Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

25. Στο Ηράκλειο


                   

    Σε πολύ λίγο χρόνο, νομίζω στις αρχές Μαρτίου του 1948, μετατέθηκα στο Κέντρο Βασικής Εκπαιδεύσεως Ηρακλείου - Κρήτης, στις Ρουσές και ανέλαβα καθήκοντα επιλοχία κι' ας ήμουν λοχίας. Από την υπηρεσία μου εδώ θυμάμαι μόνο δύο περιστατικά.

    Το πρώτο. Ίσχυε ακόμα τότε το Αγγλικό σιτηρέσιο (καθημερινή τροφή στρατιώτη), που προέβλεπε το ψωμί να είναι λευκή φραντζόλα, όπως ακριβώς είναι σήμερα το ψωμί για τοστ. Καθένας εδικαιούτο ημερησίως μισή τέτοια φραντζόλα. Επειδή δεν κυκλοφορούσε στην αγορά τέτοιο ψωμί και η ζήτησή του ήταν μεγάλη, συμφώνησα μ' ένα Σαλονικιό λοχία του λόχου μου να παίρνουμε οι δυό μας ολόκληρη τη φραντζόλα και να την πουλάμε στην πόλη μοιράζοντας την αξία της, κι' εμείς να τρώμε το φαγητό μας χωρίς ψωμί. Δεν θυμάμαι πόσο κράτησε αυτή η υπόθεση, πάντως από τα χρήματα που συγκέντρωσα, αγόρασα τα πρώτα μου πολιτικά παπούτσια χρώματος εκάιγ με λευκό κρεπ αντί για δερμάτινες σόλες. Πως θα τα φορούσα όμως αφού δεν είχα πολιτικά ρούχα; Βλακώδης επένδυση αφού θα μπορούσα να πάρω κάτι άλλο που η κατοχή και μεταφορά του δεν θα μου δημιουργούσε πρόβλημα. Σαν επιλοχίας είχα ιδιαίτερο κοιτώνα. Μετά το σιωπητήριο και την επιθεώρησή μου, για να βεβαιωθώ αν όλοι έπεσαν να κοιμηθούν, έβγαζα τα παπούτσια αυτά, τα φορούσα κι' άς μ' έσφιγγαν λίγο διότι τα ποδεία μου (κάλτσες) ήταν χοντρά, τα καμάρωνα κι' ύστερα τα ξανάβαζα στο κουτί τους.
    Το δεύτερο. Είχα παρατηρήσει ότι ένα κρητικόπουλο έβγαινε κάθε βράδυ κρυφά από το στρατόπεδο και κατευθυνόταν προς τη θάλασσα. Πήρα μαζί μου το Σαλονικιό και τον παρακολουθήσαμε για τρεις ολόκληρες νύχτες. Στην παραλία τον περίμενε φίλος του, με μια μικρή βάρκα, έφταναν στην παρυφή της πόλης και απέναντι από κάποιο χαμηλό σπίτι τραγουδούσε τραγούδια της αγάπης και του έρωτα με τη συνοδεία της λύρας του επί μια ώρα περίπου, στη συνέχεια δε, έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής με τη βάρκα κι' αυτός ανέβαινε στο στρατόπεδο αθέατος. Σεβαστήκαμε το μυστικό του. Όταν τον Ιούλιο ή Αύγουστο του 1948 βρισκόμουν στην Κοζάνη, έμαθα από το φίλο μου ότι το ερωτοχτυπημένο όμορφο παλικάρι πέθανε από φυματίωση. Τον έφαγε ο καημός και το αγιάζι της θάλασσας.

    Στο Ηράκλειο δεν θήτευσα πολύ διότι το Μάϊο του 1948 ήρθα στην Αθήνα για να μετάσχω εξετάσεων για γραφέας Ανθυπασπιστής 1ης τάξεως και αφού επέτυχα σ' αυτές, ορκίστηκα, φόρεσα τα διακριτικά του βαθμού μου (σαρδέλα στις επωμίδες, το σήμα της στρατιωτικής δικαιοσύνης στους γιακάδες του σακακιού μου και πηλίκιο αξιωματικού) και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου έφτασα στην Κοζάνη για να παρουσιαστώ στο εκεί Έκτακτο Στρατοδικείο.


(Συνεχίζεται...)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου