51. Δεύτερη υπηρεσία μου στη Θεσσαλονίκη

Στο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης, Πρόεδρος ήταν ο εκ Φλωρίνης, όπως διεδίδετο μεταξύ των Γραμματέων, καταγόμενος Συνταγματάρχης Δ., μάλλον άσχετος με την νομική επιστήμη, ασχολούμενος περισσότερο με τις αποδόσεις των κτημάτων του, παρά με την κύρια αποστολή του. Γραμματεύς δε, ο λοχαγός Τ., που πέρα από τα καθήκοντά του της ρουτίνας δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο κι’ η τσιγκουνιά του ήταν, ίσως αναγκαστική ή επιβεβλημένη, παροιμιώδης, π.χ. πήγαινε κανείς γνωστός του στο γραφείο του και χαρούμενος ψιθύριζε «θες καφέ;» κι’ αμέσως έλεγε με δυνατότερη φωνή «δεν θες καφέ ε;» Ο επισκέπτης ακούγοντας τη δεύτερη φράση έλεγε ένα «όχι» και τελείωνε το ζήτημα.
Οι υπόλοιποι Γραμματείς ήσαν του ίδιου με μένα διαγωνισμού πλην δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις. Είχαν πάρει τον «αέρα» του Προέδρου κι’ έρχονταν στο γραφείο κάπως καθυστερημένα, για να μη γίνεται δε εμφανής η απουσία τους έριχναν το πηλίκιό τους από το ανοιχτό παράθυρο και κάποιος από μέσα το τοποθετούσε είτε πάνω στο γραφείο τους είτε το έβαζε στην κρεμάστρα, αν τύχαινε δε και τον ζητούσε ο Πρόεδρος του έλεγαν ότι «κάπου εδώ θα είναι, να και το καπέλο του», κι’ αυτός πείθονταν. Σ’ όλα αυτά πρωτοστατούσε ο ομοιόβαθμός μου Κ. Σπ.. Έτυχε μια μέρα ή έπεσε "καρφωτή" και ο Πρόεδρος ήρθε ενωρίς στο γραφείο του, σε λίγο δε πήγε στη Γραμματεία κι’ ενώ συζητούσε με τον εις στάσιν προσοχής Γραμματέα βλέπει να μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο ένα πηλίκιο. Σκύβει από το παράθυρο και βλέπει τον Κ. που περίμενε από κάποιον που βρισκόταν ήδη στο γραφείο το σύνθημα ότι όλα ήταν καλά. Έξαλλος, τον κάλεσε μέσα και άκουσε της χρονιάς του. 
Δεν πέρασαν λίγες ημέρες ο Κ. και η παρέα του, πήραν το στρατιωτικό τζιπ του προέδρου, που στάθμευε παρά τις διαταγές, στην πίσω αυλή του Στρατοδικείου και καθώς ήταν αργία, πήγαν στην Περαία για μπάνιο. Κατά το μεσημέρι ήρθε ο πρόεδρος να χρησιμοποιήσει το τζιπ κι’ έμαθε είτε από τον σκοπό είτε από τον οδηγό του ότι το τζιπ το πήραν Κ. και Σια και πήγαν στη θάλασσα. Κάθισε στο γραφείο του και περίμενε την επιστροφή τους. Κατά τις τρεις το απόγευμα εμφανίζονται με το τζιπ στην αυλή χαριεντιζόμενοι και με μαγιό. Άστραψε και βρόντησε ο πρόεδρος και τους επέβαλε την «ποινή» να βάψουν το τζιπ με δική τους λαδί χρώματος λαδομπογιά και μάλιστα μετά τις ώρες γραφείου και υπό καύσωνα, την όλη δε εργασία τους την έλεγχε ο ίδιος που περνούσε από εκεί ακανόνιστες ώρες. Έτσι με την ποινή αυτή γλύτωσαν την ποινική τους δίωξη. 
Τελικά ο Κ. έφυγε από τη Στρατ.Δικαιοσύνη, δεν θυμάμαι πότε και πήγε στον ΟΑΕΔ, όπου κατέλαβε όπως έμαθα και διευθυντική θέση. 
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα λειτουργίας του Στρατοδικείου, μου ανατέθηκαν καθήκοντα Γραμματέως Έδρας και λόγω πληθώρας των υποθέσεων τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα ανέβαινα σαν Γραμματέας στην έδρα, έχοντας καθαρογράψει τις αποφάσεις. Επειδή δε συνέχιζα και τις σπουδές μου στη Νομική Σχολή, ο φόρτος εργασίας μου ήταν μεγάλος και πολλές φορές αβάσταχτος, διότι η πληγή του ομφαλού της θυγατέρας μου δεν έκλεινε, παρά τις αλοιφές του φίλου μου Κυριάκου, με αποτέλεσμα να τη βάζουμε στο καρότσι και να τη γυροφέρνω στο δωμάτιο ώσπου ζαλισμένη από τους κύκλους να κοιμάται. Ένα άλλο πρόβλημα με την κόρη μας ήταν το φαγητό της. Τι και πόσες ιστορίες λέγαμε για να τρώει. Το ευτύχημα ήταν ότι προσηλωνόταν στις παραστατικές διηγήσεις κι’ ασυναίσθητα άνοιγε το στόμα και δέχονταν το κουταλάκι. 
Η κατάσταση αυτή όσο ευχάριστη και να ήταν ιδίως σε μένα που έπρεπε να ανταπεξέρχομαι στις καθημερινές υπηρεσιακές μου υποχρεώσεις και μετά τον ύπνο της κόρης μας να μελετώ τα πανεπιστημιακά μου μαθήματα με κούραζε περισσότερο. Ήξερα ότι οι Άγγλοι αεροπόροι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να αντέχουν στην αϋπνία έπαιρναν κάποια χάπια. Παρακάλεσα λοιπόν τον Κυριάκο να μου βρει αυτά τα χάπια κι’ επειδή δεν κυκλοφορούσαν στην αγορά μου προμήθευσε μια σειρά από ενέσεις καφεΐνης τις οποίες έκανα ενδοφλεβίως και πολλές φορές μόνος διότι οι φλέβες του αριστερού μου χεριού λόγω και της νεότητός μου ήταν εμφανέστατες κι’ όχι όπως τώρα που οι νοσηλεύτριες κατατρυπούν και τα δύο μου χέρια για να εντοπίσουν φλέβα κατά τα ετήσια τσεκ-απ. Αυτές οι ενέσεις γίνονταν μόλις κοιμόταν η θυγατέρα μας και η εξαντλημένη από την κούραση κι’ αγωνία γυναίκα μου. 
Πέρα απ’ αυτό φθονεροί συνάδελφοί μου φρόντιζαν να μου ανατίθεται σκόπιμα υπηρεσία, για να μη μπορώ να μετάσχω τμηματικών εξετάσεων της Νομικής. Εν τω μεταξύ στο χρόνο περίπου έγινα υπολοχαγός (1953) αναδρομικά από 25/7/1952 και ζήτησα μετάθεση για την Κοζάνη ελπίζοντας στη συνδρομή των αδελφών της γυναίκας μου και κυρίως της Άννας της πρώην σπιτονοικοκυράς μου. 
Η μετάθεση δεν άργησε να έλθει και τοποθετήθηκα στο εκεί Έκτακτο Στρατοδικείο στο οποίο και παρουσιάστηκα κανονικά.


Συνεχίζεται...