Στις αρχές Απριλίου του 1905 ειδοποιήθηκε ο Κακουλίδης να συναντηθεί στις 16/4 με το σαρανταμελές τμήμα του καπετάν Κόδρου (λοχαγού Μιχ. Μωραΐτη) στη δασώδη περιοχή Λειβάδια Γουμενίσσης, για να καθορίσουν μαζί τις περιοχές δράσης του κάθε τμήματος. Η πρόσκληση εξένισε τον Κακουλίδη, διότι είχε συστήσει και είχε γίνει αποδεκτό, οι διάφορες ομάδες να είναι το πολύ επταμελείς και όχι πολυπληθείς, των οποίων η κίνηση με φορτωμένα μάλιστα ζώα, θα γινόταν πολύ ευκολότερα αντιληπτή από τους Τούρκους. Πήγε στη συνάντηση και βρήκε το τμήμα να έχει επιδοθεί σε θορυβώδες πανηγυρικό γλέντι σε ξέφωτο, με αρνιά στη σούβλα. Και το γλέντι συνεχίστηκε παρά την επισήμανση του Κακουλίδη ότι υπήρχε άμεσος κίνδυνος να προδοθούν στα "Αβτζί ταμπουρού" (καταδιωκτικά τάγματα) των Τούρκων, γι' αυτό και μόλις καθόρισαν τους τομείς δράσης τους, επέστρεψε στα λημέρια του εσπευσμένα. Την επομένη 17/4 πληροφορήθηκε ότι το τμήμα αυτό εξοντώθηκε ολοκληρωτικά από τουρκικό απόσπασμα υπέρτερης δύναμης.
......................................................................
Δεν πέρασε πολύς καιρός (Μάΐος) και ο Κακουλίδης πληροφορήθηκε ότι κάθε νύχτα σχηματιζόταν μια εικοσαμελής βουλγαρική συμμορία από κατοίκους χωριών της περιοχής κι αφού τρομοκρατούσε, κάποτε και με εκτελέσεις, τους Έλληνες, το πρωί διαλυόταν.
Έστησε λοιπόν ενέδρα και με τη δύση του ήλιου συγκρούστηκε με τη συμμορία. Στη συμπλοκή που επακολούθησε και κράτησε μέχρι αργά τη νύχτα, σκοτώθηκε από το δικό του τμήμα ένας και τραυματίστηκαν δύο, ενώ από τη βουλγαρική συμμορία σκοτώθηκαν δύο και τραυματίστηκαν αρκετοί, όπως διαπιστώθηκε την επομένη από αίματα σε διάφορα σημεία της συμπλοκής.
Από τότε, οργανωμένη βουλγαρική συμμορία δεν ξαναφάνηκε στην περιοχή δράσης του κι έτσι ο ίδιος περιορίστηκε στην καθοδήγηση των κατοίκων και στην εξόντωση των βασικών και των πλέον επικίνδυνων Βούλγαρων πρακτόρων με όλη τη δικαιολογημένη από τις περιστάσεις και τον επιδιωκόμενο σκοπό αγριότητα, που ήταν το μόνο αναγκαίο μέσον άμυνας.
.....................................................................
Μια από τις επιχειρήσεις της περιόδου αυτής ήταν η προσπάθεια σύλληψης δύο φανατικών Βούλγαρων πρακτόρων από το χωριό Λούμνιτσα (Σκρα), η οποία κατέληξε σε μεγάλη περιπέτεια, καθώς η επιχείρηση προδόθηκε, ο Κακουλίδης προσπάθησε με την ομάδα του να διαφύγει, πλην όμως τραυματίστηκε ένας από τους συντρόφους του από συνεχή πυρά των Τούρκων που τελικά τους εγκλώβισαν σεη χαράδρα όπου και συνελήφθηκαν και οδηγήθηκαν στις φυλακές της Γευγελής.
Στην ανάκριση που επακολούθησε ο Κακουλίδης ισχυρίσθηκε ότι ήταν έμπορος και πήγαινε από τη Γευγελή στη Λούμνιτσα και ο Τούρκος λοχαγός, αποδέκτης της γεναιοδωρίας του Κακουλίδη με δύο χρυσές λίρες, βεβαίωσε ότι ο τελευταίος ήταν άοπλος και τυχαία περνούσε από εκεί, γεγονός που έγινε πιστευτό και από την εν γένει αμφίεσή του ως εμπόρου. Πράγματι ο Κακουλίδης και οι άντρες του δεν φόρεσαν ποτέ τη στολή του Μακεδονομάχου, αλλ' αυτός μεν του Μακεδόνα εμπόρου, οι άντρες του δε του απλού Μακεδόνα χωρικού.
Από τη φυλακή κατόρθωσε να ειδοποιήσει σχετικά τον Έλληνα αρχιερατικό επίτροπο της Γευγελής, παπά Λεόντιο, με ενέργειες και δωροδοκίες του οποίου αυτός μεν απαλλάχτηκε με βούλευμα ύστερα από εικοσαήμερη οδυνηρή προφυλάκιση, ενώ οι δύο σύντροφοί του έπεσαν στα μαλακά με εξάμηνη φυλάκισή τους για απλή κατοχή όπλου. Μετά από την αποφυλάκισή του επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη απ' όπου όμως τον φυγαδεύει ταχύτατα ο Κορομηλάς. (περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο)
Φτάνοντας ο Κακουλίδης στην Αθήνα, με πλούσια εμπειρία στον ιδιόμορφο αγώνα, ανέλαβε να διευθύνει, μαζί με άλλους αξιωματικούς το κεντρικό ελληνικό κομιτάτο, με αρμοδιότητα στη Γενική Διοίκηση της Θεσσαλονίκης, ασχολούμενος μεταξύ των άλλων με την περίθαλψη και φιλοξενία των τραυματιών Μακεδονομάχων και την αποστολή ανδρών και πολεμικού υλικού στη Μακεδονία.
.........................................................................
Ο ένοπλος Μακεδονικός Αγώνας που εγκαινιάστηκε την άνοιξη του 1904 ως το κυριότερο μέσο αντίδρασης, διακόπηκε το καλοκαίρι του 1908, μετά τις εξαγγελίες του κινήματος των Νεοτούρκων "Ένωση και Πρόοδος" για συναδέλφωση των λαών της περιοχής. Οι Νεότουρκοι ανάγκασαν τον Σουλτάνο να δεχθεί την επαναφορά του συντάγματος και την χορήγηση αμνηστίας σε όλους που είχαν δράσει ένοπλα στη Μακεδονία. Τα ελληνικά ένοπλα αντάρτικα σώματα επέστρεψαν στην Ελλάδα, ενώ παρέμειναν στις θέσεις τους οι αξιωματικοί που είχαν χρησιμοποιηθεί στα προξενεία με διάφορες ιδιότητες. Για την εξασφάλιση των επιτευχθέντων μέχρι τότε, με τόσους κόπους και θυσίες, κρίθηκαν σκόπιμα ο μερικός εξοπλισμός των κατοίκων, η διατήρηση των πυρήνων των σωμάτων και οι περιοδείες των αρχηγών και πρακτόρων, μέτρα που αποδείχθηκαν αργότερα ευεργετικά.
..........................................................
Ο ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ, του Νικ. Δ. Νικολαΐδη, εκδ. ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ, 12/2001
......................................................................
Δεν πέρασε πολύς καιρός (Μάΐος) και ο Κακουλίδης πληροφορήθηκε ότι κάθε νύχτα σχηματιζόταν μια εικοσαμελής βουλγαρική συμμορία από κατοίκους χωριών της περιοχής κι αφού τρομοκρατούσε, κάποτε και με εκτελέσεις, τους Έλληνες, το πρωί διαλυόταν.
Έστησε λοιπόν ενέδρα και με τη δύση του ήλιου συγκρούστηκε με τη συμμορία. Στη συμπλοκή που επακολούθησε και κράτησε μέχρι αργά τη νύχτα, σκοτώθηκε από το δικό του τμήμα ένας και τραυματίστηκαν δύο, ενώ από τη βουλγαρική συμμορία σκοτώθηκαν δύο και τραυματίστηκαν αρκετοί, όπως διαπιστώθηκε την επομένη από αίματα σε διάφορα σημεία της συμπλοκής.
Από τότε, οργανωμένη βουλγαρική συμμορία δεν ξαναφάνηκε στην περιοχή δράσης του κι έτσι ο ίδιος περιορίστηκε στην καθοδήγηση των κατοίκων και στην εξόντωση των βασικών και των πλέον επικίνδυνων Βούλγαρων πρακτόρων με όλη τη δικαιολογημένη από τις περιστάσεις και τον επιδιωκόμενο σκοπό αγριότητα, που ήταν το μόνο αναγκαίο μέσον άμυνας.
.....................................................................
Μια από τις επιχειρήσεις της περιόδου αυτής ήταν η προσπάθεια σύλληψης δύο φανατικών Βούλγαρων πρακτόρων από το χωριό Λούμνιτσα (Σκρα), η οποία κατέληξε σε μεγάλη περιπέτεια, καθώς η επιχείρηση προδόθηκε, ο Κακουλίδης προσπάθησε με την ομάδα του να διαφύγει, πλην όμως τραυματίστηκε ένας από τους συντρόφους του από συνεχή πυρά των Τούρκων που τελικά τους εγκλώβισαν σεη χαράδρα όπου και συνελήφθηκαν και οδηγήθηκαν στις φυλακές της Γευγελής.
Από τη φυλακή κατόρθωσε να ειδοποιήσει σχετικά τον Έλληνα αρχιερατικό επίτροπο της Γευγελής, παπά Λεόντιο, με ενέργειες και δωροδοκίες του οποίου αυτός μεν απαλλάχτηκε με βούλευμα ύστερα από εικοσαήμερη οδυνηρή προφυλάκιση, ενώ οι δύο σύντροφοί του έπεσαν στα μαλακά με εξάμηνη φυλάκισή τους για απλή κατοχή όπλου. Μετά από την αποφυλάκισή του επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη απ' όπου όμως τον φυγαδεύει ταχύτατα ο Κορομηλάς. (περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίο)
Φτάνοντας ο Κακουλίδης στην Αθήνα, με πλούσια εμπειρία στον ιδιόμορφο αγώνα, ανέλαβε να διευθύνει, μαζί με άλλους αξιωματικούς το κεντρικό ελληνικό κομιτάτο, με αρμοδιότητα στη Γενική Διοίκηση της Θεσσαλονίκης, ασχολούμενος μεταξύ των άλλων με την περίθαλψη και φιλοξενία των τραυματιών Μακεδονομάχων και την αποστολή ανδρών και πολεμικού υλικού στη Μακεδονία.
.........................................................................
Ο ένοπλος Μακεδονικός Αγώνας που εγκαινιάστηκε την άνοιξη του 1904 ως το κυριότερο μέσο αντίδρασης, διακόπηκε το καλοκαίρι του 1908, μετά τις εξαγγελίες του κινήματος των Νεοτούρκων "Ένωση και Πρόοδος" για συναδέλφωση των λαών της περιοχής. Οι Νεότουρκοι ανάγκασαν τον Σουλτάνο να δεχθεί την επαναφορά του συντάγματος και την χορήγηση αμνηστίας σε όλους που είχαν δράσει ένοπλα στη Μακεδονία. Τα ελληνικά ένοπλα αντάρτικα σώματα επέστρεψαν στην Ελλάδα, ενώ παρέμειναν στις θέσεις τους οι αξιωματικοί που είχαν χρησιμοποιηθεί στα προξενεία με διάφορες ιδιότητες. Για την εξασφάλιση των επιτευχθέντων μέχρι τότε, με τόσους κόπους και θυσίες, κρίθηκαν σκόπιμα ο μερικός εξοπλισμός των κατοίκων, η διατήρηση των πυρήνων των σωμάτων και οι περιοδείες των αρχηγών και πρακτόρων, μέτρα που αποδείχθηκαν αργότερα ευεργετικά.
..........................................................
Ο ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ, του Νικ. Δ. Νικολαΐδη, εκδ. ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ, 12/2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου