43. 14η αποστολή

Τον Μάρτιο του 1953 ήρθε στην Κορέα η 14^η αποστολή (η επομένη της δικής μου) με καράβι με το οποίο θα επέστρεφε στην πατρίδα αντίστοιχο τμήμα στο οποίο είχε περιληφθεί και ο φίλος και συμπατριώτης μου ιεραπόστολος παπά-Χαρίτων Συμεωνίδης, ύστερα από ενιαύσια υπηρεσία του στο τάγμα. Ξέροντας τον χαρακτήρα του και συνδεόμενος με το δεσμό του ποντιακού αίματος τον παρεκάλεσα να αναλάβει την ευθύνη μεταφοράς στην πατρίδα και παραδόσεως στην εγκυμονούσα σύζυγό μου μερικά από τα πράγματα που είχα αγοράσει από το Τόκυο όταν βρισκόμουν εκεί με άδεια.
Με χαρά δέχθηκε το αίτημά μου και αφού ολοκληρώθηκαν οι αναγκαίες διατυπώσεις μετέφερε και παρέδωσε στη σύζυγό μου που έμενε τότε, λόγω της προχωρημένης εγκυμοσύνης της, στη Θεσσαλονίκη και στο παραχωρηθέν, προ της αναχωρήσεώς μου για την Κορέα, από την υπηρεσία δωμάτιο στο μέγαρο Κονιόρδου, καίτοι ο καθορισμένος χρόνος παραμονής μας σ’ αυτό είχε λήξει, πλήν η υπηρεσία έδειξε ανοχή παρατάσεως του χρόνου αφ’ ενός μεν λόγω της εγκυμοσύνης της συζύγου μου αφ’ ετέρου δε λόγω της παρατεινόμενης υπηρεσίας μου στην Κορέα. Δεν θυμάμαι ποια και πόσα κιβώτια μετέφερε, νομίζω όμως τα τρία κιβώτια παιχνιδιών κι’ ένα ρούχων, τα οποία και παρέδωσε ύστερα από εξωνυχιστική ανάκριση της συζύγου μου και αυτό για να βεβαιωθεί ότι πράγματι επρόκειται περί αυτής. Πρόβλημα τελωνειακών διατυπώσεων δεν υπήρχε μέχρι τότε διότι η αποβίβαση εγίνετο σε στρατιωτικό λιμάνι του Πειραιά και ίσως υπό την ανοχή της πολιτείας. Με χαρά πληροφορήθηκα την παραλαβή τους από τη σύζυγό μου διότι σε κάθε επαναπατρισμό τμημάτων αρκετά πράγματα των οπλιτών κυρίως άλλαζαν ιδιοκτήτες ή εξαφανίζονταν.

Όταν η αποστολή μας (13^η) έφθασε στο τάγμα (8 Ιανουαρίου 1953) το βρήκε να εκπαιδεύεται με έντονο ρυθμό υπό το νέο και αεικίνητο διοικητή του Κ. Γεώρ. μέχρι το τέλος του μηνός, οπότε και μετακινήθηκε σε νέα αμυντική γραμμή του μετώπου όπου αντικατέστησε αμερικανικό τάγμα του 15^ου Συντάγματος. Η αντικατάσταση έγινε, όπως πάντα τμηματικά και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Για δύο περίπου μήνες, παράλληλα με την εκπαίδευση βελτίωσε με την προσωπική εργασία αξιωματικών και οπλιτών την αμυντική οργάνωση της τοποθεσίας και ταυτόχρονα έστελνε νυχτερινές περιπόλους και έστηνε ενέδρες και ακροαστικά φυλάκια εκτός των στενών ορίων ευθύνης του. Στις εξορμήσεις αυτές συμπλέκονταν με τους Βορειοκορεάτες, σε μια δε από αυτές είχαμε έξι οπλίτες και έναν αξιωματικό νεκρούς. 
Θυμάμαι τον αξιωματικό αυτόν, ήταν ανθυπολοχαγός της δικής μου αποστολής, νομίζω τον έλεγαν Σιδέρη, ο οποίος την παραμονή της αναχωρήσεώς μας από την Ελλάδα είχε εκφράσει στον διοικητή μας που ήρθε να μας ευχηθεί καλό ταξίδι, την επιθυμία του να μη μετάσχει της εκστρατείας και παρά την προς τούτο ενέργεια του διοικητού στο Γ.Ε.Σ. δεν κατέστη δυνατή η αντικατάστασή του την τελευταία στιγμή. Με αεροπλάνο του ελληνικού σμήνους, με συνοδεία εμού και ενός άλλου αξιωματικού και με τιμητική φρουρά 6-7 οπλιτών τους μεταφέραμε στο Πουσάν όπου ο νέος ιερέας του τάγματος παπά-Ανδρέας Χαλκιόπουλος έψαλε τη νεκρώσιμη ακολουθία, τους ενταφιάσαμε και με το ίδιο αεροπλάνο γυρίσαμε, υπό συνεχή βροχή, αστραπές και βροντές στη Σεούλ κι’ από κεί οδικώς στο τάγμα.


(Συνεχίζεται...)