.................................
Το Νοέμβριο του 1919 ο Κακουλίδης τοποθετείται για δεύτερη φορά αρχηγός Γ.Ε.Ν. και ως τέτοιος αποστέλλεται αργότερα σε ναυτικό συνέδριο της Κοινωνίας των Εθνών (ο ΟΗΕ της εποχής). Με ικανοποίηση διηγείται: "Τον Ιούνιο του 1920 ο Βενιζέλος μ' έστειλε να λάβω μέρος σε ναυτικό συνέδριο της Κοινωνίας των Εθνών κι έτσι είχα την τύχη να παραστώ μέσα στ' ανάκτορο των Σεβρών, στην υπογραφή της συνθήκης απ' τον Ελευθέριο Βενιζέλο , καθώς και στα θερμά συγχαρητήρια, μετά την υπογραφή, όλων των συμμάχων".
Στις 12.8.1920 ο Βενιζέλος πήγε στο σιδηροδρομικό σταθμό Λυών των Παρισίων για να επιβιβαστεί στο τραίνο για τη Μασσαλία, όπου τον ανέμενε το θωρηκτό "Αβέρωφ" για να τον μεταφέρει θριαμβευτή και τροπαιούχο στην Ελλάδα. Ανάμεσα στο πλήθος που τον κατευόδωνε προς την πατρίδα, ήταν και δύο απότακτοι αξιωματικοί ο πλωτάρχης Απ. Τσερέπης και ο υπολοχαγός Γ. Κυριάκης που είχαν με κλήρωση επιλεγεί για να δολοφονήσουν τον Βενιζέλο. Μόλις ο Βενιζέλος βρέθηκε ακάλυπτος, πυροβόλησαν εναντίον του τραυματίζοντάς τον ελαφρά στο αριστερό χέρι. Η αψυχολόγητη αυτή ενέργεια της αντιπολίτευσης, αποτέλεσμα πολιτικού πάθους, εμφάνισε την Ελλάδα ως αναρχούμενη και μετέτρεψε τις όποιες διαθέσεις των μεγάλων δυνάμεων εναντίον της. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Στις 14.2.1921 οι δολοφόνοι καταδικάστηκαν από γαλλικό δικαστήριο σε ειρκτή 5 ετών ο καθένας (1). Αργότερα., ο μεν Τσερέπης ορίστηκε διαχειριστής της περιουσίας του πρίγκηπος Χριστοφόρου, από την οποία καταχράσθηκε μεγάλα ποσά, ενώ ο Κυριάκης διορίστηκε νομάρχης από την κυβέρνηση Παν. Τσαλδάρη (2).
Στις 17.8.1920 ο Βενιζέλος επέστρεψε στην Ελλάδα κι αφού επισκέφθηκε τη Σμύρνη, κατέθεσε τη συνθήκη των Σεβρών, μαζί με άλλες τρεις, στην Βουλή και την 25.8.1920 αξίωσε την αναθεώρηση του συντάγματος από τη Βουλή που θα προέκυπτε από τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920. Στον προεκλογικό αγώνα κυριάρχησαν τα απατηλά συνθήματα της αντιπολίτευσης "κάτω το χακί" και "κάτω ο πόλεμος". Στις εκλογές αυτές, πρωτοφανείς σε νοθεία, το κόμμα των φιλελευθέρων ηττήθηκε. Ούτε ο Βενιζέλος ούτε κανείς από τους υπουργούς του εξελέγησαν βουλευτές, πλην του Δαγκλή, που εξελέγη στην Ήπειρο. Η Αθήνα μετατράπηκε σε φρενοκομείο.
"Στρατιώτες και αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και μαγκαρία, όλοι σαν μεθυσμένοι ή σαν αφηνιασμένοι, έτρεχαν στους δρόμους, φώναζαν, πυροβολούσαν, πηδούσαν, χόρευαν, ξελαρυγγίζονταν μεθυσμένοι από χαρά, όσο και από ούζο, φωνάζοντας με βραχνές του μεθυσιού φωνές: "Ζήτω ο Κώτσος και Σοφία" "Ζήτω ο κουμπάρος"! "Ζήτω ο ούζος μας"! Ο γιος του Αετού παίζονταν, τραγουδιούνταν... Αξιωματικός με το αμπέχονό του και το πηλίκιό του έκανε τούμπες στη μέση της οδού Σταδίου. Άντρες και γυναίκες κυλιούνταν στα χώματα, σπρώχνοντας και σπρωχνόμενοι, ξεφωνίζοντας: "'Έρχεται! Έρχεται"! ... Δύο κηδείες έγιναν, του Βενιζέλου, όπου πήγαιναν σε φέρετρο έναν άνθρωπος-κούκλα, με πράσινο πρόσωπο και τον συνόδευε λαός, λούστροι, γυναίκες, ξεφωνίζοντας αισχρότητες και βρωμισιές... Κάθε έθνος έχει τη διοίκηση που του αξίζει και μεις διαλέξαμε τη δική μας... Στη Θεσσαλονίκη οι Εβραίοι έλεγαν: "Βενιζελίκο πράμα, φαλιμέντο πράμα". Οι "αντεθνικόφρονες" στήριζαν το κόμμα τους στους Εβραίους και στους Τούρκους. Στρατιώτες Έλληνες αντάλλαζαν τα πηλίκια με τα φέσια των Τούρκων και Εβραίων και Τούρκοι και Εβραίοι φώναζαν : "Ελιά!" και "Ζήτω ο Κώτσος!"... (3)
Η νέα κυβέρνηση ορκίστηκε από τον αντιβασιλέα ναύαρχο Π. Κουντουριώτη την 4.11.1920, ενώ ο Βενιζέλος γεμάτος πικρία κι απογοήτευση, αναχώρησε με τη θαλαμηγό "Νάρκισσος" του Λ. Εμπειρίκου για την Ευρώπη. Ο Κουντουριώτης παραιτήθηκε από την αντιβασιλεία και τον διαδέχτηκε η Ρωσίδα βασιλομήτωρ Όλγα, η οποία, πριν ακόμα αναλάβει τα καθήκοντά της, τηλεγράφησε στους γιους της: "Ράλλης σχηματίζει κυβέρνηση. Εγώ, ως αντιβασίλισσα ορκίζομαι αύριον. Δύνασθε να επιστρέψετε όποτε επιθυμείτε. Δόξα σοι ο Θεός. Υπέργειος ευτυχία. Μαμά".
Ο Κακουλίδης αντικαταστάθηκε την 10η Νοεμβρίου 1920 στην αρχηγία του ΓΕΝ από τον ανακληθέντα υποναύαρχο Ιωάν. Ηπίτη (τάξεως 1888) και μετά τρίμηνη άδεια στην Ιταλία, Αυστρία και Γερμανία, τέθηκε σε αποστρατεία με αίτησή του.
Στις 22.11.1920 η κυβέρνηση Γ. Ράλλη διενήργησε νόθο δημοψήφισμα για την επάνοδο του Κωνσταντίνου, που επέστρεψε στην Αθήνα στις 6.12.1920. Πλήθος κόσμου, κρατώντας αναμμένα κεράκια, κατέκλυσε την οδό Ηρώδου του Αττικού, ψέλνοντας το "Χριστός Ανέστη"! Κοπέλες τραγουδούσαν με ξεφωνητά: "Τον Βενιζέλο στείλαμε στο διάβολο πεσκέσι..." Ο κόσμος σφύριζε, ζητωκραύγαζε, τα αυτοκίνητα και τα τραμ κορνάριζαν και κουδούνιζαν με ρυθμό "έτσι θέλαμε! Τον εφέραμε!" Άλλοι πάλι τραγουδούσαν στον ήχο της Σαμιώτισσας:
Τα μαύρα σύννεφα στην Ελλάδα πύκνωναν κι έδιναν το μήνυμα της επερχόμενης καταστροφής.
Κι ήρθε ο τραγικός μήνας Αύγουστος του 1922 που κατέστρεψε τον ένδοξο ελληνικό στρατό και ξερίζωσε ολόκληρο τον μικρασιατικό ελληνισμό. Καταστροφή χειρότερη από την άλωση της Πόλης. Τί να θρηνήσει κανείς περισσότερο, το θάψιμο της μεγάλης ιδέας ή την κατάντια των κομμάτων και ολόκληρου του λαού; Την ίδια ώρα που αφιονισμένα πλήθη τραγουδούσαν, κάπου στη Μικρασία, σε μια σπηλιά, όπου είχαν καταφύγει για να κρυφτούν από τους Τούρκους, βρίσκονταν τα πτώματα Ελλήνων, σφαγμένα, πριονισμένα. Σε κάποια χιονισμένα βουνά και λαγκάδια ο Ελληνισμός του Πόντου, οδηγούμενος από τους Τούρκους στο άγνωστο, άφηνε τις σάρκες και τα κόκκαλά του βορά στα αγρίμια. Σε κάποιες πόλεις απαγχονίζονταν Έλληνες ιερείς και πρόκριτοι για το μόνο αμάρτημά τους ότι γεννήθηκαν Έλληνες και Χριστιανοί και κάποια χωριά της Μικρασίας παραδίδονταν στις φλόγες, γιατί ήταν χωριά ελληνικά.
(1) Ο ίδιος ο Βενιζέλος, ύστερα από ταπεινότατο γράμμα του Τσερέπη, που ζητούσε συγχώρεση γι' αυτόν και τον Κυριάκη για το έγκλημά τους, μεσίτευσε στη γαλλική κυβέρνηση για την αποφυλάκιση και των δύο.
(2) Επιπλέον αποκαταστάθηκαν και προήχθησαν στους επόμενους βαθμούς.
(3) Πην. Δέλτα "Ελευθέριος Βενιζέλος", Αθήνα 1997, σελ. 72 επ.
Το Νοέμβριο του 1919 ο Κακουλίδης τοποθετείται για δεύτερη φορά αρχηγός Γ.Ε.Ν. και ως τέτοιος αποστέλλεται αργότερα σε ναυτικό συνέδριο της Κοινωνίας των Εθνών (ο ΟΗΕ της εποχής). Με ικανοποίηση διηγείται: "Τον Ιούνιο του 1920 ο Βενιζέλος μ' έστειλε να λάβω μέρος σε ναυτικό συνέδριο της Κοινωνίας των Εθνών κι έτσι είχα την τύχη να παραστώ μέσα στ' ανάκτορο των Σεβρών, στην υπογραφή της συνθήκης απ' τον Ελευθέριο Βενιζέλο , καθώς και στα θερμά συγχαρητήρια, μετά την υπογραφή, όλων των συμμάχων".
Στις 12.8.1920 ο Βενιζέλος πήγε στο σιδηροδρομικό σταθμό Λυών των Παρισίων για να επιβιβαστεί στο τραίνο για τη Μασσαλία, όπου τον ανέμενε το θωρηκτό "Αβέρωφ" για να τον μεταφέρει θριαμβευτή και τροπαιούχο στην Ελλάδα. Ανάμεσα στο πλήθος που τον κατευόδωνε προς την πατρίδα, ήταν και δύο απότακτοι αξιωματικοί ο πλωτάρχης Απ. Τσερέπης και ο υπολοχαγός Γ. Κυριάκης που είχαν με κλήρωση επιλεγεί για να δολοφονήσουν τον Βενιζέλο. Μόλις ο Βενιζέλος βρέθηκε ακάλυπτος, πυροβόλησαν εναντίον του τραυματίζοντάς τον ελαφρά στο αριστερό χέρι. Η αψυχολόγητη αυτή ενέργεια της αντιπολίτευσης, αποτέλεσμα πολιτικού πάθους, εμφάνισε την Ελλάδα ως αναρχούμενη και μετέτρεψε τις όποιες διαθέσεις των μεγάλων δυνάμεων εναντίον της. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Στις 14.2.1921 οι δολοφόνοι καταδικάστηκαν από γαλλικό δικαστήριο σε ειρκτή 5 ετών ο καθένας (1). Αργότερα., ο μεν Τσερέπης ορίστηκε διαχειριστής της περιουσίας του πρίγκηπος Χριστοφόρου, από την οποία καταχράσθηκε μεγάλα ποσά, ενώ ο Κυριάκης διορίστηκε νομάρχης από την κυβέρνηση Παν. Τσαλδάρη (2).
Στις 17.8.1920 ο Βενιζέλος επέστρεψε στην Ελλάδα κι αφού επισκέφθηκε τη Σμύρνη, κατέθεσε τη συνθήκη των Σεβρών, μαζί με άλλες τρεις, στην Βουλή και την 25.8.1920 αξίωσε την αναθεώρηση του συντάγματος από τη Βουλή που θα προέκυπτε από τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920. Στον προεκλογικό αγώνα κυριάρχησαν τα απατηλά συνθήματα της αντιπολίτευσης "κάτω το χακί" και "κάτω ο πόλεμος". Στις εκλογές αυτές, πρωτοφανείς σε νοθεία, το κόμμα των φιλελευθέρων ηττήθηκε. Ούτε ο Βενιζέλος ούτε κανείς από τους υπουργούς του εξελέγησαν βουλευτές, πλην του Δαγκλή, που εξελέγη στην Ήπειρο. Η Αθήνα μετατράπηκε σε φρενοκομείο.
"Στρατιώτες και αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και μαγκαρία, όλοι σαν μεθυσμένοι ή σαν αφηνιασμένοι, έτρεχαν στους δρόμους, φώναζαν, πυροβολούσαν, πηδούσαν, χόρευαν, ξελαρυγγίζονταν μεθυσμένοι από χαρά, όσο και από ούζο, φωνάζοντας με βραχνές του μεθυσιού φωνές: "Ζήτω ο Κώτσος και Σοφία" "Ζήτω ο κουμπάρος"! "Ζήτω ο ούζος μας"! Ο γιος του Αετού παίζονταν, τραγουδιούνταν... Αξιωματικός με το αμπέχονό του και το πηλίκιό του έκανε τούμπες στη μέση της οδού Σταδίου. Άντρες και γυναίκες κυλιούνταν στα χώματα, σπρώχνοντας και σπρωχνόμενοι, ξεφωνίζοντας: "'Έρχεται! Έρχεται"! ... Δύο κηδείες έγιναν, του Βενιζέλου, όπου πήγαιναν σε φέρετρο έναν άνθρωπος-κούκλα, με πράσινο πρόσωπο και τον συνόδευε λαός, λούστροι, γυναίκες, ξεφωνίζοντας αισχρότητες και βρωμισιές... Κάθε έθνος έχει τη διοίκηση που του αξίζει και μεις διαλέξαμε τη δική μας... Στη Θεσσαλονίκη οι Εβραίοι έλεγαν: "Βενιζελίκο πράμα, φαλιμέντο πράμα". Οι "αντεθνικόφρονες" στήριζαν το κόμμα τους στους Εβραίους και στους Τούρκους. Στρατιώτες Έλληνες αντάλλαζαν τα πηλίκια με τα φέσια των Τούρκων και Εβραίων και Τούρκοι και Εβραίοι φώναζαν : "Ελιά!" και "Ζήτω ο Κώτσος!"... (3)
Ο Κακουλίδης αντικαταστάθηκε την 10η Νοεμβρίου 1920 στην αρχηγία του ΓΕΝ από τον ανακληθέντα υποναύαρχο Ιωάν. Ηπίτη (τάξεως 1888) και μετά τρίμηνη άδεια στην Ιταλία, Αυστρία και Γερμανία, τέθηκε σε αποστρατεία με αίτησή του.
Στις 22.11.1920 η κυβέρνηση Γ. Ράλλη διενήργησε νόθο δημοψήφισμα για την επάνοδο του Κωνσταντίνου, που επέστρεψε στην Αθήνα στις 6.12.1920. Πλήθος κόσμου, κρατώντας αναμμένα κεράκια, κατέκλυσε την οδό Ηρώδου του Αττικού, ψέλνοντας το "Χριστός Ανέστη"! Κοπέλες τραγουδούσαν με ξεφωνητά: "Τον Βενιζέλο στείλαμε στο διάβολο πεσκέσι..." Ο κόσμος σφύριζε, ζητωκραύγαζε, τα αυτοκίνητα και τα τραμ κορνάριζαν και κουδούνιζαν με ρυθμό "έτσι θέλαμε! Τον εφέραμε!" Άλλοι πάλι τραγουδούσαν στον ήχο της Σαμιώτισσας:
"Δεν θέλομε αλεύρι, δεν θέλομε ψωμί
μον' θέλομε τον Κώσο, ν' ανέβει στο θρονί
Τον φέραμε, τον φέραμε, ο διάβολος ας σκάσει
κάναμε το καπρίτσιο μας, κι ο κόσμος ας χαλάσει.
Ο Κωνσταντίνος έρχεται από τα ξένα μέρη,
βαστά σαπούνι και σκοινί, να πνίξει το Λευτέρη.
Δε θέλομε αλεύρι, δε θέλομε ψωμιά
μον' τον κρασοπατέρα μας μαζί και τη Σοφιά
Θέλομε τον Κώτσο, μπερμπάντη βασιλιά
να βρίζει το σταυρό μας, μαζί και Παναγιά".
Κι ήρθε ο τραγικός μήνας Αύγουστος του 1922 που κατέστρεψε τον ένδοξο ελληνικό στρατό και ξερίζωσε ολόκληρο τον μικρασιατικό ελληνισμό. Καταστροφή χειρότερη από την άλωση της Πόλης. Τί να θρηνήσει κανείς περισσότερο, το θάψιμο της μεγάλης ιδέας ή την κατάντια των κομμάτων και ολόκληρου του λαού; Την ίδια ώρα που αφιονισμένα πλήθη τραγουδούσαν, κάπου στη Μικρασία, σε μια σπηλιά, όπου είχαν καταφύγει για να κρυφτούν από τους Τούρκους, βρίσκονταν τα πτώματα Ελλήνων, σφαγμένα, πριονισμένα. Σε κάποια χιονισμένα βουνά και λαγκάδια ο Ελληνισμός του Πόντου, οδηγούμενος από τους Τούρκους στο άγνωστο, άφηνε τις σάρκες και τα κόκκαλά του βορά στα αγρίμια. Σε κάποιες πόλεις απαγχονίζονταν Έλληνες ιερείς και πρόκριτοι για το μόνο αμάρτημά τους ότι γεννήθηκαν Έλληνες και Χριστιανοί και κάποια χωριά της Μικρασίας παραδίδονταν στις φλόγες, γιατί ήταν χωριά ελληνικά.
(1) Ο ίδιος ο Βενιζέλος, ύστερα από ταπεινότατο γράμμα του Τσερέπη, που ζητούσε συγχώρεση γι' αυτόν και τον Κυριάκη για το έγκλημά τους, μεσίτευσε στη γαλλική κυβέρνηση για την αποφυλάκιση και των δύο.
(2) Επιπλέον αποκαταστάθηκαν και προήχθησαν στους επόμενους βαθμούς.
(3) Πην. Δέλτα "Ελευθέριος Βενιζέλος", Αθήνα 1997, σελ. 72 επ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου