Τις πρώτες ημέρες της προεδρίας μου στην Κοζάνη, ήρθαν τρεις ή τέσσερις δικογραφίες που αφορούσαν Ιεχωβάδες. Παρήγγειλα την κατ' απόλυτη προτεραιότητα περαίωση των νομίμων διαδικασιών και την παραπομπή τους σε δίκη. Έτσι σε 15 ημέρες, παρουσιάστηκαν, προφυλακισμένοι όντες, στο ακροατήριο του Στρατοδικείου το οποίο και καταδίκασε τον καθένα σε κάθειρξη 20 ετών και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για 5 χρόνια. Βέβαια, άσκησαν έφεση στο Αναθεωρητικό Δικαστήριο το οποίο μείωσε μόνο την ποινή από 20 σε 5 χρόνια. Είχα ιδιαίτερη μέριμνα στην πρόληψη και την ταχύτητα εκδικάσεως των κατηγοριών, κι αυτό το πέτυχα απόλυτα σε συνεννόηση με τον Σωματάρχη που εξέδωσε σχετικές διαταγές π.χ. όλες οι αποφάσεις του Στρατοδικείου κοινοποιούνταν στις μονάδες, οι οποίες στις πρωϊνές αναφορές τους ενημέρωναν τους στρατιώτες τους για τις συνέπειες της όποιας κολασίμου πράξεως του Σ.Π.Κ., με συνέπεια να ελαττώνεται κάθε μήνα ο αριθμός των εισερχομένων δικογραφιών.
Οι δικογραφίες έρχονταν στη Διεύθυνση Δικαστικού του Σ.Σ. και αν ήταν πλήρεις, προωθούνταν στο Στρατοδικείο για τα περαιτέρω, αλλιώς επιστρέφονταν στις μονάδες για να συμπληρωθούν κατά τις υποδείξεις της Διεύθυνσης. Μια ελλιπής δικογραφία στάλθηκε σε ένα Τάγμα υγειονομικού που βρίσκονταν στην Πτολεμαΐδα, για συμπλήρωση. Ο Διοικητής του τάγματος, επίατρος, με την ευκαιρία καθόδου του στην Κοζάνη για άλλες δουλειές, πήρε τη δικογραφία μαζί του και πήγε στο γραφείο δικαστικού για διευκρινήσεις. Μπαίνοντας μέσα, συνέπεσε ο βοηθός μου ταγματάρχης Κον. Στέφανος, να ρίχνει μια ματιά στους τίτλους της εφημερίδας "Ελληνικός Βορράς". Άφησε την εφημερίδα και του έδωσε τις διευκρινήσεις που ήθελε και έξω πλέον από την υπηρεσιακή συζήτηση ο επίατρος παραπονέθηκε σ' αυτόν για τη μετάθεσή του στην Πτολεμαΐδα, επειδή σαν προσωπικός γιατρός του Ιωαννίδη θα έπρεπε να τοποθετηθεί κάπου καλύτερα. Ο βοηθός μου του είπε, παρουσία του στρατιώτη γραφέα, ότι δεν πειράζει, ο χρόνος περνά γρήγορα κι εδώ έκλεισε η συζήτηση. Σε λίγες ημέρες, ξαναήρθε η δικογραφία ελλιπής και πάλι, οπότε την έστειλα στο Στρατοδικείο για να διενεργηθεί τακτική ανάκριση από τον Εισηγητή Κουτ., ο οποίος, δεν ξέρω για ποιο λόγο, κάλεσε και τον επίατρο αυτόν για κατάθεση. Στην κατάθεσή του αυτή ανέφερε και το γεγονός της υπό του βοηθού μου ανάγνωσης εφημερίδος, που μια διαταγή κάποιου ανεγκέφαλου στρατιωτικού απαγόρευε, σε ώρα υπηρεσίας.
Η βιβλιοθήκη του Στρατοδικείου, λόγω χώρου, βρισκόταν στο γραφείο του Επιτρόπου. Μια ή δύο μέρες από την κατάθεση του επιάτρου, το περιεχόμενο της οποίας θα ελάμβανα γνώση όταν η όλη δικογραφία θα ερχόταν στο Δικ.Συμβούλιο στο οποίο προήδρευα, μπήκα στο γραφείο του Επιτρόπου για να πάρω κάποια νομικά βιβλία για θέμα που με απασχολούσε. Βρήκα τον επίτροπο και εισηγητή να συζητούν για κάποιο νομικό θέμα, έχοντας και ανοιχτά βιβλία πάνω στο τραπέζι. Δεν έδωσα σημασία και παίρνοντας τα βιβλία που ήθελα, κατευθύνθηκα στην έξοδο, οπότε ο επίτροπος ή ο εισηγητής, δεν θυμάμαι ποιος από τους δύο, με ρώτησε αν μπορούν να με απασχολήσουν για λίγο. Στην καταφατική μου απάντηση, μου ανέφεραν το θέμα της εφημερίδος που διάβαζε ο βοηθός μου σε ώρα υπηρεσίας και τους απασχολεί αν πρέπει να ζητήσουν την δίωξη του για παράβαση στρατιωτικής εντολής. Άναψα και βρόντηξα, λέγοντάς τους σε υψηλό τόνο ότι για να είναι νόμιμη μια τέτοια κατηγορία χρειάζεται νόμος στον οποίο πρέπει να στηρίζεται και να τον μνημονεύει η διαταγή που απαγορεύει την ανάγνωση εφημερίδων σε ώρα υπηρεσίας και σε έντονο ύφος τους ρώτησα αν υπάρχει τέτοιος νόμος. Επειδή σιωπούσαν και οι δύο τους είπα στον ίδιο τόνο ότι είμαστε στην Κοζάνη τέσσερις Δικαστικοί Σύμβουλοι και κοιτάτε να βγάλει ο ένας τα μάτια του άλλου και ότι αξιώνω από σήμερα αν ένας από εμάς φάει σκατά και ισχυρισθεί ότι ήταν μπακλαβάς, έχομε και εμείς την υποχρέωση να ισχυρισθούμε το ίδιο και βγαίνοντας έξω πρόσθεσα ότι αν κάνουν κάτι τέτοιο θα εισηγηθώ τη δίωξή τους για νομική ανεπάρκεια. Η συμπεριφορά μου αυτή ήταν η χαριστική βολή στο προηγούμενο καθεστώς Διγ..
Το Στρατοδικείο στεγάζονταν στο κέντρο της πόλης, στο δεύτερο όροφο του οικήματος των δικηγόρων Καρότση, κι εκτός από τη στενότητα των χώρων του δημιουργούνταν και σχόλια ότι ο ένας των αδελφών Καρότση ήταν Γραμματεύς της Βουλής και ότι αυξήθηκε η πελατεία του άλλου αδελφού για το Στρατοδικείο. Έτσι, για να κλείσω τα στόματα των διαδοσιών που μπορεί να είχαν και κάποια βάση αλήθειας, βρήκα κάποιο ημιτελές κτίριο κοντά στο κτίριο που στεγάζονταν το Πρωτοδικείο, του οποίου χρησιμοποιούσαμε το ακροατήριο κι αυτό μας δημιουργούσε προβλήματα, ιδίως όταν επειγόμασταν για την εκδίκαση κάποιας υποθέσεως. Στα επιχειρήματά μου πείσθηκε ο Διοικητής του Σ.Σ. κι έτσι μέσω της Οικονομικής Εφορίας, μισθώθηκε το νέο κτίριο στο οποίο και μεταφέρθηκε το Στρατοδικείο μόλις ολοκληρώθηκαν οι υπόλοιπες εργασίες και με τη δική μου πίεση στον ιδιοκτήτη εκμισθωτή. Σε δεύτερο στάδιο μου χορήγησε ο Σωματάρχης τη σχετική πίστωση και με το ξυλουργείο του Σ.Σ. κατασκευάστηκαν τα έδρανα των Στρατοδικών και των δικηγόρων, τα καθίσματα για τους κατηγορούμενους με ξύλινο διαχωριστικό από τα καθίσματα (πάγκους) του ακροατηρίου και όλα αυτά με ξύλο οξιάς. Ήταν αληθινό κόσμημα για την πόλη της Κοζάνης. Από το Δεκέμβριο του 1974 προήχθην σε συνταγματάρχη και πριν συμπληρώσω χρόνο από την άφιξή μου στην Κοζάνη και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1975 μετατέθηκα στην ΑΣΔΕΝ. Ο Γκράτσιος που εν τω μεταξύ έγινε Α/ΓΕΣ τήρησε την υπόσχεσή του ότι θα με φέρει γρήγορα πίσω, δηλαδή στην Αθήνα.
Συνεχίζεται...
Οι δικογραφίες έρχονταν στη Διεύθυνση Δικαστικού του Σ.Σ. και αν ήταν πλήρεις, προωθούνταν στο Στρατοδικείο για τα περαιτέρω, αλλιώς επιστρέφονταν στις μονάδες για να συμπληρωθούν κατά τις υποδείξεις της Διεύθυνσης. Μια ελλιπής δικογραφία στάλθηκε σε ένα Τάγμα υγειονομικού που βρίσκονταν στην Πτολεμαΐδα, για συμπλήρωση. Ο Διοικητής του τάγματος, επίατρος, με την ευκαιρία καθόδου του στην Κοζάνη για άλλες δουλειές, πήρε τη δικογραφία μαζί του και πήγε στο γραφείο δικαστικού για διευκρινήσεις. Μπαίνοντας μέσα, συνέπεσε ο βοηθός μου ταγματάρχης Κον. Στέφανος, να ρίχνει μια ματιά στους τίτλους της εφημερίδας "Ελληνικός Βορράς". Άφησε την εφημερίδα και του έδωσε τις διευκρινήσεις που ήθελε και έξω πλέον από την υπηρεσιακή συζήτηση ο επίατρος παραπονέθηκε σ' αυτόν για τη μετάθεσή του στην Πτολεμαΐδα, επειδή σαν προσωπικός γιατρός του Ιωαννίδη θα έπρεπε να τοποθετηθεί κάπου καλύτερα. Ο βοηθός μου του είπε, παρουσία του στρατιώτη γραφέα, ότι δεν πειράζει, ο χρόνος περνά γρήγορα κι εδώ έκλεισε η συζήτηση. Σε λίγες ημέρες, ξαναήρθε η δικογραφία ελλιπής και πάλι, οπότε την έστειλα στο Στρατοδικείο για να διενεργηθεί τακτική ανάκριση από τον Εισηγητή Κουτ., ο οποίος, δεν ξέρω για ποιο λόγο, κάλεσε και τον επίατρο αυτόν για κατάθεση. Στην κατάθεσή του αυτή ανέφερε και το γεγονός της υπό του βοηθού μου ανάγνωσης εφημερίδος, που μια διαταγή κάποιου ανεγκέφαλου στρατιωτικού απαγόρευε, σε ώρα υπηρεσίας.
Η βιβλιοθήκη του Στρατοδικείου, λόγω χώρου, βρισκόταν στο γραφείο του Επιτρόπου. Μια ή δύο μέρες από την κατάθεση του επιάτρου, το περιεχόμενο της οποίας θα ελάμβανα γνώση όταν η όλη δικογραφία θα ερχόταν στο Δικ.Συμβούλιο στο οποίο προήδρευα, μπήκα στο γραφείο του Επιτρόπου για να πάρω κάποια νομικά βιβλία για θέμα που με απασχολούσε. Βρήκα τον επίτροπο και εισηγητή να συζητούν για κάποιο νομικό θέμα, έχοντας και ανοιχτά βιβλία πάνω στο τραπέζι. Δεν έδωσα σημασία και παίρνοντας τα βιβλία που ήθελα, κατευθύνθηκα στην έξοδο, οπότε ο επίτροπος ή ο εισηγητής, δεν θυμάμαι ποιος από τους δύο, με ρώτησε αν μπορούν να με απασχολήσουν για λίγο. Στην καταφατική μου απάντηση, μου ανέφεραν το θέμα της εφημερίδος που διάβαζε ο βοηθός μου σε ώρα υπηρεσίας και τους απασχολεί αν πρέπει να ζητήσουν την δίωξη του για παράβαση στρατιωτικής εντολής. Άναψα και βρόντηξα, λέγοντάς τους σε υψηλό τόνο ότι για να είναι νόμιμη μια τέτοια κατηγορία χρειάζεται νόμος στον οποίο πρέπει να στηρίζεται και να τον μνημονεύει η διαταγή που απαγορεύει την ανάγνωση εφημερίδων σε ώρα υπηρεσίας και σε έντονο ύφος τους ρώτησα αν υπάρχει τέτοιος νόμος. Επειδή σιωπούσαν και οι δύο τους είπα στον ίδιο τόνο ότι είμαστε στην Κοζάνη τέσσερις Δικαστικοί Σύμβουλοι και κοιτάτε να βγάλει ο ένας τα μάτια του άλλου και ότι αξιώνω από σήμερα αν ένας από εμάς φάει σκατά και ισχυρισθεί ότι ήταν μπακλαβάς, έχομε και εμείς την υποχρέωση να ισχυρισθούμε το ίδιο και βγαίνοντας έξω πρόσθεσα ότι αν κάνουν κάτι τέτοιο θα εισηγηθώ τη δίωξή τους για νομική ανεπάρκεια. Η συμπεριφορά μου αυτή ήταν η χαριστική βολή στο προηγούμενο καθεστώς Διγ..
Το Στρατοδικείο στεγάζονταν στο κέντρο της πόλης, στο δεύτερο όροφο του οικήματος των δικηγόρων Καρότση, κι εκτός από τη στενότητα των χώρων του δημιουργούνταν και σχόλια ότι ο ένας των αδελφών Καρότση ήταν Γραμματεύς της Βουλής και ότι αυξήθηκε η πελατεία του άλλου αδελφού για το Στρατοδικείο. Έτσι, για να κλείσω τα στόματα των διαδοσιών που μπορεί να είχαν και κάποια βάση αλήθειας, βρήκα κάποιο ημιτελές κτίριο κοντά στο κτίριο που στεγάζονταν το Πρωτοδικείο, του οποίου χρησιμοποιούσαμε το ακροατήριο κι αυτό μας δημιουργούσε προβλήματα, ιδίως όταν επειγόμασταν για την εκδίκαση κάποιας υποθέσεως. Στα επιχειρήματά μου πείσθηκε ο Διοικητής του Σ.Σ. κι έτσι μέσω της Οικονομικής Εφορίας, μισθώθηκε το νέο κτίριο στο οποίο και μεταφέρθηκε το Στρατοδικείο μόλις ολοκληρώθηκαν οι υπόλοιπες εργασίες και με τη δική μου πίεση στον ιδιοκτήτη εκμισθωτή. Σε δεύτερο στάδιο μου χορήγησε ο Σωματάρχης τη σχετική πίστωση και με το ξυλουργείο του Σ.Σ. κατασκευάστηκαν τα έδρανα των Στρατοδικών και των δικηγόρων, τα καθίσματα για τους κατηγορούμενους με ξύλινο διαχωριστικό από τα καθίσματα (πάγκους) του ακροατηρίου και όλα αυτά με ξύλο οξιάς. Ήταν αληθινό κόσμημα για την πόλη της Κοζάνης. Από το Δεκέμβριο του 1974 προήχθην σε συνταγματάρχη και πριν συμπληρώσω χρόνο από την άφιξή μου στην Κοζάνη και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1975 μετατέθηκα στην ΑΣΔΕΝ. Ο Γκράτσιος που εν τω μεταξύ έγινε Α/ΓΕΣ τήρησε την υπόσχεσή του ότι θα με φέρει γρήγορα πίσω, δηλαδή στην Αθήνα.
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου