Κατά το τέλος Αυγούστου 1946, ήρθαν οι μεταθέσεις μας κι' ο καθένας πήγε στην κανονική του μονάδα, που για μένα ήταν το 516 Τάγμα Πεζικού. Με την άφιξή μου, με τοποθέτησαν αμέσως στον 1ο Λόχο και με διέταξαν να παρουσιαστώ σ' αυτόν που ήταν καπου στο πεδίο ασκήσεων. Ξαναφορτώθηκα το γυλιό μου, πήγα τον βρήκα, παρουσιάστηκα κανονικά σε στάση προσοχής στο διοικητή του υπολοχαγό Αθαν.Κ., που κι' αυτός ήταν από τη Μακρακώμη Λαμίας, ο οποίος απλώνοντας το χέρι του μου είπε χαμογελαστός «καλώς όρισες δεκανέα. Κάτσε κάπου και θα τα πούμε στο λόχο». Με την επιστροφή μας μου ανέθεσε τη διοίκηση της πρώτης ομάδας της πρώτης διμοιρίας που δεν ήταν συμπληρωμένη διότι στα κέντρα κατατάξεως αρκετοί απαλλάσσονταν σαν ασθενείς, πάσχοντες από «αριστερή» πλευρίτιδα.
Ο οπλισμός της ομάδος μου ήταν τότε ένα τόμσον για μένα, ένα οπλοπολυβόλο μπρεν, ένας ατομικός όλμος και πέντε ή εξι τυφεκιοφόροι που κουβαλούσαν τις γεμιστήρες του μπρεν και του ολμίσκου, χώρια που στις μέσες μας είχαμε ο καθένας κρεμασμένες από δύο-τρεις χειροβομβίδες μιλς. Με το τάγμα μου αυτό έλαβα μέρος, σαν εθελοντής δεκανέας μέχρι της 8ης Νοεμβρίου 1947 κι' από τότε σαν εθελοντής λοχίας επ' ανδραγαθία (1), σε όλες τις μάχες που έδωσε κατά των κομμουνιστοσυμμοριτών (Κ/Σ), στα όρη Κρούσια, Κερδύλλια, Χολομώντα. Η έδρα μιας διλοχίας (1ου και 2ου Λόχου) ήταν στην Αρναία. Μια μέρα η διμοιρία μου περιπολώντας σε δασώδη περιοχή του Χολομώντα έπεσε σε ενέδρα των Κ/Σ κι η μάχη άρχισε πεισματώδης. Μετά ώρα περίπου, μπροστά στον κίνδυνο εγκλωβισμού των, οι Κ/Σ υποχώρησαν χωρίς να ξέρω αν είχαν απώλειες. Από τη διμοιρία μας ο διπλανός μου στρατιώτης -δεν θυμάμαι το όνομά του- στην κυκλωτική μας κίνηση τραυματίστηκε βαριά και βογκούσε. Μόλις σταμάτησε η συμπλοκή, ειδοποιημένη η διλοχία έστειλε δύο αυτοκίνητα να μας παραλάβει από συγκεκριμένο σημείο του δημόσιου δρόμου, από όπου θα μας μετέφερε στην Αρναία.
Μαζί με συστρατιώτη μου φορτωθήκαμε τον τραυματία μας ο οποίος, λίγο πριν φτάσουμε στο σχολείο της πόλης στο οποίο είχαμε καταυλιστεί, ξεψύχησε αιμόφυρτος στην αγκαλιά μου και τάφηκε στο εκεί νεκροταφείο. Το ίδιο βράδυ, στο βραδινό προσκλητήριο που έγινε, διαπιστώθηκε η απουσία δύο ενόπλων στρατιωτών μας. Διατάχθηκα να πάρω τρεις στρατιώτες της επιλογής μου και να βγω σε αναζήτησή τους, όπως και έγινε. Γυρίζοντας από τετράγωνο σε τετράγωνο είδα φως σε μια υπερυψωμένη κατοικία. Ήξερα πως από φωτιζόμενο χώρο δεν μπορεί να δει έξω. Έτσι σκαρφάλωσα στους ώμους των συντρόφων μου και είδα τους δύο στρατιώτες που ψάχναμε να έχουν αποθέσει τα όπλα τους και μια ψηλή με όμορφο σώμα και πρόσωπο και προκλητικό ντεκολτέ γυναίκα να κερνάει γλυκό του κουταλιού στους στρατιώτες. Κατέβηκα αθόρυβα και μπήκαμε βίαια στο σπίτι, αφοπλίσαμε αμέσως τους στρατιώτες και τους οδηγήσαμε μαζί με τη γυναίκα στην αίθουσα του σχολείου όπου διανυκτέρευε η διμοιρία τους. Ο λοχαγός τους, ένας ψηλός και γεροδεμένος, ο Αγ. Κ., από τα Ψαχνά Ευβοίας, περίμενε στην είσοδο του θαλάμου την αποστολή μας. Μόλις του ανέφερα το που και πως τους εντοπίσαμε, έδωσε ένα ισχυρό ράπισμα στο μάγουλο της γυναίκας που μετακινήθηκε μέχρι τον απέναντι τοίχο. Ακολούθησε η απομόνωση και αυτής και των στρατιωτών η δε έρευνα που ακολούθησε, διαπίστωσε ότι ο σύζυγός της, δασικός υπάλληλος, ήταν ενταγμένος στο ΕΛΑΣ κι αυτή ήθελε να πάει κοντά του παίρνοντας μαζί της και τους στρατιώτες. Δεν θυμάμαι την τύχη των στρατιωτών, η γυναίκα όμως ξυλοφορτώνονταν καθημερινά τόσο ώστε ολόκληρο το ευτραφές σώμα της να γίνει κατάμαυρο. Σε δύο ημέρες το τάγμα από βουνό σε βουνό μετακινήθηκε στα Κερδύλλια , κουβαλώντας την μαζί μας υπό τη φύλαξή μου. Κάπου έξω από το Λαγκαδά, ο διοικητής του Τάγματος αντισυνταγματάρχης Γεώρ. Δ., γνωστός του πατέρα μου και δικός μου από την κατοχή, με διέταξε και την άφησα να γυρίσει στην Αρναία, ίσως διότι δεν είχε να αποκαλύψει άλλες πληροφορίες σημασίας στρατιωτικής ή και διότι κυκλοφόρησε διαταγή του Πρωθυπουργού Σοφούλη, να φερόμαστε με ευγένεια στους καθ' οιονδήποτε τρόπο συλλαμβανόμενους ή παραδιδόμενους Κ/Σ, ώστε η συμπεριφορά μας αυτή να παροτρύνει αυτούς να εγκαταλείψουν τις τάξεις των και να προσχωρήσουν στον Εθνικό στρατό. Όνειρα θερινής εξ Αθηνών νυκτός.
Στις επιχειρήσεις Κρουσίων διατέθηκε στο Λόχο μου κι ένα ελαφρό ερπυστριοφόρο τανκ. Σε μια συνδυασμένη μ' αυτό επιχείρηση κατά ομάδος Κ/Σ σκοτώθηκε απ' αυτούς ένας και συνελήφθησαν δύο, οι υπόλοιποι δε της αγνώστου μου αριθμού ομάδος των κατόρθωσαν να διαφύγουν. Το πλήρωμα του τανκ έδεσε χειροπόδαρα τους συλληφθέντες και μαζί με το νεκρό σύντροφό τους, τους κρέμασε στην κάνη του πυροβόλου του και γυρίσαμε στην έδρα μας, που ποτέ δεν ήταν μόνιμη. Στην ανάκριση που επακολούθησε, ο ένας ήταν λαλίστατος στις πληροφορίες που του ζήτησαν, ο άλλος όμως ήταν ανένδοτος να απαντήσει σ' όσα τον ρωτούσαν οι αρμόδιοι για το τμήμα του. Φαίνεται ότι ήταν στέλεχος που ήξερε πολλά. Εκνευρισμένο το πλήρωμα άνοιξε με τα φτυάρια και τους κασμάδες που είχαν ένα τάφο, μισό μέτρο βάθους, τον έριξαν μέσα κι' άρχισαν να τον σκεπάζουν με το χώμα αρχίζοντας από τα πόδια. Όταν σκεπάστηκε μέχρι το λαιμό και βλέποντας την αποφασιστικότητα του πληρώματος να τον θάψει ζωντανό, ζήτησε να μιλήσει. Δε γνωρίζω τι απεκάλυψε στον αρμόδιο ανθυπολοχαγό, ο οποίος παράγγειλε να τον ξεθάψουν κι ο ίδιος πήγε στον ασύρματο του τανκ και μετέδωσε στη διοίκηση όσα με τον τρόπο αυτό πληροφορήθηκε. Σε λιγότερο από ώρα ο λόχος μου άρχισε πάλι την ερευνητική για τους Κ/Σ πορεία από υψώματα και ρεματιές και οι δύο αιχμάλωτοι προωθήθηκαν δέσμιοι στο ανώτερο κλιμάκιο.
Η διαταγή του Σοφούλη συνεζητείτο μεταξύ των οπλιτών με πικρά σχόλια, ιδίως μεταξύ αυτών που είχαν θύματα από τους Κ/Σ. Σ' αυτούς περιλαμβανόμουν κι εγώ. Ένα βραδάκι με άλλους τρεις ομοιοπαθείς κλέψαμε την πολεμική σημαία της Ταξιαρχίας μας (32ης) κι αποχωριστήκαμε του λόχου μας σε ένδειξη διαμαρτυρίας, πιστεύοντας να ενταχθούν στην ομάδα μας και άλλοι συνάδελφοί μας ή και κάποιοι ομοιοπαθείς χωρικοί. Τέσσερα μερόνυχτα περιπλανηθήκαμε μακριά από τις τάξεις μας χωρίς να κατορθώσουμε να αυξήσουμε τον αριθμό της ομάδος μας. Έτσι επιστρέψαμε σ' αυτές ευτυχώς χωρίς νομικές συνέπειες. Θα μπορούσαμε να κατηγορηθούμε για λιποτάκτες, κλέφτες στρατιωτικών πραγμάτων, προσβολή της σημαίας μας και δεν ξέρω τι άλλο. Δεχτήκαμε μόνο τις συστάσεις και επισημάνσεις των κινδύνων του εγχειρήματός μας και το θέμα έκλεισε.
Σε κάποιο χρόνο μεταφερθήκαμε στη Θεσσαλονίκη κι' από εδώ με οπλιταγωγό στο Βόλο για να συμμετάσχομε στις επιχειρήσεις των Αγράφων όπου είχαμε αρκετές απώλειες σε άνδρες υλικό και ζώα, από τον βαρύτατο χειμώνα που κάλυπτε με παγωμένο χιόνι τα ούτως ή άλλως δύσβατα μονοπάτια. Τα φορτωμένα ζώα μας με τους ημιονηγούς, γκρεμίζονταν σε βάραθρα και χιονοθύελλα διέλυε τη συνοχή των τμημάτων. Ήταν ευτύχημα για το τάγμα μας που στη δεκαήμερη τέτοια πορεία μας δεν μας επετέθησαν οι Κ/Σ που κι' αυτοί άλλωστε αντιμετώπιζαν τις ίδιες καιρικές συνθήκες κρυμμένοι όμως στις σπηλιές τους, ενώ εμείς ψάχναμε να τους βρούμε. Από τα Άγραφα, περάσαμε κορφές, πλαγιές και λαγκάδια, οργώσαμε το Βέρμιο και τα Πιέρια ανακαλύπτοντας αποθήκες των Κ/Σ με κάθε είδος πολεμικού υλικού, οικοσκευής και ρουχισμού που είχαν αφαιρεθεί βίαια, από χωρικούς, μέχρι και κεντημένα προικιά κοριτσιών σε μπαούλα, κοπάδια αιγοπροβάτων κ.λπ., που η απόδοσή των στους ιδιοκτήτες των μας δημιούργησε πολλά προβλήματα και τέλος κατασταλάξαμε στο Καϊμάκτσαλαν με έδρα του Τάγματος και του λόχου μου στην Αριδαία, όπου η ομάδα μου ανέλαβε τη φρούρηση της γέφυρας έξω από την πόλη , από την οποία περνά ο δρόμος για τον Εξαπλάτανο. Δεν έλειπαν και τα ευτράπελα στην ομάδα μου, που καίτοι ήταν σε φυλάκιο η κούραση των ανδρών ήταν υπερβολική. Μια από τις αποστολές της ήταν να συνοδεύει φάλαγγα οχημάτων και πεζών από την Αριδαία στον Εξαπλάτανο. Ο δρόμος ήταν ναρκοθετημένος από τους Κ/Σ γι' αυτό και στις διαδρομές μεταβάσεως κι' επιστροφής είχαμε νεκρούς και τραυματίες. Για να σταματήσει το κακό υποχρεώναμε τους συμπαθούντες το ΕΑΜ να προπορεύονται της φάλαγγας με τα κάρα με επιβάτες σ' αυτά μέλη των οικογενειών τους. Μόλις στις τρεις ημέρες ανατινάχτηκαν μερικά από αυτά και σκοτώθηκαν ζώα κι' επιβάτες των σταμάτησαν οι ναρκοθετήσεις του δρόμου, η συνοδεία όμως της φάλαγγας συνεχίζονταν. Έτσι πέφταμε ψόφιοι στον ύπνο.
Να σημειώσω εδώ ότι καθ' όλο το διάστημα που μετείχα στις επιχειρήσεις κατά των Κ/Σ δεν κοιμήθηκα χωρίς τη στολή μου που κι' όταν βρέχονταν από τη βροχή και το χιόνι, στέγνωνε επάνω μου, δίπλα σε κάποια υπαίθρια ή όχι φωτιά, όπως και των άλλων μη εξαιρουμένων και των αξιωματικών. Σα νέοι, που το αίμα μας έβραζε, δεν δίναμε και τόση σημασία - και πώς αλλιώς μπορούσε να γίνει;- σήμερα όμως οι συνέπειες των κακουχιών εκείνων είναι πολλές φορές και έντονες και ανυπόφορες.
(Συνεχίζεται...)
1. «Διότι εις συμπλοκήν μετά συμμοριτών την 20-10-46 επεδείξατο απαράμιλλον ηρωϊσμόν και ανωτέραν αντίληψιν εκτελέσεως των καθηκόντων του, προκαλέσας τον θαυμασμόν των συμμαχητών του και συντελέσας τα μέγιστα εις την επιτυχή απόκρουσιν των επιτεθέντων συμμοριτών. Η προαγωγή του λογίζεται από 20-10-46 (ΕΠ 136500/4698/Β1/1/4/21-10-47 διαταγή Γ.Ε.Σ. και Ημερησία Διαταγή τάγματος 8-11-1947».
Ο οπλισμός της ομάδος μου ήταν τότε ένα τόμσον για μένα, ένα οπλοπολυβόλο μπρεν, ένας ατομικός όλμος και πέντε ή εξι τυφεκιοφόροι που κουβαλούσαν τις γεμιστήρες του μπρεν και του ολμίσκου, χώρια που στις μέσες μας είχαμε ο καθένας κρεμασμένες από δύο-τρεις χειροβομβίδες μιλς. Με το τάγμα μου αυτό έλαβα μέρος, σαν εθελοντής δεκανέας μέχρι της 8ης Νοεμβρίου 1947 κι' από τότε σαν εθελοντής λοχίας επ' ανδραγαθία (1), σε όλες τις μάχες που έδωσε κατά των κομμουνιστοσυμμοριτών (Κ/Σ), στα όρη Κρούσια, Κερδύλλια, Χολομώντα. Η έδρα μιας διλοχίας (1ου και 2ου Λόχου) ήταν στην Αρναία. Μια μέρα η διμοιρία μου περιπολώντας σε δασώδη περιοχή του Χολομώντα έπεσε σε ενέδρα των Κ/Σ κι η μάχη άρχισε πεισματώδης. Μετά ώρα περίπου, μπροστά στον κίνδυνο εγκλωβισμού των, οι Κ/Σ υποχώρησαν χωρίς να ξέρω αν είχαν απώλειες. Από τη διμοιρία μας ο διπλανός μου στρατιώτης -δεν θυμάμαι το όνομά του- στην κυκλωτική μας κίνηση τραυματίστηκε βαριά και βογκούσε. Μόλις σταμάτησε η συμπλοκή, ειδοποιημένη η διλοχία έστειλε δύο αυτοκίνητα να μας παραλάβει από συγκεκριμένο σημείο του δημόσιου δρόμου, από όπου θα μας μετέφερε στην Αρναία.
 |
| Αριδαία 1948 Ιανουάριος |
Μαζί με συστρατιώτη μου φορτωθήκαμε τον τραυματία μας ο οποίος, λίγο πριν φτάσουμε στο σχολείο της πόλης στο οποίο είχαμε καταυλιστεί, ξεψύχησε αιμόφυρτος στην αγκαλιά μου και τάφηκε στο εκεί νεκροταφείο. Το ίδιο βράδυ, στο βραδινό προσκλητήριο που έγινε, διαπιστώθηκε η απουσία δύο ενόπλων στρατιωτών μας. Διατάχθηκα να πάρω τρεις στρατιώτες της επιλογής μου και να βγω σε αναζήτησή τους, όπως και έγινε. Γυρίζοντας από τετράγωνο σε τετράγωνο είδα φως σε μια υπερυψωμένη κατοικία. Ήξερα πως από φωτιζόμενο χώρο δεν μπορεί να δει έξω. Έτσι σκαρφάλωσα στους ώμους των συντρόφων μου και είδα τους δύο στρατιώτες που ψάχναμε να έχουν αποθέσει τα όπλα τους και μια ψηλή με όμορφο σώμα και πρόσωπο και προκλητικό ντεκολτέ γυναίκα να κερνάει γλυκό του κουταλιού στους στρατιώτες. Κατέβηκα αθόρυβα και μπήκαμε βίαια στο σπίτι, αφοπλίσαμε αμέσως τους στρατιώτες και τους οδηγήσαμε μαζί με τη γυναίκα στην αίθουσα του σχολείου όπου διανυκτέρευε η διμοιρία τους. Ο λοχαγός τους, ένας ψηλός και γεροδεμένος, ο Αγ. Κ., από τα Ψαχνά Ευβοίας, περίμενε στην είσοδο του θαλάμου την αποστολή μας. Μόλις του ανέφερα το που και πως τους εντοπίσαμε, έδωσε ένα ισχυρό ράπισμα στο μάγουλο της γυναίκας που μετακινήθηκε μέχρι τον απέναντι τοίχο. Ακολούθησε η απομόνωση και αυτής και των στρατιωτών η δε έρευνα που ακολούθησε, διαπίστωσε ότι ο σύζυγός της, δασικός υπάλληλος, ήταν ενταγμένος στο ΕΛΑΣ κι αυτή ήθελε να πάει κοντά του παίρνοντας μαζί της και τους στρατιώτες. Δεν θυμάμαι την τύχη των στρατιωτών, η γυναίκα όμως ξυλοφορτώνονταν καθημερινά τόσο ώστε ολόκληρο το ευτραφές σώμα της να γίνει κατάμαυρο. Σε δύο ημέρες το τάγμα από βουνό σε βουνό μετακινήθηκε στα Κερδύλλια , κουβαλώντας την μαζί μας υπό τη φύλαξή μου. Κάπου έξω από το Λαγκαδά, ο διοικητής του Τάγματος αντισυνταγματάρχης Γεώρ. Δ., γνωστός του πατέρα μου και δικός μου από την κατοχή, με διέταξε και την άφησα να γυρίσει στην Αρναία, ίσως διότι δεν είχε να αποκαλύψει άλλες πληροφορίες σημασίας στρατιωτικής ή και διότι κυκλοφόρησε διαταγή του Πρωθυπουργού Σοφούλη, να φερόμαστε με ευγένεια στους καθ' οιονδήποτε τρόπο συλλαμβανόμενους ή παραδιδόμενους Κ/Σ, ώστε η συμπεριφορά μας αυτή να παροτρύνει αυτούς να εγκαταλείψουν τις τάξεις των και να προσχωρήσουν στον Εθνικό στρατό. Όνειρα θερινής εξ Αθηνών νυκτός.
Στις επιχειρήσεις Κρουσίων διατέθηκε στο Λόχο μου κι ένα ελαφρό ερπυστριοφόρο τανκ. Σε μια συνδυασμένη μ' αυτό επιχείρηση κατά ομάδος Κ/Σ σκοτώθηκε απ' αυτούς ένας και συνελήφθησαν δύο, οι υπόλοιποι δε της αγνώστου μου αριθμού ομάδος των κατόρθωσαν να διαφύγουν. Το πλήρωμα του τανκ έδεσε χειροπόδαρα τους συλληφθέντες και μαζί με το νεκρό σύντροφό τους, τους κρέμασε στην κάνη του πυροβόλου του και γυρίσαμε στην έδρα μας, που ποτέ δεν ήταν μόνιμη. Στην ανάκριση που επακολούθησε, ο ένας ήταν λαλίστατος στις πληροφορίες που του ζήτησαν, ο άλλος όμως ήταν ανένδοτος να απαντήσει σ' όσα τον ρωτούσαν οι αρμόδιοι για το τμήμα του. Φαίνεται ότι ήταν στέλεχος που ήξερε πολλά. Εκνευρισμένο το πλήρωμα άνοιξε με τα φτυάρια και τους κασμάδες που είχαν ένα τάφο, μισό μέτρο βάθους, τον έριξαν μέσα κι' άρχισαν να τον σκεπάζουν με το χώμα αρχίζοντας από τα πόδια. Όταν σκεπάστηκε μέχρι το λαιμό και βλέποντας την αποφασιστικότητα του πληρώματος να τον θάψει ζωντανό, ζήτησε να μιλήσει. Δε γνωρίζω τι απεκάλυψε στον αρμόδιο ανθυπολοχαγό, ο οποίος παράγγειλε να τον ξεθάψουν κι ο ίδιος πήγε στον ασύρματο του τανκ και μετέδωσε στη διοίκηση όσα με τον τρόπο αυτό πληροφορήθηκε. Σε λιγότερο από ώρα ο λόχος μου άρχισε πάλι την ερευνητική για τους Κ/Σ πορεία από υψώματα και ρεματιές και οι δύο αιχμάλωτοι προωθήθηκαν δέσμιοι στο ανώτερο κλιμάκιο.
Η διαταγή του Σοφούλη συνεζητείτο μεταξύ των οπλιτών με πικρά σχόλια, ιδίως μεταξύ αυτών που είχαν θύματα από τους Κ/Σ. Σ' αυτούς περιλαμβανόμουν κι εγώ. Ένα βραδάκι με άλλους τρεις ομοιοπαθείς κλέψαμε την πολεμική σημαία της Ταξιαρχίας μας (32ης) κι αποχωριστήκαμε του λόχου μας σε ένδειξη διαμαρτυρίας, πιστεύοντας να ενταχθούν στην ομάδα μας και άλλοι συνάδελφοί μας ή και κάποιοι ομοιοπαθείς χωρικοί. Τέσσερα μερόνυχτα περιπλανηθήκαμε μακριά από τις τάξεις μας χωρίς να κατορθώσουμε να αυξήσουμε τον αριθμό της ομάδος μας. Έτσι επιστρέψαμε σ' αυτές ευτυχώς χωρίς νομικές συνέπειες. Θα μπορούσαμε να κατηγορηθούμε για λιποτάκτες, κλέφτες στρατιωτικών πραγμάτων, προσβολή της σημαίας μας και δεν ξέρω τι άλλο. Δεχτήκαμε μόνο τις συστάσεις και επισημάνσεις των κινδύνων του εγχειρήματός μας και το θέμα έκλεισε.
Σε κάποιο χρόνο μεταφερθήκαμε στη Θεσσαλονίκη κι' από εδώ με οπλιταγωγό στο Βόλο για να συμμετάσχομε στις επιχειρήσεις των Αγράφων όπου είχαμε αρκετές απώλειες σε άνδρες υλικό και ζώα, από τον βαρύτατο χειμώνα που κάλυπτε με παγωμένο χιόνι τα ούτως ή άλλως δύσβατα μονοπάτια. Τα φορτωμένα ζώα μας με τους ημιονηγούς, γκρεμίζονταν σε βάραθρα και χιονοθύελλα διέλυε τη συνοχή των τμημάτων. Ήταν ευτύχημα για το τάγμα μας που στη δεκαήμερη τέτοια πορεία μας δεν μας επετέθησαν οι Κ/Σ που κι' αυτοί άλλωστε αντιμετώπιζαν τις ίδιες καιρικές συνθήκες κρυμμένοι όμως στις σπηλιές τους, ενώ εμείς ψάχναμε να τους βρούμε. Από τα Άγραφα, περάσαμε κορφές, πλαγιές και λαγκάδια, οργώσαμε το Βέρμιο και τα Πιέρια ανακαλύπτοντας αποθήκες των Κ/Σ με κάθε είδος πολεμικού υλικού, οικοσκευής και ρουχισμού που είχαν αφαιρεθεί βίαια, από χωρικούς, μέχρι και κεντημένα προικιά κοριτσιών σε μπαούλα, κοπάδια αιγοπροβάτων κ.λπ., που η απόδοσή των στους ιδιοκτήτες των μας δημιούργησε πολλά προβλήματα και τέλος κατασταλάξαμε στο Καϊμάκτσαλαν με έδρα του Τάγματος και του λόχου μου στην Αριδαία, όπου η ομάδα μου ανέλαβε τη φρούρηση της γέφυρας έξω από την πόλη , από την οποία περνά ο δρόμος για τον Εξαπλάτανο. Δεν έλειπαν και τα ευτράπελα στην ομάδα μου, που καίτοι ήταν σε φυλάκιο η κούραση των ανδρών ήταν υπερβολική. Μια από τις αποστολές της ήταν να συνοδεύει φάλαγγα οχημάτων και πεζών από την Αριδαία στον Εξαπλάτανο. Ο δρόμος ήταν ναρκοθετημένος από τους Κ/Σ γι' αυτό και στις διαδρομές μεταβάσεως κι' επιστροφής είχαμε νεκρούς και τραυματίες. Για να σταματήσει το κακό υποχρεώναμε τους συμπαθούντες το ΕΑΜ να προπορεύονται της φάλαγγας με τα κάρα με επιβάτες σ' αυτά μέλη των οικογενειών τους. Μόλις στις τρεις ημέρες ανατινάχτηκαν μερικά από αυτά και σκοτώθηκαν ζώα κι' επιβάτες των σταμάτησαν οι ναρκοθετήσεις του δρόμου, η συνοδεία όμως της φάλαγγας συνεχίζονταν. Έτσι πέφταμε ψόφιοι στον ύπνο.
 |
| Βόλος - 1947 |
(Συνεχίζεται...)
1. «Διότι εις συμπλοκήν μετά συμμοριτών την 20-10-46 επεδείξατο απαράμιλλον ηρωϊσμόν και ανωτέραν αντίληψιν εκτελέσεως των καθηκόντων του, προκαλέσας τον θαυμασμόν των συμμαχητών του και συντελέσας τα μέγιστα εις την επιτυχή απόκρουσιν των επιτεθέντων συμμοριτών. Η προαγωγή του λογίζεται από 20-10-46 (ΕΠ 136500/4698/Β1/1/4/21-10-47 διαταγή Γ.Ε.Σ. και Ημερησία Διαταγή τάγματος 8-11-1947».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου