Ανέφερα παραπάνω ότι η μετάθεσή μου στην Αθήνα ήταν δυσμενής. Για τους μη γνωρίζοντες τη στρατιωτική ζωή των αξιωματικών της εποχής εκείνης, εξηγώ γιατί τη μετάθεσή μου στο Στρατοδικείο της πρωτεύουσας την θεωρώ δυσμενή.
Κάθε χρόνο, με διαταγή του Γ.Ε.Σ. οι αξιωματικοί υπέβαλαν δηλώσεις τόπου προτιμήσεως μεταθέσεώς τους, ώστε η υπηρεσία να λαμβάνει αυτές υπ' όψιν, πέρα από τις άλλες ανάγκες της και την επιθυμία των αξιωματικών. Επί έξι περίπου χρόνια που υπηρέτησα στα Γιάννενα σε όλες τις δηλώσεις αυτές ανέφερα ως τόπο μεταθέσεώς μου προτιμώ τη Θεσσαλονίκη κι' αυτό διότι εκεί ήταν όλες οι αδελφές μου, τα παιδιά τους και κάποιος κύκλος γνωστών μου προσώπων. Ποτέ δεν ελήφθησαν υπ' όψιν από τη διεύθυνση δικαστικού του Γ.Ε.ΕΘ.Α., διότι με κυνηγούσε η υπόθεση των δολιοφθορών του Έβρου και ιδίως η αίτησή μου για την ποινική δίωξη του Διοικητού της 117 Μ.Π.Π. αντιστυνταγματάρχη Παπαδόπουλου Γεωργίου και των αξιωματικών του που ενήργησαν την προανάκριση κατά των φερομένων ως δολιοφθορέων στρατιωτών και ιδιωτών. Τι δουλειά λοιπόν είχα εγώ στην Αθήνα; Κρίνοντας μετέπειτα τις δυνατότητες που είχε ο κάτοικος των Αθηνών και περισσότερο οι αξιωματικοί, στην πρόοδό τους, οικονομική και υπηρεσιακή, έκρινα βλακώδη την άρνησή μου να μετατεθώ στην Αθήνα, όπου οι εκτός υπηρεσίας δραστηριότητές μου αποδείχθηκαν επωφελείς.
Η έκτιση της επιβληθείσας ποινής προσωρινής παύσεώς μου έγινε στα Γιάννενα και με τη λήξη της μετατέθηκα στο Στρατοδικείο Αθηνών στο οποίο και παρουσιάστηκα περί το τέλος Μαΐου 1971. Εδώ μου ανατέθηκαν τα καθήκοντα του Εισηγητού 6ου Τμήματος που υποτίθεται ότι θα ενεργούσα ανακρίσεις κατ' αξιωματικών.
 |
| Το Πολεμικό Μουσείο Αθηνών |
Υπόθεση που θυμάμαι είναι ενός ιδιώτη Θεοχάρη Σ. από τη Βέροια, που ήταν κάποτε τερματοφύλακας της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας και κατηγορείτο για κατασκοπεία υπέρ της Βουλγαρίας. Για την υπόθεση αυτή δέχθηκα πιέσεις πρώτα από έναν αντισμήναρχο ε.α. εκ Βεροίας Τσ. Γεώργιο που το μόνο του επιχείρημα ήταν ότι "όταν ο Σ. έμπαινε στο γήπεδο Βεροίας συγκλονιζόταν το γήπεδο από την υποδοχή που του έκαναν οι φίλαθλοι". Η δεύτερη ήταν της συζύγου του που ήρθε ένα απόγευμα στο σπίτι μου απροειδοποίητα κι επικαλούμενη την ανηλικότητα των γιων της ζητούσε να τον αποφυλακίσω λες και αυτό ήταν μόνο στη δικαιοδοσία μου. Η τρίτη και τελευταία ήταν του μητροπολίτη Νικαίας Γεωργίου εκ Βεροίας, ο οποίος καίτοι υπηρετούσε ως αρχιμανδρίτης στην Κύπρο και κοντά στο Μακάριο είχε εκλεγεί πρόσφατα μητροπολίτης. Ευγενέστατος, με παρεκάλεσε τηλεφωνικώς αν μπορούσα να τον επισκεφθώ στο γραφείο του. Παιδί ιερέως κι εγώ, τον επισκέφθηκα και με επιχείρημα ταυτιζόμενο με το της συζύγου του κατηγορουμένου, ζήτησε επιείκεια την οποία και δεν μπορούσα να του δώσω, ως μη δυνάμενος να μετάσχω στη σύνθεση του Στρατοδικείου. Έτσι το Δικ.Συμβούλιο τον παρέπεμψε στο ακροατήριο για να δικαστεί επί κατασκοπεία κατ' εξακολούθηση. Πρόσφατα διεπίστωσα, ότι μετά τη μεταπολίτευση του απενεμήθη χάρις κι έτσι δεν εξέτισε το υπόλοιπο της ποινής καθείρξεώς του.
Όλες οι υπόλοιπες υποθέσεις που χειρίστηκα σ' αυτό ήταν συνήθων αδικημάτων, λιποταξιών, ανυποταξιών, εξυβρίσεων κ.λπ. με εξαίρεση την κατά του ταγματάρχου πεζικού Δεμέστιχα που εφέρετο αναμεμειγμένος στο κίνημα του Ναυτικού. Σκόπιμα μου ανέθεσαν την ανάκριση για να με εκθέσουν περισσότερο στον δικτάτορα, την ποινική δίωξη του οποίου είχα ζητήσει. Άρχισα την ανάκριση με την εξέταση των κρατουμένων για την αυτή αιτία στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, μεταξύ των οποίων ήταν κάποιος του Ναυτικού, νομίζω, Στ. Χωρίς να έχω προσωπική γνώμη για τις συνθήκες κρατήσεως σ' αυτό, παρήγγειλα καφέ γι' αυτόν και παρά την έντονη δυσφορία κάποιου ταγματάρχου του ΕΑΤ ο καφές ήρθε κι ο Στ. τον απόλαυσε. Ήταν ο πρώτος καφές από της κρατήσεώς του σ' αυτό. Κάποια νύχτα δέχθηκα στο διαμέρισμά μου στα ΣΟΑ -ήταν τότε πίσω από το Πολεμικό Μουσείο- την επίσκεψη του ταγματάρχη αδελφού του κατηγορουμένου, ο οποίος μου ζήτησε αντίγραφα των καταθέσεων, αψηφώντας την πιθανότητα παρακολουθήσεως του σπιτιού μου. Την επομένη νύχτα ήρθε και τις πήρε, κρύβοντάς τες στα παπούτσια του. Ευτυχώς για μένα, ο δικτάτορας αμνήστευσε τους κινηματίες και η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο.
Για να με μειώσουν περισσότερο οι συνάδελφοί μου, αυτοί που κατ' επανάληψη έφαγαν και ήπιαν με τις οικογένειές τους στο σπίτι μου και πολλές φορές τους φάνηκα χρήσιμος και εξωϋπηρεσιακώς, με μετέθεσαν σαν Εισηγητή αντισυνταγματάρχη στο Ναυτοδικείο όπου ποτέ δεν υπηρέτησε κανείς ομοιόβαθμός μου, ως Εισηγητής. Είχα βέβαια το δικαίωμα παραπόνων για τη μειωτική του βαθμού μου θέση, δεν το επιχείρησα όμως διότι ήθελα να αποκτήσω εμπειρία για τους όρους που χρησιμοποιούσαν οι ναυτικοί -είχε ήδη γίνει με απόφαση του Αγγελή η ενοποίηση της στρατιωτικής, ναυτικής και της αεροπορίας δικαιοσύνης- και διότι ήξερα εκ των προτέρων το αποτέλεσμα, παρεκτός του ότι θα τους έδινα τη χαρά για την απόρριψη των παραπόνων μου. Έτσι από το Μάρτιο του 1974 μέχρι τα μέσα περίπου του Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου, υπηρέτησα στο Ναυτοδικείο.
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου