Λόγω του διεθνούς θορύβου που δημιουργήθηκε υπέρ της "Μεγάλης Βουλγαρίας", ο καταγόμενος από τη Σμύρνη Γάλλος Λεβαντίνος δημοσιογράφος της εφημερίδας "Χρόνος" των Παρισίων, Michel Paillares (1), που συνδεόταν με τον Κορομηλά από την εποχή που αυτός μελετούσε την οθωμανική διοίκηση στην Κωνσταντινούπολη (1888-1890), ζήτησε από τον τελευταίο να τον ενημερώσει για την κατάσταση που επικρατούσε στη Μακεδονία.
Ο πρόξενος Κορομηλάς όμως του συνέστησε ότι θα ήταν προτιμότερο να περιοδεύσει ο ίδιος στην περιοχή, για να κατατοπισθεί καλύτερα, και πρόσθεσε ότι το μόνο που μπορούσε να κάνει γι' αυτόν ήταν να του δώσει έναν καλό Έλληνα οδηγό και υπηρέτη που μιλούσε μάλιστα και γαλλικά. "Οδηγός και υπηρέτης" ορίστηκε ο Κακουλίδης που αποδέχθηκε με ευχαρίστηση την αποστολή, αφού αυτή απέβλεπε στον έλεγχο των κινήσεων του Paillares και στη συλλογή πληροφοριών.
Έτσι, Paillares και "υπηρέτης" ξεκίνησαν την περιοδεία τους μέχρι το Μελένικο, για να γνωρίσει ο πρώτος από κοντά τη βυζαντινή αυτή πόλη με τους 72 βυζαντινούς ναούς, καθώς και οικογένειες με ονόματα των αυτοκρατορικών οίκων, όπως Λάσκαρη, Δούκα κ.λπ.λ Σαν μεταφορικό μέσον χρησιμοποιήθηκε αρχικά άμαξα και, όπου δεν υπήρχε πρόσβαση σ' αυτήν, μουλάρια ή άλογα.
Σε κάθε χωριό ή πόλη της περιοδείας επισκέπτονταν τον Paillares επιτροπές Ελλήνων και του εξέφραζαν τα παράπονά τους για τους Τούρκους και τους Βουλγάρους. Νόμιζαν οι δυστυχείς ότι είχε κάποια επίσημη ιδιότητα. Στις συναντήσεις αυτές ήταν παρών και ο "υπηρέτης", σαν διερμηνέας, αφού ο Paillares, "καίτοι Σμυρνιός", δεν ήξερε καλά ελληνικά.
Έτσι η πληροφόρηση του Κακουλίδη στηριζόταν σε σοβαρά στοιχεία, που όμως πολλές φορές δεν τον ικανοποιούσαν, γι' αυτό και μόλις τελείωναν οι συναντήσεις αυτές, εξαφανιζόταν για συλλογή πρόσθετων πληροφοριών και διασταύρωση αυτών που άκουγε από τις επιτροπές.
Η απουσία αυτή εκνεύριζε τον Paillares και παρά το γεγονός ότι ο "υπηρέτης" εκτελούσε τις υποχρεώσεις του, (περιποίηση αλόγων, γυάλισμα υποδημάτων, σερωίρισμα φαγητού, ρίψη νερού για ατομική καθαριότητα κ.λπ.), τον προσφωνούσε με σκαιότητα "βλάκα". Παραστάνοντας όμως ο Κακουλίδης τον ηλίθιο επιτύγχανε το σκοπό του. Μετά το εικοσαήμερο της περιοδείας τους επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη, οπότε ο Γάλλος δημοσιογράφος ζήτησε να πληρώσει τον "υπηρέτη" του. Αυτός όμως αρνήθηκε οποιαδήποτε αμοιβή, προς μεγάλη ικανοποίηση του Γάλλου, ο οποίος ήταν παθολογικά φιλάργυρος, αφού πολλές φορές, με το πρόσχημα της λησμοσύνης, άφηνε τον "υπηρέτη" του να πληρώνει τους διάφορους λογαριασμούς. Αργότερα ο Paillares συνοδευόμενος από κάποιον γαλλομαθή Ναουσαίο επισκέφθηκε σε δασική περιοχή του Βερμίου τον "Καπετάν Ακρίτα" (ανθυπολοχαγό Μαζαράκη Κωνσταντίνο), τον Μητροπολίτη Νευροκοπίου Θεοδώρητο Βασματζίδη και άλλους Έλληνες προύχοντες, προκρίτους και οπλαρχηγούς με τους οποίους αντάλλαξε απόψεις για τον Μακεδονικό Αγώνα. Συνολικά επισκέφθηκε πάνω από 100 χωριά.
