Των Αγίων Θεοδώρων

Ο μεγαλομάρτυρας άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης, καταγόταν από τα Ευχάϊτα της Μ. Ασίας, αλλά διέμενε στην Ηράκλεια Πόντου, όπως παραδίδει ο Αύγαρος. Έζησε στα τέλη του 3ου, με αρχές του 4ου αιώνα. Το ακριβές έτος γέννησης του, δεν διασώζεται. 

Από νεαρός διακρινόταν για την εξωτερική του εμφάνιση αλλά και την ρητορική του ικανότητα. Η παιδεία που είχε αποκτήσει ήταν Χριστιανική, αλλά και Ελληνική, μελετώντας τους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Όπως μαθαίνουμε από τον βιογράφο του, ήταν ηγετικός χαρακτήρας και ξεχώριζε για την ηθική του, με αποτέλεσμα οι συνομήλικοί του, να αναζητούν τη φιλία του. Από νεαρή ηλικία ακολούθησε τον δρόμο του στρατιωτικού. Ήταν κάτι που τον γοήτευε, ενώ γνωρίζουμε ότι υπήρξε και αθλητής, κάτι που συνέβαλε περαιτέρω σε αυτή την απόφαση του. Λόγω των αρετών που ανέπτυξε και των χαρισμάτων που διέθετε, γρήγορα ανήλθε στην στρατιωτική ιεραρχία του ρωμαϊκού στρατού, λαμβάνοντας το βαθμό του στρατηλάτη, κάτι σαν το σημερινό στρατηγό. Η φήμη του, για όλους αυτούς τους λόγους έφτασε γρήγορα και στα αυτιά του αυτοκράτορα Λικινίου ο οποίος τον κάλεσε, για να τον γνωρίσει από κοντά.

Ο Λικίνιος μαθαίνοντας πως είναι χριστιανός, πίστεψε πως θα είναι μια καλή ευκαιρία να προσηλυτίσει τον Θεόδωρο, στην δική του θρησκεία και με επιστολή που του έστειλε, τον παρότρυνε να θυσιάσουν από κοινού στους Θεούς. Ο διπλωμάτης Θεόδωρος, αρνήθηκε ευγενικά, επικαλούμενος λόγους σταθερότητος της περιοχής, εξαιτίας των πιστών της, που είχαν εγκαταλείψει τα είδωλα και πίστευαν Χριστό. Του απήντησε πως θα ήταν καλύτερα να τον επισκεπτόταν σε κάποιο του ταξίδι στην Ηράκλεια, φέρνοντας μαζί του και τα είδωλα για να δείξουν ενώπιον του λαού δείγμα ενότητος και μιμήσεως. Ο Λικίνιος εξέλαβε θετικά την πρόταση του Θεοδώρου. Έτσι και επισκέφτηκε την Ηράκλεια.
Στο μυαλό του όμως, άλλο σχέδιο είχε ο Θεόδωρος. Αφού τον υπεδέχθη σε μια λαμπρή τελετή, του ζήτησε τα είδωλα με σκοπό να αποδώσει ο ίδιος τιμές σε αυτά. Όταν όμως τα πήρε, τότε τα κατακερμάτισε και τα έδωσε σε φτωχούς ώστε να τα πουλήσουν. Όταν αντιλήφθηκε ο Λικίνιος τι έπραξε ο Θεόδωρος, διέταξε τη σύλληψη του και την ενώπιόν του μεταφορά. Στους διαλόγους που διασώθηκαν ο Θεόδωρος εμφανίζεται σταθερός της πίστεως του, να αντιστέκεται στην πίεση του αυτοκράτορα να θυσιάσει στα είδωλα, παρά την απειλή του για βασανιστήρια. Δεν υποκύπτει με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην φυλακή. Ο Λικίνιος ήταν πραγματικά εξοργισμένος από την συμπεριφορά του Θεόδωρου καθότι θεώρησε εαυτόν προσβεβλημένο.
Ο Θεόδωρος μένοντας αμετακίνητος ουσιαστικά έθετε τη ζωή του στο τέλος της. Έτσι καθαιρείται άμεσα. Αρχικά τον γδύνουν και εν συνεχεία τον ραβδίζουν με βούνευρα, που στην άκρη τους είχαν μολυβένια σφαιρίδια. Ο Θεόδωρος πάλι δεν μετανόησε και όπως μας πληροφορεί ο Αύγαρος έτριψαν κεραμίδα πάνω στις κομματιασμένες σάρκες του και τον έριξαν στη φυλακή ασφαλίζοντας τα πόδια του, με το Κολαστήριο ξύλο. Μετά από επτά ημέρες ο Αυτοκράτορας, και αφού δεν ενέδωσε ο Θεόδωρος, διέταξε να τον σταυρώσουν. Του κάρφωσαν χέρια και πόδια και προέβηκαν σε βάνδαλες πράξεις πάνω στο κορμί του. Έτσι τον παράτησαν μέχρι την επόμενη, όπου και θα μάζευαν τη σορό του. Ο Αύγαρος όμως τότε αναφέρει ένα μεγάλο θαύμα. Ότι ενώ το απόσπασμα πήγε να τον πάρει, τον είδαν πάνω στο σταυρό αρτιμελή. Οι στρατιώτες το ανέφεραν στον αυτοκράτορα και αυτός ζήτησε την εκτέλεση του. Οι ίδιοι αρνήθηκαν και εκτελέστηκαν. Δεύτερο απόσπασμα τότε πήγε να εκτελέσει τη θέληση του Αυτοκράτορα. Ο κόσμος όμως μαθαίνοντας το θαύμα, είχε σπεύσει, με αποτέλεσμα να εμποδίζονται από τις αντιδράσεις του κόσμου οι στρατιώτες. Ο Θεόδωρος τους είπε οτι είναι καιρός να πάει να βρει τον Κύριο. Έτσι οι στρατιώτες τον εκτέλεσαν κόβοντας το κεφάλι του.

Το τέλος της ζωής ήρθε στις 8 Φεβρουαρίου του 319μ.Χ.
Το  σκήνωμά του μετετέθη, στις 8 Ιουνίου, από την Ηρακλεία στο προγονικό κτήμα του Αγίου, στα Ευχάιτα, κατά την επιθυμία του Αγίου την οποία εξέφρασε προ της εκτομής αυτού στον γραμματέα του Ούαρο. Η Εκκλησία μας εορτάζει στις 8 Ιουνίου την ανακομιδή των λειψάνων του.

Λαογραφικά

Στο Σέρντιβαν της Μ. Ασίας έταζαν σ' αυτόν για τα άρρωστα παιδιά και συγκεκριμένα σε αγίασμά του που βρισκόταν πάνω στο νερό παρακείμενης λίμνης.
Στο Σουφλί τον Θεόδωρο τον λένε Ντιόντουλη (και τη Θεοδώρα Ντιουντιόλια).
Την παραμονή, λέει ένας καθολικός ιερέας, στη Μύκονο βγαίνουν όλες οι γυναίκες στους λόφους και πιάνουν κουβεντούλα με τον σατανά, ως το ξημέρωμα. Τα γραφόμενα παλαιών περιηγητών λένε ότι οι Μυκονιάτισσες ήταν φοβερές μάγισσες, αφού τύφλωναν άνθρωπο μόνο με την ανάσα τους, έπιναν αίμα παιδιών και μπορούσαν να σταματήσουν τον Ήλιο, αν τον κοιτούσαν. Από κάτι τέτοια προήλθε η φράση "γυναίκα από τη Μύκονο, μάγια στ' αρχοντικό σου".
Στον ελλαδικό χώρο, άλλες φοβερές μάγισσες αναφέρονται οι Θεσσαλές, από την εποχή του Ορφέως, έως και τα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια. Μπορούσαν, λέει, να κατεβάσουν το φεγγάρι στη γη, να ανεβάσουν δαίμονες στον Όλυμπο, να γκρεμίσουν θεούς στον Άδη. Μια τέτοια και η Μερόη, που ενώ ήταν καταδικασμένη να εκτελεστεί δια λιθοβολισμού, την ημέρα εκτελέσεως της ποινής, "ως δια μαγείας" κλειδώθηκαν όλοι οι Λαρισαίοι στα σπίτια τους.
Οι Σμυρνιοί την παραμονή των αγίων Θεοδώρων έβραζαν στάρι χωρίς ζάχαρη για τις λεύτερες κοπέλες. Κάθε λεύτερη έπρεπε να πάρει στο μαντήλι της στάρι από 7 Θεόδωρους. Πριν κοιμηθεί έβαζε τρία σπυριά στάρι στο στόμα της και το υπόλοιπο κάτω από το μαξιλάρι της - αλλού βάζουν κόλλυβα, κουκιά, τριφύλλια, μακαρόνια και άλλα. Τραγουδούσε:

Άγιε Θόδωρε, καλέ μου,

και πολύ θαυματουργέ μου,

στα βουνά που περπατείς

και τις τύχες συναντείς

συνάντησε και τη δική μου

τη χρυσή, την αργυρή μου,

πες της για ναρθεί κοντά μου

στην αθώα αγκαλιά μου.

Άλλη του παραλλαγή:

Άγιε Θόδωρε καλέ μου,

στρατηλάτη και πεζέ μου,

εις τους δρόμους όπου πας

και τις μοίρες απαντάς

'πάντησε και τη δική μου

και διπλά χαιρέτα μού την

και το βράδυ στείλε μού την,

το σταράκι οπού 'σπειρα

να θερίσουμε μαζί.

Αυτόν που θα έβλεπε στον ύπνο της, θα ήταν και αυτός που θα παντρεύονταν.
Όσοι είχαν Θόδωρο εν ζωή, πήγαιναν βρασμένο στάρι χωρίς ζάχαρη στην εκκλησιά, το διάβαζε ο παπάς"για την υγεία των εορταζόντων και για την τύχη των κοριτσιών". Τα κορίτσια μέτραγαν 9 σπυριά σταριού, τα τύλιγαν σε ένα χαρτάκι και το έβαζαν κάτω από το μαξιλάρι τους, αφού πρώτα το σταύρωναν. Όποιον έβλεπαν στον ύπνο τους, αυτόν και θα παντρεύονταν.
Στην Αράχοβα, την Παρασκευή, παραμονή Ψυχοσάββατου, κάθε σπίτι που είχε Γιάννη ή Θόδωρο κρέμαγε στην πόρτα του ένα σακουλάκι με στάρι.

O Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης. Αγιογραφία του Μανουήλ Πανσέληνου

Τα λεύτερα κορίτσια πάνε και κλέβουν τάχα, από τρία σπίτια, δυό με Θόδωρους κι ένα με Γιάννη, από ένα σπυρί στάρι, από κάθε σακουλάκι. Μετά στο σπίτι τους σκαλίζουν λίγο το χώμα και τα φυτεύουν. Έπειτα πάνε και φέρνουν το αμίλητο νερό. Στη διαδρομή ακούν αντρικά ονόματα. Με το αμίλητο νερό ποτίζουν τα σπυριά λέγοντας:  "Σε σπέρνω και σε ποτίζω κι όποιος είναι για να τονε πάρω ναρθεί να θερίσουμε μαζί". Προσέχουν επίσης και τι όνειρα θα δουν εκείνη τη νύχτα.

Αλλού, οι λεύτερες κρέμονται αποβραδίς από ένα κλαδί δέντρου ή κλήματος και λεν: "Ελάτε μοίρες των μοιρών να μου φανερώσετε στον ύπνο μου ποιος είναι της τύχης μου". Και το βράδυ πιστεύουν πως θα τον δουν στον ύπνο τους.

Αλλού πάλι, την παραμονή ή και ανήμερα της γιορτής τα ελεύθερα κορίτσια τοποθετούν κόλλυβα κάτω από το μαξιλάρι, "για να προκαλέσουν τα όνειρα". Στον εσπερινό των αγίων Θεοδώρων, στέλνουν, ανά τρία ή πέντα, τα ανύπαντρα κορίτσια μια πρωτοστέφανη που να την λένε Μαρία και τον σύζυγό της Θοδωρή, και κλέβει τάχα, μερικά κόλλυβα, και τα δίνει στα κορίτσια που την έστειλαν. Κάθε κορίτσι παίρνει το βράδυ κι ένα αγόρι και μοιράζεται μαζί του τα κόλλυβά της. Όταν νυχτώσει για τα καλά, παίρνουν ένα πιάτο με νερό κι ένα δρεπάνι, και μαζί με το αγόρι πάνε σε ριζιμιό λιθάρι (=καλά ριζωμένο, ακλόνητο). Βάζουν το πιάτο κάτω, παίρνει τα αναλογούντα κόλλυβα και μία-μία παίρνει το δρεπάνι, κάνει πως θερίζει και λέει: "Κριθάρι σπέρνω, σιτάρι θερίζω κι όποιος είν' της μοίρας μου να τον ιδώ στον ύπνο μου". Στο τέλος και το αγόρι. Μετά βγάζει καθεμιά ό,τι ασημικό έχει πάνω της και το αφήνει στο ριζιμιό. Τη νύχτα, στο όνειρο, βλέπουν ποιον θα πάρουν. Πρωί-πρωί πάνε, ευτυχισμένες ή όχι, και παίρνουν τ' ασημικά τους, το πιάτο και το δρεπάνι.

Στη Λακωνία, τα λεύτερα κορίτσια παίρνουν ένα 15χρονο αγόρι, το στήνουν σ' ένα σταυροδρόμι να σπέρνει στάρι και τον ρωτούν τι σπέρνει. Εκείνο αποκρίνεται τραγουδιστά:

Σπέρνω το σιτάρι, το σμιγάδι

το σπυρί μαργαριτάρι.

Κάτω στην έρημο μακριά

είν' οι μοίρες που μοιραίνουν

και τα μυστικά τα κρένουν.

Είναι κι η δική μου μοίρα

λούζεται, χτενίζεται.

Την παρακαλώ πολύ

νά'ρθει νύχτα στ' όνειρό μου

να μου πει το ριζικό μου.

