74. Υπήρχαν και άνθρωποι...

Η είσοδος στον χώρο του  Πανεπιστημίου.

      Αγαθή ανάμνηση από την περίοδο της αργίας μου είναι του Θρακός εισαγγελέα Πρωτοδικών Πεγιάδη Μενελάου και του καθηγητή της νεώτερης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων αειμνήστου μου Στεφάνου Παπαδόπουλου και των ιδιωτών Καμπέρη Ιωάννη (http://www.philanthropinos.gr/taytotita/kamperis4.html) και Νικολάτου Σάββα, που συχνά- πυκνά με έπαιρναν με τη γυναίκα μου και πηγαίναμε σε κάποια γνωστή ταβέρνα κάνοντας έτσι εμφανή την παρουσία μου ωσάν να μη συμβαίνει τίποτε. 

     Σε μια από τις εξόδους μας πήγαμε στην ταβέρνα «Κληματαριά» που βρισκόταν κοντά στο Πανεπιστήμιο. Μετά το φαγητό ο αείμνηστος καθηγητής παρήγγειλε μια σαμπάνια που την πλήρωσε με 7.000 δρχ. Το ποσό ήταν υπερβολικό αφού ο μηνιαίος μισθός μου ανερχόταν μόλις σε 5.000 δρχ. Η αξία της σαμπάνιας με ενόχλησε ιδιαίτερα, γι’ αυτό και την επομένη παρέδωσα το λογαριασμό στον πόντιο διοικητή του αρμόδιου αστυνομικού τμήματος, ο οποίος ζήτησε την ποινική δίωξη του καταστηματάρχη για αισχροκέρδεια για την οποία και καταδικάστηκε. Έλα όμως που αυτός ήταν φίλος του διευθυντού του γραφείου πληροφοριών αντισυνταγματάρχη Αν. και του απαισίου συναδέλφου μου αρμοδίου επί της λογοκρισίας του τοπικού τύπου Μ. Κων. που κάθε τόσο και λιγάκι γλεντούσαν ανέξοδα στην ταβέρνα του.

Το κτήριο της VIII Μεραρχίας (1909)

   ΄Ετσι γνωρίζοντας και την εκ μέρους μου ενέργεια ανακρίσεων για τις δήθεν δολιοφθορές του Έβρου και την αίτησή μου για δίωξη του διοικητού της 117 ΜΠΠ, Γεωργ. Παπαδόπουλου έδωσαν προφορική εντολή στον αρχιφύλακα του φυλακείου του στρατηγείου της Μεραρχίας να μη επιτρέπει την είσοδό μου σ’ αυτό. Δεν θυμάμαι για ποιό θέμα έπρεπε να ιδώ το Μέραρχο. Το στρατηγείο ήταν πολύ κοντά στο στρατοδικείο. Μόλις ανέβηκα τα πρώτα σκαλιά, ο στρατιώτης σκοπός μου έφραξε το δρόμο λέγοντάς μου ότι απαγορεύεται για μένα η είσοδος. Σε ερώτησή μου ποιος έδωσε τη διαταγή αυτή μου απάντησε, το 2^ο γραφείο. Έσπρωξα ελαφρά το σκοπό κι ανέβηκα δυο δυο τα σκαλιά του στρατηγείου. Ευτυχώς ο σκοπός δεν αντέδρασε, πιστεύω όμως ότι ενημερώθηκε αμέσως το 2^ο γραφείο το οποίο δεν τόλμησε να εισηγηθεί την ποινική μου δίωξη για βιαιοπραγία ή τουλάχιστον για εξύβριση σκοπού, ίσως διότι διαμαρτυρήθηκα στο μεταξύ στον Μέραρχο Μπρούμα, τον οποίο προβλημάτισα ρωτώντας τον αν υπηρετώ στον Ελληνικό ή στον βουλγαρικό στρατό.

... το κτήριο της  Μεραρχίας σήμερα...

Το ρολόϊ της πλατείας...

       Άλλη αγαθή ανάμνησή μου είναι η συμπεριφορά ενός αγνώστου μου μέχρι τότε ποντίου λαχανοπώλη ονόματι Γιάννη, που μόλις πληροφορήθηκε την ποινή μου και την εκ ταύτης αποχή εκ των καθηκόντων μου με ταυτόχρονη μείωση των αποδοχών μου, δις της εβδομάδος γέμιζε ένα καλάθι με λαχανικά και φρούτα και το έφερνε στο σπίτι χωρίς να δέχεται το αντίτιμο αυτών. Και όχι μόνο αυτό, μου έφερε και 3-4 κιβώτια με φιάλες αφρώδους κρασιού Ζίτσας τα οποία τελικά έφερα στην Αθήνα όπου και, επηρεασμένα από τη θερμοκρασία, μια μια, λόγω της ζυμώσεως του περιεχομένου των, εξετίναξαν τα πώματά τους και χύθηκε το περιεχόμενό τους.

     Μια τρίτη αγαθή ανάμνηση είναι η συμπεριφορά πόντιου καθηγητού του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, προέδρου του Μαθηματικού τμήματος, αειμνήστου μου Γεωργίου Καζαντζίδη, που μόλις πληροφορήθηκε τις οικονομικές συνέπειες της ποινής μου ήρθε στο σπίτι και με επιμονή του, μου ενεχείρησε τη διαφορά παρακράτησης του μισθού μου λόγω ποινής κι’ όταν τόλμησα να του εγχειρίσω τη σχετική απόδειξη οφειλής μου με τη δήλωσή μου ότι καλό είναι να κρατά μια ομολογία της οφειλής μου που θα αναγνωρίζονταν από τους τυχόν κληρονόμους μου, με αγέρωχο ύφος μου απάντησε «πέθανε εσύ κι εγώ ας χάσω τα λεφτά μου».
      Πέρασαν τα χρόνια και με τη μεταπολίτευση βρίσκομαι στην Κοζάνη σαν Πρόεδρος του εκεί διαρκούς στρατοδικείου. Δέχομαι τηλεφώνημα από κάποιο φίλο από τα Γιάννενα περί του ότι βρίσκεται εκεί κάποιος σύμβουλος της επικρατείας που ενεργεί ανακρίσεις εις βάρος του καθηγητού Καζαντζίδη για δήθεν ύμνους του στην «επανάσταση» σε επετειακή ομιλία του στο Πανεπιστήμιο. Χωρίς να επικοινωνήσω με τον καθηγητή, νύχτα, με το κατσαριδάκι μου, την άλλη μέρα το πρωΐ βρέθηκα στα Γιάννενα, έδωσα τη μαρτυρία μου για τον καθηγητή και κατέθεσα στον ανακριτή αντίτυπο της επίμαχης ομιλίας του. Δεν γνωρίζω αν η μαρτυρία μου εκείνη επηρέασε τον ανακριτή ο οποίος πάντως έκλεισε το θέμα απορρίπτοντας τις εναντίον του κακόβουλες αιτιάσεις.

Το κάστρο και η παραλία με πανσέληνο...

     Τέλος αλησμόνητη αγαθή ανάμνησή μου είναι και η επί ένα ολόκληρο χρόνο δωρεάν στέγαση της οικογενείας μου σε ευρύχωρο διαμέρισμα νεοανεγερθείσης πολυκατοικίας του φίλου επιχειρηματία Γιάννη Καμπέρη. Στο χρόνο επάνω μετατέθηκα δυσμενώς στην Αθήνα όπου πήρα επιστολή του φίλου μου αυτού με την οποία μου υπενθύμιζε την τρίμηνη εικοσάδραχμη οφειλή μου προς την πολυκατοικία από κατανάλωση νερού την οποία παρέβλεψα λόγω της εσπευσμένης μετακομίσεως της οικογενείας μου στην Αθήνα. Γέλασα αλλά δεν παρεξήγησα τον πλούσιο φίλο μου γιατί ήξερα την τυπικότητά του στους λογαριασμούς της πολυκατοικίας του.

   Σήμερα διαπιστώνω και την πρόστυχη συμπεριφορά έναντί μου του τότε προϊσταμένου μου αντισυνταγματάρχου Δημ. Θεμιστοκλή. Έχοντας ενεργήσει τις ανακρίσεις, ύστερα από δική μου υπηρεσιακή καταγγελία, όπως προανέφερα, κατά του Παπαδόπουλου και θέλοντας να διατηρήσει την εύνοια της «επανάστασης» με βαθμολόγησε στις διαδοχικές μου σημειώσεις με επτά (7) στο αίσθημα ευθύνης, στην αμεροληψία και δικαιοσύνη, στο πνεύμα συνεργασίας, στην ψυχραιμία και αυτοκυριαρχία, με οκτώ (8) δε στην κατάσταση της υγείας μου (κι ας μην είχα αρρωστήσει ποτέ) ενώ στο παράστημα, στην αντίληψη της πραγματικότητος, στην ειλικρίνεια – ευθύτητα – συνέπεια, στη σταθερότητα της γνώμης, στο κύρος και στο στρατιωτικό πνεύμα με άριστα το δέκα (10). Δεν θα μπορούσε άραγε να διατηρήσει την εύνοια της «επανάστασης» εάν βαθμολογούσε τον εξ απορρήτων συνεργάτη του με υψηλότερη της άνω βαθμολογίας του; Υπάρχει άραγε πιο άτιμο από το να θέλης να αναρριχηθείς στην ιεραρχία ρίχνοντας στην πυρά στενό σου συνεργάτη, οικογενειακό σου φίλο και άπειρες φορές ομοτράπεζό σου στην Κοζάνη, Θεσσαλονίκη και στα Γιάννενα; Νομίζω πως όχι. Τους δυσμενείς αυτού και των Τσ., Πλ. και Σπ. χαρακτηρισμούς τους βρήκα μπροστά μου σε κάθε κρίση μου για προαγωγή, χωρίς να μπορώ να τους ανατρέψω λόγω του απορρήτου αυτών. Πάντως στον ζώντα ακόμα (σήμερα, 2002) Δημ., έστειλα φωτοαντίγραφο των βαθμολογιών του για να τις κορνιζώσει και να περηφανεύεται γι’ αυτές.



Συνεχίζεται...