31. Η ζωή μου στην Κορέα

Με τις καταστροφές που άφησαν οι Βορειοκορεάτες, το σιδηροδρομικό δίκτυο είχε παραλύσει. Έτσι, ώσπου να φθάσω στον καθορισθέντα σταθμό, ταξίδευα κλεισμένος στο φορτηγό βαγόνι δύο ημερόνυχτα. Ευτυχώς υπήρχε η σουλτανίνα και οι παρατεταμένες στάσεις του τραίνου κι’ έπινα σ’ αυτές λίγο νερό. Όταν με κοίταζε κανένας Νοτιοκορεάτης περίεργα, του έδειχνα τον αριστερό μου ώμο, όπου υπήρχε ένα τετράγωνο πανί στο οποίο ήταν κεντημένη η σημαία μας και πάνω απ’ αυτή, μέσα σε ιδιαίτερο παραλληλεπίπεδο ύφασμα, κεντημένες στα Αγγλικά οι λέξεις «Ελληνικές εκστρατευτικές δυνάμεις» κι’ όσοι ήταν αγράμματοι απορούσαν για το τι ήταν αυτό που τους έδειχνα, οι εγγράμματοι όμως Νοτιοκορεάτες που ήξεραν ή έμαθαν μερικά Αγγλικά από την έναρξη του πολέμου στη χώρα τους, που πρώτοι οι Αμερικανοί αντιστάθηκαν στους εισβολείς, μόλις διάβαζαν τις πάνω από τη σημαία μας λέξεις έδειχναν τον σεβασμό τους σε μένα τον Ανθυπασπιστή με τις σαρδέλλες στις επωμίδες του, δηλαδή τον φέροντα την τελευταία βαθμίδα στην ιεραρχία των Ελλήνων αξιωματικών του στρατεύματος.

Στον καθορισμένο σταθμό αποβιβάσεώς μου, ήρθε με φορτηγό GMC ένας Έλληνας αξιωματικός, νομίζω πως ήταν ο ομοιόβαθμός μου Κοματάς ή ο Γκούζιας, συνοδευόμενος από 5-6 νεαρούς Κορεάτες και υπό την επίβλεψή του μεταφορτώθηκαν τα κιβώτια από το βαγόνι στο GMC και ξεκινήσαμε αμέσως για την έδρα του Τάγματός μας, το οποίο μετά προηγηθείσες επιτυχείς μάχες του, είχε αποσυρθεί σε νέα δασώδη τοποθεσία ως εφεδρία και παράλληλα για προετοιμασία αυτών που θα επέστρεφαν στην πατρίδα (10^ο τμήμα επαναπατριζομένων) και ένταξη στο Τάγμα των νεοπροσελθόντων δηλαδή της δικής μας 13^ης αποστολής.

Το κρύο φοβερό με χιόνι. Τα αμπριά, οι κοιτώνες και τα παρατηρητήριά μας, κατασκευασμένα από Αμερικανική μονάδα που αντικαταστήσαμε, ήταν κάτω από το χώμα, επειδή όμως ήταν ανεπαρκή, πολλοί έμεναν σε σκηνές που θερμαίνονταν από μία ή δύο θερμάστρες - καζάνια που τροφοδοτούνταν με ειδικό σωλήνα από βαρέλι πετρελαίου εκτός σκηνής. Ευτυχώς τους έσωζαν τα αντιανεμικά τζάκετ και τα πουπουλένια σλήπιγκ-μπαγκ. Σαν στρατιωτική λέσχη χρησιμοποιούνταν δύο ενωμένες σκηνές των 24 ανδρών η κάθε μία (Σκούατ) και τέσσερις θερμάστρες υποτίθεται ότι ζέσταιναν το εσωτερικό τους. Διοικητής του Τάγματός μας, που ήρθε στην Κορέα αεροπορικώς, ήταν ο αντισυνταγματάρχης Πεζικού Κουμανάκος Γεώργιος¹, που μόλις είχε τελειώσει τη Σχολή Πολέμου της Αμερικής. Προκειμένου να αποχαιρετήσει τους επιστρέφοντες στην πατρίδα αξιωματικούς και να καλωσορίσει τους νεοελθόντες, δηλαδή εμάς της 13^ης αποστολής, μας συγκέντρωσε όλους στη λέσχη κι’ αφού μας μίλησε εκ του προχείρου, με εκάλεσε στο τέλος, μου ανεκοίνωσε ότι προάχθηκα στο βαθμό του Ανθυπολοχαγού και βγάζοντας από την τσέπη του τα διακριτικά του νέου βαθμού μου, τα πέρασε ο ίδιος στις επωμίδες μου βγάζοντας τις σαρδέλλες που είχα σ’ αυτές υπό το χειροκρότημα των συναδέλφων. 

Η στιγμή ήταν πολύ συγκινητική για μένα διότι έλαβε χώρα μακριά από την πατρίδα στην πρώτη γραμμή του μετώπου και από τον διοικητή του Τάγματος. 


(Συνεχίζεται...) 
 

1 Άνθρωπος αγέρωχος, περήφανος, στρατιωτικά καταρτισμένος, ευφραδης και πολύ φιλόδοξος.