47. Η επιστροφή

Μαζί μας επαναπατρίζονταν και τουρκικό τμήμα το οποίο φρόντισαν οι αμερικανοί να μήν έρχεται σε άμεση επαφή με το δικό μας. Ξέροντας λίγα τουρκικά, γνώρισα τον αντισυνταγματάρχη διοικητή του και τον επισκεπτόμουν τακτικά για να απολαύσω το γνήσιο καφέ του. Το ίδιο έκανα κάπου κάπου και στην Κορέα όπου εκτός από τον καφέ μου προσφερόταν και γιαούρτι και αϊράνι, πράγματα άγνωστα στην Κορέα αλλά και στο τάγμα μας που κανείς δεν ήταν χουζουρλής να ασχοληθεί με την παρασκευή τους. Σε όλο μας το ταξείδι η θάλασσα ήταν γαλήνια και χαιρόσουν να βλέπεις για ώρες τον αφρό που άφηνε πίσω του το καράβι, κάνοντας όνειρα για το μέλλον.
Με καταλάμβανε και η αγωνία για την τύχη της γυναίκας μου, του τοκετού της, της υγείας του νεογνού, αν είναι αγόρι ή κορίτσι κ.λπ. Περάσαμε από το στενό Ινδίας-Κεϋλάνης όπου στάθμευσε για λίγο το πλοίο χωρίς να μας επιτραπεί αποβίβαση. Παρά ταύτα αγόρασα από λεμβούχους μικροπωλητές, δύο μικρά γιαλιστερά χαλάκια υπολογίζοντας από τη γιαλάδα τους ότι είναι μεταξωτά και δύο ξύλινους ελέφαντες γυαλισμένους με μαύρο χρώμα. Όταν ξεκίνησε το καράβι περιεργάστηκα τα χαλάκια που ήταν μεν εμφανίσιμα, μαλακά και γυαλιστερά, είχαν όμως στην ούγια τους το «made in Italy» Μέχρι σήμερα στρώνονται στους καναπέδες και μόνο. Όσο για τους ελέφαντες, μέχρι να φτάσουμε στην Ελλάδα, είχαν δημιουργηθεί στα σώματά τους βαθιά ραγίσματα επειδή είχαν κατασκευαστεί από φρεσκοκομμένο ξύλο κι’ αντί να τους πετάξω στη θάλασσα τους έδωσα στον φίλο μου Ρ. που όπως είπε μπορούσε να τους επισκευάσει και να τους κάνει πορτατίφ στον κήπο του.

Περνώντας το ολοφώτιστο Άντεν μπήκαμε στην Ερυθρά θάλασσα και πλησιάζοντας το Σουέζ πιάσαμε ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό από τον οποίο πληροφορηθήκαμε τους σεισμούς της Ζακύνθου και μας κατέλαβε γενική θλίψη για τις καταστροφές που προκάλεσε. Ιδιαίτερα η θλίψη του συναδέλφου και φίλου εφέδρου τότε ανθυπολοχαγού Ανδρ. Μ. που ήταν Ζακυνθινός δεν περιγράφεται. Κλείστηκε στην καμπίνα του και τον βλέπαμε αμίλητο στο γεύμα και στο δείπνο μόνο, χωρίς να έχει τη δυνατότητα τηλεφωνικής επικοινωνίας. Από την αποβίβασή μας στον Πειραιά εξαφανίστηκε χωρίς να τον ξανασυναντήσω. Ύστερα από είκοσι χρόνια έμαθα ότι σκοτώθηκε σαν αντισυνταγματάρχης στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο. 
Καημένε Ανδρέα, γλύτωσες από τις Βορειοκορεάτικες και κινέζικες σφαίρες και δολοφονήθηκες από ελληνικό βόλι χωρίς μέχρι σήμερα οι υπάιτιοι του θανάτου σου να πληρώσουν τη βλακεία τους.


Συνεχίζεται...