτήρα μου, εάν έχω κάτι να πω, θα το πω, όποιες και αν είναι οι συνέπειες….. Έχω την υποχρέωση λοιπόν να σας πω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε επανάσταση κάτω στην Ελλάδα, τώρα, αυτή τη στιγμή ….»

Ο Τσάρος σηκώθηκε απότομα, πάντα αυτή η λέξη επανάσταση του έφερνε μία αποστροφή και μία αντίδραση…. ήταν βλέπετε Μονάρχης και η Ευρώπη μόλις έβγαινε από το κυκλώνα της Γαλλικής Επανάστασης…..

- «Επανάσταση! Μα τι λες Ιωάννη, ακόμα δεν έχουν κρυώσει τα εκατομμύρια πτώματα που μας έσπειρε ο Βοναπάρτης, μόλις τελειώσαμε μαζί του πια….. Επανάσταση! Να σηκώνονται τα πόδια για να χτυπήσουν το κεφάλι! Από το Θεό έχουν την εξουσία οι Βασιλείς και έρχεται αυτός ο όχλος και κόβει τα κεφάλια τους και λέει θέλει ελευθερία και ισότητα και ψωμί…. – Όχι δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, υπάρχει μία τάξη πραγμάτων, άλλοι πάνω και άλλοι κάτω, Ο Θεός στον Ουρανό, Ο βασιλιάς επάνω στη Γη και ο λαός κάτω, και έτσι υπάρχει ασφάλεια, τάξη, προκοπή…. Δεν θέλω να ακούω καν αυτή τη λέξη!»


Ο διπλωμάτης Ιωάννης έσκυψε το κεφάλι τάχα υποταγμένα, αλλά μέσα του κουλουριαζόταν σαν τη λέαινα έτοιμη για την επίθεσή της, όχι δεν φοβόταν τον Τσάρο, τον γνώριζε καλά και ήξερε ότι και ο Τσάρος τον εμπιστευόταν απόλυτα, και τον χρειαζόταν, γιατί ο Καποδίστριας ήξερε να διαβάζει τις προθέσεις πίσω από τα λόγια των άλλων και να βλέπει μακριά…. Πολύ μακριά. Περισσότερο από ευγένεια του έδειξε υποταγή. Ήρθε για να καταφέρει κάτι και ήξερε ότι θα τα κατάφερνε…. Με ήρεμη φωνή συνέχισε….

«Είδαμε λοιπόν τι δύναμη έχει μία επανάσταση….. στο χέρι μας είναι να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δύναμη προς όφελος μας, για τη καταστροφή αυτών που στέκονται εμπόδιο μας… η δυναστεία που μπορούμε να χτυπήσουμε έτσι είναι η Οθωμανική. Η επανάσταση είναι το καλύτερο όπλο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, μετά το στρατό και το στόλο σας….. ένα όπλο που μας κοστίζει ελάχιστα και μπορεί να μας αποδώσει τα μέγιστα. Το σχέδιο μου είναι απλό: Ξεσπάει μία επανάσταση στα Βαλκάνια, την οποία υποκινούμε εμείς, γίνονται σφαγές φυσικά και η Ρωσία ως προστάτης των Χριστιανών επιτίθεται στην Οθωμανική αυτοκρατορία, καταλύοντας την….»

- «Μα τι λες Ιωάννη, εδώ με δική μου πρωτοβουλία κάναμε την Ιερή συμμαχία που σκοπό έχει να καταλύσει κάθε επανάσταση και να αφήσει τους θρόνους να συνεχίσουν να υφίστανται ως έχουν…. και μου λες να υποκινήσουμε επανάσταση; Πως θα καταλύσουμε εμείς τη συμφωνία που είχαμε τη πρωτοβουλία να κάνουμε;»

- «Μεγαλειότατε, οι συμφωνίες γίνονται ακριβώς για να καταλύονται, όταν αυτό επιβάλλουν τα εθνικά συμφέροντα μας, και αυτή τη στιγμή ακριβώς οι άλλες δυνάμεις προχωράνε εις βάρος μας. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι κάνουν αποικίες σε όλο τον κόσμο και θέλουν να μείνει ο Τούρκος στη θέση του για να είναι προμαχώνας για εσάς. Οι Γερμανοί εισχωρούν στα Βαλκάνια, με μία σιωπηρή συμμαχία προσεγγίζουν το Τούρκο ώστε να τον χρησιμοποιούν και να τον έχουν σύμμαχο, και να ξέρετε, κάποια στιγμή εσάς θέλουν να χτυπήσουν, να με θυμηθείτε.»

- «Ιωάννη, το ξέρεις ότι σε σέβομαι και σε εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο από όλους τους Ρώσους διπλωμάτες μου, το ξέρω ότι κοιτάς μακριά, αλλά μου ζητάς πολλά, μου ζητάς να φέρω τα πάνω – κάτω στα Βαλκάνια, και μαζί με αυτό στην Ευρώπη…. Οι Τούρκοι είναι αιώνες στα Βαλκάνια, και οι λαοί σκλαβωμένοι….. πώς θα ξεκινήσουν επανάσταση; Θα χάσουν, είναι βέβαιο…. Ότι έγινε το 1770 με τη γιαγιά μου την Αικατερίνη, δεν το ξεχνώ, είπε, στους Έλληνες αξίζει να ζουν σκλαβωμένοι…. Και εμείς…. Εκατομμύρια χαθήκαν στους πολέμους, θέλουμε κάποια χρόνια να συνέλθουμε….. δεν ξέρω….. δεν μπορώ να αναλάβω την ευθύνη να κάνω αυτό το πράγμα….»

Για τον Ιωάννη, είχε φτάσει η κρίσιμη στιγμή: Ή τώρα ή ποτέ!

«Μεγαλειότατε, δεν είναι στο χέρι σας να αναλάβετε ή όχι την ευθύνη της επανάστασης, την έχετε ήδη! Ήδη από το 1472 μαζί με τη Ζωή- Σοφία Παλαιολόγου ήρθαν οι τελευταίοι Ρωμαίοι αξιωματούχοι από την Κωνσταντινούπολη και σας πρόσφεραν τον τίτλο του Καίσαρα και τον δεχτήκατε, και έτσι ο ηγεμόνας της Ρωσίας λέγεται Τσάρος! Η σημαία σας είναι κίτρινη με Θυρεό τον δικέφαλο αετό, έχετε τα δικαιώματα του τελευταίου αυτοκράτορα και μαζί με αυτά και την υποχρέωση ότι οι σκλαβωμένοι λαοί των Βαλκανίων είναι οι δικοί σας λαοί, εάν δεν μπορείτε να το κάνετε εσείς τότε ποιος μπορεί; Εάν δεν έχετε εσείς την υποχρέωση να ελευθερώσετε τους λαούς τότε ποιος την έχει; Κάθε Τσάρος από τον Ιβάν και μετά είναι υποχρεωμένος να κάνει ότι μπορεί για να πάρει πίσω αυτά που του ανήκουν, και τα Βαλκάνια είναι δικαιωματικά δικά σας!»

- Ο Τσάρος έσκυψε από το βάρος αυτής της κληρονομιάς που είχε…. Πόσο θα ήθελε να συνέχιζε να είναι ένα αγόρι που, απλά φλέρταρε, πήγαινε για κυνήγι και γλεντούσε μέχρι τελικής πτώσεως με τους φίλους του… Αλλά δεν γινόταν αυτό…. Ήταν ο Τσάρος βλέπετε, ένα αγόρι που αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στο ότι από τις αποφάσεις του εξαρτιόνταν εκατομμύρια…. Δεν την άντεχε αυτή την ευθύνη, του έτρωγε τα σωθικά του…. καμία μα καμία απόφαση δεν ήταν εύκολη, πάντα κάποιους θα δυσαρεστούσε και κάποιους θα ευχαριστούσε…. Θα ήθελε να αποφύγει αυτό το βάρος της ευθύνης, αλλά δυστυχώς ο Ιωάννης είχε δίκαιο…. Ο Τσάρος όφειλε να βοηθήσει τους Χριστιανούς των Βαλκανίων ….

Με βαριά φωνή είπε στον Ιωάννη Καποδίστρια: «Κάνε αυτό που λες, ας ξεκινήσεις την επανάσταση, πάρε χρήματα, κάνε ότι νομίζεις, αλλά δεν σου ξεκαθαρίζω το τι θα κάνει η Ρωσία μετά. Θα δούμε πρώτα εάν οι Έλληνες είναι ικανοί μόνοι τους να ξεκινήσουν την επανάσταση, θα δούμε εάν μπορέσουν να μονιάσουν και να πολεμήσουν τον Τούρκο, θα δούμε εάν αντέξουν στις επιθέσεις του Σουλτάνου, θα δούμε εάν αντισταθούν στις υποσχέσεις των Πασάδων να προσκυνήσουν…. Ξέρεις δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι οι Έλληνες αξίζουν την ελευθερία τους…»

- «Οι Έλληνες είναι ένας ξεχωριστός λαός Μεγαλειότατε… έχουν βαριά, ένδοξη ιστορία και θα πολεμήσουν μέχρις εσχάτων για την ελευθερία τους, μπορεί να γεννήθηκαν ραγιάδες, αλλά μέσα τους συνεχίζει να ζει ο Λεωνίδας έτοιμος να πεθάνει στις Θερμοπύλες, μπορεί να υποτάχτηκαν στα στίφη των Τούρκων, αλλά μην ξεχνάτε, η Κωνσταντινούπολη άντεξε 1.000 χρόνια περισσότερα από τη Ρώμη….. μπορεί να έκαναν ότι μπορούσαν οι Τούρκοι και οι Δυτικοί για να ξεχάσουν οι Έλληνες αυτό που είναι, αλλά οι Έλληνες δεν είναι απλά ένας λαός…. Είναι η κοιτίδα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, από τα χρόνια του Περικλή έως και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου… είναι η κοιτίδα της Δημοκρατίας, είναι ένας λαός άξιος να κερδίσει την ελευθερία του….. Θα το δείτε! Θα το διαπιστώσετε ο ίδιος!»

- «Και κάτι άλλο Ιωάννη…. Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να ανακατευτεί το όνομά μου, ούτε και το δικό σου σε αυτή την ιστορία, δεν μπορώ να επιτρέψω σε καμία περίπτωση να εκτεθώ και να φανώ ανακόλουθος σε αυτά που λέω, υπογράφω και σε αυτά που τελικά κάνω….. Αυτή η συζήτηση ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ! Όσοι αιώνες και να περάσουν, ποτέ μα ποτέ δεν θα αποκαλυφθεί ο ρόλος ο δικός μου και της Ρωσίας στην επανάσταση των Ελλήνων….»

- «Έχω έτοιμο το σχέδιο της Επανάστασης Μεγαλειότατε…. Το δούλευα από τότε που σπούδαζα στην Ιταλία….. Την σπίθα της επανάστασης θα ανάψει μία εταιρία, μία εταιρία φίλων, η φιλική εταιρία, που απολύτως συνωμοτικά θα δουλέψει για το Μεγάλο σκοπό…. Εγώ θα κινώ τα νήματα της Φιλικής Εταιρίας, αυτό είναι το έργο της ζωής μου, δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ μα ποτέ στους αμύητους ποιος θα είναι ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρίας… Η Αόρατη Αρχή θα ονομάζεται… Και το αποτύπωμα μου σε αυτήν δεν θα γίνει ποτέ μα ποτέ ορατό…. Ή θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε εμείς οι Έλληνες για αυτό το σκοπό!»

- «Σε θαυμάζω Ιωάννη! Μου θυμίζεις αυτούς τους Αρχαίους Έλληνες που το όνομά τους έμεινε για πάντα στην Ιστορία…. Εάν τελικά ελευθερωθείτε εσείς οι Έλληνες, σίγουρα η Ελλάδα θα σου οφείλει πολλά……»

- «Δυστυχώς Μεγαλειότατε οι σπουδαίοι Έλληνες γνώριζαν πάντα τον εξοστρακισμό και την αγνωμοσύνη από τους πατριώτες τους…. Δεν με πειράζει όμως αυτό, ας γίνει ότι είναι να γίνει!»…………

……..

Λίγο καιρό αργότερα διηγείται ο Εμμανουήλ Ξάνθος:

«Και αποφασίσαμε να κάνουμε την επίσημη σφραγίδα της Αρχής της Φιλικής Εταιρίας….

Στη μέση θα είχε το Σταυρό, σύμβολο των Χριστιανών, το Ε για την Ελλάδα και το 16 για το 1816. Στη περιφέρεια αυτής μπήκαν τα βαπτιστικά ονόματα των 9 πρώτων τη τάξη Αρχηγών δηλαδή του Αθανάσιου Τσακάλωφ, Νικόλαου Σκουφά, Νικόλαου Γαλάτη, Αντώνιου Κομιζόπουλου, Άνθιμου Γαζή, Αθανάσιου Σέκερη, Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου, και Εμμανουήλ Ξάνθου άρα 4 Άλφα, 2 Νι, 1 Πι, 1 Έψιλον….. Στην κορυφή της σφραγίδας ετέθη το βαπτιστικό της Αοράτου Αρχής που ουδέποτε αλλού κατονομάζεται…..»
(το αποτύπωμα του Ιωάννη)…..


(Μυθιστορηματική αφήγηση εμπνευσμένη από http://www.oakke.gr/na452/filiki_452.htm)

https://emmkopanakis.blogspot.com

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Ο Ταμαμούα, ένα φτωχό αγόρι του θαλασσινού χωριού της Πολυνησίας, ήταν ήδη ένας έμπειρος ψαράς και βουτηχτής. Μπορούσε να κρατάει την αναπνοή του και να κάνει βαθιές καταδύσεις. Ήξερε σαν τη τσέπη του το βυθό του νησιού του, αλλά κάτι σαν μαγνήτης τον προκαλούσε να εξερευνήσει την ατόλη Τανίβα. Σε όλες τις ιστορίες που άκουγε από παιδί, ήταν το απόλυτο απαγορευμένο και καταραμένο μέρος. Εκεί ζούσε ένα θαλασσινό τέρας που καταβρόχθιζε τους βουτηχτές που αψηφούσαν τη θανατερή του φήμη, και δεν έμενε ίχνος από αυτούς τους χαμένους.

Ο Ταμαμούα είχε μεγαλώσει όμως, δεν ήταν πια παιδάκι και ποτέ στις καταδύσεις του δεν είχε δει ένα τέρας. Είχε δει καρχαρίες, δελφίνια, χελώνες, σαλάχια, μέχρι και φάλαινες, αλλά κανένα από τα ψάρια και τα κήτη δεν ήταν τέρας. Ήταν όντα της θάλασσας, με τη βιολογία τους, τις συνήθειές τους και αν τα ήξερες αυτά, τότε είχες τη γνώση να προφυλαχτείς.

Χριστούγεννα στον κόσμο

Τα Χριστούγεννα έρχονται σε όλον τον κόσμο και κάθε χώρα τα γιορτάζει με το δικό της ξεχωριστό τρόπο. Τα Χριστούγεννα είναι μια παγκόσμια γιορτή και γιορτάζεται διαφορετικά από χώρα σε χώρα, ανάλογα με το κλίμα, την ιστορία ή τη νοοτροπία του κάθε λαού.

Τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα είναι μια από τις μεγαλύτερες Θρησκευτικές εορτές των Ελλήνων. Η ευχή «Καλές γιορτές» είναι από τις πιο χαρακτηριστικές κατά τη περίοδο πριν και μετά τα Χριστούγεννα μέχρι του Αγίου Ιωάννη (13ήμερο).

Σε όλη τη χώρα τα παιδιά τριγυρνούν από σπίτι σε σπίτι για να πουν τα κάλαντα τις παραμονές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Θεοφανίων, ενώ στις 12.00 τα μεσάνυχτα ανάβουν φωτιές για να διώξουν τους καλικάντζαρους, έθιμο κυρίως της υπαίθρου.

Πριν από τα Χριστούγεννα προηγείται τεσσαρακονθήμερος νηστεία κατά την οποία οι πιστοί νηστεύουν το κρέας και τα γαλακτοκομικά τρώγοντας όμως ψάρι μέχρι τις 17 Δεκεμβρίου (εκτός φυσικά Τετάρτης και Παρασκευής). Από τις 17 έως τις 23 Δεκεμβρίου δεν καταλύεται το ψάρι.

Στην Ελλάδα που κύριο χριστουγεννιάτικο έδεσμα είναι το χοιρινό, απαντάται και το έθιμο με το χριστουγεννιάτικο καραβάκι που όμως στη Χίο αποτελεί τοπικό έθιμο της Πρωτοχρονιάς με ομοιώματα πλοίων.

Επίσης οι εξώστες, τα παράθυρα, οι κήποι, αλλά και οι χώροι γύρω από το τζάκι σφύζουν από ανάλογη διακόσμηση γιορτινής ατμόσφαιρας.

Η πίτα που ετοιμάζεται με τον ερχομό του νέου έτους, η Βασιλόπιτα, περιέχει ένα «φλουρί», που σύμφωνα με την παράδοση, θα φέρει καλή τύχη σ΄ αυτόν που θα το βρει. Στα δε Θεοφάνια που εορτάζεται η Βάπτιση του Χριστού καθαγιάζονται τα ύδατα με ρίψεις του «σταυρού» στο υγρό στοιχείο και ανέλκυσή του από κολυμβητές, με αγιασμό των σπιτιών από ιερείς και με ιδιαίτερα κατά τόπο έθιμα.

Χριστούγεννα στην Γαλλία

Τα Χριστούγεννα στη Γαλλία αποτελούν την εορταστική κορύφωση του έτους. Σε αντίθεση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες η εποχή προ των Χριστουγέννων είναι λιγότερο σημαντική. Η παραμονή των Χριστουγέννων εδώ είναι μια συνηθισμένη εργάσιμη μέρα. Το βράδυ όμως η οικογένεια συγκεντρώνεται για ένα ολοκληρωμένο χριστουγεννιάτικο δείπνο.

Ο Père Noël (Ο πατέρας των Χριστουγέννων), ο κατά τους Γάλλους Άγιος Βασίλης, δίνει τα δώρα του το βράδυ μεταξύ 24 προς 25 Δεκεμβρίου. Μεγάλη σημασία στους εορτασμούς των Χριστουγέννων έχουν οι γαστρονομικές απολαύσεις. Το παραδοσιακό εορταστικό τραπέζι, το «Reveillon» (ρεβεγιόν) αποτελείται από μια πλούσια γκάμα διαφορετικών πιάτων.

Και αυτό το έθιμο έχει περάσει σήμερα στα προγράμματα όλων των ξενοδοχειακών μονάδων της Ευρώπης και όχι μόνο αλλά και επί πλέον και την Πρωτοχρονιά. Οι Γάλλοι τα Αλεξανδριανά τα γνωστά κόκκινα λουλούδια τα αποκαλούν Etoiles de Noël (Αστέρια των Χριστουγέννων) και τα χρησιμοποιούν για διακόσμηση εσωτερικών χώρων καθώς και ως δώρο σε όλη τη διάρκεια του έτους.

Το Κάλεσμα

Ήτανε μια φορά κι ένα καιρό, ένα όμορφο παλικάρι που το λέγανε Κρίτονα. Είχε πολύ όμορφη και ζεστή φωνή, μα πιο ζεστή ήταν η καρδιά του.
Τραγουδούσε πάντα, ότι κι αν έκανε. Δούλευε; Τραγουδούσε! Έκανε περίπατο; Τραγουδούσε! Λένε μάλιστα πως και τις νύχτες τραγουδούσε στον ύπνο του, αντί για παραμιλητό, μα αυτό δε μπορούμε να το πούμε για σίγουρο.
Όπως είναι φυσικό, είχε μεγάλη απήχηση στις κοπελιές, μα ήταν μοναχικός και δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται για καμιά. Παρόλο μάλιστα που σ' όλα του τα τραγούδια υμνούσε τον έρωτα. Στη πραγματικότητα, έδειχνε να μην έχει αγγιχτεί απ' αυτόν.
Χρυσή καρδιά, πρόσχαρος και πάντα χαμογελαστός μ' όλους. Γυρνούσε στις ρούγες και τραγουδούσε... τραγουδούσε... Το παραμικρό το 'φτιανε τραγούδι κι αυτό το ταλέντο το 'χε από μικρός.

Περνούσε ο καιρός. Όλοι κι όλες τον λάτρευαν κι εκείνος -παρόλα όσα είπαμε- ήταν αποστασιοποιημένος. Αν μάλιστα μπορούσε να διαβάσει κανείς καλά στα μάτια του -εκείνος πίστευε πως κρυβόταν καλά- ή είχε τη δυνατότητα να το παρατηρήσει, στις πιο προσωπικές του στιγμές -τις λίγες που δε τραγουδούσε δηλαδή- ή ακόμα αν πρόσεχε -αντί το τραγούδι- τη ψυχή του, την ώρα που κελαηδούσε γλυκά, θα διέκρινε έστω και με κάποια δυσκολία, πως κάπου μέσα του βαθιά, κάτι τον απασχολούσε και τον βασάνιζε.

Νίκος Τσιφόρος – Περί εορτών και πανηγύρεων

Πρώτα είναι οι κουραμπιέδες μ’ έναν κόσμο ζάχαρη από πάνω. Και τα μελομακάρουνα. Ύστερα είναι οι στολισμένες βιτρίνες.

Ρωτάει ο μικρός:

– Γιατί μαμά;

– Γιατί, αγοράκι μου, τώρα γεννήθηκε ο Χριστούλης. Κι εμείς όλοι γιορτάζουμε που γεννήθηκε. Κατάλαβες;

Τον μικρό τον ενδιαφέρει περισσότερο ένα αεροπλανάκι κι ένα τανκ που βγάζει σπίθες και δέχεται την εξήγηση χωρίς άλλη περιέργεια.

– Θέλει ένα τανκ, λέει η μαμά.

Ο άνθρωπος δαγκώνεται πολύ ελαφριά.

– Πρέπει να του στολίσουμε κι ένα δέντρο.

Ο άνθρωπος δαγκώνεται βαθύτερα. Τότε, στον δικό του καιρό, πού τά ’ξερε τα δέντρα; Το πολύ-πολύ να του παίρνανε καμιά ροκάνα ή καμιά καραμπιστόλα και όξω από την πόρτα. Τώρα, ο κόσμος εξελίχθηκε. Όλα τα σπίτια που έχουν ένα παιδί, πρέπει νά ’χουνε κι ένα στολισμένο δέντρο.

– Ευλογητός ο Κύριος Ημών, λέει ο άνθρωπος, αλλά πόσα έχει αυτό το τανκ;

– Τετρακόσες.

– Ο τενεκές;

– Μάλιστα.

– Ευλογητός ο Κύριος Ημών, ξαναλέει ο άνθρωπος, αλλά τετρακόσες δεν δίνω.·

Η μαμά κατεβάζει τα μούτρα.

– Μα, ο Μπούλης…

– Και δέντρο δεν στολίζω.

– Μα, το παιδί…

Το παιδί υπεράνω όλων. Ο διάδοχος με τις αξιώσεις και τα καπρίτσια του.

– Φάε, Μπούλη.

– Μμμμμ…

– Φάε, πουλάκι μου.

– Δε θέλω.

– Έλα, μη με στενοχωρείς.

Του λένε παραμύθια, του κάνουν αστεία, να το μπουκώσουν πεντέξι κουταλιές βιταμίνες. «Αυτή για τον μπαμπάκα, αυτή για τη μαμάκα». Και στον καιρό του, ο μπαμπάκας κοπάναγε μια φε-τάρα ψωμί με τουλουμοτύρι και ήτανε και πολύ ευχαριστημένος.

– Θέλω το τανκ. Θέλω και δέντρο.

Στεναγμός εκ βαθέων… Μεγάλη η χάρις του Κυρίου Ημών, αλλά τί τό ’θελε αυτό το καθεχρονιάτικο; Να γιορτάσουμε τη γέννησή Του με Ύμνους, ευλογίες κι ευχαριστίες. Μάλιστα. Να πάμε στην εκκλησία και ν’ ανάψουμε το κεράκι μας. Μάλιστα. Να φάμε ένα καλύτερο φαί. Μάλιστα. Αλλά παιχνίδια πανάκριβα και δέντρα; Γιατί;

Η μαμά χαμογελάει.

– Κι εγώ θα πάρω παπούτσια και κείνη την μπλουζίτσα που είδα, την μπλε.

Νέοι και βαθύτεροι στεναγμοί.

– Και πρέπει να χαρίσουμε κάτι και στα βαφτιστήρια μας.

Εδώ οι στεναγμοί ματώνουνε τις καρδιές.

– Και στ’ ανήψια…

Δεν υπάρχουνε πια στεναγμοί. Σωθήκανε. Υπάρχουνε προβλήματα. Άλυτα, από κάθε Αϊνστάιν…

– Με τί, ρε γυναίκα;

Μολύβι, χαρτί, λογαριασμοί

– Γαλοπούλα.

– Γλυκά.

– Τυρί και αρνάκι για τη δεύτερη μέρα να κάνουμε φρικασέ.

– Έκτακτα φαγώσιμα, λόγω της εορτής.

Σύρομεν γραμμήν, προσθέτομεν, πάει το χιλιάρικο.

Από δω αρχίζει το δεύτερο κεφάλαιο.

– Παπούτσια του Μπούλη.

-Ένα Εσκιμώ του Μπούλη.

– Τα δικά σου κυρία σύζυγος.

Ξανασύρομεν γραμμήν, πάνε άλλες χίλιες πεντακόσες.

Κεφάλαιον τρίτον, που λένε.

– Τα παιχνίδια του παιδιού. Και το δέντρο.

-Όχι.

– Ναι.