Στη Σκύρο, ανήμερα των αγίων Θεοδώρων φτιάχνουν αρμυροκούλουρα ή αρμυρόπιττες. Ζυμώνουν με πολύ κέφι, χορό και τραγούδι, ψωμί με μπόλικο αλάτι, για να διψάσουν, κι όποιο αγόρι δουν στον ύπνο τους πως τους φέρνει νερό να ξεδιψάσουν, αυτό και θα παντρευτούν. Το αλεύρι και το αλάτι είναι "κλεμμένα" από τρία απίκραντα (=ευτυχισμένα, που δεν έχει νιώσει την πίκρα) σπίτια που να έχουν Γιάννη ή Μαρία. Από αυτή τη ζύμη φτιάχνουν επίσης και όλα τα γράμματα του αλφάβητου. Τα τοποθετούν πάνω σε κληματσίδες και τη νύχτα τα ξαστρίζουν (=τ' αφήνουν στην ξαστεριά, να τα δουν τ' αστέρια) στο λιακό (=μέρος που το βλέπει ο ήλιος, μπαλκόνι, ταράτσα), μαζί με την αρμυρόπιττα. Μετά τα σκεψάζουν με ένα κόκκινο πανί. Έπειτα βάζουν το χέρι τους και τυχαία παίρνουν ένα γράμμα. Από αυτό θα αρχίζει και το όνομα αυτού που θα παντρευτούν.
Στη Λοκρίδα, των αγίων Θεοδώρων, λένε, κίνησαν τα άλογα να πάνε στο ποτάμι να πνιγούν, απελπισμένα από τον βαρύ χειμώνα. Στο δρόμο τους τα βρήκε ο άγιος, και τα μετάπεισε να γυρίσουν πίσω. Έτσι σώθηκαν, γιατί ακολούθησε η άνοιξη με το παχύ χορτάρι.
Στην Καππαδοκία πιστεύουν πως τα άλογα των αγίων Γεωργιου, Δημητρίου, Θεοδώρων και Μηνά, τρέχουν στον ουρανό και είναι υπαίτια για τις βροντές, ενώ οι αστραπές είναι οι σπίθες που βγάζουν τα πέταλα των αλόγων τους.
Ο λαός μας, με ένα αυτοσχέδιο ρήμα, το αγιοθοδωρίζω, εννοεί ότι γιορτάζω ή τιμώ τον άγιο Θεόδωρο. Ή νηστεύω τις 3 πρώτες μέρες της Μεγ. Τεσσαρακοστής. Και το γεύμα που προσφέρει ο "αγιοθοδωρίζων" στη γιορτή του, σε όσους έρχονται να του ευχηθούν σπίτι του, μετά τη λειτουργία των Προηγιασμένων, λέγεται αγιοθοδωρήσ(ι)ο. 
Το πρώτο Σάββατο της Μεγάλης Σαρακοστής, εορτάζεται στην Βουλγαρία η Тодоровден (Τοντόροβντεν - Η μέρα του Θεόδωρου), η μέρα των Αγίων Θεοδώρων ... Με βάση την τοπική παράδοση, αυτήν την μέρα ο Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης κατεβαίνει από το όμορφο άσπρο άλογο του, καρφώνει έναν αναμμένο πυρσό στο έδαφος για να ζεστάνει την γη, βάζει τις εννέα του γούνες και πηγαίνει στον Θεό να τον παρακαλέσει για καλοκαιρία...

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης θεωρείται στην Βουλγαρία και προστάτης των αλόγων... Οι κάτοχοι αλόγων τα περιποιούνται και τα στολίζουν και τα κυκλοφορούν στο χωριό. Παράλληλα, οργανώνονται και ιπποδρομίες, συνήθως σε κάποιο λιβάδι έξω από το χωριό.. Ο νικητής των ιπποδρομιών και το άλογο του χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης... Αυτοί θα είναι που θα προηγούνται της πομπής στην επιστροφή... Για αυτούς θα παίζουν οι μουσικοί, και ένα κορίτσι θα περιμένει στο κατώφλι του σπιτιού να κεράσει κρασί τον αναβάτη και να ποτίσει το άλογο του...

Οι ντόπιοι συνηθίζουν να αποκαλούν την μέρα αυτή και Конски Великден (Κόνσκι Βελίκντεν ), το "Πάσχα των Αλόγων".

Κάθε χρόνο επίσης, το πρώτο Σάββατο της Σαρακοστής, οργανώνονται στο Βουλγαρικό χωριό Челопеч (Τσελοπέτς), ιππικοί αγώνες προς τιμήν του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη, προστάτη των Αλόγων. Στα αγωνίσματα της ημέρας αυτής περιλαμβάνονται ιπποδρομίες και μεταφορά φορτίου. Η μέρα αυτή ονομάζεται και (Κόνσκι Βελίκντεν), δηλαδή το " Πάσχα των αλόγων". 

Θεωρείται ο πολιούχος και προστάτης του χωριού Άγιος Θεόδωρος Καρπασίας.

Σύμφωνα με την παράδοση, κάποτε ενέσκηψε μεγάλη επιδημία (πανούκλα) στην Κύπρο. Εμφανίστηκε στο Ριζοκάρπασο και εξαπλωνόταν προς τα δυτικά, από χωριό σε χωριό. Οι κάτοικοι των χωριών την προσωποποίησαν με μια πολύ άσχημη γυναίκα που φορούσε πάνω της ένα άσπρο σεντόνι. Έτσι θεωρούσαν ότι κυκλοφορούσε στα χωριά και σκορπούσε την καταστροφή και τον θάνατο.

Ο πολιούχος του μικρού χωριού μας, Άγιος Θεόδωρος, δεν θα άφηνε την επιδημία να επηρεάσει με τον οποιονδήποτε τρόπο το χωριό μας. Όρμησε έφιππος εναντίον της προσπαθώντας να την κάνει να αλλάξει διεύθυνση.

Η μονομαχία κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η άσχημη γυναίκα αφού ηττήθηκε, κατευθύνθηκε αλλού και απέφυγε να εισέλθει στο χωριό. Έτσι σώθηκαν οι κάτοικοι, χωρίς κάποιος να έχει προσβληθεί από την επιδημία. Υπάρχει μαρτυρία από τους Τούρκους περίοικους του ναού ότι άκουγαν τους ήχους από τη μονομαχία του Αγίου Θεόδωρου με την άσχημη γυναίκα, όπως και τον ήχο από τα πέταλα του λευκού αλόγου του Αγίου.

Το πρωί οι Τουρκάλες, αφού βεβαιώθηκαν για όσα άκουγαν όλο το προηγούμενο βράδυ, έσπευσαν στα σπίτια των Ελληνίδων για τους εξιστορήσουν τα συμβάντα. Τότε, όλες μαζί περιήλθαν το χωριό και μάζεψαν νήμα για ζώσουν περιμετρικά τον Ναό του Αγίου, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προστασία που τους παρείχε. Φυσικά ο Άγιος προστάτεψε το χωριό και τους κατοίκους και σε άλλες περιπτώσεις επιδημιών, όπως ευλογιάς και μηνιγγίτιδας.

Θεωρίες

Από κάποιους ερευνητές, θεολόγους, φιλολόγους και ιστορικούς, θεωρείται ότι ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων των Ευχαΐτων, συμπίπτει στο ίδιο πρόσωπο με τον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη της Ευχάνειας, διότι εκλαμβάνουν τους βίους ως δύο εκδόσεις του βίου του ενός αγίου Θεοδώρου. Επιπλέον στέκονται στο γεγονός της αναφοράς μόνο ενός αγίου Θεοδώρου στην κοιλάδα του Ίριδα μέχρι τα μέσα του 9ου αι., οπότε καθιερώθηκε και η επονομασία τους. Την εποχή αυτή είχε παρακμάσει το προσκύνημα των Ευχαΐτων και είχε αρχίσει να ακμάζει η Ευχάνεια. Αυτό βέβαια δεν είναι η επικρατούσα άποψη. Η Εκκλησία τιμά δυο διαφορετικά πρόσωπα, που ήταν σύγχρονοι γεννήθηκαν σε πλησιόχωρους οικισμούς και μαρτύρησαν παράλληλα στην Αμάσεια. Ο ένας ήταν νεοσύλλεκτος, υπηρετούσε στην κοόρτη των Τηρώνων, και ο άλλος υψηλόβαθμος αξιωματικός. Η γνώση αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο στους συναξαριστές - βιογράφους των δυο προσωπικοτήτων που ήταν αφενός ο Γρηγόριος Νύσσης και ο Αύγαρος, προσωπικός γραμματέας του Στρατηλάτη.



Η άλλη όψη

Οι άγιοι Θεόδωροι είναι o άγιος Θεόδωρος ο Τήρων, που καταγόταν απo το χωριό Χουμιαλών της Καππαδοκίας και ο άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης, που καταγόταν απ’ την Εφλεέμ (Ευχάιτα) της Γαλατίας της Μ. Ασίας, όπου ζούσαν  κέλτες. Η δράση τους, όπως όλων των χριστιανών της εποχής εκείνης -και όχι μόνον- υπήρξε εχθρική απέναντι στον ελληνικό πολιτισμό και φυσικά για τον λόγο αυτό αγιοποιήθηκαν απ’ την Ορθόδοξη Εκκλησία και όχι επειδή δήθεν «μαρτύρησαν».

«Θεϊκήν παντευτυχίαν αναλαβών και ειδώλων την πλάνην καταβαλών... αθλοφόρε Θεόδωρε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ... τοις εορτάζουσι πόθω την αγίαν μνήμην σου» (Λειτουργία, εις τον Όρθρον). Στην εικόνα ο αγιογράφος απεικονίζει τους αγίους μαζί: τον άγιο Θεόδωρο το Στρατηλάτη (δεξιά) να σκύβει με χριστιανικό πόθο το κεφάλι προς τον άγιο Θεόδωρο τον Τήρωνα. (Βλ. «Άγια ζευγάρια ομοφύλων».)

Άγιος εναντίον δράκοντα

   Συγκεκριμένα ο Θεόδωρος ο Τήρων (ή Τίρων εκ του tiro = νεοσύλλεκτος στα Λατινικά) έδρασε επί εποχής Διοκλητιανού (γ΄- δ΄ αι. μ.Χ.), όταν υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία στο Τάγμα των Νεοσυλλέκτων του Ρωμαϊκού Στρατού, που βρισκόταν στα ανατολικά σύνορα της Αυτοκρατορίας. Αφού βαπτίσθηκε χριστιανός σκότωσε έναν... κακό δράκοντα – διάβολο, που ταλαιπωρούσε τον κόσμο σ’ ένα δάσος λίγο έξω από την πόλη καταγωγής του.

