Μη μπορώντας να ανεχθεί ως γνήσιος «εθνικόφρων» ο Παπ. τη συναναστροφή μου με τον πρώην Ελασίτη, σοφίστηκε να με καταμηνύσει για συκοφαντική δυσφήμηση που συνίστατο κατ’ αυτόν ότι διέδωσα σε τρίτους ή ισχυρίστηκα ενώπιον τρίτων ότι οικειοποιείται χρήματα της σχολής εν γνώσει μου ότι αυτό ήταν ψευδές, ως μάρτυρες δε πρότεινε 3-4 σπουδαστές. Η μήνυσή του ως στρεφομένη κατ’ αξιωματικού κατέληξε στα χέρια του Τσ. που βρίσκοντας ευκαιρία να με εκδικηθεί για τις διαφωνίες μου σε νομικά θέματα άσκησε εις βάρος μου ποινική δίωξη. Έγινε η ανάκριση και το Δικαστικό Συμβούλιο με πρόεδρο αυτόν με παρέπεμψε σε δίκη ενώπιον του ακροατηρίου του Στρατοδικείου Κοζάνης όπου απελάμβανα μιάς κάποιας εκτιμήσεως.
Ευρισκόμενος λοιπόν το 1964 στη Θεσσαλονίκη έλαβα κλήση του Μπ. να εμφανισθώ στη δίκη. Η γυναίκα μου δεν γνώριζε τίποτε από αυτά διότι δεν ήθελα να τη στενοχωρήσω και διότι καμιά βοήθεια δεν μπορούσε να μου προσφέρει. Έτσι την καθορισμένη ημερομηνία παρουσιάστηκα για να δικασθώ. Στην έδρα 5 συνταγματάρχες μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος Απόστολος Καρ., γνωστός στο Δικαστικό Σώμα για το σπάνιο ήθος και δικαστική εντιμότητα, χωρίς να τον γνωρίζω ή να τον συναντήσω ποτέ. Την έδρα του επιτρόπου κατείχε ο επίσης έντιμος ταγματάρχης Νικόλαος Θ., ο μετέπειτα πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, χωρίς κι’ αυτόν να έχω γνωρίσει. Όσο για τους 4 συνταγματάρχες πρώτη φορά τους έβλεπα. Οι δύο (Καρ. και Θ.) στάλθηκαν ειδικά για τη δίκη μου από την Αθήνα. Η αίθουσα του δικαστηρίου ασφυκτικά γεμάτη.
Πρώτος μάρτυρας ο μηνυτής ο οποίος αφού ορκίσθηκε και χωρίς να ερωτηθεί δήλωσε ότι ανακαλεί τη μήνυσή του εναντίον μου που σήμαινε ότι αν εγώ την αποδεχόμουν η δίκη τελείωνε αμέσως. Ρωτήθηκα λοιπόν από τον Πρόεδρο αν αποδέχομαι την ανάκληση της μηνύσεως υπό του μηνυτού. Η δήλωσή μου ήταν αρνητική. Έτσι προχώρησε η εξέταση του μηνυτή ο οποίος επαναβεβαίωσε το περιεχόμενο της μηνύσεώς του και ισχυρίσθηκε και πάλι ότι τα κατ’ αυτού φερόμενα ως λεχθέντα από εμένα τα είπα στους μάρτυρες κατηγορίας τους οποίους δήθεν καλούσα στο γραφείο μου έναν-έναν. Παρήλασαν οι μάρτυρες, είπαν ότι κάτι ακούστηκε, ότι δε με γνώριζαν προσωπικά ούτε ως διδάσκοντα στη σχολή τους, διότι ανήκαν σε άλλο τμήμα και το σπουδαιότερο, έμαθαν ότι είμαι στρατοδίκης αλλά δεν γνωρίζουν το γραφείο μου.
Στην απολογία μου, όπως ήταν επόμενο, αρνήθηκα την κατηγορία επικαλεσθείς τα όσα κατέθεσαν οι μάρτυρες κατηγορίας. Ο Βασιλικός Επίτροπος πριν αρχίσει την αγόρευσή του με ρώτησε και αυτός αν αποδέχομαι την ανάκληση του μηνυτή και σε άρνησή μου αναφέρθηκε σε κάθε μαρτυρία ξεχωριστά συνδυάζοντας την με την απολογία μου πρότεινε την αθώωσή μου.
Το δικαστήριο απεσύρθη και μετά μισή ώρα διάσκεψη απήγγειλε την αθώωσή μου παμψηφεί. (Αποφ.114/64) Θα μπορούσα να στραφώ κατά του μηνυτού για ψευδή καταμήνυση και η καταδίκη του θα ήταν βεβαία και ατιμωτική, δεν το έκανα όμως διότι το γεγονός έγινε γνωστό στη μικρή κοινωνία της Κοζάνης, στη χλεύη και την αποστροφή της οποίας τον παρέδωσα με την αθώωσή μου. Αυτό μου έφθανε. Αλλά το πράγμα είχε και συνέχεια.
Κάθε δικογραφία κατ’ αξιωματικού υποβάλλεται δια του Γ.Ε.Σ., εις τον υφυπουργό Εθνικής Αμύνης για να αποφανθεί αν συντρέχουν πειθαρχικές ευθύνες. Τέτοιος ήταν ο Κοζανίτης «εθνικόφρων» Μιχαήλ Παπ. ο οποίος και μου επέβαλλε φυλάκιση τριάντα ημερών με το απαράδεκτο και αστήρικτο αιτιολογικό ότι «εν Κοζάνη την 28/6/63 προέβη επιπολαίως εις συζητήσεις δια τον διευθύνοντα την τεχνική σχολήν εργοδηγών ενώπιον τρίτων, αίτινες έδωσαν λαβήν εις το να μηνυθή επί συκοφαντική δυσφημίσει και διότι αναξιοπρεπώς επεδίωξε μέσω τρίτων όπως πείσει τον μηνυτήν και αποσύρη την μήνυσιν, όπερ έδωκεν λαβήν εις υποβλήν και δευτέρας μηνύσεως κατ’ αυτού επί παρανόμω βία».
Έτσι ο «εθνικόφρων» υφυπουργός παρά τω «εθνικοφρόνω» υπουργώ Π.Γ. ικανοποίησε τον «εθνικόφρονα» ψηφορόρον και κράχτην του στην Κοζάνη. Αλλά τον Τσ. και Παπ. τους ξαναβρήκα μπροστά μου όπως θα ιστορηθεί παρακάτω.
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου