Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ Ένας άγνωστος ήρωας…


Για σένα που έφυγες νωρίς…χωρίς τιμές και επικήδειους.
Από κείνους που εκφωνούν χείλη σφιγμένα απ τη συγκίνηση και φωνές που τρέμουν από τον κόμπο…
Γιατί το “ζήτημα θεωρείται λήξαν…υφίσταται νομικό κενό”, μας είπαν οι αρμόδιοι…
Κατά πως τόθελες λοιπόν, με μαντινάδες και κρασί σε αποχαιρέτησαν οι λιγοστοί σου φίλοι
Μάζεψα κι εγώ σήμερα λίγες λέξεις- καθώς λόγιος δεν είμαι- να πω για σένα στα παιδιά.
Για να σε θυμούνται σ’ αυτό το τόπο αυτοί που θά ‘ρθουν…

Ηρωική μορφή των μαχών ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων, που συμμετείχαν σε αυτές, ανεδείχθη ο καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης, που με το δίδυμο ΠΑΟ του και τον συμμαχητή του και συνάδελφό του, τον καταδρομέα Μπιχανάκη ως γεμιστή του, αντιμετώπισε ομάδα έξι Τουρκικών αρμάτων, αλλάζοντας με συνεχείς ελιγμούς σημείο βολής, σε μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές. Το σημείο που άφηνε -κάθε τόσο, αλλάζοντας θέση-, ξερνούσε φωτιά και σίδερο και σκάβονταν απ τις ριπές, αλλά αυτός συνέχιζε…Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…. Κανένα άρμα δεν διεσώθη. Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή… Με τα δύο βλήματα που του απέμειναν, ισοπέδωσε τον δεύτερο όροφο και το ισόγειο της Σχολής Αυξεντίου, όταν με την διόπτρα του παρατήρησε ότι δεκάδες Τούρκοι έτρεξαν εκεί να καλυφθούν από τα πυρά της Α΄ Μοίρας.…Πλησίασε ατάραχος και καλυπτόμενος πίσω από τα φλεγόμενα άρματα που είχε λίγο πιο πριν καταστρέψει, τους έστειλε να συναντήσουν τους προγόνους τους… Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο, και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη. Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο. Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του χρυσού Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των “ΗΓΕΤΩΝ”. Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε… Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή -όπως κι άλλοι μαχητές καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας- με την πίκρα της μη αναγνώρισης.
Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον -εν ζωή τότε- Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…
Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη από τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.
Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…
Ίσως αν τον λέγανε Κεμάλ…



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου