76. Ὲπιστράτευση

Στην Ελλάδα οι λογοκρινόμενες εφημερίδες της 20-7-1974 δεν γράφουν τίποτα για την εισβολή όταν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου την ίδια μέρα η ειδησεογραφία είναι πλήρης !

     Τον Ιούλιο του 1974 πήρα κανονική άδεια και κατέβηκα στον Πειραιά με τη γυναίκα μου να πάμε στη Χίο. Μπαίνοντας στο καράβι, άκουσα από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ότι κηρύχθηκε γενική επιστράτευση και καλούνταν οι αξιωματικοί να παρουσιαστούν στις μονάδες τους. Έβγαλα έξω από το καράβι το αυτοκίνητο, πήγα τη γυναίκα μου στο σπίτι και παρουσιάστηκα στον Πρόεδρο του Ναυτοδικείου, ο οποίος φανερά συγκινημένος μου έδωσε επί αποδείξει τον φάκελο "Γ". Το περιεχόμενο του φακέλου αυτού συντάσσεται από την αρμόδια υπηρεσία επιστρατεύσεως, είναι άκρως απόρρητο και σφραγισμένος όπως είναι ακολουθεί τον αξιωματικό μέχρις ανακλήσεώς του από την υπηρεσία συντάξεώς του.
Μόλις λοιπόν άνοιξα το φάκελο βρίσκω μέσα φύλλο πορείας για να παρουσιαστώ στα "Έμπεδα Αναπληρώσεως Απωλειών Στρατιάς" και εισιτήρια κινήσεώς μου με λεωφορείο και τραίνο. Αποχαιρέτησα τους συναδέλφους του Ναυτοδικείου που μου ευχήθηκαν "καλή τύχη" και περνώντας από το σπίτι πήρα μερικές αλλαξιές ρούχων κ.λπ. και έφυγα πριν βασιλέψει ο ήλιος, με το αυτοκίνητό μου, για τη Λάρισα όπου ήταν η έδρα της Στρατιάς από την οποία θα μάθαινα την έδρα της μονάδος που έπρεπε να παρουσιαστώ. Εδώ να σημειώσω ότι από όλους τους ομοιόβαθμους μου στο Δικαστικό Σώμα, μόνον εγώ είχα φάκελο "Γ". 

Επρεπε να περάσει μια μέρα για να γράψουν τις ειδήσεις και οι ελληνικές εφημερίδες .

      Μέσα στη νύχτα δυσκολεύτηκα να βρω τη μονάδα μου. Ήταν σ' ένα μικρό χωριό του κάμπου της Καρδίτσας. Διοικητής της μονάδος ήταν ένας αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού, με βοηθό έναν ταγματάρχη των Λ.Ο.Κ. Η κατάσταση αθλία, οι επιστρατευθέντες έφεδροι αξιωματικοί διαχειρίσεως υλικού και τροφίμων δεν είχαν ακόμα παρουσιαστεί και ήταν αμφίβολο αν θα έρχονταν και εν τω μεταξύ έρχονταν συνεχώς επίστρατοι είτε πεζοί είτε με τα κάθε μάρκας και τύπου αυτοκίνητά τους, σκηνές δεν είχαν στηθεί και πολλοί, μπροστά στην κατάσταση αυτή, έδιναν το "παρών" κι' εξαφανίζονταν στα γύρω χωριά για να βρουν κάτι να φάνε. Ο Διοικητής είχε επιτάξει για μένα ένα δωμάτιο ενός χωρικού και η γυναίκα του μαγείρευε ό,τι ο άνδρας της έφερνε και με τη δική μου εις χρήμα προσφορά. 
     Ως προερχόμενος από το Πεζικό πλησίασα τον ταγματάρχη των Λ.Ο.Κ. και είπαμε να βάλουμε κάποια τάξη. Έτσι ανέλαβα την καταγραφή των παρουσιαζομένων με βοηθούς εγγράμματους οπλίτες, μεταξύ αυτών και ο καθηγητής σήμερα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Φάνης Κακριδής κι ο ταγματάρχης όλες τις άλλες υπηρεσίες με βοηθούς τους παρουσιαζόμενους επιστράτους αξιωματικούς, ενώ ο διοικητής σαλιάριζε με τη δασκάλα του χωριού. Πως μπορούσαμε όμως να τον ελέγξουμε αφού ήταν ανώτερος;   

     Έμεινα εκεί δέκα ημέρες μόνο, διότι ήρθε τηλεγράφημα να επιστρέψω στη μονάδα μου (Ναυτοδικείο). Σ' αυτό το διάστημα καταγράψαμε 7.000 περίπου επιστράτους, χωρίς όπλα, ρουχισμό και τροφή. Γυρνώντας στην υπηρεσία μου βρήκα διαταγή μεταθέσεώς μου για την Κοζάνη ως διευθυντής δικαστικού του Α΄Σ.Σ. και πρόεδρος του εκεί Στρατοδικείου, καίτοι υπήρχαν ομοιόβαθμοί μου που δεν είχαν ποτέ μετακινηθεί από την Αθήνα. Πώς να αντιδράσω και πού να παραπονεθώ; Διοικητής της ΑΣΔΕΝ ήταν ο στρατηγός Γκράτσιος Αγαμέμνων τον οποίο γνώριζα από το συμμοριτοπόλεμο όταν σαν υπολοχαγός διοικούσε λόχο κι εγώ ήμουν επιλοχίας του κι ας είχα το βαθμό του λοχία. Έτσι παρουσιάστηκα σ' αυτόν, άκουσε το δίκαιο παράπονό μου πλην λόγω του ότι αναμενόταν η άφιξη του Καραμανλή από ώρα σε ώρα και εκ τούτου δεν λειτουργούσε τίποτε, μου συνέστησε να φύγω για την Κοζάνη και σύντομα θα με φέρει στην Αθήνα. Έτσι σε δύο ημέρες έφυγα και πάλι για την Κοζάνη.

                   Συνεχίζεται...