Αυτά πάντοτε κατά την χριστιανική βιβλιογραφία. Στο έργο του αρχιμανδρίτη Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου: «Βίοι Αγίων, Αγιος Θεόδωρος ο Τήρων» (σελ. 6) διαβάζουμε: «Τότε ο Άγιος βγήκε χαρούμενος απ’ το δάσος γιατί κατάλαβε, ότι ήταν θέλημα Θεού να μαρτυρήσει. Διότι όπως ενίκησε τον αισθητόν δράκοντα έτσι θα νικούσε σε λίγο και τον νοητόν δράκοντα τον διάβολον». Εδώ βέβαια ο «νοητός δράκοντας – διάβολος» είναι η Γνώση και ο Ελληνικός Πολιτισμός. Η λέξη «νοητός», που συνόδευε τον διάβολο, τον δράκοντα, τον δαίμονα ή τον εωσφόρο, χρησιμοποιούταν διαχρονικά από πολλούς ιερείς και απευθυνόταν ως κατηγορία σε όσους μορφωμένους μεταρρυθμιστές εναντιώνονταν στον χριστιανισμό. Άλλωστε και κατά τον ιδρυτή του χριστιανισμού Σαούλ-Παύλο (Α΄ προς Κορινθίους επιστολή) «η σοφία είναι μωρία» και «ο θεός εμώρανε τους σοφούς του κόσμου τούτου».

   

     Οι χριστιανοί της εποχής εκείνης ήταν άνθρωποι περιθωριακοί και ακραία αντιδραστικοί. Ο Θεόδωρος κίνησε τότε μία οργανωμένη ανταρσία μέσα στους κόλπους του στρατού και πρότεινε και σε άλλους χριστιανούς να αρνηθούν τα καθήκοντά τους. Οι συνομώτες συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν ο αρχηγός όμως, της χριστιανικής ανταρσίας, ο Θεόδωρος, κατάφερε να διαφύγει  (αφήνοντας φυσικά τους άλλους, που είχε παρασύρει στο εγχείρημά του, να υποστούν τις δοκιμασίες της ανάκρισης). 

Στην  Ελλάδα υπάρχουν πολλές περιοχές και χωριά, που φέρουν το όνομα των καταστροφέων των αρχαίων καλλιτεχνικών δημιουργημάτων, Αγίων Θεοδώρων. Στην εικόνα ο ναός των Αγίων Θεοδώρων στον ομώνυμο Δήμο της Κορινθίας, στον οποίο έχουν εντοιχισθεί κομμάτια από γλυπτά, κολώνες κ.λπ., που προέρχονται από την αρχαία πόλη Κρομμυώνα (βλ. «Η Θαμμένη Ελλάδα»).

 

Άγιος εναντίον βωμού Ρέας

Ο Θεόδωρος πήγε στην Εφλεέμ κι από το μίσος του και τον φανατισμό του πυρπόλησε τον βωμό της θεάς Ρέας. «Ο Θεόδωρος όμως επήγε δια νυκτός και έβαλε φωτιά σε έναν ειδωλολατρικό βωμό της θεάς Ρέας. Και τούτο δια να δείξει και δια των πραγμάτων ότι αυτός μεν είναι χριστιανός, οι ειδωλολατρικοί δε θεοί, που προσκυνούσαν εκείνοι  ήταν ξύλα αναίσθητα. Ο εμπρησμός αυτός έδωσε αφορμή για να γίνει μεγάλη σύγχυση στα Ευχάιτα» (σελ.9). Συνελήφθη από έναν φύλακα του βωμού, που τον πήγε στον Ρωμαίο διοικητή της πόλης, τον Πόλπιο. Εκείνος τον ρώτησε γιατί έκανε την πράξη αυτή κι εκείνος απάντησε: «Αρχηγέ Πόλπιε ομολογώ ότι έκαψα τον βωμό της Ρέας, διότι ήθελα να δοκιμάσω αν είναι αληθινή η Ρέα. Αλλά είδα ότι ήταν ξύλο ξερό και αναίσθητο. Επομένως τέτοια τιμή πρέπει να έχουν τα είδωλα, αφού μάτια έχουν και δεν βλέπουν, αυτιά και δεν ακούνε, στόμα και δεν μιλούνε. Τι θεοί είναι τα άλαλα ξύλα λοιπόν;» (σελ.11) - τρομερό επιχείρημα…

    

     Στη Λειτουργία, που διαβάζεται στις εκκλησίες αναφέρεται: «Ούτος ο Άγιος Μάρτυς... τα σεβάσματα των Ελλήνων καταχλευάσας... το γαρ είδωλον της των θεών μητρός, ως Έλληνες ληρωδούσι, κατέφλεξεν» («Μηναίον» Φεβρουαρίου.) Η ασέβεια και η συνωμοσία του, αλλά και η πυρπόληση του βωμού της Ρέας είχαν σαν αποτέλεσμα την επιβολή της ποινής του θανάτου δια της πυράς, δηλαδή τον τρόπο, που χρησιμοποίησε κι ο ίδιος, όταν έκαιγε τον βωμό της θεάς. Βέβαια δεν πρόκειται περί «μαρτυρίου», αλλά για την προβλεπόμενη από τον Pωμαϊκό Nόμο ποινή περί των ιερόσυλων και των καταστροφέων μνημείων. Για να το παρουσιάσουν ως «μαρτύριο» οι αγιογράφοι πρόσθεσαν, ότι ο  Θεόδωρος, όταν καιγόταν προσευχόταν –υποτίθεται-  στο Γιαχβέ–Χριστό. 

Τα θαύματα του πεθαμένου άγιου

     Μετά τον θάνατό του αγιοποιήθηκε και αν και πεθαμένος έκανε πολλά θαύματα! Πάντοτε κατά την αφήγηση του αρχιμανδρίτη Χ. Βασιλοπούλου, λίγα χρόνια αργότερα επί εποχής Ιουλιανού του «Παραβάτη» ο άγιος Θεόδωρος επισκέφτηκε τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως σε όραμα και του μήνυσε να μην φάνε οι χριστιανοί απ’ τα τρόφιμα του εμπορίου, διότι δήθεν ο Ιουλιανός είχε δώσει εντολή να ραντίσουν με αίμα όλες τις τροφές της αγοράς, για να φάνε οι χριστιανοί απ’ τα ειδωλόθυτα και να μολυνθούν. Αντ’ αυτών του είπε να φάνε κόλλυβα από σιτάρι βρασμένο. Αυτό είναι το λεγόμενο «Δια Κολλύβων Θαύμα», που εορτάζεται το πρώτο Σάββατο της μεγάλης Τεσσαρακοστής το λεγόμενο Ψυχοσάββατο. Από τότε οι πιστοί τρώνε μόνο κόλλυβα σε ανάμνηση του αγίου.

Ο άγιος συνέχιζε να κάνει κι άλλα «θαύματα» αφού θεράπευε τυφλούς, που ο ίδιος προηγουμένως τύφλωνε! «Και όπως γράφει ο συναξαριστής και μικρού παδίου αίτησιν επλήρωσεν ο Άγιος και ανθρώπους οι οποίοι εκινδύνευον εις την θάλασσαν διάσωσε, αιχμαλώτους ελευθέρωσε και κλέπτας εφανέρωσε και ασθενείς εθεράπευσε και πλείστα άλλα ετέλεσε» (σελ.29). Κι όλα αυτά μετά τον θάνατό του! Επίσης λέγεται και Φανερωτής «και τούτο διότι φανερώνει σε όσους με πίστη τον παρακαλούν τα πράγματα που έχουν χαμένα… Μακριά λοιπόν απ’ τα όργανα του Σατανά τα μέντιουμ, τις καφετζούδες και τις χαρτορίχτρες» (σελ.31). Ο φανατικός αυτός «Ταλιμπάν» και ανθέλλην άγιος εορτάζεται την 17η Φεβρουαρίου.

  

   Πολλοί άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας αγιοποιήθηκαν μόνο και μόνο γιατί κατεδάφισαν κάποιο αρχαίο Ελληνικό ναό. (Η εικόνα είναι από το βιβλίο «Η Θαμμένη Ελλάδα», ένα φωτογραφικό οδοιπορικό των θλιβερών καταστροφών των αρχαίων ναών από τους χριστιανούς.)

Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης εναντίον αγαλμάτων

     Ο Θεόδωρος ο Στρατηλάτης ήταν ένας αξιωματικός διοικητής του Ρωμαϊκού Στρατού των λεγεώνων της Κριμαίας και συγκεκριμένα στην πόλη της Ηράκλειας. Ακολουθώντας τα χνάρια του προκατόχου του εμφανίζεται κατά την εποχή του αυτοκράτορα Λικίνιου (δ΄ αι. μ.Χ.). Ο Θεόδωρος, αφού ασπάστηκε την «θρησκεία της ερήμου» παράτησε τα στρατιωτικά του καθήκοντα κι άρχισε να κηρύττει τον χριστιανισμό οργανώνοντας συνομωσίες κατά της Ρώμης. Λόγω της υψηλής θέσης που κατείχε και με την βοήθεια των ομοθρήσκων του προσηλύτισε πολλούς στην νέα θρησκεία.

      Μία μέρα ο Θεόδωρος ζήτησε και πήρε σπίτι του προτομές θεών, «αλλά την νύχτα εκείνη τα συνέτριψε όλα σε μικρά – μικρά κομματάκια», τα οποία αργότερα μοίρασε στους χριστιανούς φίλους του. Η πράξη του αυτή τον έπεισε, ότι οι θεοί αυτοί δεν υπάρχουν (αρχιμανδρίτη Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου, Βίοι Αγίων, «Αγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης», σελ. 13). Τέτοια ανεγκέφαλα και γελοία επιχειρήματα χρησιμοποίησαν οι φανατικοί κι αμόρφωτοι χριστιανοί, όταν έκαιγαν και ισοπέδωναν τα λαμπρά καλλιτεχνήματα του Αρχαίου Κόσμου.

     Η εξιστόρηση του μαρτυρίου του από το Συναξάρι είναι τραγελαφική, αφού μας λέει, ότι τον κάρφωσαν πάνω σε σταυρό κάτι, που, όπως έχει αποδειχθεί ιατροδικαστικά, ουδέποτε γινόταν (η ποινή της σταύρωσης ήταν δέσιμο μέχρι θανάτου πάνω στον σταυρό και όχι κάρφωμα) κι ενώ τον ξεκάρφωσαν, τον θεράπευσαν τα χερουβείμ και τα σεραφείμ του Γιαχβέ! Επίσης πριν τον αποκεφαλισμό του χιλιάδες λαού πίστεψαν στον χριστιανισμό. Πριν τον αποκεφαλίσουν δήθεν έλεγε: «Αδέλφια μου χριστιανοί μην τα βάζετε με τον βασιλέα Λικίνιο δεν φταίει αυτός, άλλος κρύβεται πίσω του που τον βάζει να τα κάνει αυτά. Αυτός είναι όργανο του πατρός του, του διαβόλου» (σελ.18). Εδώ ο πατέρας διάβολος είναι ο Ζευς–Ήλιος αφού οι αυτοκράτορες ήταν οι απεσταλμένοι γιοι του. Για πολλά χρόνια αργότερα και αυτός ο άγιος, αν και νεκρός, δήθεν έκανε "θαύματα" στις αμόρφωτες κοινωνίες των Ρωμιών. Ο δεισιδαίμων και αμόρφωτος «Βυζαντινός» όχλος πίστευε, ότι ο άγιός του καβάλα σε άσπρο άλογο επέστρεφε στις μάνες τους παιδιά, που απήγαγαν οι Αγαρηνοί πειρατές!

     Θρησκευτικοί ταλιμπανισμοί με θύματα πολιτιστικά δημιουργήματα. Επάνω: Καταστροφή αρχαίου ελληνικού αγάλματος, αντίγραφου πρωτοτύπου αγάλματος του Πραξιτέλη, από χριστιανούς «Ταλιμπάν». Δεξιά: Καταστροφή αγαλμάτων του Βούδα από ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Ο ρωμιός αντιδρά μόνο στον ταλιμπανισμό των αφγανών. Τον χριστιανικό ταλιμπανισμό, τον οποίο εξ άλλου υπέστη η ίδια του η πατρίδα, τον δικαιολογεί πλήρως, καθ’ ότι τον θεωρεί καθαγιασμένο και ιερό.

   Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι πριν τρία περίπου έτη η υποκριτική Ρωμαίικη κοινωνία μας δήθεν συγκλονίστηκε και ένοιωσε δέος και αποτροπιασμό, όταν προβλήθηκε απ’ την τηλεόραση φανατικοί Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν να καταστρέφουν γιγαντιαία ανάγλυφα αγάλματα του Βούδα πυροβολώντας τα ασταμάτητα. Όμως, τα εγκλήματα και οι καταστροφές των χιλιάδων αρχαίων μνημείων που προκάλεσαν οι «Ταλιμπάν» άγιοι του Χριστιανισμού, όπως οι Θεόδωροι, ο Νικόλαος (βλ. «Τα σπάζεις κι αγιάζεις»),    ο Κωνσταντίνος, ο Θεοδόσιος και πολλοί άλλοι (βλ. «Η Θαμμένη Ελλάδα»)   διδάσκονται από την ορθόδοξη τριτοκοσμική παιδεία μας σήμερα ως πράξεις θεάρεστες και αναγκαίες. Άλλωστε και ο πρώην αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, όσο ήταν ακόμη εν ζωή, συνήθιζε να δηλώνει και να τονίζει, πως οι «άγιοι» της Ορθοδοξίας δεν κατέστρεφαν αλλά «εξάγνιζαν τους ειδωλολατρικούς ναούς» (προφανώς από τους δαίμονες που κατοικούσαν μέσα τους). Και ο σε κατάσταση αφασίας κοσμάκης Νεορωμιός περιμένει εδώ και μιάμιση χιλιετία τα θαύματα των «αγίων Ταλιμπάν» για να θεραπευτεί, να προκόψει και να εξελιχθεί. Βοήθειά μας!



http://el.wikipedia.org
Τάματα και Αναθήματα - Γ. Λεκάκη, εκδ. Γεωργιάδης, 2001 
http://agiostheodoroskarpasias.blogspot.gr
http://freeinquiry.gr/