Έτσι
πήγα μόνος με τζιπ στο αεροδρόμιο να
τον υποδεχθώ γνωρίζοντάς τον από τη
στολή του και μόνο. Αν δεν κάνω λάθος οι
αμερικανοί του είχαν διαθέσει και μαύρο
επιβατικό αυτοκίνητο με επισείοντες
τα διακριτικά του βαθμού του και της
σημαίας της χώρας μας.
Οι Αμερικανοί ήξεραν τα όρια της δικαιοδοσίας του και θα μπορούσαν να του αρνηθούν τη μεταφορά του από το Τόκυο στη Σεούλ και σαν ευαίσθητοι που ήσαν στη διατήρηση καλών σχέσεων με την Ελλάδα, ένοπλο τμήμα της οποίας απελάμβανε, λόγω των επιχειρησιακών του επιτυχιών, ιδιαίτερη εκτίμηση που μεταβλήθηκε αργότερα σε θαυμασμό του οποίου πολλές φορές και οι οπλίτες μας γίνονταν δέκτες αυτού, του διέθεσαν ότι είχε ζητήσει. Εάν όμως γνώριζαν και το πρόγραμμα που ο ίδιος είχε καταρτίσει για την υποδοχή του, πιστεύω απόλυτα πως θα του αρνιόταν, με εύσχημο τρόπο, κάθε συνδρομή των κι’ αυτό διότι θα επικαλούνταν τα όρια της δικαιοδοσίας του στο στρατηγείο του Ο.Η.Ε. στην Άπω Ανατολή που ασφαλώς δεν περιλάμβανε παρατάξεις και μουσικές στη γραμμή του μετώπου όταν μάλιστα οι δικοί τους ανώτατοι αξιωματικοί επισκέπτονταν τη γραμμή του μετώπου χωρίς τυμπανοκρουσίες και παρατάξεις.
Πριν πέσει το σκοτάδι προσγειώθηκε το αεροπλάνο. Μόλις κατέβηκε από αυτό και είδε μόνο εμένα μπροστά του να του αποδίδω σε στάση προσοχής στρατιωτικό χαιρετισμό, και μάλιστα με στολή εκστρατείας χωρίς τη στρατιωτική μουσική, το πρόσωπό του σκυθρώπιασε, τα μάγουλά του κοκκίνησαν από θυμό και με έντονο τρόπο με ρώτησε «που είναι οι άλλοι;» εννοώντας το τιμητικό απόσπασμα και τη στρατιωτική μουσική. Του απάντησα πως όλο το τάγμα βρισκόταν όλη τη νύχτα σε ενέδρες και το CP του τάγματος το φύλαγαν οι άνδρες της μουσικής. Δεν μου απάντησε. Έτσι μπροστά εγώ με το ανοιχτό τζιπ και πίσω αυτός με την κούρσα φτάσαμε στο πανεπιστήμιο της Σεούλ στο οποίο στεγάζονταν ένα τμήμα του Στρατηγείου. Οδηγήθηκε στον κοιτώνα του από Αμερικανό στρατιώτη κι’ εγώ με το τζιπ πήγα στο παραδίπλα κτίριο όπου συνάντησα τον Καζάκο και πήγαμε για φαγητό. Την ώρα που είμασταν έτοιμοι να φύγουμε για ύπνο, παίρνω ένα σημείωμα του Κωστ. να πάω να τον συναντήσω.
Πήγα και τον βρήκα να κάθεται μόνος σε αναπαυτική πολυθρόνα και σε ένα αρκετά μεγάλο χώρο του ισογείου, ενώ δύο αμερικανάκια να ετοιμάζουν προβολή κινηματογραφικής ταινίας με φορητό κινηματογράφο για ψυχαγωγία του. Παρουσιάστηκα σε στάση προσοχής και με το «διατάξτε στρατηγέ» μου είπε: «σε κάλεσα για να δούμε μαζί την ταινία». Πήρα λοιπόν ένα κάθισμα και κάθισα πίσω του. Η ταινία ήταν πολεμική και ομιλούσα αγγλικά που εγώ μεν δεν καταλάβαινα τους διαλόγους, αυτόν όμως τον ευχαριστούσε. Η προβολή κράτησε δύο ώρες περίπου, χωρίς στο διάστημα αυτό να μου απευθύνει έστω και μία λέξη, ίσως διότι αντιλήφθηκε ότι λαγοκοιμώμουν πίσω του γέρνωντας το κεφάλι μου άλλοτε μπροστά κι’ άλλοτε δεξιά ή αριστερά. Έτσι με το τέλος της ταινίας σηκώθηκε να πάει για ύπνο προς μεγάλη ικανοποίηση δική μου και των δύο αμερικανών στρατιωτών που όρθιοι παρακολουθούσαν την ταινία, φαντάζομαι βράζοντας μέσα τους όπως εγώ. Την επομένη τον οδήγησα μέσα από δασικούς δρόμους στο CP του τάγματος και εγώ πήγα στο αμπρί μου χωρίς πλέον να ενοχληθώ γι’ αυτόν.
Όπως έμαθα αργότερα αναζήτησε τον διοικητή Κουμ. από λόχο σε λόχο χωρίς να κατορθώσει να τον συναντήσει αφ' ενός λόγω αποστάσεων των λόχων μεταξύ των, αφ' ετέρου δε λόγω των συχνών μετακινήσεων του διοικητού σε λόχους και προωθημένα φυλάκιά τους. Υπολογίζω ότι η τακτική αυτή κράτησε δύο ημέρες κατά τις οποίες ελάχιστοι αξιωματικοί και οπλίτες αντιλήφθηκαν την παρουσία του στο τάγμα κι’ έτσι έφυγε για το Τόκυο χωρίς να αισθανθεί ότι η αξίωσή του απόδοσης επισήμων τιμών στο βαθμό και το πρόσωπό του ήταν παράλογη, αξίωση την οποία ακόμα ύστερα από πενήντα χρόνια θυμάμαι με περιφρόνηση.
Ευτύχημα θεωρώ το ότι δεν τον συνάντησα στον υπόλοιπο στρατιωτικό μου βίο ούτε μία φορά, αλλ’ ούτε και στις όσες φορές παραβρέθηκα στις δεξιώσεις της Κορεατικής Πρεσβείας στην Αθήνα.
(Συνεχίζεται...)
Οι Αμερικανοί ήξεραν τα όρια της δικαιοδοσίας του και θα μπορούσαν να του αρνηθούν τη μεταφορά του από το Τόκυο στη Σεούλ και σαν ευαίσθητοι που ήσαν στη διατήρηση καλών σχέσεων με την Ελλάδα, ένοπλο τμήμα της οποίας απελάμβανε, λόγω των επιχειρησιακών του επιτυχιών, ιδιαίτερη εκτίμηση που μεταβλήθηκε αργότερα σε θαυμασμό του οποίου πολλές φορές και οι οπλίτες μας γίνονταν δέκτες αυτού, του διέθεσαν ότι είχε ζητήσει. Εάν όμως γνώριζαν και το πρόγραμμα που ο ίδιος είχε καταρτίσει για την υποδοχή του, πιστεύω απόλυτα πως θα του αρνιόταν, με εύσχημο τρόπο, κάθε συνδρομή των κι’ αυτό διότι θα επικαλούνταν τα όρια της δικαιοδοσίας του στο στρατηγείο του Ο.Η.Ε. στην Άπω Ανατολή που ασφαλώς δεν περιλάμβανε παρατάξεις και μουσικές στη γραμμή του μετώπου όταν μάλιστα οι δικοί τους ανώτατοι αξιωματικοί επισκέπτονταν τη γραμμή του μετώπου χωρίς τυμπανοκρουσίες και παρατάξεις.
Πριν πέσει το σκοτάδι προσγειώθηκε το αεροπλάνο. Μόλις κατέβηκε από αυτό και είδε μόνο εμένα μπροστά του να του αποδίδω σε στάση προσοχής στρατιωτικό χαιρετισμό, και μάλιστα με στολή εκστρατείας χωρίς τη στρατιωτική μουσική, το πρόσωπό του σκυθρώπιασε, τα μάγουλά του κοκκίνησαν από θυμό και με έντονο τρόπο με ρώτησε «που είναι οι άλλοι;» εννοώντας το τιμητικό απόσπασμα και τη στρατιωτική μουσική. Του απάντησα πως όλο το τάγμα βρισκόταν όλη τη νύχτα σε ενέδρες και το CP του τάγματος το φύλαγαν οι άνδρες της μουσικής. Δεν μου απάντησε. Έτσι μπροστά εγώ με το ανοιχτό τζιπ και πίσω αυτός με την κούρσα φτάσαμε στο πανεπιστήμιο της Σεούλ στο οποίο στεγάζονταν ένα τμήμα του Στρατηγείου. Οδηγήθηκε στον κοιτώνα του από Αμερικανό στρατιώτη κι’ εγώ με το τζιπ πήγα στο παραδίπλα κτίριο όπου συνάντησα τον Καζάκο και πήγαμε για φαγητό. Την ώρα που είμασταν έτοιμοι να φύγουμε για ύπνο, παίρνω ένα σημείωμα του Κωστ. να πάω να τον συναντήσω.
Πήγα και τον βρήκα να κάθεται μόνος σε αναπαυτική πολυθρόνα και σε ένα αρκετά μεγάλο χώρο του ισογείου, ενώ δύο αμερικανάκια να ετοιμάζουν προβολή κινηματογραφικής ταινίας με φορητό κινηματογράφο για ψυχαγωγία του. Παρουσιάστηκα σε στάση προσοχής και με το «διατάξτε στρατηγέ» μου είπε: «σε κάλεσα για να δούμε μαζί την ταινία». Πήρα λοιπόν ένα κάθισμα και κάθισα πίσω του. Η ταινία ήταν πολεμική και ομιλούσα αγγλικά που εγώ μεν δεν καταλάβαινα τους διαλόγους, αυτόν όμως τον ευχαριστούσε. Η προβολή κράτησε δύο ώρες περίπου, χωρίς στο διάστημα αυτό να μου απευθύνει έστω και μία λέξη, ίσως διότι αντιλήφθηκε ότι λαγοκοιμώμουν πίσω του γέρνωντας το κεφάλι μου άλλοτε μπροστά κι’ άλλοτε δεξιά ή αριστερά. Έτσι με το τέλος της ταινίας σηκώθηκε να πάει για ύπνο προς μεγάλη ικανοποίηση δική μου και των δύο αμερικανών στρατιωτών που όρθιοι παρακολουθούσαν την ταινία, φαντάζομαι βράζοντας μέσα τους όπως εγώ. Την επομένη τον οδήγησα μέσα από δασικούς δρόμους στο CP του τάγματος και εγώ πήγα στο αμπρί μου χωρίς πλέον να ενοχληθώ γι’ αυτόν.
Όπως έμαθα αργότερα αναζήτησε τον διοικητή Κουμ. από λόχο σε λόχο χωρίς να κατορθώσει να τον συναντήσει αφ' ενός λόγω αποστάσεων των λόχων μεταξύ των, αφ' ετέρου δε λόγω των συχνών μετακινήσεων του διοικητού σε λόχους και προωθημένα φυλάκιά τους. Υπολογίζω ότι η τακτική αυτή κράτησε δύο ημέρες κατά τις οποίες ελάχιστοι αξιωματικοί και οπλίτες αντιλήφθηκαν την παρουσία του στο τάγμα κι’ έτσι έφυγε για το Τόκυο χωρίς να αισθανθεί ότι η αξίωσή του απόδοσης επισήμων τιμών στο βαθμό και το πρόσωπό του ήταν παράλογη, αξίωση την οποία ακόμα ύστερα από πενήντα χρόνια θυμάμαι με περιφρόνηση.
Ευτύχημα θεωρώ το ότι δεν τον συνάντησα στον υπόλοιπο στρατιωτικό μου βίο ούτε μία φορά, αλλ’ ούτε και στις όσες φορές παραβρέθηκα στις δεξιώσεις της Κορεατικής Πρεσβείας στην Αθήνα.
(Συνεχίζεται...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου