50. Επίσκεψη "αστραπή"

Βρήκα τη γυναίκα μου καταβεβλημένη ακόμα από τη γέννα, την αδελφή της Βαγγελούδα και τη νεογέννητη κόρη μου να κλαίει συχνά από τον πόνο που της προκαλούσε η πληγή του ομφαλίου λώρου της για τον οποίο επιμελήθηκε ο καλός μου φίλος γιατρός Κυριάκος Κωνσταντινίδης που τρία χρόνια αργότερα βάπτισε τη δεύτερη κόρη μου. 

Την επομένη, δηλαδή προ της συμπληρώσεως του διημέρου, μετά το οποίο εκηρύσετο ο στρατιωτικός λιποτάκτης, επέστρεψα στο φρουραρχείο. Επειδή η διαταγή τοποθετήσεώς μου δεν είχε εκδοθεί ακόμα, πήγα στη Διεύθυνση Δικαστικού του Γ.Ε.Σ. για να πληροφορηθώ τη μονάδα που θα με τοποθετούσε. 
Διευθυντής ήταν ο ταξίαρχος Σ. Ιω., ένας εξαίρετος δικαστής που είχε για γραμματέα του τον ταγματάρχη Γ. Στ., η σύζυγος του οποίου Λέλα, μια αξιοπρεπής κυρία, υπηρετούσε ως δακτυλογράφος και γραφέας στο Στρατοδικείο Αθηνών, υπήρχε δε διάχυτος η φήμη ότι υπέφερε από τη σκληρότητά του και τις εξωσυζυγικές του σχέσεις. Μπαίνοντας στο γραφείο του Γ. μ’ ένα κρύο "καλώς όρισες" με ρώτησε «τί έφερες για τον διευθυντή;» Εξεπλάγην από την αναπάντεχη ερώτησή του και με κατηγορηματικότητα του απάντησα «τί ήθελε να φέρω από την κόλαση;» Δεν μου απάντησε και μπήκα στο γραφείο του διευθυντού ο οποίος με καλοδέχθηκε, μου πρότεινε να καθήσω και με ρώτησε πως πέρασα στην Κορέα, αν λειτούργησε το έκτακτο στρατοδικείο, ποιές ήταν οι συνθήκες διαβιώσεως στο μέτωπο κ.λπ. και αναφέροντάς του τους λόγους που επιθυμούσα να τοποθετηθώ στη Θεσσαλονίκη με διαβεβαίωσε την αποδοχή του αιτήματός μου.
 Πράγματι σε λίγες μέρες εκδόθηκε η σχετική διαταγή και την επομένη της κοινοποιήσεώς της, παρουσιάστηκα στο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης ως ένας εκ των γραμματέων του. 


Συνεχίζεται...