59. Συγκρούσεις...

Ο Πρόεδρος Τσ. σαν Διευθυντής Δικαστικού, άσκησε ποινική δίωξη για ένα στρατιώτη επί λιποταξία ή αυτομολία που φερόταν ότι τελέσθηκε στις μάχες της Κορυτσάς κατά τον Ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41 κι’ ο Μπ. σαν επίτροπος μου χρέωσε τη δικογραφία για να διενεργήσω τακτική ανάκριση. 

Υπήρχε διάταξη στο Σ.Π.Κ. που καθόριζε ότι για τα τελούμενα στο εξωτερικό εγκλήματα αρμόδιο είναι το Στρατοδικείο Αθηνών και συνεπώς ο Τσ. αντί να ασκήσει ποινική δίωξη όφειλε να στείλει τη δικογραφία στην Αθήνα. Αφού άσκησε δίωξη το ίδιο όφειλε να πράξει και ο Μπ. και όχι να με παραγγείλει να ενεργήσω κύρια ανάκριση. Επικαλούμενος τη διάταξη αυτή, υπέβαλα τη δικογραφία στον επίτροπο Μπ. για αλλαγή αρμοδιότητος. Αυτός όμως για να μην εκτεθεί ο ίδιος και ο Τσ. με επανειλημμένες κατ’ ιδίαν συσκέψεις τους, βρήκαν τη φόρμουλα να μου επιστρέψουν τη δικογραφία προς συνέχιση της ανάκρισης, με το αιτιολογικό ότι η Κορυτσά ανήκει στη Βόρειο Ήπειρο, που είναι ελληνική και εκ τούτου δεν θεωρείται εξωτερικό. 

Εδώ έχει εφαρμογή η λαϊκή ρήση «είναι να μη βγεις απ’ τα ρούχα σου;» Δεν διδάχθηκαν άραγε στο πανεπιστήμιο Διεθνές Δίκαιο; Αναγκάστηκα να ανατρέξω σε συγγράμματα καθηγητών πανεπιστημίων που δίδασκαν Ιδιωτικό, Διεθνές και Συνταγματικό Δίκαιο, σε διεθνείς συνθήκες που υπέγραψε η Ελλάδα για τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία, τη Θράκη την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα και με τεκμηριωμένη πρότασή μου με αναφορά σε συγγράμματα και διεθνείς συνθήκες επέστρεψα τη δικογραφία εμμένοντας στην αρμοδιότητα του Στρατοδικείου Αθηνών. Έτσι εκδηλώθηκε και η τρίτη σύγκρουσή μου. 
Τέτοιες συγκρούσεις διαδίδονται παραμορφωμένες με συνέπεια να δημιουργείται δυσμενής εικόνα ατόμου και στην περίπτωση αυτή σε βάρος μου. Δεν έμαθα ούτε φρόντισα να μάθω την παραπέρα τύχη της δικογραφίας αυτής διότι στον μεταξύ χρόνο μετατέθηκα στο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. 
Η εμπάθεια του Μπ. στο πρόσωπό μου, εκδηλωνόταν και με την επιστροφή προς περαιτέρω ανάκριση των υποβαλλομένων σε αυτόν περαιωμένων από μένα ανακρίσεων για να με εμφανίσει έτσι ως ενεργούντα με επιπόλαιότητα. 
Μετά τη μετάθεσή μου στη Θεσσαλονίκη στις 8 Νοεμβρίου του 1963, ο πρόεδρος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου, αντιστράτηγος Σ. Ιωάννης, ενήργησε από 19 – 22 Νοεμβρίου 1963 επιθεώρηση στο Στρατοδικείο Κοζάνης και στην από 4/1/1964 έκθεσή του σημείωσε ότι «Κατά την επιθεώρησιν ελάβομεν γνώσιν ωρισμένων γνωματεύσεων των Εισηγητών ............. και Νικολαΐδη. Αύται είναι πλήρεις από απόψεως ιστορήσεως των πραγματικών περιστατικών και υπαγωγής αυτών εις τον Νόμον. Τα κατηγορητήρια είναι νομοτύπως συντεταγμένα και η παράθεσις των σχετικών άρθρων ακριβής» και εν συμπεράσματι κατέληγε: «Με την αυτήν μεθοδικότητα, ευσυνειδησίαν, αμεροληψίαν και απόδοσιν, εξετέλεσε τα καθήκοντά του και ο έτερος Εισηγητής, νέος σύμβουλος Νικολαΐδης Νικ. Είναι ικανός σύμβουλος και κέκτηται πολύ καλήν επιστημονικήν κατάρτισιν και επαγγελματικήν πείραν. Εις τινάς όμως περιπτώσεις ενήργησε πλημμελώς τας ανακρίσεις με αποτέλεσμα να επιστραφούν εις αυτόν αι σχετικαί δικογραφίαι προς συμπλήρωσιν τούτων και εις τας μετά του Β.Επιτρόπου υπηρεσιακάς του σχέσεις, δεν επέδειξε πνεύμα συνεργασίας αλλ’ αντιθέτως διάθεσιν αντιδικίας. Ένεκεν του λόγου τούτου, δέον να παρακολουθείται συνεχώς και να γίνονται εις αυτόν σχετικαί νουθεσίαι». 
Οι εκθέσεις επιθεωρήσεως ήσαν απόρρητες τότε και μέχρι της θεσπίσεως της αρχής προστασίας των προσωπικών δεδομένων, με βάση την οποία μόλις σήμερα κατάφερα να λάβω αντίγραφα αυτών και των διαδοχικών μου σημειώσεων.


Συνεχίζεται...