Σαν δημοσιογράφος εξέδωσε το 1907 βιβλίο με τίτλο "L' Imbroglio Macedonnien" (To Μακεδονικό πρόβλημα), με το οποίο υποστήριξε ένθερμα τις ελληνικές θέσεις και ανέτρεψε με αδιάσειστα στοιχεία τους ισχυρισμούς του φιλοβούλγαρου Ρώσου αξιωματικού Brancof περί αριθμητικής υπεροχής των Βουλγάρων στη Μακεδονία. Εκτός από το βιβλίο του αυτό ο Paillares αρθρογράφησε και σε διάφορες εφημερίδες, κυρίως όμως στην ομώνυμη εφημερίδα και το ομώνυμο περιοδικό του Γαλλικού Συνδέσμου "L' Hellenisme" όπου εξιστόρησε την άγρια δολοφονία της εικοσάχρονης δασκάλας Αικατερίνης Χατζηγεωργίου (2) και άλλων Ελλήνων.
(1) Ο Paillares ήταν γαμπρός του Γάλλου πρόξενου στη Σμύρνη ελληνομαθή ποιητή Gustave Laffore. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρνακα της Κύπρου από Γάλλο πατέρα γιατρό, που διετέλεσε άλλοτε υποπρόξενος της Γαλλίας κι άλλοτε της Ελλάδας, κι Αυστριακή μητέρα.
(2) Σύμφωνα με αναφορά του προξενείου Θεσσαλονίκης, οι κάτοικοι του χωριού Γίργιστα, με προτροπή της δασκάλας αυτής, είχαν εκδιώξει την 11.9.1904 με τσεκούρια τη βουλγαρική συμμορία του Άντων Κιόσε. Ο Γεώργιος Στρατήγης θα αφιερώσει σ' αυτήν τους παρακάτω στίχους:
Παιδιά μου γιατί χύνετε
δάκρυα με τόση λαύρα
κι όλα φορείτε μαύρα
στο έρμο αυτό σχολειό;
- Έκαψαν τη δασκάλα μας
Βούλγαροι δολοφόνοι
κι' έχουμε μείνει μόνοι
χωρίς μαννούλα πλειό.
Γιατί απ' τη μάννα πιο πολύ
μας αγαπούσε εκείνη,
η δόλια Αικατερίνη
από τη Γευγελή.
.................................................................
Τους λέει: "Δεν παραδίνεται
ποτέ της μια Ελληνίδα"
κι ως Λάκαινα ηρωΐδα
τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εξκάψανε
κι' επέταξε στα ουράνια,
κι' εμάς σε μαύρη ορφάνια
μας άφησε στη γη.
................................................................
Ο πρόξενος Κορομηλάς όμως του συνέστησε ότι θα ήταν προτιμότερο να περιοδεύσει ο ίδιος στην περιοχή, για να κατατοπισθεί καλύτερα, και πρόσθεσε ότι το μόνο που μπορούσε να κάνει γι' αυτόν ήταν να του δώσει έναν καλό Έλληνα οδηγό και υπηρέτη που μιλούσε μάλιστα και γαλλικά. "Οδηγός και υπηρέτης" ορίστηκε ο Κακουλίδης που αποδέχθηκε με ευχαρίστηση την αποστολή, αφού αυτή απέβλεπε στον έλεγχο των κινήσεων του Paillares και στη συλλογή πληροφοριών.
Έτσι, Paillares και "υπηρέτης" ξεκίνησαν την περιοδεία τους μέχρι το Μελένικο, για να γνωρίσει ο πρώτος από κοντά τη βυζαντινή αυτή πόλη με τους 72 βυζαντινούς ναούς, καθώς και οικογένειες με ονόματα των αυτοκρατορικών οίκων, όπως Λάσκαρη, Δούκα κ.λπ.λ Σαν μεταφορικό μέσον χρησιμοποιήθηκε αρχικά άμαξα και, όπου δεν υπήρχε πρόσβαση σ' αυτήν, μουλάρια ή άλογα.
Σε κάθε χωριό ή πόλη της περιοδείας επισκέπτονταν τον Paillares επιτροπές Ελλήνων και του εξέφραζαν τα παράπονά τους για τους Τούρκους και τους Βουλγάρους. Νόμιζαν οι δυστυχείς ότι είχε κάποια επίσημη ιδιότητα. Στις συναντήσεις αυτές ήταν παρών και ο "υπηρέτης", σαν διερμηνέας, αφού ο Paillares, "καίτοι Σμυρνιός", δεν ήξερε καλά ελληνικά.
Έτσι η πληροφόρηση του Κακουλίδη στηριζόταν σε σοβαρά στοιχεία, που όμως πολλές φορές δεν τον ικανοποιούσαν, γι' αυτό και μόλις τελείωναν οι συναντήσεις αυτές, εξαφανιζόταν για συλλογή πρόσθετων πληροφοριών και διασταύρωση αυτών που άκουγε από τις επιτροπές.
Η απουσία αυτή εκνεύριζε τον Paillares και παρά το γεγονός ότι ο "υπηρέτης" εκτελούσε τις υποχρεώσεις του, (περιποίηση αλόγων, γυάλισμα υποδημάτων, σερωίρισμα φαγητού, ρίψη νερού για ατομική καθαριότητα κ.λπ.), τον προσφωνούσε με σκαιότητα "βλάκα". Παραστάνοντας όμως ο Κακουλίδης τον ηλίθιο επιτύγχανε το σκοπό του. Μετά το εικοσαήμερο της περιοδείας τους επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη, οπότε ο Γάλλος δημοσιογράφος ζήτησε να πληρώσει τον "υπηρέτη" του. Αυτός όμως αρνήθηκε οποιαδήποτε αμοιβή, προς μεγάλη ικανοποίηση του Γάλλου, ο οποίος ήταν παθολογικά φιλάργυρος, αφού πολλές φορές, με το πρόσχημα της λησμοσύνης, άφηνε τον "υπηρέτη" του να πληρώνει τους διάφορους λογαριασμούς. Αργότερα ο Paillares συνοδευόμενος από κάποιον γαλλομαθή Ναουσαίο επισκέφθηκε σε δασική περιοχή του Βερμίου τον "Καπετάν Ακρίτα" (ανθυπολοχαγό Μαζαράκη Κωνσταντίνο), τον Μητροπολίτη Νευροκοπίου Θεοδώρητο Βασματζίδη και άλλους Έλληνες προύχοντες, προκρίτους και οπλαρχηγούς με τους οποίους αντάλλαξε απόψεις για τον Μακεδονικό Αγώνα. Συνολικά επισκέφθηκε πάνω από 100 χωριά.
Σαν δημοσιογράφος εξέδωσε το 1907 βιβλίο με τίτλο "L' Imbroglio Macedonnien" (To Μακεδονικό πρόβλημα), με το οποίο υποστήριξε ένθερμα τις ελληνικές θέσεις και ανέτρεψε με αδιάσειστα στοιχεία τους ισχυρισμούς του φιλοβούλγαρου Ρώσου αξιωματικού Brancof περί αριθμητικής υπεροχής των Βουλγάρων στη Μακεδονία. Εκτός από το βιβλίο του αυτό ο Paillares αρθρογράφησε και σε διάφορες εφημερίδες, κυρίως όμως στην ομώνυμη εφημερίδα και το ομώνυμο περιοδικό του Γαλλικού Συνδέσμου "L' Hellenisme" όπου εξιστόρησε την άγρια δολοφονία της εικοσάχρονης δασκάλας Αικατερίνης Χατζηγεωργίου (2) και άλλων Ελλήνων.
(1) Ο Paillares ήταν γαμπρός του Γάλλου πρόξενου στη Σμύρνη ελληνομαθή ποιητή Gustave Laffore. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρνακα της Κύπρου από Γάλλο πατέρα γιατρό, που διετέλεσε άλλοτε υποπρόξενος της Γαλλίας κι άλλοτε της Ελλάδας, κι Αυστριακή μητέρα.
(2) Σύμφωνα με αναφορά του προξενείου Θεσσαλονίκης, οι κάτοικοι του χωριού Γίργιστα, με προτροπή της δασκάλας αυτής, είχαν εκδιώξει την 11.9.1904 με τσεκούρια τη βουλγαρική συμμορία του Άντων Κιόσε. Ο Γεώργιος Στρατήγης θα αφιερώσει σ' αυτήν τους παρακάτω στίχους:
Παιδιά μου γιατί χύνετε
δάκρυα με τόση λαύρα
κι όλα φορείτε μαύρα
στο έρμο αυτό σχολειό;
- Έκαψαν τη δασκάλα μας
Βούλγαροι δολοφόνοι
κι' έχουμε μείνει μόνοι
χωρίς μαννούλα πλειό.
Γιατί απ' τη μάννα πιο πολύ
μας αγαπούσε εκείνη,
η δόλια Αικατερίνη
από τη Γευγελή.
.................................................................
Τους λέει: "Δεν παραδίνεται
ποτέ της μια Ελληνίδα"
κι ως Λάκαινα ηρωΐδα
τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εξκάψανε
κι' επέταξε στα ουράνια,
κι' εμάς σε μαύρη ορφάνια
μας άφησε στη γη.
................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου