Ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν ἤ ἔγινε Κολοκοτρώνης;

Σχέδιον τοῦ Γάλου συνταγματάρχου Voulier. Ἴσως τὸ πλέον ἀξιόπιστον καὶ πιστὸν πορτρέτο τοῦ Γέρου μας.

«Προσκυνῶ τὴν Ἑλλάδα. Φιλῶ τὸ χέρι τῆς λευτεριᾶς».

Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια χαιρέτιζε ὁ ποιητής μας Ἀντώνης Μαρτελᾶος τὸν Κολοκοτρώνη, κάθε ποὺ τὸν συναντοῦσε στὴν Ζάκυνθο.
Στὴν Ζάκυνθο ὁ Κολοκοτρώνης μορφώθηκε.
Ὅσο τοὐλάχιστον μποροῦσε νὰ μορφωθῇ κάποιος ἐκεῖνα τὰ σκοτεινὰ χρόνια.
Κατὰ πῶς λέει κι ὁ ἴδιος, μόνον τὸ ὄνομά τους, κάποιοι παλαιοὶ κοτζαμπάσηδες, ἤξεραν νὰ γράφουν. Οἱ παπᾶδες μόνον «κατὰ πράξιν» ἤξεραν τὰ ἐκκλησιαστικά.
Ἀμόρφωτος, συνειδητὰ κρατημένος στὸ σκότος ὁ λαός.
Στὶς 6 Ἰανουαρίου 1821 πάτησε τὰ πόδια του στὸν Μοριά. Οὔτε κἄν γνώριζε ἀκόμη τότε πὼς ἦταν ὁ ἡγέτης αὐτοῦ τοῦ τόπου. Νὰ ἀγωνιστῇ γύρευε. Εἶχε μπεῖ στὸ μυστικὸ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἀπὸ τὸ 1818. Νὰ παλέψῃ, νὰ πολεμήσῃ, νὰ σκοτωθῇ γιὰ τὴν λευτεριὰ τοῦ τόπου μας.

Ὁ Κολοκοτρώνης ποὺ ἐμεῖς γνωρίζουμε, ἀκόμη δὲν εἶχε γεννηθῇ. Ἐκκολαπτόταν. Ὄχι διότι δὲν εἶχε τὴν Φύσιν. Ἐὰν δὲν τὴν εἶχε δὲν θὰ γινόταν αὐτὸ ποὺ γνωρίζουμε. Σαφῶς καὶ εἶχε τὴν Φύσιν. Δὲν εἶχε ὅμως δύο πολὺ σοβαρὰ στοιχεῖα. Δὲν εἶχε τὴν παιδεία καὶ τὴν συνειδητότητα. Δῆλα δὴ δὲν εἶχε προλάβῃ νὰ κάνῃ τὰ ἀπαραίτητα βήματα γιὰ νὰ γίνῃ ὁ γνωστὸς καὶ πολυαγαπημένος μας Γέρος. Ἀκόμη…
Ὁ Κολοκοτρώνης ἴσως νὰ μὴν γνώριζε τὸ ἔργο ποὺ θὰ συντελοῦσε, ἀλλὰ τοὺς Τούρκους τοὺς ἔζωσαν τὰ μαῦρα φίδια. Ἡ Πύλη ἔστειλε 3-5. 000 στρατὸ νὰ ἐνισχύσουν τὴν φρουρὰ τῆς Τριπολιτσᾶς.
Κι ὁ Γέρος μας τὸ βλέμμα στραμμένο στὴν Τριπολιτσᾶ κράταγε… Τί κι ἐάν ὅλοι οἱ ἄλλοι καπεταναῖοι, μαζύ μέ τόν Πετρόμπεη, ἤθελαν νά στήσουν πολιορκίες στά περιφερειακά κάστρα τῆς Πελοποννήσου; Αὐτὸς κύτταγε στὸ κέντρο της μὲ λαχτάρα. Κάτι τὸν καλοῦσε ἐκεῖ… Ἡ διαίσθησις; Ἡ γνώσις; Ἡ πίστις στό ἀποτέλεσμα;
Ποιός ὅμως νά τόν ἀκούσῃ; Ποιός νά τόν σεβαστῇ; Ἦταν ἕνας μεγάλος ὁπλαρχηγός, ὅπως πολλοὶ ἄλλοι, γενναῖος, τίμιος, πατριώτης… Ἀλλὰ …μόνος του!!!
Γράφει μάλλιστα ὁ Φωτιάδης γιὰ τὸ περιστατικό, τῶν πολλαπλῶν συγκρούσεων μὲ τοὺς καπεταναίους:
«Ποιός εἶχε δίκαιον; Οἱ πολλοί ἤ ὁ ἕνας;»
Ὁ ἕνας εἶχε… Ἀλλὰ οὔτε αὐτὸς ὁ ἕνας εἶχε ἀποκτήσῃ ἐκείνην τὴν ἀπαραίτητον αὐτοπεποίθησιν, γιὰ νὰ «ἐπιβάλλῃ» τὴν γνώμη του, οὔτε οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοί, εἶχαν ἀντιληφθῇ τὸ μεγαλεῖον τοῦ ἀνδρός, πρὸ κειμένου νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν.
Ἀπὸ τὴν Καλαμάτα, ποὺ ἀπελευθέρωσε στὶς 23 Μαρτίου, μὲ τὴν σύμπραξιν τῶν Μανιατῶν, ξεκίνησε, μόνος του οὐσιαστικῶς, γιὰ τὴν Τριπολιτσά. Ποιός νά τόν ἀκολουθήσῃ; Ὁ καθεὶς ἔκοβε τὸ κοντό του καὶ τὸ μακρύ του γιὰ τὴν πορεία τῆς ἐπαναστάσεως. Μόνον ὁ Κολοκοτρώνης ἤξερε τὸ ποῦ ἔπρεπε νὰ στοχεύσῃ. Μόνος ξεκίνησε. Μὲ λιγοστούς…
Σὲ ὅλην τὴν διαδρομὴ ὅμως ξεσηκώνονταν οἱ πάντες. Κολοκοτρώνης ἦταν αὐτός. Ἴσως ὄχι ἀκόμη γενικὸς ἀρχηγός, ἀλλὰ σαφῶς δυνατὸς καπετάνιος τοῦ καιροῦ του.
Φθάνοντας στὸν κάμπο τῆς Καρύταινας μαθαίνει πὼς οἱ Ἕλληνες δὲν πολυσκοτίζονται γιὰ τὴν ἐπανάστασιν. Τότε βγάζει τὸ περίφημο διάγγελμα: «ὅποιο χωριὸ δὲν ἀκολουθεῖ τὴν φωνὴ τῆς Πατρίδος, τσεκούρι καὶ φωτιά»… ποὺ ἐπανέλαβε λίγο ἀργότερα, κάπως παραποιημένον. Μαζεύονται λίγοι γύρω του…
Στὶς 27 Μαρτίου, ἐμφανίζεται μία «κολώνα» τούρκων ποὺ ξεκίνησαν ἀπὸ τὸ Φανάρι γιὰ νὰ κλειστοῦν στὴν Τριπολιτσά. Ὁ Κολοκοτρώνης, μὲ μόλις εἴκοσι παλληκάρια, πιάνει τὸ γεφύρι τοῦ Ῥουφιᾶ (Ἀλφειοῦ) καὶ τοὺς ἐξαναγκάζει σὲ ἄτακτον φυγή. Κάποιοι τοῦρκοι κατάφεραν καὶ κλείστηκαν στὸν κάστρο τῆς Καρύταινας. Οἱ δικοί μας τότε, πιστεύοντας ἴσως πὼς ὁ πόλεμος εἶναι γιοῦχα καὶ τραλαρὶ τραλαρό, στήνουν στρατόπεδο στὴν εἴσοδο τοῦ κάστρου. (Ναί, ναί, αὐτοὶ ποὺ λίγες ὧρες πρὶν ἔτρεχαν πανικόβλητοι νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τοὺς τωρινοὺς κλεισμένους!!!!) Στὶς 31 Μαρτίου μία, κάτι ποὺ εἶχε προβλέψῃ ὁ Κολοκοτρώνης, μᾶλλον ἀστεῖα, ἐπιχείρησις τῶν Τούρκων τῆς Τριπολιτσᾶς, σκορπᾶ ἀτουφέκιστα τὰ μπουλούκια.
Μένει ὁ Γέρος μας μόνος του πάλι. Αὐτὸς καὶ τὸ ἄλογό του. Ὁ Παπαφλέσσας μάλλιστα, γιὰ νὰ τὸν εἰρωνευθῇ, ζήτησε ἀπὸ κάποιον δικό του νὰ μείνῃ μὲ τὸν Κολοκοτρώνη, γιὰ νὰ μὴν τὸν φᾶνε οἱ λύκοι.
«Κι ἔμεινα μόνος μου μὲ τὸ ἄλογό μου εἰς τὸ Χρυσοβίτσι»,΄ἐξιστορεῖ ὁ Γέρος μας.
Δὲν τὸ ἔβαλε κάτω. Συνεχίζει! Μόνος πιά, λίγο παρακάτω συναντᾷ ὀκτὼ ἐξαδέλφια του. Στρατοπεδεύουν στὴν Πιάνα, τρεῖς ὧρες ἀπὸ τὴν Τριπολιτσά;
«Ἐγινήκαμεν ἐννιὰ καὶ μὲ τὸ ἄλογό μου δέκα» λέει ὁ Γέρος. Θλίψις… Οὐδεὶς τὸν ἄκουγε… Μόνος του καὶ πάλι…. Γίνεται ὅμως δέκα νοματαῖοι νά πάρουν μίαν τέτοιαν πολιτεία; Σὲ λίγες ἡμέρες οἱ δέκα νοματαῖοι ἔγιναν κοντὰ τριακόσιοι. Μόλις ὅμως στὶς 6 τοῦ Ἀπρίλη τέσσερις χιλιάδες τοῦρκοι βγῆκαν γιὰ νὰ κτυπήσουν τὸ νέο στρατόπεδον, ἔγιναν ὅλοι καπνός. Κι ἄς τοὺς καλοῦσε ὁ Γέρος μας λέγοντας:
«σηκωθεῖτε μωρὲ νὰ πολεμήσουμε. Ἄνθρωποι εἶναι ὠσὰν ἐμᾶς. Μὴν τοὺς φοβᾶστε!»….
Τζᾶμπα τὰ λόγια… Ἀέρας τὰ ἔπαιρνε… Πάλι μόνος του ὁ Γέρος μας. Οἱ ἄλλοι ὁπλαρχηγοὶ ἔστηναν πολιορκίες καὶ σχέδια πολεμικὰ γύρω ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα κάστρα τοῦ Μοριᾶ. Αὐτὸς ὅμως ἐκεῖ… Καρφὶ στὴν Τριπολιτσὰ πήγαινε… Στὴν διάρκεια τῆς ἀποχωρήσεώς του ἀπὸ τὸ στρατόπεδον τῆς Πιάνας φώναζε διαρκῶς στοὺς τούρκους:
«Ἐλᾶτε ὠρὲ σκυλομουρτάτες πιὸ σιμά. Ἐλᾶτε!!!»
Κι ἐτοῦτος ὁ ἕνας, ὁ τρεῖς φορὲς ἐγκαταλελειμμένος, (κι ἄλλες πολλές, σὲ ἄλλες φάσεις τῆς ἱστορίας του) ἐξακολούθησε. Κρατοῦσε ἄλλοτε μὲ τάματα, ἄλλοτε μὲ ἀπειλές, ἄλλοτε μὲ παρηγοριὲς τὰ μπουλούκια του. Μετὰ τὴν μάχη στὸ Λεβίδι, ὅπου ἐπὶ τέλους οἱ Ἕλληνες στάθηκαν καὶ πολέμησαν, ἀκολούθησε τὸ Βαλτέτσι, τὸ πρῶτο μεγάλο στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων. Τόσο ὅμως ξέχωρα σκέπτονταν οἱ καπεταναῖοι, ποὺ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ὁ Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ἔστειλε ἄνθρωπό του στὴν Τρίπολι γιὰ νὰ ὑποσχεθῇ στοὺς πασᾶδες ὑποταγή.
Ἀργοῦσε ἀκόμη ἡ ἀναγνώρισις.
Ἀντιθέτως, ὁ Κολοκοτρώνης, ἄν καὶ τὸ ἔμαθε, ἀπεφάσισε νὰ μὴν ἀντιδράσῃ ἀλλὰ νὰ πείσῃ τὸν Πετρόμπεη νὰ ἀλλάξῃ στάσι γιὰ τὴν ἐπανάστασι. Πρῶτα σημάδια ἡγέτου πλέον ἐμφανίζονται ἐντόνως στὴν συμπεριφορά του. Καὶ τὸν προδότη, ἤ τέλος πάντων τὸν συμβιβασμένο, μαζύ του τὸν ἤθελε!!!
Τότε ξεκινοῦν νὰ ξεπηδοῦν τὰ στρατόπεδα τῶν Ἑλλήνων γύρω ἀπὸ τὴν Τριπολιτσά. 

Τὸ πρῶτο καὶ τὸ σημαντικότερον, γιὰ πολλοὺς λόγους, στάθηκε τὸ Βαλτέτσι. Στὴν πρώτη ἐπίθεσιν τῶν τούρκων στὸ Βαλτέτσι κάπως κατάφεραν ὅμως οἱ δικοί μας νὰ ἀντισταθοῦν καὶ νὰ μὴν σκορπίσουν ἐκ νέου. Φεύγοντας οἱ τοῦρκοι ἀπὸ ἐκεῖ κατέσφαξαν, τεμάχισαν δῆλα δὴ κυριολεκτικῶς, κάτι χωριᾶτες. Οὐδεὶς ἤθελε νὰ πλησιάσῃ γιὰ νὰ τοὺς θάψῃ! Ὁ Κολοκοτρώνης ἔσκυβε, ἔπιανε ἕνα ἔνα τὰ κομματιασμένα κρέατα, τὰ φιλοῦσε κι ἔλεγε:
«αὐτοὶ γίνηκαν οἱ πρῶτοι Ἅγιοι. Μαρτύρησαν καὶ θὰ πᾶνε στὸν παράδεισο».
Στὶς 12 Μαΐου 1821 δευτέρα ἐπίθεσις στὸ στρατόπεδον τοῦ Βαλτετσίου. Αὐτὴν τὴν φορὰ μὲ περισσοτέρους ἀπὸ δώδεκα χιλιάδες τούρκους. Οἱ Ἕλληνες κράτησαν. Τὸ στρατόπεδον εἶχε δυναμώσῃ. Κι ὅλα αὐτὰ χάριν στὸν Κολοκοτρώνη, ποὺ εἶχε προβλέψῃ τὶς θέσεις, διότι εἶχε ξεκαθαρίσῃ τὸ αἴτιον. Δῆλα δή, γνώριζε τὸν κύριον στόχο τοῦ ἀγῶνος, τὴν Τριπολιτσά!
Στὶς 18 Μαΐου 1821 ἐδέχθῃ ἐπίθεσιν τὸ ἄλλο στρατόπεδον τῶν Ἑλλήνων, στὰ Βέρβενα ἀπὸ ἕξι χιλιάδες τούρκους. Στὰ Δολιανὰ στάθηκε νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσῃ ὁ Νικηταρᾶς μὲ τριακοσίους. (Ἐκεῖ τὸν ἀπεκάλεσαν Τουρκοφᾶγο.)
Μὰ ἀκόμη δὲν εἶχε ὅλων τὴν στήριξιν. Δὲν ἦταν ὁ Κολοκοτρώνης ποὺ ἐμεῖς ξέρουμε. Ὄχι τόσο πολὺ ἀκόμη…. Κι ἄς εἶχαν μαζευτῇ περίπου δέκα χιλιάδες παλληκάρια ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη. Κι ἄς ἔρχονταν οἱ νίκες ἡ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ἀκολούθησαν πολλά. Μεταξὺ αὐτῶν ἡ συνέλευσις στὸ Καλτέτζι, ἀπὸ προύχοντες κυρίως, πρὸ κειμένου νὰ μοιράσουν τὴν πίττα ποὺ ἔπεφτε σὲ λίγο στὰ χέρια τους… Νέες περιπέτειες. Νέες ἀμφισβητήσεις. Ἐξέγερσις τῶν πολεμιστῶν κατὰ τῶν προυχόντων καὶ πάλι ὁ Κολοκοτρώνης νὰ καταφθάνῃ γιὰ νὰ ἡρεμήσῃ τὰ πνεύματα… Ἄρχισε νὰ ἀκούγεται… Ἀλλὰ ταὐτοχρόνως ἄρχισε καὶ νὰ νοιώθῃ πὼς ὅπως αὐτὸς σκεπτόταν ἦταν τὸ ὀρθὸν καὶ τὸ δίκαιον.
Ἀπὸ τὴν μεριὰ τῆς Ῥούμελης ἤδη ὅμως ἤξεραν πὼς μόνον αὐτὸν ἔπρεπε νὰ ἐμπιστεύονται. Ὁ Ὀδυσσέας κι ὁ Καραϊσκάκης, μὲ ὅλους τοὺς ἀγωνιστές, δούλευαν καὶ στήριζαν. Ἀνέκοπταν τὴν κάθοδο τῶν τουρκικῶν στρατευμάτων μὲ ἀποκορύφωμα τὴν μάχη τῶν Βασιλικῶν. (Δυοβουνιώτης, Ἀνδροῦτσος, Γκούρας..)
Στὶς 10 Αὐγούστου 1821, στὴν Γράνα, ἔξω ἀπὸ τὴν Τριπολιτσά, δίδεται ἡ τελευταῖα μάχη. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ μετὰ οἱ τοῦρκοι κλείστηκαν μέσα καὶ δὲν ξαναβγῆκαν.
Τὰ μπουλούκια πλήθαιναν ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς πόλεως. Ὁ Κολοκοτρώνης ἀποθεωνόταν….
Τότε ἄρχισε νὰ μεταμορφώνεται ὁριστικῶς σὲ αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς σήμερα γνωρίζουμε.
Θὰ πρέπῃ λοιπὸν νὰ σταθοῦμε στὶς ἐπὶ μέρους στιγμὲς τῆς ζωῆς του, πάντα μὲ σεβασμό, καὶ νὰ ἀνακαλύψουμε τὰ δικά του βήματα. Τὰ δικά του σκαλοπάτια. Δὲν ἔχει σημασία τὸ ὅ,τι κατάφεραν τὰ φιδίσια κτήνη νὰ σαρώσουν τὰ πάντα, ἔως τὶς ἡμέρες μας. Ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομά του νὰ λερώσουν προσπάθησαν. Ἤ τοὐλάχιστον τὸ πασχίζουν ἔως τὶς ἡμέρες μας. Σημασία ἔχει ποὺ ὁ ἡγέτης τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 ἦταν κάτι ἄλλο ὅταν ξεκίνησε καὶ κατέληξε, μετὰ τὴν μάχη τῆς Τριπολιτσᾶς σὲ κάτι ἄλλο. Ἡγέτης ἦταν πάντα. Ἁπλῶς γιὰ νὰ τὸ συνειδητοποιήσῃ χρειάστηκαν 51 ὁλόκληρα χρόνια καὶ μία σειρὰ ἀπὸ ἐπιτυχίες κι ἀποτυχίες, πρὸ κειμένου νὰ φθάσῃ στὸν πρῶτο μεγάλον στόχο ποὺ ἔθεσε γιὰ τὸν ἀγώνα. Τὴν Τριπολιτσά.
Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ὁ δρόμος ἦταν ἐλεύθερος. Ὅσο περισσότερο ἔλαμπε τὸ ἄστρο του, τόσο περισσότερο ξεχώριζε. Ὅσο περισσότερο ξεχώριζε, τόσο περισσότερο τὸν φθονοῦσαν. Κι ὅσο περισσότερο τὸν φθονοῦσαν, τόσο μεγαλύτερες ἦταν οἱ ἐπιιθέσεις στὸ πρόσωπό του.

 
Συζητῶ λοιπὸν σήμερα μὲ φίλους… Θυμόμαστε συχνὰ τὸν Γέρο μας κι ἀναρωτιόμαστε γιὰ τὸ ἐὰν θὰ παρουσιαζόταν σήμερα ἕνας νέος Κολοκοτρώνης. Γιὰ τὸ ἐὰν θὰ μποροῦσε νὰ ἀναλάβῃ ἐκ νέου τὴν ἡγεσία…
Ξέρετε τί ἔχω καταλάβῃ φίλοι μου;
Ἐκπαιδεύεται.
Κάθε ἐποχὴ διαθέτει τοὺς ἡγέτες ποὺ τῆς χρειάζονται. Ἀλλὰ αὐτοὶ παρουσιάζονται μόνον ὅταν οἱ συγκυρίες εἶναι τέτοιες ποὺ νὰ τοὺς ἐπιτρέψουν νὰ δράσουν, ἀφ΄ ἑνός, κι ἀφ΄ ἑτέρου μόνον ὅταν οἱ ἴδιοι εἶναι ἔτοιμοι νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς εὐθύνης ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ.
Σήμερα τὰ δεδομένα εἶναι κάπως …παρανοΐκά!
Οἱ ἄνθρωποι πασχίζουν νὰ ἀντιδράσουν ἀλλὰ τὸ κάνουν σπασμωδικά, ἄλλοτε μόνοι τους, κι ἄλλοτε ὑπὸ τὴν σκέπη κάποιας κομματικῆς ὀμπρέλας. Σὲ κάθε περίπτωσιν πάντως, κάθε ἀντίδρασις εἶναι ὑπὲρ ἀρκετή, ἀλλὰ ταὐτοχρονως …περιττή!
Εἶναι ὑπὲρ ἀρκετὴ διότι μᾶς δυναμώνει. Μᾶς μεταμορφώνει σὲ πολεμιστές.
Εἶναι περιττὴ διότι δὲν εἶναι συντονισμένη μὲ τὶς ὑπόλοιπες.
Καί πῶς ἄλλως τέ θά μποροῦσαν νά εἶναι συντονισμένες ὅταν ἀκόμη καί σέ ἁπλᾷ ἑλληνικά δέν μποροῦμε νά συνεννοηθοῦμε; Ὅταν λέω τραπέζι, ἐννοῶ σκαμνάκι καί τελικῶς δείχνω τήν καρέκλα;
Τὸ πρῶτο ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀνακαλήψουμε ὅλοι μας εἶναι ὁ κοινὸς στόχος.
Δὲν εἶναι κοινὸς στόχος ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Πατρίδος μας ἀπὸ τὸν οἰκονομικὸ ζυγό. Αὐτὸ εἶναι μέρος τῆς ἀληθείας κι ὄχι ὅλη ἡ ἀλήθεια. Ἡ ἀνάγκη εἶναι νὰ ἀπελευθερώσουμε τὴν Πατρίδα μας συνολικῶς. Στὰ πάντα. Νὰ μαθαίνουν τὰ παιδιά μας στὰ σχολεῖα τους τὸν τρόπο νὰ γίνονται ἐλεύθεροι Ἄνθρωποι κι ὄχι ὑπάκουοι ὑπήκοοι.
Νὰ ἀνακαλύψουμε πὼς τὸ κοινό μας πρόβλημα δὲν εἶναι ἡ ἄδεια τσέπη ἀλλὰ ἡ ἀπώλεια τῆς ταὐτότητος.
Νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἐὰν ἡ ἀπελευθέρωσις μας δὲν εἶναι καθολική, δὲν θὰ ἔλθῃ ΠΟΤΕ!!!
Ἄλλες ἐποχὲς τότε… Ἄλλες ἐποχὲς τώρα…
Τότε τὸν εἶχαν ἀνάμεσά τους τὸν ἡγέτη ἀλλὰ τὸν φίμωσαν. Τελικῶς δὲν κατάφεραν οἱ Ἕλληνες νὰ ἀπελευθερωθοῦν μὲ αὐτὴν τὴν τόσο πανέμορφη ἐπανάστασιν. Καὶ δὲν κατάφεραν νὰ ἀπελευθερωθοῦν διότι κάτι Κωλέττηδες καὶ κάτι Μαυροκορδάτηδες, παρέα μὲ τοὺς Δηλιγιάννηδες καὶ τοὺς λοιποὺς προεστοὺς τοῦ τόπου, βιάστηκαν νὰ περιθωριοποιήσουν, ἤ καὶ νὰ δολοφονήσουν, τοὺς πραγματικοὺς ἡγέτες, ἄλλοτε μὲ δόλο, ἄλλοτε μὲ ἐξαγορὰ κι ἄλλοτε μὲ προδοσίες ἀποδεδειγμένες.
Τί θά θέλαμε λοιπόν σήμερα;
Ἕναν ἡγέτη πού θά μᾶς ἀπελευθέρωνε ἀπό τίς τρόικες καί τά ΔΝΤ καί τά κόμματα, ἀλλά μόλις θά ἀποκαθιστοῦσε τήν …πλαστή μας ἰσονομία νά φυλακιζόταν ἤ νά θανατωνόταν; Ἤ θά θέλαμε μίαν καθολική ἀπελευθέρωσιν, τέτοια πού νά μᾶς ἀπαλλάξῃ διά παντός ἀπό αὐτοῦ τοῦ εἴδους τούς ἀπογόνους;
Θά θέλαμε ἕναν ἡγέτη μόνον στρατιωτικό, πού μόλις θά τελείωνε ἡ μάχη θά πήγαινε ἀναγκαστικῶς στό κηπάριόν του ἤ θά θέλαμε ἕναν ἡγέτη πού θά ἐξετόπιζε διά παντός τούς καπηλευτές τοῦ τόπου;
Θά θέλαμε ἕναν ἡγέτη πού θά μεριμνοῦσε πρό κειμένου αὐτός ὁ τόπος νά γεννᾶ ἀπό ἐδῶ καί πέρα συνειδητοποιημένους Ἕλληνες ἤ θά θέλαμε κάποιον πού σέ λίγα χρόνια, εἶτε λόγῳ ἡλικιακῆς ἀδυναμίας, εἶτε λόγῳ ἐκτοπισμοῦ του ἀπό τούς γνωστούς Κωλέττηδες, θά ἔσβηνε μαζύ μέ τό ἔργο του;
Θέλουμε ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα μας ἤ τήν θέλουμε μισή;
Θέλουμε ὅλη τήν ἐλευθερία μας ἤ τήν θέλουμε μέ ἐκπτώσεις;
Θέλουμε ὅλην τήν ζωή πού μᾶς ἔκλεψαν πίσω ἤ θέλουμε κομμάτια της;
Ἐμεῖς ἀποφασίζουμε….
Πάντως ἡ ἡγέτης μας εἶναι ἐδῶ…
Ἐκκολάπτεται…
Κτίζεται… Δομεῖται… Ἐκπαιδεύεται ἐκεῖ ἔξω… Μαθαίνει τὸν τρόπο νὰ ἀποφεύγῃ τὶς κακοτοπιές… Νὰ ἀντιμετωπίζῃ τοὺς ἐχθροὺς καὶ στὸ πεδίον τῶν μαχῶν ἀλλὰ καὶ στὸ πεδίον τῶν πολιτικάντηδων.
Ἐγὼ δὲν σκιάζομαι…
Τὸν περιμένω… Ἀλλὰ τὸν περιμένω στὴν ὧρα του…
Ὅπως τοῦ πρέπει… Κι ὅπως μᾶς πρέπει…
Ἄλλως τέ, μόνον τότε θὰ εἶναι ἀναγνωρίσιμος κι ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του ἀλλὰ κι ἀπὸ ἐμᾶς.
Φιλονόη.
Οἱ ἱστορικὲς πληροφορίες, οἱ φράσεις τοῦ Γέρου μας καθῶς καὶ ἡ πρώτη φωτογραφία εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίον τοῦ Δημητρίου Φωτιάδου «Ἡ ἐπανάστασις τοῦ 1821»