57.. Πτυχίο, προαγωγή, τοποθέτηση...

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, το βαρύ, αποφασίσαμε, εγώ, ο Γιάννης Καρ., λογιστής του κεραμοποιείου Κανδύλη και ο Γιάννης Δημ. να συνεταιριστούμε και να ιδρύσουμε ιδιωτικά σχολεία, ένα νηπιαγωγείο κι’ ένα νυκτερινό γυμνάσιο και ένα ημερήσιο γυμνάσιο στο Βελβενδό. Η πρότασή μου ήταν να κάνουμε πρώτα την εταιρία και οι άδειες να εκδοθούν επ’ ονόματι αυτής. Ο Δημ. πρότεινε κι’ ο Καρ., στον οποίο είχα κι’ έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη, συμφώνησε, έχοντας κι’ αυτός ίδια εμπιστοσύνη στον Δημ., ότι επειδή η διαδικασία συστάσεως εταιρίας θα καθυστερήσει και πρέπει να προλάβουμε το επερχόμενο σχολικό έτος, να πάρουμε ο καθένας από μια άδεια, να λειτουργήσουν τα σχολεία και τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε.
Έτσι βρέθηκαν οι χώροι και οι άδειες εκδόθηκαν από το υπουργείο Παιδείας επ’ ονόματι της γυναίκας μου για το νηπιαγωγείο, του Καρ. για το νυκτερινό γυμνάσιο και του Δημ. για το ημερήσιο γυμνάσιο. Για το νηπιαγωγείο αγοράσαμε από κοινού ένα μικρό λεωφορείο Φόλκσ-Βάγκεν, με οδηγό κανονικά αμειβόμενο τον αδελφό του Δημ. Η απήχηση μεγάλη και οι εγγραφές πολλές, ιδίως στο Βελβενδό από την περιοχή του οποίου κατάγονταν ο Δημ. Το νηπιαγωγείο για δύο χρόνια ήταν γεμάτο χάρη στις δραστηριότητες της νηπιαγωγού που οργάνωνε γιορτές. Σε μια τέτοια γιορτή πήρε μέρος και η κόρη μας που φοιτούσε σ’ αυτό, σαν άγγελος και βγήκε φωτογραφία με τις συμμαθήτριές της. 

 Στα δύο αυτά χρόνια ενώ εγώ και ο Καραδαλής, δίναμε λογαριασμό εσόδων-εξόδων ζητώντας παράλληλα να συντάξουμε το εταιρικό, ο Δημ. με διάφορες αστήρικτες προφάσεις αρνιόταν πεισματικά. Γίνονταν πλέον φανερό ότι δεν ήθελε να προσφέρει τα από τη λειτουργία του γυμνασίου του κέρδη στο συμφωνηθέν κοινό ταμείο. Έτσι αποφασίσαμε και πουλήσαμε σε αυτόν το μερίδιό μας από το λεωφορείο και το νηπιαγωγείο που από τον επόμενο χρόνο έκλεισε λόγω ελλείψεως δυνατότητας να καλύπτει τα έξοδά του.

Στο μεταξύ χρόνο, διαλύθηκε το Έκτακτο Στρατοδικείο και δημιουργήθηκε το Διαρκές Στρατοδικείο Κοζάνης. Μετά την παράδοση του αρχείου του πρώτου στο Διαρκές Στρατοδικείο Λαρίσης, όλο το προσωπικό και υλικό, υπήχθη στο νεοσυσταθέν με επικεφαλής της Γραμματείας εμένα. Πρώτος Πρόεδρος ο αντισυνταγματάρχης ή συνταγματάρχης Ζ., αυστηρός και εκεί που δεν έπρεπε, αγέλαστος και ασυμπαθής. Ήταν ο πρώτος που μου επέβαλε πειθαρχική ποινή 12ημέρου κρατήσεως επειδή «δεν προσκόμισε εγκαίρως τη σύνθεση του Δικαστηρίου κατά την ημέρα συνεδριάσεώς του» για την οποία ευθυνόταν άλλος. Τον αντικατέστησε ο αντισυνταγματάρχης Αδάμ Μπ., προσωπικότητα τελείως αντίθετη του πρώτου και χαιρόσουν τη συνεργασία σου μ’ αυτόν. Θυμάμαι με σεβασμό μερικούς προέδρους που πέρασαν από την Κοζάνη επί γραμματείας μου όπως τον Φρίξο Ανδρ., τον Κωνσταντίνο Μπρ., τον Μιχάλη Κωνστ.. Πέρασε και ο Κερκυραίος Νίκος Κομ. που έπαιζε και βιολί και που ρίχτηκε στη γυναίκα του κλητήρα μας Ζήση, όταν πήγαμε να του ευχηθούμε σαν νιόπαντρο ζευγάρι, έχοντας μαζί του και το βιολί για να την εντυπωσιάσει. Αθλιότης εις την νιοστήν.

Τον Ιούνιο του 1958 πήρα το πτυχίο της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έχοντας το βαθμό του υπολοχαγού. Είχε από το Γενάρη του 1958, νομίζω, προκηρυχθεί διαγωνισμός κατατάξεως Δικαστικών Συμβούλων, που είχε δύο φορές αναβληθεί ελλείψει υποψηφίων και η τελευταία, Τρίτη κατά σειράν, ορίστηκε για το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου.

Παρεκάλεσα το διευθυντή δικαστικού του Γ.Ε.Σ. για μια μικρή έστω αναβολή για να πάρω το πτυχίο μου οπότε είχα το δικαίωμα να μετάσχω σ’ αυτόν. Ζήτησα την αναβολή για τον εξής λόγο. Χρωστούσα μόνο το μάθημα της Ιστορίας του Ελληνικού Δικαίου, το οποίο δίδασκε ο καθηγητής Νικόλαος Παντ. που με έκοψε δύο φορές και την τρίτη καίτοι του απάντησα σωστά στις 4 από τις 5 ερωτήσεις. Βγαίνοντας έξω, βλέπω κάποιον φοιτητή να κουβαλάει ένα κομμάτι μάρμαρο με κάποια επιγραφή που δεν διαβάζονταν κι’ εύκολα. Περίμενε κι’ αυτός με τη σειρά του για τον Παντ. οπότε και τον ρώτησα γιατί κουβαλάει και το μάρμαρο κι’ αυτός με φυσικό τρόπο μου απάντησε πως «αν δεν του πάς κάποια αρχαία επιγραφή ή κανένα τουρκικό ή ελληνικό χαρτί που να έχει συνταχθεί επί τουρκοκρατίας δεν περνάς με τίποτα». Κι’ εγώ που δεν του πήγα κάτι τέτοιο, κόπηκα. Που να ήξερα τα χούγια του κάθε καθηγητή από την Κοζάνη που υπηρετούσα; 
Άρχισα στην Κοζάνη να συναναστρέφομαι υπερήλικες, μήπως και βρω κανένα χαρτί των προγόνων τους, πλην μάταια. Ήξερα ότι επί τουρκοκρατίας έλυνε οικονομικές και οικογενειακές των σκλαβωμένων Ελλήνων διαφορές ο κατά τόπον επίσκοπος ή Μητροπολίτης. Έτσι κατέληξα στον Γιάννη Δημ. ο οποίος μη αντέχοντας τη φορτικότητά μου με έβαλε σ’ ένα σκοτεινό χώρο λέγοντάς μου «να εκεί είναι κάποια παραπεταμένα, πάρε δυο-τρία». Και πράγματι πήρα τρία στην τύχη κι’ έφυγα. Ήταν ένα προικοσύμφωνο, ένα που αναφέρονταν σε διενέξεις ενός ζεύγους και η παρέμβαση σ’ αυτή ενός πρωτοσύγγελου και ένα μικρό με αραβική γραφή. Μ’ αυτά στο χέρι πήγα στον Παντ., του τα έδωσα με την υπόσχεσή του ότι θα μου τα επιστρέψει σε σύντομο χρόνο που δεν ήλθε ποτέ και με μία και μόνο ερώτηση μούδωσε το βαθμό του στο χέρι μου. Έτρεξα στη γραμματεία της σχολής κι’ ορκίσθηκα σαν τελειόφοιτος, παίρνοντας το πτυχίο μου στις 7/6/58. Έτσι έχασα το διαγωνισμό εκείνο και έμεινα πάλι σαν γραμματέας του Στρατοδικείου. Το Μάρτιο του 1962 δηλαδή μετά τέσσερα χρόνια από τότε που πήρα το πτυχίο και δέκα χρόνια από τότε που είχα προαχθεί σε υπολοχαγό, προάχθηκα σε λοχαγό γραμματέα. Σε 4-5 μήνες προκηρύχθηκε νέος διαγωνισμός δικαστικών συμβούλων στον οποίο και πέτυχα τρίτος ή τέταρτος κι’ αυτό επειδή λέει είχα μειωμένο βαθμό στην προφορική εξέταση, που δεν μπορεί να ελεγχθεί. Έτσι από τις 15 Ιουλίου του 1962 έγινα Δικαστικός Σύμβουλος Δ΄τάξεως και σαν τέτοιος τοποθετήθηκα στο ίδιο Στρατοδικείο ως Εισηγητής. Κατά τον τότε ισχύοντα Σ.Π.Κ. ο εισηγητής εκτελούσε τα καθήκοντα του Ανακριτού ο δε Βασιλικός Επίτροπος τα του Εισαγγελέως.


Συνεχίζεται...